|
< terug
De kopieboer
Ik laat mijn kopieën meestal maken bij een man die leeft in een kamertje
waar in het midden een enorme machine staat. Altijd geüpdatet en er komen de
meest fantastische kopieën uit.
Op een dag zei mijn kopieboer: "Die fantastische foto's die ik voor u moet
kopiëren, daar moet ge toch eens iets mee doen." Tja, dacht ik maar wat.
"Wel," zei ik, "zal ik dat theater van u eens komen fotograferen?" De man
gaf elke drie maanden een theatervoorstelling. "U betaalt enkele filmpjes en
de ontwikkeling."
"Ok," zei de kopieboer.
Een paar weken later kwam ik aangeslenterd bij het plaatselijk kasteeltje.
In de verte zag ik de kopieboer uit zijn auto stappen: een blinkende man uit
een blinkende auto kwam in mijn richting gelopen. Blink, blink, blink, hoe
dichter hij kwam, hoe sneller de blink-impulsen over mij heen walsten.
"Heb je je fototoestel niet bij?" riep hij me toe. "Jawel hoor," zei ik, en
ik haalde mijn cameraatje uit de zak van mijn mantel die er nogal bohémien
uitzag. Mijn toestel is een cameraatje waarop alle nodige ingrediënten
aanwezig zijn om foto's te maken. Ik duwde op de knop. Het was een heerlijke
zomerse dag met een goddelijke verlichting. Mijn kopieboer stond erop.
Het was me opgevallen dat het blinken was gestopt toen ik het toestel uit
mijn jaszak schoof. De verbijstering was totaal. In een andere tijd was de
fotograaf meestal een wereldvreemd personage dat meestal zeer geregisseerde
beelden registreerde, meestal in opdracht.
Wanneer die wereldvreemde personages in contact kwamen met het publiek dat
ze moesten registreren, speelde zich een eigenaardig tafereel af. Eerst
moest men een zeer lange tijd wachten en dan, wanneer de ergermis een
onuitstaanbaar niveau had bereikt, werd men verzocht te glimlachen, wat
meestal niet lukte. De truck was dan CHEESE. Diegene die dat woord
uitspreekt krijgt een smile op zijn gezicht. De fotograaf moest dan alleen
op HET moment klikken, en iedereen zag er blij uit. Er mocht bij wijze van
spreken een minuut later een revolutie uitbreken, iedereen stond er lachend
op.
Niets van dat alles bij mij. Mijn toestel zegt amper klik en meestal staat
alles erop. Leve de vrije spontane tijd. Dank u techniek.
Opeens begon de man te blinken in een tempo dat ik niet voor mogelijk had
gehouden.
"En, hebt ge de filmpjes bij?"
Het blinken stopte na eventjes zoeken. "Ja, hier zijn ze."
Vier filmpjes heb ik opgeschoten, die ik netjes aan de overwerkte maar
glunderende man overhandigde. "Ik kom volgende week wel eens zien," riep ik.
Toen de ontwikkelde foto's een maand later toch te voorschijn kwamen, wilde
de blinkende man de foto's onmiddellijk naar het ontwikkellabo terug sturen.
Kwestie van wat ritselende, blinkende dingetjes terug te krijgen.
"Zal ik ze zelf betalen?" vroeg ik.
Een maand later werden de foto's tentoongesteld in een stad met een
cultureel jaar.
De vraagprijs per foto was 500 €.
© VERF 26/09/2004 Lambermontplaats A'PEN
feedback van andere lezers- DensPowells
Ik had je deze ochtend al gelezen. Ik zag je titel staan e n moest onmiddellijk denken "he ik las onlangs nog iets over een man die voortdurend kopies ging nemen". Bleek het gewoon jouw verhaal te zijn dat nog in m'n hoofd zat.
Ik geloofd at ik wat schrijffouten had gevonden, deze ochtend, maar weet't nie meer zeker en ben te lui om ze nu te zoeken.
Je einde is nog nie helemaal op punt, vind ik, maar ik kan't nie plaatsen waar.
Dit krijgt van mij een uitstekend.
verf: ik weet het mar ik zeg hetniet
lol - dichtduvel
Je blijft een artiest, maar lezen gaat je minder af. Jef
verf: t sja
|
