Volg ons op facebook
|
< terug
De Waker - De Slaper - "De Dromer"
De Waker - De Slaper - "De Dromer"
Jaren geleden is het dat ik de show van Youp van 't Hek zag op de Nederlandse tv. Het moet 1998 geweest zijn. 1999 kan ook.
Dat ik een tijd later ook werkelijk zou kennismaken met De Waker, De Slaper en "De Dromer" was toen nog niet geweten. Zelfs Youp kon niet in die mate toekomstvoorspellend zijn.
Dat augustusweekend reisden mijn vrouw en ikzelf naar de meest westelijke provincie van ons kleine landje. We zouden er op vriendenbezoek gaan op bij Tine en Paul. De treinrit zou zo'n drie uren-en-iets duren en in die tijd lazen we de krant, we aten nog een broodje jam of kaas en stuiterden verder over de rails. Aan het station, wist ik volgens afspraak, zou Tine ons opwachten met haar wagen.
De NMBS staat voor niks. Op het aangegeven uur is het dan ook zover. De trein stopt zoals voorzien op het juiste uur in ons eindstation. Wij zoeken de uitgang. We zien geen Tine. Aan de andere zijde is er ook redelijk wat beweging. We steken de tunnel door om nu op de parking terecht te komen. En jawel, daar staat onze gastvrouw al uitbundig te wuiven. We rijden naar haar huis en doen op die manier de eerste sight seeing in de stad die een ver verleden meedraagt in de geschiedenis van dit landje.
Tine stopt voor haar deur, we laden de bagage uit en gelijk waarschuwt zij ons voor de drie honden die behoren tot de huiselijke inboedel. Schrik hoeven we niet te hebben voor de viervoeters, ze zijn gewoon aan vreemd bezoek, maar het zal wel even wennen zijn.
"No problem.", zeg ik ter geruststelling. "Wij zijn ook hondenliefhebbers."
Dan maken we kennis met Paul, de gastheer. Hij giet de glazen vol met een overheerlijk fris, fruitig bier en we drinken op de ontmoeting die nogal vrij toevallig tot stand is gekomen. Twee honden tonen hun nieuwsgierigheid. De derde steekt even zijn snuit aan de deur, en gaat terug zijn mand in.
Voor het overige verloopt die zaterdag zoals gepland. We verorberen een welgekomen koude rijstschotel met een rijke, verse fruitmix daarin vermengd als middageten. En ook
twee van de drie honden steken aan alle hoeken hun snuit een keer boven de tafel.
Ze worden meteen teruggefloten door Paul. En na enkele aanmaningen verdwijnen de dieren zelfs naar de ruimte waar hun manden staan.
We zullen enkele leuke hoekjes gaan bekijken met als voornaamste locatie het museum dat ons de geschiedenis zal tonen over de economische bedrijvigheid, die hier zowat een eeuw geleden zo typisch was voor de bevolking in deze regio. Tussendoor gebruiken we ook nog ergens een streekbiertje. Onze gastvrouw blijkt een behoorlijke kenner en als de ober aan onze tafel verschijnt, volgen wij dus haar raadgevingen en bestellen het bier dat Tine ons al enkele minuten lang heeft zitten aanprijzen. Als die ober weg is, lach ik in de richting van onze gastvrouw en zeg plagend:"Jij hebt zeker aandelen in die brouwerij?" Dat ontkent ze met klem. Ook wandelen we nog door de smalle straatjes van het Begijnhof nog en keren dan huiswaarts.
De oudste hond komt nagenoeg niet uit zijn mand. De kleinste viervoeter van het trio zit aldoor met een dilemma: moet ik mijn strakke, ongenaakbare houding blijven handhaven tegenover dat vreemde duo of zou ik mij zo stilaan toch een beetje familiair gaan opstellen? We merken wel dat hij weldra door het ijs zal zakken.
De nog jonge en guitige, kortharige Duitse staander, hij probeert al de hele dag mijn speelmaat te zijn, springt om mij heen als was het om te zeggen:"Kijk jongen, net van de week een indianendans geleerd." Helaas voor hem: er is een tafel besproken in restaurant ''t Dul Konijn' en zowel gastgezin als gasten verlaten de woning.
Het souper smaakt alweer prima, de Rosé d'Anjou natuurlijk ook. Voor de vuist weg vertellen we afwisselend een reeks anekdotes uit ons beider regio's, over de jobs, het eigen leven, enzovoort. Vanwege de warmte in ''t Dul Konijn', spreken we af de terugweg maar weer zo snel mogelijk aan te vatten, om dan nog een tijd in de tuin te kunnen doorbrengen.
De zachte warmte van de avondlijke buitenlucht heeft zodoende nog een paar leuke uurtjes in petto. Met alweer een ander maar evenwel ook goedsmakend streekbier.
Tegen middernacht begint het toch stilaan af te koelen, en Paul besluit om te beginnen opruimen en te gaan slapen. We helpen nog even bij dat opruimen en trekken dan naar de ons aangewezen slaapkamer die eigenlijk toebehoort aan de oudste dochter. Joke verblijft voor een half jaar in IJsland en wij kunnen dus beschikken over haar kamer op de eerste verdieping aan de rechterkant.
Na een dag van achttien uren heeft de zandman niet de minste moeite om ons van de wereld te helpen. Aan die zijde van het land heb ik nooit eerder in mijn leven liggen dromen. Maar alles heeft zijn eerste keer.
Zondagochtend in de twijfelaar, na een goede nacht: wakker zonder wekker. Al een klein uur lig ik te denken aan de dingen des levens. Ik besluit maar om de trap af te dalen. Ik ben dan wel op vreemd terrein, maar toch is dit huis al sinds een dag een beetje een thuis.
Eén gedachte houd me nog even tegen: de reactie van de drie viervoeters met staart. Zouden die rustig blijven? Zouden die er samen voor gaan zorgen dat de hele buurt zo dadelijk op straat gaat staan? Ik wist het niet. De zigeuner-in-mij hakte de knoop door. Het avontuur wenkte en gisteren was de ontvangst toch wel aardig geslaagd.
De Waker, klein, dapper en recht voor de raap, had aanvankelijk nog zekere vooroordelen.
De Slaper dacht in zijn stilste binnenste: 'Wat halen ze hier nu weer binnen? Moet ik mij hier, op mijn oude dag, nog gaan over opwinden?'
"De Dromer" zag alweer direct de voordelen van de nieuwe speelkameraad. Dromen was er dan ook niet echt meer bij.
Ik verliet dus maar de slaapkamer, waste mijn Limburgse snuit met West-Vlaams water en daalde, zo geruisloos mogelijk, de trap af. In de keuken liet de kanarie een korte 'piep' horen. Een voorzichtige ochtendgroet. Alsof hij, nog slaapdronken, zeggen wilde: 'Man, het is zondagochtend. Ook te vroeg wakker?'
Dat was meteen het sein voor De Waker om een hoge kef te geven. Nochtans was er de vorige dag al sprake zijn van een zekere vertrouwensrelatie. De hoge C van De Waker was ook voor de gastvrouw het moment om in de keuken te verschijnen. Hoe goed kunnen mens en dier op mekaar ingespeeld zijn?
De Waker kefte nu of zijn leven ervan afhing. "De Dromer", klaarwakker inmiddels, sprong tegen de deur aan als om te zeggen: 'Hier valt het een en ander te beleven. Maak een beetje tempo daarbinnen zodat ons spel kan verdergaan.' De gastvrouw zou nog langs de bakker gaan om broodjes en weldra zou het ontbijt op tafel staan.
Ik, hondenfanaat in hart en nieren, beloofde te zullen zorgen voor de viervoeters. Samen vrolijk naar buiten, de tuin in. De deur tussen keuken en hondenslaapplaats openen was niet zo'n eenvoudige activiteit. Ik vond dat De Waker best eerst mijn stem moest kunnen plaatsen. Ik dacht dat het voor de andere, nog slapende huisgenoten, gezonder zou zijn als het drietal wist dat de relatieve vrijheid zo meteen wenkte. De Waker bleef aldoor doen wat van hem verwacht wordt in zulke omstandigheden. "De Dromer" sprong alsmaar harder tegen de andere zijde van de deur. Alleen De Slaper onthield zich voorlopig totaal.
Uiteindelijk raakte de deur open. Met alweer een paar zachte woordjes probeerde ik de viervoeters te sussen.
Aan de hoge C's van De Waker kwam voorlopig geen einde. Ook niet toen hij mijn gezicht al zag. "De Dromer" sprong tegen me aan alsof er een record te verbreken viel.
Alleen De Slaper bleef liggen in zijn mand. Ik moest naar buiten. De Slaper lonkte wat laatdunkend in mijn richting. Ik zag hem denken 'Op mijn oude dag niet meer met mij, manneke.' Voor De Slaper was ik lucht.
Maar die mand stond nogal dicht tegen de buitendeur. Even dacht ik nog aan een variante op een andere conférence uit een ver verleden. De deur . . . ze gaat niet open. Hoe geraak ik hier in die tuin? Door de sleutel om te draaien! Maar ik kan niet bij die deur. Tedju! Die hondenmand staat daar. Met mijn zachtste stem suste ik de viervoeters. De Waker stopte eindelijk zijn het keffen maar hield me strak in het oog. Voortdurend op zijn hoede. "De Dromer" sprong tegen me aan alsof hij een ultieme plaats wilde afdwingen voor de Olympische Spelen voor viervoeters. De Slaper bleef stoïcijns onder dat alles. En die mand stond daar. En die deur: ik kon er maar niet bij!!! Tedju.
Vermits de gastvrouw nog op weg was om broodjes, en de gastheer nog de slaap der onschuld bleek te slapen, heb ik toen maar héél even laten merken wie hier, zéér tijdelijk weliswaar, de broek droeg. Ik dus.
Met mijn rechtervoet schoof ik stilletjes, centimeter voor centimeter, de mand een beetje op naar rechts. Een laatdunkende blik uit twee bruine ogen volgde mijn doen. Vijf-zes centimeter nu al. In twee beurten. Ik reikte naar de sleutel. Helaas. Tedju, tedju!!! Meewarige blik in de ogen van De Slaper. Opnieuw een duwtje met mijn voet tegen die mand. Wéér twee centimeter. Bijna kon ik nu aan die sleutel.
De Waker keek in stilte en opperste verbazing toe. Maar op zijn snuit las ik:'Hoe dom kan zo'n vreemde snuiter zijn?'
"De Dromer" (JAWADDE!!!- ook zigeunerbloed in de aderen), raakte intussen met zijn snuit de mijne. En ik raakte maar niet bij die sleutel. En die deur zou open moeten. Tedju!!! Nog één probeersel. Mijn linkervoet geeft nog één duwtje tegen die mand. YES!!! Met een zucht van verlichting kan ik nu de sleutel omdraaien.
De Waker loopt niet alleen als eerste naar buiten, hij keft nu enkele keren van uitzinnige tevredenheid en uit zijn ogen lijkt zelfs enige bewondering te spreken.
Op zijn beurt komt nu ook De Slaper de tuin in. Beslist meteen rechtsomkeert te maken, trekt zich terug in zijn mand.
"De Dromer". "De Dromer" ziet het achtergebleven spelmateriaal van de vorige avond. Zesentachtig sokken, diverse maten en kleuren, willekeurig aan mekaar geknoopt. Dat wordt gegarandeerd 'sokje trekken'. Ook een Olympische discipline.
De conditie van "De Dromer" is er niet op achteruit gegaan tijdens de nacht. Dit is de harde werkelijkheid. De regelrechte confrontatie. 'Kan deze tijdelijke gasttrainer mij op een hoger niveau tillen?', las ik in zijn ogen. De tijdelijke gasttrainer maakte er meteen een doorgedreven oefenstonde van. Sokken vastbinden aan de appelboom. Trekken!!! . . . Los!!! . . . Opnieuw vastbinden . . . Trekken!!! . . . Los!!!
Een half uur. Tussendoor, van de opwinding, moet er even een poot opgeheven worden.
Dan spreekt de tijdelijke gasttrainer de magische woorden: 'ZIT!!!', en iets rustiger: 'Wachten!'. In wachten heeft "De Dromer" geen zin. Dat moet hier vooruit blijven gaan.
De tijdelijke gasttrainer verstopt nu de resten van het sokkenassortiment. In no time klaart "De Dromer"alweer de klus. Het levert een stevige, aanmoedigende knuffel op. Dan is het weer van: 'ZIT!!! - Wachten!!!' "De Dromer" voert uit wat de tijdelijke gasttrainer gebied.
Het sokkenassortiment gaat er zienderogen op achteruit. Verandering van spijs doet eten. Nu dus maar een bal.
Maar het vrouwtje is daar opeens terug. En wat ze mee heeft geurt wel appetijtelijk. Geen balspel meer dus. "De Dromer" loopt even door de keuken. Ziet dat er voor hem geen kruimel afkan. Gaat terug op zijn stappen de tuin in. Heft zijn poot nog eens op, waar het eigenlijk niet mag, en gaat languit liggen waar de zon schijnt. Drie seconden later is "De Dromer" van de aardbol. In dromenland.
Niet voor lang echter. Een reputatie dient namelijk om hoog te worden gehouden. De Waker neemt vrede met de hele situatie. De Slaper slaapt de slaap der onschuldigen. In alle stilte beseffend dat zo'n tijdelijke gasttrainer ook maar eens mens van vlees en bloed is.
"De Dromer" . . . spitst nog even de oren, heft zijn kop lichtjes op, en van onder het dak van de veranda zie ik hem denken: 'Toffe kerel, die gasttrainer. Ook al ligt, na het openen van die tussendeur, zijn haar nu niet echt meer zoals het hoort.'
Ik heb er kennis meegemaakt.
Met De Waker. Klein, dapper en steeds recht voor de raap. Na een kwartiertje voelde hij dat een vertrouwensrelatie tot de mogelijkheden kon behoren. Maar ook een Waker kan last hebben van ochtendhumeur. Dat weze hem vergeven.
Met De Slaper. Hij behield voortdurend de afstand die er nu eenmaal hoort te zijn. Op de wijze die enkel een ware, oude wijze leider past.
Met "De Dromer". Hij mag en zal nog lang dromen. En geloven dat het leven één groot spel is. Ook zigeunerbloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan.
"De Dromer" lag wat mij betreft nog lang geloven dat het leven is als het verdonkeremanen van een bol kaas. Wat ook de afmetingen daarvan zijn. Dromen dat ooit de weg in zicht komt richting één of ander groen spoor. Waarheen dat spoor leiden zal: dat zal alleen de toekomst uitwijzen. Ook een hondenfanaat kan zich niet aan voorspellingen wagen.
Toch zal ooit de dag komen dat ook "De Dromer" weet: 'De speeltijd is over. Tijd nu voor enige vorm van volwassenheid en verantwoordelijkheid.'
Enkele dagen na de trip heb ik de gastvrouw een kort briefje geschreven met de boodschap:
'Geef ze maar een hele dikke knuffel.'
feedback van andere lezers- zwartkopje
Hoi ERWEE,
Ik heb je verhaal gelezen maar er zit nauwelijks spanning in. Het leest als een 'schooluitstap'-verslag. met veel schrapwerk en krachtigere zinnen zou je hier een pareltje van kunnen maken.
De zin zoals : de NMBS staat voor niks, staat er overbodig.
De inhoud is boeiend maar de schrijfstijl doet de inhoud geen eer aan.
gr.
zwartkopje
ERWEE: Eigenlijk telde dit ook niet echt mee, tenzij als technosch uitprobeersel uitprobeersel aan de pc. - RolandBergeys
Stijlloos eigenlijk. Ik vind dit klad, je zou er goed aan door eerst je teksten een keertje luidop te lezen (je merkt dan wanneer je te lange passages hebt geschreven omdat je jezelf verveelt, anderzijds hoor je ook wanneer een ritme goed zit. Ik gebruik die methode al een hele tijd, en een en ander helpt zeer goed.
Inhoudelijk zit er wat in, maar ik zou het heus uitwerken, hoor.
Niet goed is een vreselijk vervelende quotering, maar ik kan er moeilijk goed van maken. Dus stip ik dat nare bolletje aan.
ERWEE: Eigenlijk telde dit ook niert echt mee, tenzij als technisch uitprobeersel aan de pc. - gono
Het leest als een bladzijde uit de telefoongids. Ik sluit me aan bij Witvoetje, maar je hebt potentieel..........
ERWEE: Dit telde eigenlijk ook niet echt mee. 't Was meer een technisch uitprobeersel aan de pc. - littlefairytale
Wel als eerste schrijfsel zeer ruw en verdrinkend in beschrijf en als ik nu het laatse lees... een weg heeft zich gebaand en het ruwe wat hier al onder de oppervlakte glansde heeft zich laten polijsten.
tine
ERWEE: Dit was dus eigenlijk een try out naar deze site. Al veel eerder eens geschreven naar aanleiding van een bezoek bij mijn PENNENVRIENDIN in West-Vlaanderen.
Kan het hier niemand kwalijk nemen dat dit alsdusdanig minder van kwaliteit was.
Voor haar was het gewoon leuk om alzo dat weekend weer te geven.
Lees maar eens die acht stukken die daartoe de aanleiding gaven.
= PENNENVRIENDEN 1-8
|
