Volg ons op facebook
|
< terug
Loeki
Loeki
Joepie, zei ik na het leuke gesprek, dat vier uren en tien minuten duurde, met de vrouw die als nickname graag Daffy Duck gebruikt. En bovendien goed gelachen. Vooral met de anekdote over haar buurman van twee huizen verder. Die man heeft een jaar geleden de job van zijn veel te jong overleden vrouw overgenomen. Zelf was hij op dat moment werkloos. Nu, zegt Daffy, is hij toiletman in 't station, hier in 't stad. Maar wat nog veel gekker is aan de man, hij is verzot op kleren van Walter van Beirendonck. Tattoo's incluis. Vooral in de weekends zou je hem moeten zien, aldus mijn gesprekspartner. Ik wilde dat het waar was. Maar we veranderden al vlug van item. Welk dat nieuwe onderwerp was, doet er verder in het geheel niet toe. Na de vier uren, tien minuten, drie koppen koffie voor haar, drie glazen Kriek en een Coke voor mij, was ik het meest verblijd met de duizend woorden die ik had zitten uitspreken in heel die tijdspanne. Zo'n moment wordt ingelijst. Daffy kreeg bij het afscheid drie klinkende zoenen en dan stapte ze een andere richting uit dan ikzelf. Moest ze gekozen hebben voor de parking aan de andere kant van de stad, we hadden nog een klein kwartier samen kunnen optrekken. Ook hadden we dan zeker nog een extra thema aangesneden, waardoor mijn woordenaantal had kunnen oplopen tot twaalfhonderd achtendertig. Maar elkeen ging dus een eigen weg. Daffy richting betaalparking aan de Grote Markt, ik naar de parking aan het Cultureel Centrum, omdat je daar je wagen gratis kwijt kan. A whole day long, als 't moet. Een hele dag zou ik wel niet blijven rondziften in deze stad, maar vier uren en tien minuten uittrekken voor een leuke babbel met Daffy: uitzonderingen bestaan, dat moet kunnen. Op weg naar de parking van het Cultureel Centrum, toch zo'n kleine zes kilometer, dacht ik heel even aan mijn overleden vader, maar verder dan die twee seconden aan hem denken deed ik niet. En iets tegen hem zeggen kwam er al helemaal niet van. Woorden verspillen aan hem was bij zijn leven al pure verkwisting van tijd. Er werd dus gezwegen. Iemand stapte op mij af om me recht in mijn gezicht toe te vertrouwen dat ik beter zou stoppen met het schrijven van columns, gedichten, romans en meer van dat geleuter. More friendly than ever before in my goddamned fucking live liet ik de noordeling weten dat het woord 'stoppen' niet meer te vinden is in mijn strikt persoonlijke woordenboek. Terstond trok de eskimo zich terug in de stilte van de eigen anonimiteit. Aan café The Wall moest ik van mijn drie Krieken en die Coke zien af te raken. Ik maakte van de nood een deugd en koos voor de hoek langs de zijgevel van het achterhuis. Omdat ik door niemand gevraagd werd om nog iets te komen meedrinken, vervolgde ik andermaal mijn weg naar de parking van het Cultureel Centrum, alwaar ik mijn vierwieler zou weervinden. Het meisje op het terras van IJssalon Het Pralientje wuifde me toe en keek daarbij vrij hoopvol uit haar ogen. Ik kon letterlijk de vraag van haar gezichtje aflezen: Kom even hier, ik trakteer met een Coupe Schilderspalet. Het meisje mocht dan dat mooie gezichtje hebben, heldere blauwe ogen hebben, blond haar hebben . . . dat vind ik allemaal leuk en mooi . . . maar vermits dat blonde haar kort geknipt was, besloot ik haar te laten zitten. In praten met die meid, met of zonder haar, had ik toch al geen zin, ik weet wat zo'n meiden je te zeggen hebben. Ik zou te horen krijgen dat ze het voorbije jaar aan de Unief van de stad Gent Psychologie heeft gestudeerd, niet slaagde, en momenteel nog met grote raadsels zit betreffende haar gehele verdere leven. Mij het lot moeten aantrekken van jonge kortharige blonde meiden, 't is niet aan mij besteed. Ik was inmiddels alweer zo'n tweehonderd vijftig meter voorbij het IJssalon Het Pralientje. Tegelijkertijd was ik inmiddels ook alweer zo'n tweehonderd vijftig meter dichter bij mijn heilige koe. Op dat ogenblik dacht ik terug aan de dwergpinscher Loeki, die destijds zeventien jaren en vier maanden mijn leven deelde. En zoals Loeki mijn leven deelde, zo deelde ik het zijne. Ik dacht aan de levensles die ik in die jaren van Loeki gekregen heb: een hond ziet alles, een hond hoort alles, een hond zwijgt alles. Loeki zou in de goede kamer op de schouw moeten staan.
feedback van andere lezers- DensPowells
Wat een draak van een eerste zin! Daar zou ik toch iets aan veranderen.. Wat in stukken kappen of zo. Verder een mooie beschrijving gemaakt.
ERWEE: Beginnen met een draak van een zin: het is één van mijn liefhebberijen. Maar uiteraard bedankt hoor om het dtul te lezen en goed te keuren. - waterklok1
een hond ziet alles, een hond hoort alles, een hond zwijgt alles.
mooie zin!
moi verhaaltje, woorden verspillen aan hem was bij zijn leven al een pure verkwisting...een beetje grof uitgedrukt...maar misschien heb je je bedoeling daarbij.
deze tekst is een mengeling van gevoelens, (heb ik zo het gevoel)
mooi!
Dat er iemand naar je toe is gestapt om te zeggen dat je beter moet stoppen met schrijven is verschrikkelijk!
wijs neergeschreven!
lot
hopelijk is dit niet echt gebeurd.
ERWEE: Zeer bedankt voor de feedback. Maar niks is wat het kijkt hoor. Nooit iemand tegengekomen die mij van het geschrijf zou kunnen afhouden. Moest dat toch voorkomen, dan ga ik wel optreden bij Tien om te Zien. - drebddronefish
Heerlijk gekronkel, daar lust ik wel pap van, ook al van drakerige zinnen.
ERWEE: Zeer bedankt. 't Is ook best leuk om zo te kronkelen. - annvanbyl
Hakketak-goeie- nonsens-verhalen schrijf jij !
ERWEE: Eindelijk iemand die het kunstje doorheeft. *wink* De nonsensilamiteit ten top. - Wee
Wirwarrelig zalig om te lezen :)
x
ERWEE: Het moest zo van mijn leermeester.
Het feit dat mijn leven vanzelve een wirwarrelig gedoe is maakte het allemaal makkelijker.
Zeer bedankt voor de lezing. - muis
:) Heb me weer kostelijk geamuseerd!
Prachtig neergepend
groetjes
ERWEE: Wijle andermaal content.
Zeer bedankt! - togu_hang
goe gelachen ERWEE
groetjes
ERWEE: In werkelijkheid ging dat gesprek van vier uren in Den Artiest in Oostende.
IJssalon Het Pralientje is dan weer te vinden aan deze kant van het land.
Zeer bedankt!
|
