|
< terug
column: aangepast?
Een van mijn hobby's is lezen, met name 'menukaarten'. Eens gezeten in het café, snackbar of restaurant, doe ik niets liever dan in de menukaart snuisteren. Of ik nu iets ga drinken of een drie-gangen menu bestel, het maakt niets uit. Ik zal de menukaart lezen en bestuderen. Eigenlijk is dat niks ongewoons. Tal van mijn vriendinnen hebben ook als hobby menukaarten doorbladeren en het is ook logisch dat als je iets wilt bestellen, je eerst even kijkt en kiest wat je wil drinken of eten.
Je kent dat wel hé. Je zit daar met je gezelschap gezellig de kaart te bestuderen, komt na enkele minuten die ene onvermijdelijke vraag :"Wat ga jij nemen?"
Weg gezelligheid. Welkom in de hel van het niet weten, het niet durven kiezen.
Jààà..., wat voor de meesten onder ons een heerlijke bezigheid is, is voor mij een helse verschrikking. Het kiezen van een maaltijd moet immers aan verschillende maatschappelijke normen en waarden voldoen. Allereerst kijk ik de kat uit de boom en probeer ik uit te vissen wat mijn disgenoten gaan nemen, want als eerste kiezen doe ik nooit méér.
Een ezel stoot zich geen twee keren aan dezelfde steen, dus ik ook niet. Zeker weten!
Ik kan me de situaties nog goed herinneren waarin ik, naïef zoals ik ben, zélf mijn maaltijd koos om daarna de vernedering te moeten ondergaan van bijvoorbeeld mijn moeder die op een zeer subtiele wijze me op de vingers tikte: "Wéét je wel hoeveel calorieën een 'dame blanche' bevat waarbij ze lepel per lepel de calorieën telden die ik naar binnen speelde, terwijl zij nipte aan een koffie met candarelsuiker. Je mag nemen waar je zin in hebt, had ze me nog gezegd.
Ja, ja, .... nemen waar ik zin in heb, pfff'
Of stel je voor dat ik een spaghetti zou nemen en een vriendin, die aan anorexia lijdt, neemt een slaatje. Dat kàn toch niet! Ikke, de dikke die spaghetti neemt en de graatmagere die op een slaatje leeft. Je zou de mensen wéér zien fluisteren en mij nastaren. Néé, vanaf nu doe ik aan zelfzorg en zet ik mezelf op zo'n wijze niet meer te kijk. Dus wacht ik geduldig af tot wanneer mijn tafelgenoten luidop hun keuze hebben bepaald en stem mijn keuze quasi af op die van hun.
Op zich is het een goede methode maar wat als die andere het 'zogezegd' ook niet weet of weigert om haar keuze uit te spreken vooraleer ik gesproken heb of de serveerster aan ons tafeltje staat?
Wat zal ik nemen?
Spaghetti of pizza?
Of een fris Italiaans slaatje?
Ik heb wel zin in een pikante spaghetti maar dat kan ik thuis ook klaarmaken.
Een pizza dan?
Maar welke?
Een vegetarische pizza? Dan kom ik wel een beetje tegemoet aan de eis van mijn diëtiste om veel groenten en fruit te eten.
Ik heb liever zin in iets hartigs, iets pikants.
Maar salami en kruidig gehakt, is dat niet te vettig én te calorierijk?
Of een vier kazen pizza?
Of zal ik toch maar een slaatje nemen, om het calorieënaantal van vandaag niet te overschrijden? Maar heb ik wel zin in een slaatje, zo'n met olijfolie doordrenkt slaatje. Is dat dan wel zo calorie-arm?
Ik tuur naar de menukaart. Mijn gedachten flitsen heen en weer. Van de pikante spaghetti over de calzone naar het Italiaanse slaatje.
Ik weet het niet.
Ik durf niet te kiezen tussen het lekkere én calorierijke en het gezonde en wellicht calorie-armere slaatje.
De tijd dringt. De serveerster staat met het notitieboekje in haar hand klaar.
"Wéét u het al?" vraagt ze dwingend.
Mijn ( eveneens dikke) vriendin bestelt zonder schroom een vier kazen pizza.
Wat ga ik nemen?
Wat moet ik kiezen?
Gezond of ongezond?
Iets genietbaars of gezond?
Calorierijk en daarna schuldgevoelens of calorie-arm en niet genieten?
De serveerster staart me ongeduldig aan. Haar pen vijf centimeter van het papier gehouden om bij het openen van mijn mond meteen de woorden genadeloos in het gedubbelde papier te drukken.
De gedachten flitsen chaotisch door me heen. Ik moet nu beslissen. Ik kan het niet langer meer uitstellen.
Nu !
'Denk na, denk ruim' beveel ik mezelf toe. Het zweet parelt op mijn voorhoofd.
'Zeg het!
Kies!' echoot een stem dwingend in mijn hoofd.
" Euh... voor mij een... euh... pizza Frutti"
De serveerster noteert de bestelling en verdwijnt naar de keuken.
"Ik heb het altijd moeilijk met kiezen" wimpel ik de vragende uitdrukking op het gezicht van mijn vriendin af.
Ik laat echter niets merken van de daarjuist doorstane innerlijke worsteling.
In mijn hoofd zindert een denigrerende stem na :'pizza frutti, pfff... je eet niet graag vis'
Ik?
Pas me aan aan anderen?
Hoezo?
feedback van andere lezers- fenk
Met interesse gelezen, al is het weinig herkenbaar voor een levensgenieter zoals ik :-)
Tips:
* ik zou vb. voluit schrijven.
* het citaat van je moeder wordt niet afgesloten met "
* typefout op regel -10: echoot -> schoot
zwartkopje: Hoi fenk,
hartelijk dank voor je opmerkingen. Heb de " erbij gezet en vb; voluit geschreven.
echoot => werkwoord echoën
gr.
zwartkopje - drebddronefish
Best wel absurdistisch schrijfsel eigenlijk, vlot geschreven, mijn hobbie is suppo's, nee, vraag maar niets, ik hou van absurditeit
zwartkopje: eh... absurdisch? ik dacht dat het mijn eigenste realiteit was ;)
gr.
zwartkopje - ERWEE
Gelukkig heb ik nog net voor het lezen van de column de laatste lepels uit een doos ijs (straciatella) al binnengespeeld.
zwartkopje: en... nog geen schuldgevoelens na het lezen van mijn column?
hihi!
gr.
zwartkopje - kapiteinsebbos
wat schaft vandaag de pot?
leuk verhaal!
zwartkopje: euhm... iets gezonds of iets ongezonds? hihi!
Bedankt voor je reactie!
gr.
zwartkopje - annvanbyl
Grappig en herkenbaar voor deze Weegschaal met aangeboren twijfeltalent !
zwartkopje: Dank je! Ben nochtans geen weegschaal maar toch...
gr.
zwartkopje - RolandBergeys
Grappig!
zwartkopje: tof dat je het grappig vindt.
gr.
zwartkopje
|
