|
< terug
Terug naar Huis (vervolg)
Het werd tijd voor een nieuw tweejarig avontuur: Niger. Het leven in dit immense land-in-zand betekende een grote ommekeer.
In Rwanda hadden we slechts zwart-wit naast elkaar geleefd.
Nu zat ik, als enige blanke in het dorp, tussen Touaregvrouwen kleine glaasjes lekker warme thee te slurpen. Liters heb ik in hun tenten gedronken, terwijl ik mocht delen in de diepste der vrouwengeheimen.
Mijn nieuwsgierigheid werd aangewakkerd. Met Bintou en Aïsha kneedden we blaadjes en plantensappen fijn tot mysterieuze papjes die we later heimelijk uittestten bij onze echtgenoten.
Het resultaat liet niet lang op zich wachten: we werden zeer snel zwanger.
Voor Aïsha was het echter ongelukkiglijk een tweeling die het zonlicht zag. Een dag na de geboorte… bleef er "na een ongelukje" slechts één jongentje over.
De Sahelervaring was een rijke. Materieel waren we nochtans arm. Rwanda had ons alles doen verliezen. We roeiden met de riemen die we hadden (in zand). We kloegen niet, we waren volstrekt gelukkig.
Twee jaar later vlogen we met baby op de arm en vruchtje in de buik naar Burkina Faso. Wat cultuur betreft, was dit wel het rijkste land. Ik liet me onderwijzen in de kunsten van het brons gieten. Ik maakte deur- en kastknoppen. Verder opende ik, als onderwijzeres, een tuinschooltje. Wie geen Frans kon en in een minimum van tijd de taal meester wou worden, mocht aan mijn hekje kloppen. Het hekje ging alle dagen open. Ik onderwees, terwijl ons vruchtje groeide tot mooie gezonde baby. De andere werd peuter.
Na drie jaar keerden we terug met kleuter op de driewieler en peuter in de "pousette". Een klein dochtertje hing net aan de borst.
Deze keer vloog het vliegtuig richting Kameroen. Vier geweldige jaren brachten we daar door in een klein stadje met één koppel blanken: wij. We bouwden een heel leuke, exclusief uit Afrikanen bestaande, vriendenkring op. Ik werkte met en voor schoolkinderen. Een schoolboekje dat we samen maakten ligt nog als herinnering op de schoolbanken.
Nu zitten we, twaalf jaar later, opnieuw in het vliegtuig richting Rwanda. Ik stel vast dat akelige beelden terugkomen. Ik stel vast dat alles nog, na al die jaren, vers in het geheugen ligt. De confrontatie zal pijnlijk zijn. Vreselijk benauwend is de gedachte dat ik wellicht te weten zal komen wie-waar-ligt.
Mijn "zinloze" sleutelbos opent vergeten deuren.
feedback van andere lezers- verf
eens iets anders dan de intrieste verhaalen over Afrika zeer knap
miepe: en horen dat je in Afrika, als blanke, goeie manieren leert, shokkeert ook een goed deel van de bevolking! - fenk
Wat kan jij goed schrijven! Mooi verwijzing op het einde naar de sleutelbos van deel 1.
miepe: een heel leuk complimentje!
bedankt - RolandBergeys
Heel mooi, Miepe.
miepe: Dank je wel! - gono
Meer van dat, is beter dan die geïmporteerde sint met zijn zwarte pieten!
miepe: ik zie hier maar gelukkig alléén maar pieten! - ivo
ontroerend mooi en met zoveel respect voor de mens in zijn aspect .. alhoewel, echtgenote voor het lapje houden met een speciaal drankje, zodat die zou presteren, ik zou nogal protesteren denk ik ... hahaha
mooi mooi mooi mooi³³³³³³
|
