Volg ons op facebook
|
< terug
ont-moeting
Even adem happen en zwerven langs de kronkelende wegen tussen Dinant en Falaën. Verdwalen en langs het water de lichtjes dobberend water laten zijn.
Onooglijk klein, half vergaan bordje "Le vieux Moulin"...zou de weg even vergaan en vieux zijn?
In het donker de koplampen schaduw-vangend van rots, blad en schimmen...
Meanderend klimmen, steeds smaller en hoger tot de weg verdwijnt en oude stenen reuzen statig eeuwenoud staan te wezen.
Sprookjesachtig huiveren...
Dicht, verlaten en donker maar niks dreigends als ik even later uitstap en de grote poort laat bonzen. Stil blijven echter de vermoede plavuizen aan de overkant.
Net als ik rechtsomkeer wil maken kiert de poort en duwt een gemoedelijke Dalmatier zijn snuit in mijn hand.
Een stem in de taal van Moliere " hij heet Lucky, dat wil zeggen geluk..." klinkt vanuit de poortopening.
Geen haar op mijn hoofd denkt na als ik zeg: "Vandaag bent u gesloten maar misschien heb ik ook wel geluk en wil u me een kamer geven voor de nacht?"
Twee ogen kijken recht in die van mij en vragen niet hoe of waarom ik daar sta. De poort zwaait open en de meneer zegt "Ik draag wel je tas. Over een half uur nodig ik u uit als gast aan mijn tafel." Hij gaat me voor naar een kamer, brengt me naar binnen en trekt zonder nog een woord te zeggen de deur weer dicht.
Letters en woorden schieten tekort om de volgende uren te beschrijven.
Als ik dit zou willen orkestreren zou het me in geen lichtjoen-jaren lukken. Geen droom, geen verzinsel, geen spiegeling.
We eten, drinken, koken in een keuken van koper en blankgeschuurd hout. Hij vertelt met volle warme stem en zoveel uitstraling en authenticiteit, tussen al zijn kleuren door hoor ik de eenzame woorden die hij niet spreekt.
Zijn leven, zijn molen, zijn liefdes....alsof ik in een boek ben beland nog voor de inkt een tintel papier heeft geraakt.
En ik, ik luister, praat en ont-moet.
Deze avond, deze man vervagen niet ...dat weet ik nu al.
Pas bij het ontwaken zie ik de opmerkelijke lijnen van de kamer en merk ik dat ik in de toren sliep van een klein kasteeltje, boven op de berg.
Als ik de trap afkrakend naar beneden kom kwispelt Lucky me tegemoet als was ik een oude bekende.
Vredig ontbijt met warme melk voor mijn koffie met melk.
Bij het vertrek mag ik niks betalen...als ik aandring zegt mijn spontane
gastheer in perfect nederlands "Dit moment in de tijd hebben we gedeeld. Eerst bestond het niet, werd het niet gezocht. Nu kan het niet meer worden uitgewist want mensen laten sporen na. Ik wens je een behouden terugreis en nog veel ontmoetingen met je complices d'esprit."
feedback van andere lezers- dichtduvel
Dit bevalt enorm. Leuke woorden, inventief : lichtjoen-jaren, een tintel papier, afkrakend een trap afkomen, ...
Nederlands wel met hoofdletter!
Jef
littlefairytale: Bloos van blijdschap, dank je. tine - ERWEE
Als Jef het al zegt ...
littlefairytale: Ja lap, bloos ongeneeslijk voor de rest van de dag... Grappig, tine - zwartkopje
Waw... wat een sfeer schrijf je hier neer. Waar is dat kasteel en die gastheer ;)
Wil meer van je lezen!
gr.
zwartkopje
littlefairytale: Dat kasteeltje bestaat echt... die gastheer ook. Ben niet van plan te stoppen hoor met letters spuwen... Dank je wel voor het mooie compliment. tine - RolandBergeys
Mooi, hoor, doet me onbewust een beetje aan de romantische, verleidelijke, sensuele kant van Dracula in zijn kasteel denken. Knap geschreven.
littlefairytale: Dank je wel. Ben even gaan kijken op je website die je bij persoonlijke info tipte. Mensen achter het woord bestaan immers niet, enkel mensen in het woord. Beklijvende foto's. Benieuwd. tine - drebddronefish
Heel mooi is dit, alweer een poetische impressie, maar heel expressief in de beelden; meanderend klimmen, schitterend gewoon
groetjes
littlefairytale: Dank Dreb, tine - aquaangel
je doet je nickname eer aan... mooi, xx
littlefairytale: Dank je wel, angel, tine - verf
knap
littlefairytale: Dank je, tine - DensPowells
Hmm. Gemengde gevoelens. enerzijds hou ik van de sfeer die je oproept. Maar anderzijds stoor ik me aan de stijlbreuken.
Je hebt de stijl die zweeft tussen proza en po¨zie, maar nergens grond raakt. En de stijl die ergens aansluit bij het gespeeld verwonderde.
Je gebruikt mooie beelden, zeker wel, maar ik mis de sobere galerij die de kunst tot z'n recht brengt. Zoiets? Kan je je daar in vinden?
littlefairytale: Ik beeld meer dan ik verhaal, dat klopt en groeien is een optie.
Dacht ik zo, dank je tine - Vansion
Beeldrijk en inventief. Kabbelende verhaalstroom die uitmondt in iets dat de moeite is. Zo moet het zijn!
De vaagheid aan het begin (losse infinitieven; afwezigheid van syntaxis; hak op de tak gemijmer) kan me niet bekoren. Het zou kunnen dat je daar teveel ineens wil suggereren. Ik hou van beelden. En als ze nog eens goed verklankt zijn is dat top. Maar als ze blijven hangen en niet gevest zijn in een consistent geheel (dat we dan verhaal kunnen noemen) word ik er niet door geboeid.
Niet teveel van aantrekken, he. Ik zit hier evengoed voor mijzelf te prediken, hoor ...;)
Hoe dan ook. Er zit heel wat in dat pennetje van jou. Ik kom later nog eens piepen.
littlefairytale: Ik hou van gestoelde feedback so thx, tine - koen
Dag littlefairytale,
Ik had dit verhaal afgeprint om lekker in mijn zetel te lezen. Helaas zie ik dat het een dichterlijke, poëtische tekst is. Ik lees nooit gedichten en hou niet van taal om de taal. Ik wil en kan dus niets zeggen over dit verhaal.
Ik ga Sam lezen; dat lijkt me meer mijn meug. Wil je dat ik het wat taal betreft slijpscherpig aanpak of niet? (weet niet of het nodig zal zijn)
Groet
Zoals je ziet, krijg je zoals iedereen uitstekend, gelezen of niet.
littlefairytale: Je mag je messen slijpen. Doekjes voor het bloeden heb ik al. tine - Johan
Dromend van ont-moeten. Lijkt me een plek om te her-bezoeken.
littlefairytale: sommige dromen laat zich geen twee keer dromen; tine
|
