Volg ons op facebook
|
< terug
column: Hapje bij hapje bewuster
Tegenwoordig leven we in een boulemische Maatschappij. Daarmee bedoel ik niet dat er teveel mensen aan de eetstoornis Boulimia nervosa lijden. Maar eerder dat onze consumptiemaatschappij gericht is op twee onafscheidelijke woorden: "HEBBEN en NU" Heb je het nieuwste boek van Goedele Liekens nog niet gekocht? Heb je de nieuwe film X of theaterstuk Y nog niet gezien? Néé? Dan ben je niet meer mee in de maatschappij. Ben je out! Elke (opgedrongen) behoefte moet onmiddellijk, nu, heute, toute de suite, en wel metéén bevredigd worden. Dit gedrag verschilt dus niets met een eetbui. Een eetbui wacht immers ook niet totdat je cake gebakken en afgekoeld is, of totdat de pizza ontdooid is. Néé, je eetbui wil nu, onmiddellijk, heute, toute de suite gevuld worden. Dus vreten we half ontdooide pizza's en 'vloeiende lauwe cake'. Eens de eetbui behoefte vervuld, is ook de drang voor even verdwenen totdat een nieuwe lichamelijke of emotionele eetbui zich aandient.
Gelukkig is er ook een tegenbeweging ontstaan. 'Onthaasting' heet die nieuwe groepering. Mensen die aan "onthaasten doen" vereren de woorden: "BEWUST en ZIJN". Met andere woorden ze wandelen bewust, denken bewust, eten bewust, doen aan zelf-bewust-zijn, aan koelkastbewustzijn, mediteren bewust enz...
Hoewel ik me vaak bezondig aan boulemisch gedrag, heb ik in het verleden al wel eens geproefd van het "eetbewustzijn". Ik volgde ik een workshop "over-eten". Tijdens die cursus kregen we vaak huiswerkopdrachten en een van die opdrachten was het meebrengen van ons 'favoriet eetbui voedsel' of als het te confronterend was, een voedingsmiddel dat we graag aten. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Een potje vanillepudding van 125gr, afgewerkt met een laagje slagroom werd mijn keuze. De volgende maandagavond had ik inderdaad mijn potje pudding bij. De oefening bestond erin om bewust te leren eten en bewust te proeven. Bij elke hap moesten we volgende vragen stellen en onze bevindingen ervan opschrijven: Wat zie ik, ruik ik, proef ik, hoor ik, smaak ik?
Ik nam mijn potje pudding vast en scheurde het zilverpapierachtige dekseltje eraf. Het was een doorschijnend potje waarop vanillebloemetjes getekend waren. Op de achterkant van het potje stonden in witte en dus quasi onleesbaar de ingrediënten vermeld. Ik stak mijn theelepeltje in het potje en het zonk bijna helemaal in de pudding. Ik trok het er weer uit en likte de kleverige gele massa en de gekabbelde slagroom van het lepeltje af. Dan schraapte ik met het lepeltje een laag slagroom van de pudding en stak de lepel met het hoopje room in mijn mond waarbij mijn tong met behulp van het gehemelte en de tanden de room gretig opnam en ze samen met een grote hoeveelheid speeksel naar mijn keelgat vervoerde. "Wat zie ik? Ik zie een potje met een gele blinkende brij waarop een witte, licht gebrokkelde ongeveer twee centimeter dikke laag ligt," antwoordde ik stil en schreef mijn bevinding onder de vraag in mijn notaboekje. "Wat hoor ik? Het geluid van het metalen lepeltje tegen de plastieken wand van het potje als ik de pudding van de bodem schraap". Ook dit antwoord kreeg een vermelding in mijn notaboekje. Naarstig beantwoordde ik de volgende vraag: "Wat ruik ik? Ik rook op het eerste gezicht niets. Ik nam het inmiddels al bijna lege potje vast en duwde mijn neus in het potje maar mijn reukorgaan kon niets vinden dat de moeite waard was om op te schrijven. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat fabricage pudding niet rook. Dat was een nieuw inzicht voor mij. Achter de vraag schreef ik in hoofdletters: niets." "Wat voel ik? Ik nam het potje in beide handen vast en betastte met mijn vingers het potje. De wanden waren glad en voelden zacht aan als ik er met mijn vingers over streek. De bovenrand van het potje was niet zo goed afgewerkt en als ik met mijn vinger over de rand gleed, stropte mijn vinger hier en daar door een plastieken draadje dat opbolde en zo een oneffenheid vertoonde. Ik had nu het fysieke voelen van het potje beschreven maar wellicht was dit antwoord niet voldoende. Ik ging dus verder met mijn observatie en betrok mijn andere lichaamsdelen nu ook bij het voelen. Hoe voelde het als ik een hap van die gele blinkende brij nam? De zachte brij in mijn mond streelde mijn gehemelte en vermengd met speeksel, vloeide het over mijn tanden via mijn tong zachtjes in mijn keelgat naar beneden in mijn slokdarm". Wauw... zo mooi had ik nog nooit mijn ervaringen bij een potje pudding beschreven. Of om eerlijk te zijn, ik had nog nooit een potje pudding beschreven, laat staan mijn innerlijke ervaringen ermee. Ik beantwoordde nog snel de laatste vraag: " wat smaak ik? Ik proefde een veel te zoete brij en ik kreeg er dorst van als ik niet onmiddellijk de hele brij naar binnen kon kappen, zoals ik gewoonlijk thuis wel deed. Ik vond het een leerrijke oefening want voor het eerst besefte ik, dat wat ik o zo graag at, eigenlijk niet zo lekker was als ik het bewust op at, als ik echt proefde en genoot van elke hap. Dan moest ik toegeven dat het te zoet was, dat ik er snel dorst van kreeg en het niet eens naar vanille rook".
Tot zover mijn toenmalige bevindingen met fabricage pudding. Helaas moet ik toegeven dat ik behalve die ene keer het "bewust proeven" volledig uit het oog verloren was, totdat ik enkele maanden geleden weer een (dieet)boek in handen kreeg waarin de tip stond om chips op een "bewuste manier" op te eten. Meerbepaald, de chips te laten smelten op je tong zodat je kan genieten van alle ingrediënten die zo'n chipje rijk is. Nou, moet wel zeggen, mijn zin naar lekkere krokante chips was meteen over. Eens het spicy laagje vermengd met mijn speeksel zich een weg door mijn slokdarm zocht, bleef er van dat hartige chipje niets krokants meer over en werd mijn tong overgeleverd aan een smakeloze, vettige, kleverige brij dat de naam aardappel echt niet waard was.
Weer een tip dat niet voor herhaling vatbaar is. Maar geen nood. Deze week las ik in een boekje over het "koelkastbewustzijn". Het koelkast-bewust-zijn kan je ontwikkelen door je reacties te inventariseren als je voor de open koelkast staat. De vragen: 'wat zie ik, ruik ik, hoor ik, voel ik, smaak ik?' zijn ook hier toepasbaar, samen met een reeks lichaamservaringen (vb. de houding van je lichaam op het voedsel) en verlangens/emoties die je eraan kan toevoegen. En ook dit bewustzijn wil ik wel eens ervaren. Een mens moet immers alles eens in zijn of haar leven gedaan hebben, toch?
Met andere woorden morgen ben ik een (zelf)bewuste vrouw mét koelkastbewustzijn! En U?
feedback van andere lezers- aquaangel
eten-afvallen-eten-afvallen
tja wie kent het niet
bewust eten is moeilijk
soms weet ik niet meer wat ik at
als tussendoor...
tja en dan blijken de snickers en bounty's
toch ineens op te zijn
:S
enkele fouten..
theatherstuk (theaterstuk)
eetbuibehoefte (eetbui behoefte)
tegen-beweging (tegenbeweging)
meditereren (mediteren)
eetbuivoedsel (eetbui voedsel)
niets". "Wat (de punt mag binnen de leestekens ." )
waw (wauw?)
àlle ingrediênten (álle ingrediënten)
Wèèr (wéér)
inventeren (inventariseren?)
allès (álles)
mèt (mét)
zwartkopje: woeps... wat een hoopvol fouten. Schaam me diep. Bedankt, zal ze meteen aanpassen.
gr.
zwartkopje - drebddronefish
Huil juist zwartkopje, ik wil daar ook de aandacht op vestigen, moet je maar eens gaan kijken op het forum onder marsen tegen armoede
groetjes
zwartkopje: Hoi Drebdronefish, dank voor je tip. Heb die discussie een tijdje gevolgd. Dank voor je leuke reactie
gr.
zwartkopje - miepe
ik vind het interessant vinden wat je schrijft. Ik denk graag met je mee. Ik vind het verhaal ook goed opgebouwd.
bravoooooooo!
zwartkopje: Dank je Miepe. In het begin was ik er zelf niet zo tevreden over maar als ik de reacties lees (op de andere site) blijkt het toch een eye opener te zijn en dus heb ik mijn mening herzien ;)
gr.
zwartkopje - mariagarquez
omwille van het verrassende thema en je creativiteit.
zwartkopje: Dank je wel voor je aanmoedigende feedback.
gr.
zwartkopje - RolandBergeys
Leuk, hoor!
zwartkopje: Dank je Roland!
groetjes,
zwartkopje
|
