Volg ons op facebook
|
< terug
De bende van Albert II
Besluit je enkele dagen voordien naar de Boekenbeurs te gaan. Marleen, dochter Natasha, haar vriendin Ine en ERWEE. Leuk detail. Een uur voor ons vertrek mijn oudste schoonzus aan de telefoon. Zij had via haar werk vrijkaarten besteld. Daar was ergens iets mee misgelopen. Die kaarten arriveerden te laat. Mijn schoonzus, uitsluitend Aspe-fan, was reeds in Antwerpen aanwezig op de openingsdag.
Natuurlijk zei ik dat we zouden langskomen. 'Tot straks. Over een klein uur zijn we er.' Wij de weg op. Autostrade. Afrit. Kop koffie bij de schoonzus. Vrijkaarten in de handtas van the lady of the house. En dan: Antwerp, here we come!
Eigenlijk is dit al de tweede dag dat ik naar het boekenfeest trek. Op 3 november was ik al niet meer te houden. Maakte dus een solorit per spoor en pendelbus en keerde 's avonds al terug met een behoorlijke oogst aan boeken. Had die dag onder andere een gesprek met een schrijver van misdaadthrillers. Ik beloofde Hubert van Lier te zullen terugkomen op zaterdag 11 november. Hij geloofde me niet echt. 'Dat zeggen er velen. En dan ziede ze niet meer.', was zijn repliek. Ik bevestigde nog een keer dat ik zou terugkomen.
Vorige zaterdag dus op wandel door Hall 1. Daar zat onze schrijver. Ik op de man af met een gezicht van: eens benieuwd of die mij nog herkennen gaat. Na een vriendelijke groet, waarbij ik mij nog enigszins van de domme hield, verscheen er iets van een lachje op zijn gezicht. Zo van: die man heb ik nog gezien. Ik doorbrak het vraagteken op zijn gezicht door aan te geven dat ik hier terug was en dus mijn belofte van vorige week nakwam. We hielden een praatje over zijn boeken en een beetje over de gang van zaken op de beurs. Ik koos twee titels van zijn hand die een leuke boodschap meekregen. Afscheid. Verder wandelen.
Afspraak om 13:00 uur om iets te eten. Dochterlief en vriendin kwamen er aan. Broodje ham-smos naar binnen. En een lekkere Steendonk, Brabants witbier. Verder op weg. Zeker twee schrijvende medemensen zou ik nog absoluut willen zien. Met de signeerlijst in aanslag kenden we plaats en uur waar Luc De Vos en Tom Lanoye te vinden zouden zijn in de loop van de middag.
Klein probleem. Je hebt daar dus op zo'n middag een Luc de Vos en een Luc De Vos zitten. Mijn vrouw is niet te overtuigen van het verschil. Hier is maar één Luc de Vos, blijft ze volhouden. De militair. Die zit daar inderdaad achter een tafel. De man is een stuk ouder geworden dan tijdens de eerste oorlog in Irak, merk ik op. Ik probeer mijn vrouw te overtuigen dat dit de Luc De Vos niet is die ik zoek. De zanger van Gorki!!! Heb vorige week al enkele boekjes van hem mee huiswaarts gesluisd. Het budget was op. De aankoop van de twee andere titels zou voor deze zaterdag zijn.
Lanoye zouden we op dit tijdstip vinden in Hall 4. Aan die stand geen Lanoye. Hij is reeds vertrokken naar elders. Dat is Hall 3. Wij retour. Van ver zitten ze daar. Samen aan dezelfde tafel. Heer De Vos en Heer Lanoye. Meevaller. Ik neem Het Derde Huwelijk van een stapel. Niet dat er nog verdere ambities zijn op dat vlak. Had de twee boeken van de zanger meteen ook bij de hand. We gaan aanschuiven aan de tafel. De man van Ten oorlog en zoveel meer signeert zijn boek voor een vrouwenduo. Ik stap dan maar naar Luc De Vos. Vraag hem of er eerst betaald moet worden, of wil hij misschien meteen signeren. Hem is 't gelijk. Aan die kassa, twee meter verder, staan meerdere mensen en aan wachten heb ik een broertje dood. Er zijn zo al zeer veel van mijn broers gestorven. Ik denk, hij, de zanger, regelmatige tv-gast ook, en vooral beroepszwanzer, ik ga die eerst eens op mijn spoor zetten. Ik zeg dus ook dat het gelijk blijft, of eerst signeren of eerst betalen. 'Tja, eigenlijk kan ik altijd nog betalen.', zeg ik. 'Ik kom nog wel een keer naar een optreden van Gorki, dan gooi ik gewoon die 20 Euro het podium op. Goed?' De frontman die al jaren zijn Mia bezingt zit mee op de molen. 'Tiens, gniffelt hij, nog een beroepszwanzer.' Dan komt er ineens plaats vrij aan de kassa. Ik besluit dat toch eerst maar te regelen. Maak een beweging met de wijsvinger in die richting. Ook hiervoor wil de zanger enig begrip opbrengen.
Ik sta, met nog twee dames voor me, aan die kassa. Na enkele minuten schieten door de ingang van Hall 3 plots vijf-zes mannen naar binnen. Twee camera's en drie mannen met zo'n microfoonhouder lopen de hall binnen. Had ik de reporter niet herkend als vroeger werkend voor de nationale Staatsomroep, ik zou nog gedacht hebben aan een terroristenbende. De baarden ontbraken evenwel. Toch een geruststelling, dus eigenlijk. Dan wordt de zaal betreden door een grotere groep mensen. Een twintigtal. Ik herken meteen Patrick Janssens. Leuk dat die man hier langskomt met in zijn gezelschap een aantal andere Schepenen van 't Stad. Mijn vrouw stoot mij aan. 'Kijk daar, de koning!', zegt ze bijna juichend. Ha, vandaar dus ook de aanwezigheid van al die mensen van de Security.
Mij was het intussen ook reeds opgevallen, maar als goede Republikein met enig libertijns bloed in de aderen, kan ik mij daar niet aan storen. Ik herken ook nog enkele andere gezichten. Ondermeer is ook de Antwerpse gouverneur Camille Paulus van de partij. Als laatste in de rij van het officiële gezelschap passeert ook Jos Geysels nog. Intussen hangen die micro's boven het hoofd van de Vorst en de Schrijver.
De camera's registreren het gesprek tussen de beide heren. Ik heb vooral, hoe langer hoe meer, oog voor het lachje dat om Lanoye's mond te zien is. Hoe kan hij? Dacht altijd dat hij meer ballen aan zijn lijf had. Ik maak de bedenking, 'Ja ja ja, op papier weten die mannen het altijd wijs te zeggen.' Enfin soit.
Ik sta daar dus met die boeken in de hand. Betaald zijn ze inmiddels. Van Luc De Vos zie ik geen spoor meer. Gevlucht. Nog zo'n held. Dat onderhoud loopt al wat uit. Vind ik stilaan. Iemand van het cordon geeft via een walkie talkie het sein om verder te stappen. De Coburg steekt zijn hand uit, de auteur idem. Afscheid. De bende van Albert II schuifelt na een kwartier verder. Geysels kan het niet laten, geeft de schrijver in het voorbijgaan twee dikke kussen. Of waren het er drie? Waarop mijn vrouw: 'Is dat ook een homo?' 'Nee, toch niet. 't Zijn gewoon goeie vrienden.', antwoord ik.
Daar staan we dus eindelijk tegenover Tom Lanoye. Ik lees van zijn gezicht af dat hij hiervan even moet bekomen. Ik spreek hem aan: 'Amai, wat was me dat? Een Tom Lanoye die de kluts kwijt is. 't Is niet iets wat dagelijks voorkomt.' 'Ja, dit overviel me echt wel een beetje. Ik wist totaal niks af van dit bezoek.' Ik lach hem toe, en vervolg met: 'En De Vos? Schrik gekregen, geloof ik. Gaan lopen?' Lanoye lacht hartelijk mee met mijn uitgestreken quote. Maar ik zet onmiddellijk een ander, beetje getormenteerd gezicht op. 'Maar ik heb zo'n beetje uw lachje staan bekijken tijdens het gesprek met de Vorst.' Zeg ik. 'Ge kunt er zeker van zijn dat ik vanaf nu niks meer geloof van alles wat ge tot hiertoe al geschreven hebt. Geen enkel woord van de Trilogie geloof ik nog. Dit boek zal ik lezen, ik hoor goeie commentaren in mijn buurt, maar geloven wat er instaat: geen ene Jota meer.' Dan kan ik niet langer mijn sérieux ophouden, en zowel de schrijver als ikzelf, we schieten in een lach. Hij tekent het boek, zet er nog een boodschap in. En dan kom ik samen met mijn vrouw op dezelfde gedachte. Tenslotte is dit het eerste boek dat over de tafel gaat na het bezoek van Albert II. Mijn vrouw verwoordt ons gedacht. Tom Lanoye schiet andermaal in een lach, vraagt het boek terug en schrijft: 'Het Eerste Boek na 'den' Koning'
'Mooi!', zo zeg ik nog. 'Dit maakt mijn dag alsnog goed. Tenslotte heeft de man uit Laken mijn protocol hier zwaar onderuit gehaald.'
Dan stappen we op in de richting van Uitgeverij Atlas. Op naar de frontman van Gorki.
feedback van andere lezers- werner
mooi geschreven, wel enkele dt foutjes, voor de rest : zeer erntertainend.
ERWEE: Zeer bedankt. Kan zijn. Is dus een authentiek stukje autobiografie van voige zaterdag. Bel eventueel maar naar Lanoye of desnoods naar het Gof zelf. - RolandBergeys
-: eens benieuwd (eens kleine letter na:);
- mijn vrouw verwoordt dt.
Leuke anecdote.
ERWEE: Bedankt, maar niks anecdote hoor Roland. Authentieke autobiografie van zo'n 48 uren geleden. - SabineLuypaert
Security en Jota;)
ik heb GENOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOTEN (smile) van dit verhaal
de titel lokte mij al zenne
ERWEE: Zeer bedankt. Maar een verhaal is het eigenlijk niet. Het is gewoon de neerslag van wat zich daar vorige zaterdag, om 15:30 u. in real live afspeelde. Echt met alles er op en er aan.
Ik kon het dus niet laten. *wink* - verf
Albert II die wekt nogal emoties los blijkbaar
ERWEE: Hij stuurde dus vooral mijn timing in de war. - gono
Onze goeien Albert toch, den deugniet, zomaar een mens z'n timing verstoren! En dan nog van een republikein, er is al voor minder gevochten op dezen bol!
ERWEE: Verdomme, nu had ik de kans om er op te kloppen. - littlefairytale
Scherp observator...leuk onderhoudend geschreven.
Naast de bovenstaande taalzondes ook nog:
Handtas ipv handras
security ipv securuty
tine
ERWEE: Bedankt! Ook scherp. En observeren, 't is waar, maar het was dus gewoon letterlijk het leven zoalsd het was, daar en toen. 'k Was ekik d'r zelfst baaiiiijjjjjjjjj! - Ghislaine
Prima. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Dat onderhoud loopt wat uit, vind ik. Iemand van de security (cordon?)
ERWEE: Kan niet anders dan het zo laten. 't Is nl. de weergave van hoe het effectief verlopen is daar. Niks fictie dus. - mistral
allez, g'hebt onzen Albert in levenden lijve gezien! en geen polleke mogen geven? en.. was hij geschminkt? ;)
tof verteld!
ERWEE: Ik heb mijn hoofd naar de andere kant gewend. Wellicht tof om te lezen, bedankt, maar 't is dus de neerslag van hoe dat daar werkelijk verlopen is. - muis
Weerom genoten!
groetjes
ERWEE: Wijle al meteen alweer direct dik content.
|
