Volg ons op facebook
|
< terug
Wanneer je naam vertelt wie je bent...
Het is allemaal weer eens nieuw: boekentas en klas, juf en vriendjes. Dit is een Belgische School!
Arnaud vindt de eerste dag altijd leuk, daarna gaat het enthousiasme onverbiddelijk bergafwaarts.
Zijn herinneringen gaan terug naar de vrienden van Kameroen: Akiba, Merveille, Papillon, Noël, Félicité, Urgence, Désiré, … Vrienden van betekenis!
Akiba werd de voetbalvriend. Groot en sterk was hij.
"Akiba" betekent "bedankt". Mijn curieuseneus kon het uiteraard niet laten te gaan waar die dat wou, 't is te zeggen in het verhaal van zijn privé-leventje.
Akiba's moeder werd algauw een vriendin. De gedroomde invalsbasis voor een Alleswillenweetster. Samen trokken we geregeld naar de markt. Zij met plastiektas op het hoofd, ik met isothermzak in de hand.
Op één dezer tochten achtte ik het moment rijp de prangende vraag te stellen: "Waarom die naam Akiba"? Moeder begon haar verhaal.
Bij de geboorte van Zok, de moeder van Akiba, kwam de plaatselijke marabou met een beeldje aandragen.
(Terloops: "Zok" betekent Olifant en gezien het postuur van deze vrouw kan ik het zinvolle ervan inzien)
Hij raadde Zoks vader aan het te begraven en het pas op te graven wanneer de tijd en het lichaam van Zok rijp was zelf een kind te baren.
Zok was de eerste dochter van een beperkte serie naar Afrikaanse normen (vier meisjes, geen jongens) en er werd meer dan duchtig gevierd.
Het werd laat, de feestneus rood, het geheugen zwak.
Vader Zok herinnerde zich nog echter de raad van de marabou en haalde zijn "daba" van onder zijn bed. Hij hakte een groot gat in de achtertuin en begroef er, nog net zonder er zelf in te vallen, het beeldje. Hij harkte nauwkeurig de aarde bijeen om het gat opnieuw te vullen. Tenslotte keerde hij met plezier terug naar de nog niet lege krat "Mutzig".
Enkele bierflessen later kwam daar een einde aan, alsook aan het feest, alsook aan de nacht.
Zok woog zeker vijf kilo bij de geboorte en zoog zich snel nog enkele kilo's bij aan de borst van moeder. Vijftien jaar was ze, toen haar lichaam al helemaal perfect werd bevonden om een kind te baren.
(het zou me niet verbazen mocht dit u verbazen... natuurlijk)
Trouwen hoeft niet, eerst bewijzen op tafel leggen dat je Vrucht-baar bent. Er moest bevrucht worden.
Vader Zok zocht naar het beeldje. Zonder dit kon zijn dochter nooit moeder worden. Hij herinnerde zich nog wel die pop, maar niet meer de begraafplaats ervan.
Hij haalde de daba vanonder zijn bed en hakte de hele tuin om. Maar het beeldje kwam niet tevoorschijn. Zok werd zestien, zeventien en meerdere jaren. Vele pogingen werden ondernomen, maar geen enkele slaagde. Mannen werden ongeduldig.
Het lag niet aan de vorm van het lichaam. Dat beloofde trouwens veel goeds, het was zeer rond. Toch kwam er geen kind in de schoot.
Zok werd tenslotte volwassen. Maar ze vond geen man bereid met een onvruchtbare vrouw te trouwen, hoe mooi gevormd ze ook was!
Vader Zok raadpleegde zowat alle Marabous uit de omgeving. Geen enkel offer bracht oplossing.
Tot er op een dag een Chinees aan het huisje kwam. (dit klinkt vast ongelooflijk) Die deed metingen om een asfaltweg aan te leggen (Chinezen en asfaltwegen, dat is me wat in Afrika) . Hij klopte beleefd aan, groette met een knikje, liet de tolk vertalen en toonde met diens wijsvinger de enorme graafmachine die een deeltje van de tuin zou omwoelen.
U raadt het vast! Hoog in de schepper van dit tuig werd het leven geschapen van Akiba! (nee, niet met de chinéés!)
De schepper liet zijn vork ten gronde gaan, vervolgens hing die in de lucht en tenslotte viel een vruchtbaarheidsbeeldje naar beneden. Het beeldje lag aan de voeten van de Chinees!
Vader Zok liet onmiddellijk een krat Mutzig aanrukken om de vruchtbaarheid van zijn dochter te vieren. De Chinees kreeg een fles uiteraard en de dochter werd vervuld met een eerste zwangerschap (nee, niet met de Chinéés heb ik gezegd)
Het kind werd negen maand later geboren en een jaar later kreeg die een vader.
Akiba kreeg de zinvolle naam: "dank u!"
In klas zit Arnaud vandaag naast Wilfried. Net als voor hem is Wilfried drager van een zinloze naam.
Of niet? Nee, Arnaud heeft er "mille-frites" van gemaakt, vanwege zijn legendarische zin in frieten.
Een naam zegt wie je bent.
feedback van andere lezers- RolandBergeys
-het zou me niet verbazen, mocht dit u verbazen, natuurlijk, is een beetje vreemd uitgedrukt (het zou me uiteraard niet verbazen, mocht dit u...):
-kreeg het een vader (niet die);
Ja, het is een leuke anekdote om zo te zeggen. Over het algemeen vind ik je gedichtjes wel een hoog niveau halen, ze zijn sprankelend, vrank, spontaan, spreken rechtstreeks aan. In je verhalen is dat minder het geval, hoe pittoresk gekleurd en authentiek ze ook zijn. Vind ik, hé Miepe.
miepe: je mag dat uiteraaaard vinden, Roland! Ik kan heus tegen opbouwende kritiek. - duivelstrikje
een leuk werkje om te lezen.
xx fien
miepe: zeer wel bedankt! - Vansion
Hé Miepe. In dit verhaal zit zoveel verscholen. Zin voor en voeling met ... wat ik niet ga noemen.
Ik heb de indruk dat het er niet echt uit komt. Voel ik geremdheid? Schroom? Weglachen?
Dit is veel meer dan een anekdote! Dat weten mijn voetzolen.
Ik moet dit even laten zakken en toetsen aan ander werk van je. Later meer. Misschien.
miepe: Je kan geen kritiek spuigen over een kultuur die je niet grondig genoeg kent. Ik woon al de helft van mijn jong(...) leven in Afrika en begrijp mezelf en de anderen steeds minder. Complex, hoor. - littlefairytale
Symbolisch en gelaagd...mis een klein beetje meer sfeerschepping. tine
miepe: ja, begrijp je!
bedankt - gono
Treed Roland bij, je gedichten zijn soms prachtig, je verhalen daarentegen teveel over hetzelfde onderwerp, te weinig om me echt te boeien, sorry, maar ik geef een goed omdat ik het niet kan...........
Maar je kennende(toch een beetje) zal je daar wel verandering in brengen en bedankt voor de groeten via............
miepe: en bedankt voor je kritiek!
bij deze
en dat mag natuurlijk - ivo
ik ben in de oude doos van je gedichten gedoken en lees hier mooie pareltjes, ik volg de kritiek van sommigen totaal niet, integendeel ... dit is heel mooi .. en hoe geschreven ... knap en vooral die dubbele bodems die ik soms lees (of meen te lezen uiteraard) maakt het eens zo boeiend .
knap ..
af en toe zal ik er eentje bijnemen uit de oude doos, zodat ik niet met een intigestie de dag door moet ...
- erinneke
waw miepe, dit heb ik echt graag gelezen. Het is vlot geschreven en inhoudelijk is het ronduit prachtig. Ik herken er ook heel veel dingen in van de afrikaanse levensstijl (congo is net iets anders, maar er zijn gelijkenissen)... Bedankt om me dit verhaaltje aan te wijzen.
miepe: congo en kameroen is dezelfde "for?tmentaliteit"
h???l leuke mensen
als je weet dat hier geen wouden meer zijn, vul dan de lege puntjes in over hoe de mensen dan zijn
geef mij maar Congo zenne!
|
