Volg ons op facebook
|
< terug
SuperBruce verslaat de impotentieman
Soms zit ik als een afdruk naar een verstilde eekhoorn te kijken. Het gebeurt mij niet echt vaak. Ik doe het opzettelijk. Sleutel soms wat met bestanden, stiekem. Vergruis bordjes waar terloops 'Buiten dienst' op staat en tracht alles onder de knie te hebben voor ik mij bloot zal geven.
Zo was ik te weten gekomen dat de impotentieman een groot blad had, maar redelijk gevoelig was op zijn oren. Dat was net mijn hoekje. Ik besloot een verdoken MP3 te maken met een bruldicht waar zijn geestelijke trommelvliezen van naar de mallemassuskes zouden gereten worden. Als kriespies zou hij trommelvliesresten overhouden hahah. Ik leek wel gek. Maar de mensheid moest gered worden van die impotentieman. Geen vrouw kon hier nog ooit makkelijk zijn. Niemand zou nog gewillig zijn, geen hormonenrun meer, geen kinderen, geen genot, geen lust, geen humor, geen doel meer om nog voor te leven.
Weldra zou deze duivel zijn laatste straal impotentievocht over gestraald hebben. En ik had besloten dat niet zomaar over mijn kant te laten gaan. Ik ging de held van de dag worden. Er zat wellicht een Nobelprijs voor de vrede in. Ik zou in de fleur van mijn ouderdom tot ver in de jaren stilletjes geëerd worden als de redder van de vruchtbaarheid. Mijn naam zou in de analen der tijd als een zegen uitgesproken worden. God zou een nieuw bijbelboek aan mij wijden, maar dat alles was slechts een kleinigheidje tegenover wat ik aan vrouwelijke dankbaarheid zou ontvangen .
Gelukkig was ik een beetje in scheikunde onderlegd. Enkel het voorbereidend werk tot mijn plan had nog wat voeten in de aarde. Alles was goed doordacht.
Ik ging de impotentieman te lijf gaan met een overdosis Viagra, zodat hij zich de lul kon voelen als hij eenmaal de smaak te pakken kreeg. Zo simpel was het. Met de film A clockwork Orange in het achterhoofd en de nieuwste versie Ipod, vertrok ik na een stevige maaltijd richting zolder om het geweldigste bulderdicht ooit in te spreken.
Afleiding, was trouwens de maatstaf om dat gedrocht aan de soep te krijgen. En soep zou hij eten.
Violettesoep. Na drie dagen kramp en mistige nachten, had ik al postende opgemerkt dat de impotentieman, al de blauwe violetjes van het eiland op at. Hij ging daarbij systematisch te werk zodat hij nooit zonder viel. Dat had me op het idee gebracht van die blauwe pillen.
Ik besloot er soep van te maken. Soep van Blauwe violetten waaarin viagrapoeder helemaal niet opviel. Het kon niet beter uitvallen. Als ik daar in slaagde dan kon ik ervoor zorgen dit afschuwelijke toekomstbeeld in zijn geheel af te ronden, met een gore zin, ter bevestiging van het nakend einde van weer een tijdperk. De gore zin zou in de MP3spreuk verwerkt worden die ik ongedwongen in de bulderdicht verwerkte. Terwijl ik bedacht hoe aan een megafoon te komen om het geluid te versterken, verpulverde ik met secure precisie, twee strippen Viagra.
Ik hoorde al hulpgeroep hahahaa.
De duivel in mijn werkte zich een weg naar boven. Ik, Bruce zou de redder van de mensheid zijn, maar weinigen zouden het weten. Almighty, Bruce, Ikke ,Hero van de mensheid. Het idee beviel me wel. Dat tuig dat de impotentieslag op wereldniveau wou halen had nog welgeteld een halve dag de tijd en dan, zou ik toeslaan. Het was enkel kwestie van de soep te garneren en mijn pak om te zomen. Ja een held wil er echt wel een beetje netjes uitzien, men wete immers nooit hoe snel de pers ter plaatste is.
Terwijl ik de zoom van mijn supermanpak drieg, tracht ik de gepaste spreuk te verzinnen om het ritueel af te ronden. Ik heb een gore zin nodig maar met al die viagra die ik verpulver heb ik enkel geile gedachten. Ik concentreer me op mijn doel, tracht me te focussen, helaas, hoe lekkerder de soep ruikt, hoe harder ik de overwinning voel.
Met dit pak zal niemand mij traceren. Mensen reageren soms vreemd, dat weet ik, ik ben er tenslotte zelf een. Bang voor het onbekende, maar verdomd als ik me mijn levenslust zou laten ontnemen. Dat de hele mensheid daarmee mee gered wordt is enkel mooi meegenomen. De laatste gouden letter hangt eindelijk op mijn borstplaat. Ik inhaleer euforie, ruik de overwinning en pas mijn pak.
'AAN MIJ DE POTENTIE!!!' roep ik. God antwoord met een bliksem. Het tij gaat keren, nog twee en half uur en het moment is aangebroken. 'Potentie hangt al in de lucht als een zwaar onweer. De vrouwen lopen onrustig. Ik ben er klaar voor. Mijn pak is klaar, mijn wapens opgewarmd, de spreuk ingesproken. Enkel de duivel en zijn mallemoer kon nu nog roet in het spreekwoordelijke eten gooien, maar die was vast afgeleid met de nieuwste uitzendingen van Temptation Island en Big Brother. Dus dat zat goed. Iemand ging hier het lulletje zijn. Geen vrouw die mij ooit met een slap vingertje zou nawijzen. Ik zou de held worden in tig aantal bestsellers en alles wat ik daarvoor hoefde te doen, was die zieke impotentiegeest aan de soep krijgen. En die soep stond bijna te pruttelen.
Nog een beetje dragon om de smaak te versterken en enkele verse blauwe violetjes erbovenop ter garnering. Wie hier kon aan weerstaan was van de duivel gebeten. Zoveel was zeker. Die impotentieman zou zijn laatste troef gespeeld hebben. De man zou dra tot geest verworden.
Na drie slokken van dit spul kreeg die zo een boom van een paal dat hij niet meer dacht aan de mensheid te ontmannen. Zijn krachten zouden gedraaid worden, zijn laatste mens zou ontmand geweest zijn. Stiekem hoopte ik wel dat zijn weerstand zo vlug zou kraken dat hij er high van werd. Ik mocht er niet aan denken dat ik mijn geliefkoosde bezigheid niet meer zou kunnen uitvoeren. Wat een verspilling voor het vrouwvolk, brrr.
De legende ging dat hij die de impotentieman overmeesterde zo potent werd dat hij nog amper tijd had voor andere bezigheden. Een job op mijn lijf gesneden. Meer moest dat niet zijn. Ik ging er paal en perk aan stellen. Eindelijk wist ik zeker waarvoor ik op deze wereld gebracht was. De geilheid der mensheid hing van mij af. Ik zou bekender worden dan Don Juan.
Mijn soep lokte al gegadigden. Het moet gezegd, ik had zelf de grootste moeite er niet aan te zitten. Ze rook dan ook overheerlijk. De twee varkensbillen die het soepvlees vormden waren van exquise kwaliteit. Opeens zag ik de atmosfeer van kleur veranderen en hoorde hoe Kate, Christel en Stefaan kwamen afgekwekt en maakte mij snel uit de voeten. Geen mens mocht immers zien dat ik ook van de naaimarkten thuiswas.
Vlug schoof ik die stikmachine onder de tafel en spurtte de achterdeur uit.
In de vlucht gristte ik nog drie borden, een napje en een kaars mee.
Ik zag hoe de geest naderbij zweefde op jacht naar mansvolk om te ontmannen en stelde me op bij de bosrand aan de noordkant van het kamp. Hier kwamen zelden medecursisten en degene die langskwamen zouden vast de link niet leggen. Nog even en ik had de dametjes zo voor het grijpen.
De geest kwam naderbij, het onweerstaanbare aroma van warme viooltjes lokte hem gestaag. De zenuwen sloegen in mijn benen. Ik zette mij neer op een van de stoelen, stak met een bibberhandje de kaars aan en deed of ik mij te goed deed aan een warm bordje eten en drinken. Ik voelde hoe ik bespied werd. Het kostte me bijna alle concentratie om schijnbaar nonchalant te zijn. De stress gierde door mijn lijf. Opeens realiseerde ik mij dat wanneer ik een tweede lading straling zou krijgen, het voor eeuwig gedaan was met mijn vruchtbare speeltijd.
Veel tijd om na te denken kreeg ik gelukkig niet. Ik voelde de tochtstroom langs me heen gaan net voor ik omhoog ging en hard tegen een boom aankwakte.
Voor ik goed en wel bekomen was zag ik de impotentieman nog een laatste druppel uit mijn soepterrine in zijn keelgat gieten. Mijn gekraakte ribben waren opeens van geen belang meer. Geïntrigeerd keek ik toe hoe een metamorfose voor mijn ogen plaatsnam. Shit, dacht ik, waarom is er nu niemand hier om te bevestigen wat ik zie. Dit gelooft geen mens als ik dat vertel.
De geest werd schrieler en schrieler maar ergens en centraal gelegen, een meter boven de grond groeide er een bult onder zijn laken. Hij verging tot een hulpeloze entiteit en begon er meer en meer als een porno acteur uit te zien. Nooit had ik een geest zo geil zien kijken en ik kon, met de beste wil van de wereld een vette grijns niet onderdrukken.
Femke en Tamara wandelden voorbij achter de struiken, giechelend zoals alleen meisjes dat kunnen. Ik zag hoe de geest reageerde en liet hen een kreet ter waarschuwing. Ze gilden als bezeten en zetten het op een lopen. De geest keerde zich naar mij toe. Ik grabbelde recht, wou hier geen seconde langer meer vertoeven. Had geen zin die toorn over mij heen te krijgen. Dacht opeens aan mijn Brulgedicht met gore zin. Sprong achter zijn eerste potentieboom die nu terug zijn normale afmetingen had, zette mijn Ipod aan, lei hem voor de megafoon die ik van de strandwachter ontvreemd had, duwde het volume op maximum, vergrendelde de klep op de megafoon en zetten het vervolgens op een lopen alsof de duivel me op de hielen zat. Wat gezien de omstandigheden ook eigenlijk zo was. Ik hoorde enkel het verschrikkelijke geluid van mijn eigen opname.
Na een vijftigtal meter rennen als gek werd ik me er van bewust niet gevolgd te worden. Ik vertraagde even en keek snel achterom. Niemand te zien. Een zucht van opluchting verliet mijn mond evenals een piepend geluid dat aangaf dat ik toch ook geen twintig meer was. Mijn lichaam was duidelijk niet meer in dezelfde fysieke vorm dan laat ons zeggen pakweg twintig jaar geleden. Wel voelde ik een gezonde honger onder in mijn onderbuik. Ik had slechts één lepel van mijn magische soep geproefd en die lepel bleek nu zijn werk te doen. Ik kon mijn pret niet op. Verschafte mij meteen toegang tot de damesvertrekken, even vergetend dat ik nog mijn ondercover pakje aanhad.
Dokter Merel snoerde mij de pas af. Zonder blikken of blozen draaide ik mij om en wandelde cool de andere richting uit. Ik speelde snel mijn spandexpakje uit en wierp het achteloos in de struiken. Iedereen was weer vol levenslust, dat merkte ik zelfs aan het geritsel der bladeren, ik floot een vrolijk deuntje.
Aaron kwam hijgend aangesneld met het nieuws dat hij de potentiegeest een boot zien stelen had. Samen liepen we richting jachthaven en zagen hem nog net verdwijnen. 'Zo, daar zijn we dan ook netjes van af', grijnsde Aaron. 'Ja, opgeruimd staat netjes,' bevestigde ik droog wijl we weer naar de anderen toe wandelden. Christel was nog duidelijk onder de indruk van Femkes verhaal. Femke trilde nog steeds als een espenblad. Gelukkig waren wij er om hen een troostende schouder aan te bieden. Aaron knipoogde vet toen hij Christel in zijn armen nam. Hij zag alleen niet hoe zij mij een smachtende blik toewierp. Mijn kruis sprak boekdelen. Het beloofde nog een hemelse laatste week te worden.
Toen kwam Loes mijn pret verstoren, ze had mijn pak gevonden. De gouden letters hadden geflikkert in het licht van haar pillicht. En er was een letter afgevallen. Met overwinningsblik hield ze het ding tussen haar twee vingers. De ontbrekende letter was duidelijk te zien. De letter die Femke heel toevallig op haar truitje vond. Ze telde één en één op, lonkte mij met haar vingertje dat ik gedwee volgde naar de toiletten. We kwamen gelukkig tot een vergelijk. Die Nobelprijs zat er vast niet meer in nu, maar ik mocht haar zwijgen wel in natura afkopen. Zo was iedereen toch nog gelukkig. Wat een belevenis. Ik prees me de hemel te rijk.
Hopelijk is er volgende zomer weer een workshop, ik schrijf mij in van zodra ik de kans krijg.
Na een zwoele avond met veel wijn, een lekkere dis en warme lijven, trokken we diep in de ochtenduren naar onze gastverblijven. Het strenge oog van Merel D zorgde ervoor dat haar cursisten elk in hun eigen vertrek terechtkwamen, wat voor tegensprekend gemompel zorgde. Toch viel ik uiteindelijk met een grote glimlach in slaap. In mijn hoofd overliep ik mijn recept van viooltjes-Viagrasoep. Als een mantra lag ik alle ingrediënten op te sommen, wat veel leuker bleek dan schaapjes tellen. Ik besloot toch maar het licht even aan te steken en alles eerst te noteren. Tenslotte wete men nooit wanneer de mensheid nog eens gered diende te worden.
Ik noteerde mijn gouden recept in een gouden boek. Wie weet valt er ooit een uitgever op. Dan raakt het meteen verspreidt. Ik hoorde gestommel aan mijn raam. Femke kroop er door en stapte binnen, ze trok zonder scrupules het laken van me af, gaf mij een klinkende zoen en wenste me slaapwel. 'En laat die soep niet door uw nachtrust stromen hé!' riep ze nog snel, voor de deur achter haar dichtviel, mij verbouwereerd achterlatend.
Ik had mijn erkenning, zoveel was zeker. Het bewijs van mijn prestatie kriebelde alweer gedienstig. Ik belde room service….
feedback van andere lezers- dichtduvel
Soms warm ook ik (vergeefs) mijn wapens op, mijn pen en mijn
en toch komt er niks uit! Jef
SabineLuypaert: grinnik
dank je Jef
en ja, de rigor scriptoris slaat ook hier wel eens toe - werner
erg leuk, this is entertainment! Blijven schrijven, Sabine.
SabineLuypaert: we doen ons best (smile) heel erg bedankt - Ghislaine
Best grappig geschreven. Verder doen Sabine.
SabineLuypaert: ik zoek een nieuwe opdracht nu om bruce te laten uitvoeren;) suggesties zijn altijd welkom(smile)
dank je - gono
Stuur hem naar de nonnekes! Of beter nog: linea recta naar het Vaticaan!
SabineLuypaert: tjeee, dank dat ik daar wel gecensureerd zal worden hahha
dank je - DensPowells
Aparte stijl, zeker niet onaardig.
SabineLuypaert: dank je hartelijk (smile) - drebddronefish
Schitterend Sabine, Super Bruce Versus Impotentieman, je moet er maar op komen:-)
groetjes
SabineLuypaert: ja soms slaat er wat gekte toe in de inspiratiebron he ;) dank je - RolandBergeys
Heel, heel leuk om lezen, Sabine, een vlotte verwoording, leuke stijl, leuk gegeven, soms hilarisch. Als je tijd en zin hebt, ga naar mijn column Pernod.
SabineLuypaert: ha we slagen in de drank, ik ga gelijk eens piepen zie,
Bruce gaat mee zegt ie (smile) - kapiteinsebbos
hilarisch, maar ja, daar hou ik van!
je weet me steeds te raken! bel me dan kun je me komen lijmen?
SabineLuypaert: niet in stukken vallen zenne van 't lezen van mijn gekriebelsels (smile) tzou zonde zijn ;)
en ja, ik lach ook nekeer graag ;) maar dat had je waarschijnlijk al door he (grinnikt)
|
