naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Op en neer

door annvanbyl

Het matte aluminium schoof geruisloos uiteen, en de gesplitste plaat maakte de ruimte van de kooi zichtbaar. Die was niet groot. Dat waren ze nooit. Al zorgden de spiegelmuren voor een optimaal uitbreidend effect, en gaf het leger lichtjes het kubusje een speelse tint.
Het belletje deed "ping". Dat deed het altijd.
Zuiderse muziek vol cacao-warme-noten zweefden uit de linkerbovenhoek naar haar toe.
De rijpe heer keek haar vanonder zijn grijze borstelige wenkbrauwen aan, en stapte een drietal centimeter opzij. En hoewel klein in absolute cijfers, maakte deze verplaatsing een groot relatief en visueel verschil. Ze was er hem ingetogen dankbaar voor. Hoewel ze niet op oudere mannen viel, was het een geruststellende gedachte dat ze dagelijks tussen negen en half tien met hem op, en een uurtje later ook neer, ging.
Spreken deden ze niet. Dat deden ze nooit. Enkel een flauwe glimlach speelde om haar lippen terwijl ze haar gelakte teennagels bestudeerde. Of quasi nonchalant haar zomerrokje rechttrok, die opstandige wimper uit haar ooghoek wreef, of de achterzijde van haar reisgids bestudeerde.
Ze gingen samen van acht, richting zeven, over zes, langs vijf, dwars door vier, ruisend voorbij drie, gracieus rakend aan twee, om te eindigen op de eerste verdieping, waar de geur van versgebakken croissants uit de ontbijtruimte haar neusvleugels verleidde.
Hij deed haar met een kleine buiging uitgeleidde, en tikte tegen de rand van zijn denkbeeldige pet.
Een volle week raakten hun anonieme ogenblikken van stalen stilte gewend aan elkaars aanwezigheid.
Op maandag trof ze hem aan met een grote koffer van donkerbruin leder, verzegeld met een beige riem, die de ruimte tussen hen barricadeerde, en in de weg stond van de afscheidszoen die ze op zijn beide wangen wou persen als beloning voor de intimiteit van de afgelopen dagen.
Hij leek haar gedachten te raden. Hij keek naar haar tenen, naar haar rokje, haar wimpers en het boek. Dat zag ze nooit. En met een laatste knik dankte hij haar voor de gestolen momenten van kostbare stilte en rustige diepgang, in de drukte van het hotel van zeventien hoog.

feedback van andere lezers

• RolandBergeys
  Heel leuk en onderhoudend, hoor!
  annvanbyl: Bedankt Roland !
• drebddronefish
  Eigenlijk, heel abstract schrijfsel in feite, ja ik kan het wel pruimen
  groetjes
  annvanbyl: Fijn ! En ja, dat is het inderdaad, maar anderzijds toch herkenbaar, niet ?
• koyaanisqatsi
  Mooi... Simpelweg... Mooi...
  annvanbyl: Bedankt, heel erg, bedankt...
• Ghislaine
  Simpele schoonheid kan verblijden.
  annvanbyl: Dank je wel, Ghislaine, zelfs stilzwijgende interactie tussen mensen is iets fantastisch hé !
• iterums
  Ik hou van dit soort schrijfsels.
  annvanbyl: Blij dit te horen ! Stick around :-)
• SabineLuypaert
  muziek vol cacao-warme-noten
  annvanbyl: met een vleugje rum, nog net iets beter ? :-)
• lin
  Wat laat je hier veel aan de fantasie van de leze over! Geweldig. Daar houd ik van.
  annvanbyl: Jà, ik ga (of probeer dit toch) voor de stijl "kort in omvang maar krachtig in emoties..." Bedankt lin voor je commentaar!
• gono
  Mooi!
  annvanbyl: Bedankt GoNo!
• littlefairytale
  Het invullen op zich is al leuk; Is ook een gave veel te suggereren en niet met overdaad aan info dood te slaan; mooi. tine
  annvanbyl: Fijn ! De kracht van de suggestie, kan inderdaad soms leuk zijn hé: -)
• stormvonk
  mooi
  annvanbyl: thx Dave !
• ivo
  leuk geschreven, de spanning kan je voelen.
  annvanbyl: bedankt Ivo !
• fenk
  Mooi, verzorgd geschreven, suggestief. Je hebt talent, Ann.
  annvanbyl: En nu heb ik een blos, Rudi ! :-)