Volg ons op facebook
|
< terug
De goede kant
De begraafplaats lag er stil en ingetogen verlaten bij. Hier en daar een berg omgewoelde aarde, bewerkt door de poten van een hond die instinctief en oneerbiedig een bot zocht. Een passionele regenbui had poelen van zwarte modder gecreëerd, die kabbelden tot aan het eenvoudige stenen muurtje. Dat was bruinrood, twee meter hoog en vormde de pertinente grens tussen het banale leven in de nabijgelegen straat en de eindeloze stilte van de andere kant.
Ze staarde uit het raam naar haar eenvoudig stadstuintje, met de houten tafel, de vier stoelen en achteraan het tuinhuis. Dat hadden ze geel geverfd omdat het minder doods zou lijken, en weerwerk zou bieden tegen de granieten en marmeren buitenhuisjes van haar achterburen. Zo noemde ze die altijd, de laatste vakantiestekjes op aarde.
Haar ogen keurden de novemberbloemenpracht in dat streepje late herfstzon. Ze schrok op van de koude blik en de zuchtende lippen van de onderhoudsman van de gemeente, die het ploeteren in de wormrijke aarde maar niets vond als tijdverdrijf. Die steevast hetzelfde grapje vertelde over zijn bron van inkomsten: "de ene zijn dood is de andere zijn brood." Zijn vrouw kon er nauwelijks om lachen. Maar die lachte al jaren niet meer. Niet sinds ze iedere maand bloemen op die kleine grijze steen van hun jongste zoon legde. Hij rustte uit op zijn schop, en keek haar met een emotieloze blik aan.
Ze knikte hem het eerste warme menselijke contact van die dag toe, en dat raakte hem meer dan ze kon vermoeden. Zijn omliggende publiek was ingetogen stil, wars van rang of stand, allemaal dezelfde centimeters onder dezelfde aarde, regen en zon. Geen idiote hiërarchie tussen meneer de directeur en de dame van de koffie. Oud en jong verenigd in de ultieme maar finale dans.
Over de rand van het muurtje hoorde hij een kinderstemmetje toepasselijk roepen : " Ik tel tot tien. Wie niet weg is, is gezien." Hij keek de vrouw aan, knikte terug, draaide zich om en verdween.
Voor een tijdje, of hoelang zijn leven ook duurde.
feedback van andere lezers- ivo
idd - het kerkhof bezoek, iets wat ik nooit doe dan enkel bij de begrafenis, bij de doden horen geen levenden .... maar dat neem ik dan ook volledig voor mijn eigen rekening. Doden eer je diep in je 'zelf'.
annvanbyl: Gelijk heb je, Ivo! - gono
Kort maar goed!
annvanbyl: Bedankt Gono ! - fenk
vlot geschreven!
annvanbyl: Thx ! - RolandBergeys
Leuk, hoor!
annvanbyl: Blij dat je het weet te waarderen, Roland! - jbrouns
boeiend! 'de ene zijn dood is de andere zijn brood' is natuurlijk wel een cliché, of is dat personage niet origineler dan dat?
annvanbyl: Leuk, bedankt Johnny. Tja, het is inderdaad een "dooddoener" van een gezegde, ik vond het wel in de context passen.... - lin
Goed geschrevn, maar die laatste zin is wat mij betreft overbodig. Het eindigt sterker zonder die zin.
annvanbyl: Ja, misschien wel. Zijn terugkeer na afwezigheid was dubbel bedoeld (zowel als werkman, als "defintief" onder de modder...) Bedankt voor je commentaar,LIn ! - littlefairytale
Beknopt maar vlot geschreven en scherpe observatie.
Vaak zit het verschil tussen wel of niet doorgaan met lezen
hem in de al dan niet scherpe observaties. Jij hebt dat hier wel.
groet, tine
*Ze schrok op van de koude blik, en de zuchtende lippen van de onderhoudsman van de gemeente, die het ploeteren in de wormrijke aarde maar niets vond als tijdverdrijf.*
De eerste komma hoeft niet.
Hier en daar je komma's eens herbekijken?
annvanbyl: Bedankt voor je fijne commentaar Tine, en je hebt gelijk wat die overbodige komma betreft. - drebddronefish
Een mooi stukje proza Ann, eigenlijk lyrisch en grappig tegelijkertijd, tragikomisch beter gezegd
groetjes
annvanbyl: Dat was inderdaad de bedoeling, bedankt Manuel !!
|
