Volg ons op facebook
|
< terug
een twee drie vier vijf zes zeven acht negen tien. Wie niet weg is is gezien
----------------------------
verbeterde versie
--------------------------------
Als ik met de wagen de stad tegemoet rijdt, dan is wat me opvalt een adembenemende ervaring.
De indrukwekkende skyline van de stad. Hoge torens die elkaar afwisselen als grafiekpunten in een grote grillige lijn. De gotische kerktorens staan als falussymbolen, ons door de Roomse kerk achtergelaten, naast de moderne blokken, zij aan zij.
Geen mens die dan denkt aan de grote hoop aan diversiteit die je daar in die stad zult vinden. De architectuur is het eerste wat je ziet. Van een architect wordt gezegd dat het grote verschil met hem en een dokter is, dat de grote vergissingen van de dokter onder de grond liggen terwijl deze van de architect boven de grond staan. Alsof een draak van een gebouw ook draken zou voortbrengen.
De grote gotische toren priemt als sierstuk tussen al de anderen en de grote lichtstralen acentueren het belang dat men aan dit kunstwerk wil geven. Heel wat kunstwerken krijgen bijlangen niet dezelfde aandacht dan wat men aan deze kathedraal wil geven.
De vraag die ik me stelde is wat nu de oorzaak is van dat 'adembenemende' . Is het de historische achtergrond of het estetische of is het slechts de reflectie in de mens zelf, die deze metafysische ervaring opwekt. Iemand die totaal niets over deze stad weet wordt blijkbaar ook getroffen door de schoonheid van deze skyline. Er moet toch een reden zijn waarom men het heeft willen schilderen en hierover boeken heeft willen schrijven.
Waarom dan tellen tot tien ? omdat er tien torens zijn ? Eerlijk gezegd, ik weet het niet, ik heb ze nooit geteld. En het gaat niet om die aantallen, de cijfers of de gegevens an-sich, De mens is geïnteresseerd om hetgeen hij ziet te tellen, te omschrijven en te classificeren om het al zo te kunnen vatten. De vraag die ik me stel is of schoonheid wel te begrijpen is.
Het is juist opletten dat ik door te tellen en te klasseren de pracht van het geheel vergeet te zien en hierdoor het meesterwerk dat zichzelf heeft gevormd in tijd, niet meer kan appreciëren. Een kunstobject, niet gemaakt door één kunstenaar, maar door een verzameling van vakmensen die ongewild en en zelfs ongeweten deel zijn gaan uitmaken in een kunstwerk dat niet alleen het hunne is.
De schakering van schaduw en licht wat de afwisseling maakt tussen de vele kleuren die vervat zitten in het schouwspel van lijnen en vlakken, maakt dat het een dynamisch geheel is. De wolken die zorgen dat het zonlicht gebroken op het geheel komt te liggen, zodat wat je ziet per seconde anders kan zijn. De wind en de golven van de stroom, die voor je loopt, maakt dat de weerspiegeling in het water het geheel een apart gevoel geeft. Oude en nieuwe huizen die schouder aan schouder een muur vormen en waar de ramen de doorkijk geven in het geheel. De grote vlakken met glas die de lucht weerspiegelen en zorgen dat wat stilstaat toch de schijn van beweging geeft.
Tellen wij niet te veel onze torens in het vergezicht dat we zien ? Proberen we eerst niet te 'weten' om nadien te 'voelen' waardoor onze gevoelens eigenlijk niet via de buik, maar via de hersenen onze verbazing tewerkstelligen ? En natuurlijk kan verbazing ook via de hersennen ontstaan. Als ik zou weten hoeveel stenen al die torens bevatten en hoeveel manuren dit verzameld, ik zou voor minder m'n onderkin laten zakken, zodat m'n mond een garagepoort groot wordt
De grafieklijn van de skyline is een niet door de natuur onstane schoonheid. Ze is door toedoen van de mens ontstaan. Sommige gebouwen zijn als een tang op een varken en als ik ze apart zie, dan zijn het ondingen die nooit gebouwd mochten worden, maar terug in het geheel geeft het iets vertrouwd, iets eigen. En is het een essentieel onderdeel van de schoonheid die is. Het kunstwerk is niet af, dat zie ik, en toch is het volledig en dat valt ook op.
Een verhaal over de skyline van een stad. Let zelfs ook eens op hoe je de daklijsten van een straat benadert. Deze lijnen zijn de grens tussen hetgeen wat de mens gebouwd heeft en het onmetelijke waar de sterren en de wolken het voor het zeggen hebben.
Sommigen dakranden hebben inderdaad verf nodig en weer anderen zijn aan herstelling toe. Bij Sommige gebouwen zie je zelfs geen daklijst meer, soms is het een tuinterras op het zoveelste dat de afsluiter met de lucht vormt.
En als ik dan de pracht van die verzameling zie, kan het me dan nog beroeren ? Mij eerlijk gezegd niet altijd, maar als ik op linkeroever de skyline zie van de stad. Dan doet het me iets.
Ongeacht de mensen die er wonen, ongeacht de mensen die daar dag in en dag uit er hun zuur verdiende centjes moeten keren om rond te komen.
Genieten van een lijn, die als een wilde grafiek doorheen de lucht prijkt ... mooi, echt waar, ik kan er stil van worden.
-------------
oude versie :
-------------
De skyline van de stad is indrukwekkend. Hoge torens wisselen als grafiekpunten af met de gotische kerktorens als falussymbolen die de Roomse kerk ons heeft achtergelaten. Als je met de wagen zo de stad tegemoet rijdt, dan is dat wat opvalt. Een adembenemende ervaring.
Geen mens die dan denkt aan de grote hoop aan diversiteit die je daar in die stad zult vinden. De architectuur is het eerste wat je ziet. Van een architect wordt gezegd dat het grote verschil met hem en een dokter is, dat de grote vergissingen van de dokter onder de grond liggen, bij de architect staan die boven de grond. Alsof een draak van een huis ook draken zou voortbrengen.
De grote gotische toren priemt als sierstuk tussen al de anderen en de grote lichtstralen acentueren het belang dat men aan dit kunstwerk wil geven. Heel wat kunstwerken krijgen belange niet dezelfde aandacht dan wat men aan deze kathedraal wil geven.
Geen mens die er aan denkt om de skyline van de stad in een verhaal om te zetten, want wat kan je nu over die lijn allemaal vertellen. Een opsomming van torens en daken en dat is het.
Het is de vraag, of dat het 'adembenemende' nu die historische of de estetische of de reflectie is in de mens zelf, die dit bewerktstelligt. Want iemand die totaal niets over die stad weet, wordt blijkbaar ook getroffen door deze schoonheid. De rede van de stad is zo mooi dat men er boeken en schilderijen over maakt.
Waarom dan tellen tot tien ? omdat er tien torens zijn ? Eerlijk gezegd, ik weet het niet, ik heb ze nooit geteld. En het gaat niet om die aantallen, die cijfers en die gegevens, want dat zijn enkel gegevens die de mens nodig heeft om te onthouden en te classeren.
Het is juist opletten dat je door te tellen de pracht van het geheel vergeet te zien en hierdoor het meesterwerk van de tijd niet meer kunt appreciëren. Het meesterwerk niet gemaakt door één kunstenaar, maar door een verzameling van kunstenaars, die ongewild en ongeweten plots deel gaan uitmaken van een kunstwerk dat niet enkel het hunne is.
Tellen wij niet te veel onze torens in het vergezicht dat we zien ? Proberen we eerst niet te 'weten' om nadien te 'voelen' waardoor onze gevoelens eigenlijk niet via de buik, maar via de hersenen onze verbazing zullen tewerkstelligen. En natuurlijk kan verbazing via de hersennen. Als je zou weten hoeveel stenen al die torens bevatten en hoeveel manuren dit verzameld, je zou voor minder je onderkin laten zakken, zodat je mond een garagepoort groot hol laat zien.
De grafieklijn van de skyline is een niet door de natuur onstane schoonheid, die door toedoen van de mens is ontstaan, maar nooit de bedoeling had gehad om zo te zijn. Alhoewel men nu probeert er een lijn in te houden, was dit tot dertig jaar geleden zeker niet het geval.
En sommige gebouwen zijn als een tang op een varken en als je ze apart ziet, dan zijn het ondingen die nooit gebouwd mochten worden, maar terug in het geheel geeft het iets vertrouwd, iets eigen.
Een onderdeel van iets dat niet af is, maar tegelijk ook volledig is.
Een verhaal over de skyline van een stad. Let zelfs ook eens op hoe je de daklijsten van een straat benaderd. Sommigen hebben inderdaad verf nodig en weer anderen zijn aan herstellen toe. Sommige gebouwen, daar zie je zelfs geen daklijst meer, een tuinterras op het zoveelste is de afsluiter met de lucht.
En als je dan de pracht van die verzameling ziet, kan het je dan nog beroeren, mij eerlijk gezegd niet altijd, maar als ik op linkeroever de skyline zie van de stad. Dan doet het me iets.
Ongeacht de mensen die er wonen, ongeacht de mensen die daar dag in en dag uit er hun zuur verdiende centjes moeten keren om rond te komen.
Genieten van een lijn, die als een grafiek doorheen de lucht priemt ... mooi, echt waar, ik kan er van genieten.
feedback van andere lezers- lin
Helaas kan het verhaal mij niet zo bekoren. Er zitten veel (schoonheids)foutjes in, die er met een spellingscontrole zo uit te halen zijn. Verder zeg je wel vaak hetzelfde. Je zou veel kunnen schrappen als je eens kritisch gaat lezen.
De boodschap op zich is wel leuk.
ivo: ik zal het verwerken - koen
Dag Ivo,
Toen ik jouw verhaal las, moest ik denken aan een wedstrijd om zo lang mogelijk over het gaatje in een muntstuk van 25 centiemen te spreken (heb jij wellicht niet meer gekend).
Veel taalfouten in de tekst. Neem nu de openingszinnen. Ze rammelen en er zit veel te veel informatie in.
Kijk. Ik herschrijf jouw openingszinnen en tracht zo veel mogelijk jouw woorden te gebruiken. Dit is maar een voorbeeld!
Ik rij met de wagen de stad binnen. Voor me zie ik een grillige skyline. Torengebouwen veren op als grafiekpunten. Daartussen zie ik half zo hoge gotische kerktorens. Als ondermaatse falussymbolen doen ze me denken aan de vergane glorie van het rijke Roomse verleden.
Geen mens die .....
Ik schrijf in de 'ik vorm' en in de O.T.T. Het verhaal wordt daardoor levendiger en prettiger om lezen. Een hele klus.
Groet
ivo: ik herschrijf hier onder, laat het me maar weten of het al beter is - SabineLuypaert
een mooie beschrijving, gedetailleerd. Gaat nu zeker beginnen torentjes tellen wanneer ik de stad binnenrij, tjee
ivo: dank je - ondertussen is er reeds een rivisie - hopelijk kon het je ook nog beroeren - gono
20 versies later, zal ik het waarschijnlijk niet meer goed vinden!
ivo: zo is het ...
|
