Volg ons op facebook
|
< terug
Levend Begraven !
Zondag 7 oktober 2006
Vandaag zijn het verkiezingen…
Net als in mijn leven…ik moet kiezen…zit op een tweesprong in m'n leven…
Kies ik om te blijven stilstaan, of kies ik voor de vooruitgang…een nieuw leven…een nieuwe toekomst…
Zo voelde het in m'n innerlijke toen ik op pad was naar 't stemlokaal…
Nog eventjes twijfelen (immers ben ik een weegschaal voor iets hé) balanceren, en dan toch de definitieve keuze.
Na 't stemlokaal voelde ik een innerlijke drang om eventjes een bezoekje te brengen bij m'n grootouders. Niet dat ik nog met hen een kopje koffie kan drinken, of een gesprek kan voeren…immers allebei liggen ze veilig weggeborgen in de zwarte grond onder een koude steen…
Allee ja, niet echt zo…maar daar voelde ik me vandaag toe aangetrokken, om ne keer goeiedag te gaan zeggen op het kerkhof…
Er gebeurde iets heel vreemds…toen ik aan het graf van m'n grootmoeder stond, …
Ik keek haar recht in de ogen, ttz haar foto…de zachtheid van haar gelaat, de herkenbare blik in haar ogen..en in m'n gedachten voelde ik haar weer…ik begon te wenen, heel zachtjes, daarna harder…en net op dat moment voelde ik dat de zon haar straaltjes nog krachtiger op m'n rug liet schijnen…en bijna tegelijkertijd werden m'n ogen gericht op een graf, twee rijen verderop…z'n naam weet ik niet meer…wel z'n geboortejaar…een man…2 jaar jonger dan ikzelf…en hij leeft al niet meer sinds 2000….
Wel, wel, ben ik blij dat ik m'n ervaringen van deze namiddag aan 't papier toevertrouw, want hierdoor besef ik wat m'n grootmoeder me wou vertellen…ik leef ook niet meer sinds 2000…
Immers het jaar van het herseninfarct...!
Ik weende aan haar graf, draaide me om…met m'n gezicht naar de muur, zodat de weinig aanwezige mensen m'n tranen niet zouden zien…ik nam een papieren zakdoekje, droogde m'n tranen en ging dapper op pad naar 't graf van haar man, peter dus…zijn graf ligt aan de andere kant van 't kerkhof, ik vind dat nog steeds heel raar, dat twee mensen wiens leven zo intens vervlochten was, zo ver van mekaar begraven liggen…maar in hun hart zullen ze wel samen zijn…zo voelt dat…samen met ons moeke, wiens graf ik niet meer kan bezoeken, maar wiens hart in 't mijne zachtjes meeklopt…
Ik moest efkes zoeken toen ik daar zo rondliep…immers, ik kom zelden op 't kerkhof…er hangt iets triestigs, het confronteert me ook met m'n eigen angsten, want ooit kom ik daar ook te liggen…onder een koude, kille steen…of uitgestrooid in piepkleine assedeeltjes over een groen tapijtje…'k weet niet wat ik kiezen zou…al een geluk dat anderen dat in mijn plaats zullen beslissen…
Eindelijk vond ik het graf van peter…ook daar een foto van een o zo vertrouwd gezicht…
Op zijn graf staat een stenen boek met daarop de tekst : "als ik met m'n verdriet geen blijf weet, denk ik aan al 't goede wat jij voor mij deed",
Weer schoten m'n ogen vol tranen, weer had ik een gedachte-gesprek met de man, wiens hart voor mij openstond, een fijne man, die me opving toen het thuis met ons moeke zo onleefbaar was,…
Ooit heb ik hem (die twee generatie's voor mij kwam en waarbij mannen zeker hun tranen niet mochten tonen) zien wenen…één keertje maar…om ons moeke…zijn dochter die hem veel te snel ontnomen was…
Toen ik aan z'n graf stond, herinnerde ik me nog onze laatste nacht samen…
Peter was stervende…longkanker, maar vooral hij had genoeg geleefd…zo voelde dat in mezelf, toen ik bij hem toekwam…een rustige, krachtige, serene rust hing rondom hem…
Wat ben ik blij en dankbaar dat ik toen aanwezig mocht zijn…een immens verrijkende ervaring in m'n leven…
Ik was totaal overstuur toen ik naar hem toeging die vooravond van een hete zomerse dag…maar eenmaal aangekomen leek het of twee warme handen m'n schoudertjes vastnamen en me kalmeerden…een rust kwam in mij…ik heb hem z'n laatste tas koffie uitgeschonken en hem die zachtjes laten uitdrinken…de dankbaarheid die toen in z'n ogen lag, zal ik nooit nog vergeten…
Later op de avond, toen m'n nonkels toekwamen om te waken, wou ik eerst ook blijven, …
We waren aan ons huis aan 't bouwen, en we hadden naast ons werk ook 't werk in ons huis, dus besloten m'n man en ikzelf toch naar ons appartementje te gaan en 's ochtends ne keer terug langs te komen…
Bij het afscheid heb ik peter nog een warme, oprechte knuffel geschonken…en hem gevraagd de groetjes aan ons moeke over te brengen…hij keek me aan, recht in m'n ogen…hij begreep mij, en ik hem…het einde was niet ver meer weg !
Die nacht omstreeks vier uur…ik word wakker, ik weet…m'n familie heeft me nodig…
Ga naar je grootouders, ga naar petteke en peter…telkens weer voel ik dat in m'n innerlijke…ik spurt naar de badkamer, trek m'n kleren aan…en dan…ik kijk in de spiegel, neen, dat kan toch niet…m'n verstand neemt over…ik trek terug m'n kleren uit en m'n pyama aan en kruip naast m'n man terug in m'n warme bed…val in slaap…maar er is iets gaande…dat voel ik zo…
Als we een aantal uren later bij m'n schoonmoeder zijn, en daar telefoon ontvangen van een tante, met het nieuws dat peter die nacht gestorven is…vraag ik haar naar het uur van overlijden…wel ja, zo rond een uur of vier…m'n man is kwaad op zichzelf omdat we die nacht niet gebleven zijn…hij had net als ik steeds een goede verstandhouding met peter , ik ben niet kwaad op mezelf…wel een beetje ontgoocheld…dat ik d'er die nacht op dat moment niet bij was…maar nu bij het neerpennen van deze ervaring…weet ik dat die avond en nacht heel kostbaar waren, immers het was me gegund om op een deftige manier afscheid te nemen van een heel bijzonder iemand en omwille van dat afscheid ben ik nog steeds immens dankbaar !
Toen ik deze namiddag aan zijn graf stond, weer welden de tranen in mij omhoog…maar na een innerlijke conversatie met hem die ooit mijn grootvader was, droogde ik m'n tranen…snoot m'n neus…en gooide een paar meters…m'n papieren zakdoekjes met de tranen uit 't verleden in de vuilbak…net of ik een deeltje van de balast opruim…doet deugd !
Ik besluit een herfstwandeling te maken…ik wandel voorbij 't klooster, richting kasteel, dwars door de bosdreven die de omgeving van 't kasteel zo mooi omringen…
Ik voel meer en meer kracht in mezelf komen, terwijl ik daar zo rustig, op een kalme manier rondwandel, af en toe hou ik halt om te genieten van 't mooie uitzicht…
Een paar paarden staan naast mekaar in een wei, simpele eenvoud…
Een beetje verderop een krachtige boom, met z'n takken in allerlei rare vormen…net als ikzelf een beetje…net als wij mensen allemaal…
Een paar mensen passeren me met de fiets…ze hebben geen aandacht voor de boom…jammer toch voor hen flitst er door m'n hoofd…en terwijl ik dit hier schrijf…mooi, dat ik mezelf dit efkes gunde, het stilstaan bij die boom, en met een glimlach op m'n gezicht kan ik stellen…het stilstaan bij m'n leven….
Hoe is dat tot hiertoe verlopen ?
Grillig gelijk de takken van die boom…
Sedert 2000 is m'n leven gestopt, net als die jongeman op 't kerkhof op een beetje afstand van m'n grootmoeder,
En dankzij de steun van zovele engeltjes op m'n pad…krabbel ik terug stillekes overeind…wankel…bang om te vallen…maar ik herwin aan kracht door dit neer te schrijven, wat doet dit deugd…!
Deze namiddag mezelf eventjes op een bankje gezet bij het terugkomen vanuit de kasteeldreef…ik zat daar gewoon…en ik voelde me intens gelukkig zo in m'n eentje…zo eventjes een kwartiertje…ik wandelde verder en was innerlijk zo blij als een kind dat ik mezelf dit cadeautje had gegund…en nam me voor om op de dagen dat m'n kindjes bij hun papa zijn, zoveel mogelijk eventjes tijd voor mezelf en de natuur uit te trekken, helpt me herstellen…
Bij thuiskomst in m'n huisje…weer de eenzaamheid…ik schrijf me in op een site om mensen te ontmoeten…voel me d'er niet echt goed bij…immers foutieve redenen…eenzaamheid…
Ik voel me een hoopje ellende…een klein nietig iets…het verdriet welt op, ik dwing mezelf de lakens die ik net gewassen had, op te hangen, ik forceer mezelf om m'n schoonzus op te bellen, zij kan me niet uitgebreid spreken maar hoort dat ik 't niet aankan…ze belooft me terug te bellen…ik zak weer weg, in m'n miserie, m'n verdriet. Zelfbeklag en negatieve spiraal liggen op de loer…en dan…m'n pc, m'n aanspreekpunt dat me nooit tegenspreekt, hier kan ik m'n verhaal doen…
En voila…het heeft weeral geholpen…met alles zo op papier te zetten ervaar ik weer wat een krachtige, sterke persoon ik wel geworden ben…ik mag best trots op mezelf zijn !
Tot de volgende !
feedback van andere lezers- Mark_Vandis
Het stuk dat begint met 'die nacht...' is voor mij heel herkenbaar, ik maakte soortgelijke beleving mee eind 2004.
Deze gebeurtenis speelt me nog steeds parten...
Groetjes Mark
silesia: dankjewel voor de feedback, geeft me nog meer zin om verder af te schrijven, ik voel en weet dat meerdere mensen dit 'soort ervaringen' hebben, is niet m'n enige keer geweest dat ik 'iets' wist, verhaal wordt dus vervolledigd - Vansion
heel herkenbaar dit: kalmte herwinnen door buiten binnen te laten en dan het gewonnene "terug prijs geven" via het papier (of het toetsenbord) ... en zo groeien ...
vastnemen en loslaten
fijn voor mij: die kalme tred in je zinnen ... vrij van zenuwslopende actie en spanning
tip: je verhaal wordt krachtiger als je die passages eruit knipt waar het gebeuren en het gevoelde elkaar het meeste raken en de rest gewoon laat vallen - verantwoording hoeft helemaal niet - dat springt wel vanzelf uit het vertelde
silesia: dankjewel voor je tip...
'k heb ondertussen ondervonden dat ik misschien met nog minder woorden nog dichter tot de essentie kan komen
oefening baart kunst zeggen ze, maar is geen doel op zich, is gewoon een fijne ervaring het schrjiven (ook al is 't mijn miserie dan hé..dan heeft ze toch ergens voor gediend )
|
