|
< terug
Avondwandeling
Daar zat ik dan, op een bank in het stikdonker, een heldere sterrenhemel boven mijn hoofd. De populieren rondom mij kletteren met hun naakte takken tegen elkaar. Hoog boven mij leek het of de sterren wisselden van plaats, het zullen wel vliegtuigen geweest zijn die geluidloos van hier naar daar vlogen.
Hier zit ik dan, op een bank met zicht op de kleine kapel hoog op een heuvel gebouwd met uitzicht over de velden. Vraag me niet hoelang ik daar zo gezeten heb, ik wil me niet gaan uitdrukken in getallen of minuten, het speelt eigenlijk geen rol.
Mijn trouwe viervoeter blijft roerloos naast me liggen hij bekijkt me even en kijkt samen met mij uit over de duisternis. De strakke westenwind blaast me koud om de oren, ik ben goed ingeduffeld en luister naar het geluid van dit natuurelement, enkel mijn rustige ademen hoor ik nu.
In de verte zie ik mijn huis staan temidden van een massa bomen, ik weet perfect welke richting ik uit moet, ik kwam hier al wel duizend keer langs maar nog nooit had ik deze plek op deze manier ervaren. Opeens moet ik weg, ik spring recht en volg mijn voeten langs het natte pad, ik zie nu werkelijk niks meer, ik ga af op mijn richtingsgevoel.
Steeds sneller stap ik door de akkers, vraag me niet waarom ik mijn hart wil voelen bonken in mijn lijf, ik voel wel dat dit me goed doet de zuivere zuurstof in te ademen.
De maan verlicht heel zwakjes mijn pad, ik hoor het gras ritselen onder mijn te grote wandelschoenen, ik lijk wel een snelwandelaar en neen het is zeker niet van schrik maar ik wil mijn bloed voelen vloeien door mijn aderen. Ik ben weer opgeladen, ik kan er weer een poosje tegen in deze alsmaar sneller wordende maatschappij.
feedback van andere lezers- ERWEE
Het is of ik daar zelf zat op die bank. En dan is het goed.
Toch, maar dat hangt ook van het lezen af:
Mijn trouwe viervoeter blijft roerloos naast me liggen hij bekijkt me even en kijkt samen met mij uit ... => zou bij 'hij' een nieuwe zin beginnen.
De strakke westenwind blaast me koud om de oren, ik ben goed ingeduffeld en luister naar het geluid van dit natuurelement, enkel mijn rustige ademen hoor ik nu. => idem in drie zinnen.
Opeens moet ik weg, ik spring recht en volg mijn voet = nieuwe zin vanaf 'ik spring'. (geeft die opeens meer nadruk)
ik ga af op mijn richtingsgevoel. = weeral idem
bonken in mijn lijf, ik voel wel dat dit me => Ik ...
Ik ben weer opgeladen, => zou dit als een aparte zin geven als ultieme finish.
En toch las het vlot.
Vraagje: volg je mijn PERSOONEELSVERGADERING een op?
roggemanj: bedankt voor je reactie maar dat laatste snap ik niet van die personeelsvergadering..
Groetjes, johan - ivo
ik volg Erwee
roggemanj: bedankt - drebddronefish
Heel mooi, je schept hier een heel panorama
groetjes
roggemanj: Heel graag gedaan :-) groetjes, johan - littlefairytale
Een vreemde gewaarwording, dat plotse opgaan in de omgeving en je verscherpt bewust worden van elk gebeuren rondom je.
Misschien hier en daar wat meer staccato verteltrant gebruiken om meer kracht te geven aan bepaalde delen.
Wel accuraat geobserveerd en nergepend.
tine
roggemanj: amai wat een deskundige uitleg en dat voor een eenvoudige jongen zoals ik :-)
|
