Volg ons op facebook
|
< terug
kruisjessteek
kruisjessteek
Voor handenarbeid vroeg onze meester altijd raad aan zijn vrouw. Hij was daar geen voorbeeld voor en omdat de directeur nu eenmaal wou dat er in elke klas een vorm van handenarbeid gebeurde, had deze brave man het niet beter gevonden om zijn vrouwtje mee te brengen.
Met de naald van boven naar onder, de draad niet te lang..
De canvas mooi gespannen in een ring van hout of plastiek.
Het motief mochten we zelf tekenen. De meesten maakten een tekening die zo moeilijk was, dat ze dagen lang zichzelf hadden verwenst.
Elke tekening kon volgens haar omgezet worden in een dessing voor de kruisjessteek. Ik had het mezelf makkelijk gemaakt en had de vlag van Japan als voorbeeld genomen. Een rode bol op een witte achtergrond. De canvas niet te groot, zodat ik na dit gruweluurtje er geen ander meer moest bijbreien.
De rode bol alleen op het doek, was niet naar haar zin. Het wit moest ik er ook nog bijsteken. En toen ik zei dat ik geen witte wol had, toverde ze enkele bollen uit haar grote tas. Niemand van m'n klasgenootjes durfde nog te zeggen dat ze iets niet hadden, want wat zou er dan nog allemaal zou uitkomen, dat vooral op 'meer werk' zou uitdraaien.
De bedoeling was dat we dat ding mee naar huis namen, om 's avonds verder af te werken. Ik zag mezelf niet tussen m'n familie zitten met een dameswerkje op de schoot. Mijn oudste zus die al op klandestiene vrijersvoeten was, kon ik overhalen om mijn werkje zeer vlijtig af te werken, in ruil zou ik haar een alibi bezorgen, zodat ze veel langer van huis kon wegblijven.
In een gezin zoals het onze was het altijd aangewezen om bondgenootschapppen af te sluiten. Het gezelschapspel Risk (dat toen nog niet bestond) was zelfs niet te verglijken. Om te overleven had je vrienden nodig en zeker in het huis waar je woonde. De afwas en de afdroog waren het karwei voor de kleinsten. Maar als er zo'n afwas van tientallen eters op je stond te wachten, dan voelde je je darmen zo al kleiner worden.
Mijn zus had een goede hand voor zo'n steekjes en mijn kunstwerkje was na een avond al helemaal mooi af. Ik begreep snel dat als ik het de volgende dag al zou binnenbrengen ik er prompt een tweede zou krijgen, en dan zou ik het in de klas moeten afwerken, waardoor het verschil van kwaliteit,mij de das zou omdoen.
Ik vergat altijd mijn werk naar school mee te brengen om er aan te werken tijdens de middag, waardoor de meester me zei dat hij geen excuses zou aanvaarden bij het inleveren van het werk.
Bij de meesten was het meer een broddelderie geworden. De wol was helemaal gerafeld van het telkens weer uittrekken van de draden, omdat ze zich voor de zoveelste keer hadden misteld. Hierdoor kreeg het kuntswerkje een dimensie meer.
De dag dat we het moesten afgeven, had ik het werkje ook bij. Mooi in een krantenpapier ingepakt zodat het resultaat niet bij de vrienden de ogen uitstak. Ik hield het mooi in m'n boekentas en toen de school bijna uit was, legde ik het kunstwerkje vlug op de meester zijn bureau.
Vermits hij nog ijverig aan het verbeteren was, had hij dit niet direct gezien.
De volgende ochtend zag ik tot mijn grote verbazing dat onze kunstwerkjes aan de muur hingen. En mijn Japanse vlag hing helemaal in het midden, op de mooiste plek. De meester zei dat ik er heel goed had aangedaan om het niet mee naar school te brengen. Want bij de meesten kon je perfect zien wat ze 's middags tussen hun boterhammen hadden gesmeerd.
De vrienden keken mij met ongeloof aan. Wanneer had ik dat kunstwerk en zo mooi afgewerkt ? Maar, ze durfden geen woord tegen de meester zeggen, want ze wisten maar al te goed dat mijn wraak heel zoet kon zijn.
Niet veel later kreeg ik mijn Japanse vlag terug en ik was blij dat dit weer van de baan was.
Enkele maanden later stond de vrouw van de meester terug in de klas. Nu had ze nog een veel grotere tas bijzich. Ze haalde allemaal bollen wol uit die zak en legde op elke tafel twee bollen. Nadien kwam ze met breinaalden en gaf ons allemaal een stel van die stevige prikkers.
De kruisjesteekles wou ze niet meer herhalen, want het resultaat was zo bedroevend, uitgezonderd die Japanse vlag. Ze vond dat toch "o" zo mooi.
Nu moest ik met twee grote naalden een sjaal gaan breien. Ik zou mijn familieleden nogal zien lachen.
De naalden werden al vlug zwaarden. De jongen die gewoonlijk naast mij in de bank zat, was al enkele dagen ziek. Hierdoor was de plaats naast mij vrij. De dame met haar wansmakelijke ideeën kwam naast mij zitten en wou me de eerste les in de links rechts averechts en dan er nog is mooi onderdoor, aanleren.
Ondertussen waren de anderen de naalden aan het gebruiken voor iets waar ze echt niet voor dienden.
Net voor de directeur de klas binnenkwam om de sfeer te komen opsnuiven en vooral om de ijver van de handenarbeid te bewonderen, stak een jongen, ongelukkig, de naald onder het oog van zijn buurjongen.
Gelukkig viel het wel mee, maar ik wist echt niet welke emotie ik moest laten zien.
Het breien is nooit meer verdergezet.
We mochten nog enkel knippen en plakken en met verfborstels wat schilderen.
Ik weet nog altijd niet wat nu de meeste gruwel was.
feedback van andere lezers- verf
LOL
ivo: tx - Theo_Roosen
Mooi verhaal, mooi geschreven of mooi verteld. Prachtig
- op hun boterhammen zoal ( zonder s ?) meenamen. Tikfoutje waarschijnlijk. Overkomt mij nogal dikwijls.
ivo: bedankt - ERWEE
want wat zou er dan nog allemaal zou uitkomen, dat vooral op 'meer werk' zou uitdraaien. => dubbele zou
de afdroog => het afdrogen (?)
Want bij de meesten kon je perfect zien wat ze 's middags op hun boterhammen zoals meenamen. => ... zien wat ze 's middags zoal op/tussen hun boterhammen hadden zitten
Enkele dagen later kreeg ik ... & Enkele maanden ...
uit die zak en legden op elke tafel => legde
niet in school => op (?) school
damen
haverrechts (kan de bedoeling zijn natuurlijk) maar averechts (?)
Met alle ongeluk, viel het wel mee, = Gelukkig viel ...
Hoop dat het hulpmiddeltjes zijn om dit stuk AF te maken.
't Is te goed om de detiols niet recht te zetten.
Anders je zus maar inschakelen, plantrekker. *wink*
ivo: ik zal ze morgen verbeteren nu geen tijd :( - vansion
prettig verteld en herkenbaar voor velen
vooral de bondgenootschaapenparagraaf kon me boeien
ivo: bedankt - drebddronefish
Tragi-komisch ja, vlot geschreven
groetjes
ivo: bedankt - Das
Ivo,
"mij de das zou omdoen", wordt dat nog gedaan?
Zal Gaia eens bellen!
(Is maar een grapje hoor.)
Is een goeie tekst Ivo.
Groetjes,
Das
ivo: tx, idd de das omdoen .. En GAja o nee, zeg me uw prijs .. - RolandBergeys
ook leuk, ja.
ivo: bedankt - SabineLuypaert
heerlijk stukje deze, doet me denken aan die dagen van handwerkles brrrr, gelukkig had ik een vriendin die niet liever deed en wij ruilden met huiswerk (smile) zijn deed mijn handwerk en ik haar tekenen jeiha, dat was ook nog eens een ruil zie, direkt vijf kilo stress van mijn kleine kinderlijfje hahah
ivo: Bedankt Sabine, is al een oud stukje, er zit al wat haar op denk ik ...
Bedankt voor je FB, het is wel leuk .. uw mening hierover te kennen
|
