|
< terug
Uit me geschreven
De zon geeft haar mooiste kleuren prijs terwijl ik door de prachtige groene dreef fiets..het is er aan te zien dat het stilaan herfst word..de bladeren dwarrelen heel langzaam naar de aarde, ik neem alles in me op.Alles lijkt herinneringen op te roepen, de omgeving, deze zonnestralen..
Ik sta op een keerpunt in mijn leven en ineens ben ik bang..het besef sterfelijk te zijn boezemt me angst in, doet me beseffen dat we hier maar heel even kunnen vertoeven..De uitdaging is heel groot maar ik ga ze niet uit de weg, ik ben vastberaden met stevige tred mijn lot tegemoet te treden.Ik wil niet zwaarmoedig worden maar soms overvalt het me gewoon...sluipen de sombere gedachten ongewild mijn geest binnen en maken me onrustig.
Het lijkt alsof ik nu meer dan ooit van dingen kan genieten, zelfs de gewoonste dingen trekken mijn aandacht en ik durf niet altijd goed zeggen wat ik er zo wonderbaarlijk aan vind, bang om voor naief versleten te worden...de kleine jongen in mij zal nooit verdwijnen, dat voel ik nu al geruime tijd.
Gans de wereld zou ik willen vertellen wat ik voel, wat ik denk en ondertussen wil ik gewoon stil zijn, opgaan in de massa zonder er deel van uit te maken..ik blijf aan de rand van de kudde rondzwerven..tijd heeft geen vat meer op mij, ik beleef de dingen zoals ze komen..probeer in alles het mooie te zien, soms denk ik opgesloten te zijn in mezelf maar dat lijkt alleen maar zo, ik wil alles delen met iedereen die het wil horen, iedereen die het wil lezen.Ik stel mijn ziel open en laat naar binnen kijken..vooraleer ik zoiets toelaat wil ik wel zeker zijn dat diegenen die naar binnen treden ongevaarlijk zijn voor mijn geraakte ziel...ik wil geen verwondingen meer oplopen, het bloeden is gestelpt en ik hoop voorgoed..
Bij het naar buiten stappen bekijk ik de sterrenhemel als ware het een schouwspel...laat me maar de dromer zijn, ik heb genoeg gedaan om dingen tot stand te brengen..nu wil ik genieten zoals nooit voorheen..ik vecht tegen de tijd, probeer hem langzamer te laten verlopen, ik wil hier nog niet weg, al ben ik maar een stipje in de onmetelijkheid van tijd en ruimte, ik zal er alles aan doen om sporen na te laten, hopend dat er altijd iets van me zal achterblijven..
feedback van andere lezers- mobar
Heel overtuigend geschreven.
Graag gelezen.
groetjes Mobar - dannycant
Ik denk dat je 'mij' beschrijft.......:-) mooi hoor...
groetjes
roggemanj: ik heb je teksten gelezen over de bende en ik moet zeggen dat ik onder de indruk was...woon in Aalst - sinneskyn
Je voert me mee in je gedachten door je losse schrijfstijl... een natuurlijke spiegel...prachtig, heel herkenbaar...sinneskyn hil
roggemanj: Thanks.. - geertje
herkenbaar tot en met...
liefs
roggemanj: ik voel me stilaan bv ;-))
|
