Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 069. Roodkapje
In de Dode Bemde, op de linkeroever van dezelfde Dijle die stroomde door mijn geboortegrond -ik vond haar in een mandje op het water, zei mijn moeder, als de familieleden zich weer eens vrolijk maakten over mijn solitaire natuur- staat het voormalige huis van de boswachter, als een brandpunt dat mij naar zich toe zuigt. Is het daar waar de sterre bleef stille staan? Mijn hartslag en de cadans van de trein convergeren in een motorisch ritme, de onontkoombare beat op weg naar culminatie. Iemand slaat op een trom en dansen zal ik, vroeg of laat. Ik ben bloedkalm en zeker van de juistheid van de richting. Ik hoef niet meer te zoeken; ik zal vinden. Als ik gehoorzaam ben en de tekens niet ontken.
Het verwondert mij geenszins dat het eerste het beste mannetje dat ik aanspreek -zijn voorhoofd een kantwerk van duizenden rimpeltjes, zijn zachtjes krakende stem getuigend van de gelukzaligheid van een mooi afgeronde ouderdom- mij goedmoedig de weg wijst, als een gids die nooit anders heeft gedaan. Hij stond daar gewoon al eeuwen op mij te wachten. Nu is zijn opdracht volbracht en mag hij rustig sterven.
- 'Het gaat onweren', zegt hij en op precies hetzelfde moment vallen een paar dikke droppels uit de hemel, waarvan één precies op mijn kruin.
Voorvocht, denk ik, en mijn hele lijfje trilt van voorgevoel. De atmosfeer is geladen met lust en ik ruik het, als een dier, als een heidense godin. Ik trek mijn kapje over mijn hoofd, voorbarig, want de bui houdt zich nog in. Dan bedank ik Simon -hoe anders zou hij heten- en bewandel het pad. Bestemming palmt mijn oren in als een koor van sirenen.
- 'Pas op voor de wolf', roept hij nog. Mijn kapje is rood zoals mijn jas. Ik lach als een kind en zwaai hem na.
Anders dan anders vind ik onmiddellijk mijn tred. In de dorpskern waar ik doorheen moet, heerst een bevreemdende drukte. De mensen stappen gejaagd voort. Honden trekken aan de leiband. Katten rennen weg. Auto's demarreren nerveus. De kerktoren maakt zich op. Dakpannen controleren hun goot. Kleutertjes scharen zich rond de juf voor het sprookjeskwartiertje. Vensters worden gesloten. Gordijnen hangen als statige bakkenbaarden te wachten. De mensjes trekken zich terug in hun stee, daar waar ze zich knus en veilig wanen. Alles baadt in een zwangere stilte. Die ik ongefilterd inhaleer. Als een spons.
Tanne stapt voort, aangedreven, nietsontziend, mechanisch. De bestemming heeft haar denkkanaaltjes opgeslorpt. Verschrompeld houden ze bijna op te bestaan. Hun treiterige stemmetjes sterven uit. Tanne vraagt zich niet langer af waar ze mee bezig is en waarom. Als ze in trance de spoorweg oversteekt, snuift ze de boslucht al op.
Op de parking staat een kakikleurige vier-maal-vier bronstig op te scheppen met glitter, macho-spatborden en pochvelgen. Drie trollen liggen op de loer. Ik hoef maar te knippen met mijn vingers en ze knabbelen de banden aan stukken. Maar ik knip niet met mijn vingers. De essentie van mijn verhaal moet zich gestaag voltrekken. Voor franjes is het moment niet geschikt. Het is niet omdat ik geen doel heb dat ik afwijken mag.
Eens het brugje over, wordt het ritme opgedreven. De onhoorbaar roffelende trom hitst mij op. Rond mijn heupen rinkelen belletjes. Muskusgeur stuift in het rond. De wolken klampen zich onheilspellend aan elkaar vast. Her en der onderscheid ik nog lapjes wolkloosheid, diep donkerblauw, glimmend, doorspekt met onwezenlijke flinters licht, alsof de zon zich ondanks alles nog aan mij wil manifesteren, discreet, gesluierd, teruggetrokken, dubieus. Ik volg de Dijle nu, laat sporen na op het aarden pad, geflankeerd door een sereen glooiend weiland. Alle regenwormen zijn op post, glibberig in het gelid. De vogels zwijgen in alle talen, trekken zich terug in Takke- of Oevergem en smeren hun veren in met chrisma. In de verte donkert het naakte loofwoud, groots en gewijd. Ik sla alles gade met al mijn zintuigen tegelijk. De geweldige syntaxis van het al openbaart zich in de één na de andere synesthesie. Schroomscheuten vervullen mijn vezels met niets dan muziek. Ik ga. Ik verga. Ik kom. Ik kom op. Geroepen.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
waaw, ik wou dat ik zo kon schrijven, je poÊTISCHE GEEST KOMT HIER WEL OOK TOT UITING 5SMILE° WAT IK HEEL FERM VIND EN GRAAG LEES? DAT DOORSPEKT de gewxoontegraad van schrijfsles vind ik. is het niet charisma? in plaats van chrisma? ttrouwens een heel knappe zin als het charisma is )
Vansion: ik bedoel chrisma (gewijde zalf)
poëtisch? ja misschien... hoe je het wil zien hé ... de fb hieronder verdenkt mij alleszins van minder lieftallige intenties; smile indeed - gono
En nu in verstaanbaar Nederlands, zonder al die grote woorden of kunt ge dat niet?
Ik heb nog nooit zo iemand horen spreken, laat staan dat ik het ooit gelezen zou hebben. Maar ja, ik was vergeten dat u voor de elite schrijft en niet voor het gewone klootjesvolk hé?
Vansion: Neen ik draai mijn kont niet naar het Nederlands van wie dan ook. Ge moogt gerust zijn. Ik spreek geen schrijftaal. Ik schrijf ook geen spreektaal. Anderen wel. Waar is het probleem?
Ik heb een grondige pest aan elke vorm van elitarisme. Maar dat doet hier niet terzake. Dat is een kwestie van daden en niet van woorden. - RolandBergeys
Ik vind die eerste zin wel wringen, hoor. Nu ja , een en ander maakt deel uit van je stijl die wel wat geladen (soms overladen) is. Op die momenten ruikt dat (voor mij, heus, maar één mening) net naar een gebrek aan stijl, en naar een gezocht verbalisme). Toch zit er die gedrevenheid in, die aanspoort tot lezen, en dat boeit. The lesser the better, is een uitdrukking die regelmatig wordt gebruikt in de muzikale wereld, wanneer een muziekstuk te vol wordt gespeeld door te veel muzikanten, of wanneer een solist geen rem heeft. Ergens telt dat volgens mij ook wanneer je een tekst op papier zet.
Wat me ook tegengehouden heeft om meer van je te lezen, is de aanhef met je www.rdx.be - dan een nummer, en dan je titel, vind dat heel storend. Heb lang gedacht dat je met een soort soap bezig was. Nogmaals, één mening, een sfeer, meer iet, want je het wel talent (denk ik toch, als ik die term op iets mag kleven), maar je laat je te veel gaan.
Vansion: Ach zo. Wel ja. Ik denk er helemaal anders over. Zéker als het over muziek gaat.
Gelukkig heb ik geen ambitie en dus geen reden om mijn klak te draaien naar wat wordt beweerd. Ik ben al blij als ik iets corrcet en min of meer nauwkeurig geformuleerd krijg. Want da's moeilijk. De werkelijkheid is nu eenmaal onbeschrijfelijk VOL en rijk.
Verbalisten zijn verkrachters van de taal. Ik niet. Ik zoek alleen het juiste woord op de juiste plaats te zetten. Met wisselend succes. Meer niet. Groet. - Theo_Roosen
Nouw ja, een hoop commentaar, zou ik zeggen. En niet altijd in de positieve zin. Er zijn mensen die een heel rijk taalgebruik hebben. Ik noem dat taalrijkdom en is niet te verwarren met verbaal talent. Het ene sluit het andere niet uit natuurlijk, maar ik vind het best mooi wat U schrijft, ongeacht de kritieken die men erop geeft. Voor mij uitstekend en ik wou dat ik het ook kon,alhoewel het zou misstaan in de verhalen die ik vertel. Een Gaston Berghmans laat je ook geen Shakespeare vertolken, nietwaar ?
Vansion: Dankje. Of Danku? (Mogen we elkaar als schrijvertjes niet tutoyeren?)
Welja, anders is anders hé.
Ik geloof dat ik van jou nog maar één verhaaltje gelezen heb, dat mij vreselijk heeft doen lachen. Morgen kijk ik dat eens na.
En als ik mij niet vergis had je het kortelings over een bloot gat en ik (heel toevallig) in mijn volgend fragmentje (dat nog een paar dagen moet rijpen) ook. Ik ben benieuwd naar de gelijkenissen en het verschil... Andersheid verrijkt.
Ja, een mens krijgt hier soms nogal wat te horen, hé. Leven in de brouwerij. Kan geen kwaad. Na al die jaren weet ik gelukkig toch minstens waarmee ik NIET bezig ben of wil zijn. Jij blijkbaar ook. Gezien ik geen ambitie heb, en tevreden ben met mijn werk (zij het nooit met het resultaat ervan) voel ik me niet geroepen om me te verdedigen. Groet. - Bors (mentor)
Wars van regeltjes, eigenzinnig, maar; het leest, en hoe!
In sneltreinvaart raas ik doorheen een werveling van verbloemde beeldspraak. Het motorisch ritme waar jij het in de eerste strofe over hebt, raast als het ware doorheen jouw verhaal en weet op een bevreemdende manier beklijvend na te zinderen!
groeten, Bors
Vansion: Ja, eigenzinnig, dat klopt. En dat besef ik wel...
Ritme: ja. Als ik zou kunnen componeren, zou ik niet schrijven.
Dank u voor de onbetaalde arbeid. Daarop draait onze cultuur... zij het vaak ondergronds... - Das
"mmmm", zegt dat genoeg?
Zo in je oor, met m'n lippen tegen je oorlel, warme adem in je gehoorgang kreunen: 'mmmm, vansion'.
Ik weet niet of ik daarvoor eerst je haren moet wegstrelen?
Jaja, je 69 is 'mmmm' om lezen.
Vansion: spijtig ... ik ga niet meer aan 99 geraken ... enfin in dit verhaaltje ...
ja! haren wegstrijken! op inefficiënte wijze, zodat het lang duurt!vooral in mijn nek ... die zitten altijd zo in de weg als... - commissarisV
Je weet wel wat ik ervan denk, al probeer ik er hier goedkoop vanaf te komen ...zullen sommigen denken!
Vansion: Goedkoop? Dat had jij gedacht hé... W8 maar! - backie
Van mij weet je ook al wat ik van je werk en van jou denk. Prachtig verstaanbaar gebruik van de Nederlandse taal. Je schrijft niet elitair, maar gewoon mooi in je aparte stijl. Als ik het kan begrijpen kan ieder mens met een beetje wil het begrijpen, anders moet je al een halve analfabeet of een Playboylezer zijn om het niet te begrijpen. Ook zijn er altijd gewone klootzakken(die zogezegd bij het klootjesvolk horen) die het niet WILLEN verstaan of klein(e)kunstenaars die iets niet zouden lezen omdat ze zich storen aan een zogezegd SOAP-titeltje. Rare feedbacks krijg je hier, vind je niet?
groetjes. backie
Vansion: Ja Backie, en van jou weet ik ondertussen ook dat je meent wat je zegt.
Ik heb hier het afgelopen jaar geleerd kritiek niet persoonlijk op te nemen. Daardoor wordt gelijk wat interessant. Ik leer ervan. Al geef ik toe dat ik een klop krijg, als men beweert dat ik voor een elite schrijf. Jouw reactie is mij veel waard. Bedankt.
Kijk, ik besef wel dat mijn taaltje niet in de markt ligt. Wat men tegenwoordig uitgeeft ... is ... grondig anders gepend, vlotjes leesbaar, technisch transparant. Het is wel juist dat ik eigenzinnig mijn gang ga, hé.
Ik ben heel content met mijn handjevol lezers. En met jou. Meer moet dat voor mij niet zijn.
Zelf geef ik ook soms scherpe kritiek, hoor... Ben geen engel ... - rinka
'mmmm', 'k had het niet beter kunnen zeggen
hoe je het nakend onweer in mijn oren ademt
en haar nakend naakt in mijn gehoorgang kreunt…
hún nakend naakt, dat van 'tanne en ik'
fascinerend hoe ze zich tegenover elkaar bewegen
op het ritme van het verhaal
je schrijft klare taal an
verstaanbaar en voelbaar
voor een simpel meiske als ik
ik hoop dat nog velen na ons hier
daarvan gaan kunnen genieten
je pakt me echt wel stijlvol in
btw: geweldig weertje waar ze inzit
(ok, de eerste zinnen van de eerste twee paragrafen vragen om een tweede keer lezen.
omwille van wat er vervolgens komt bovendrijven, vind ik dat totaal niet erg.
integendeel, het wordt een soort uitgesteld genot.
maar ja, ik ben dan ook verslaafd aan rdx en aan je woorden.)
Vansion: cadeau van jou voor mij ... op de avond van de geboorte van de onschuld en de weerloosheid ...
dat weertje ... daar hou ik écht van ... je weet wat er gaat volgen ... maar nooit wanneer en hoe ! - dichtduvel
Iemand die hier negatief op reageert is : a) afgunstig, b) geremd, c) regelkever 1ste klas. Meestal een combinatie van de 3. Grtz en leuke feestdagen voor jou en je naasten, jef dd
Vansion: feest is elke dag ... mogelijk - negatief moet mogen, jef, zoals alles wat menselijk is
grinnik ... regelkevers ... "zonde" ...
warmte gewenst ... concreet als het even kan ... nabijheid... zoiets ... voor jou en al wie je liefhebt ... dichtbij of zelfs heen, maar daarom niet minder nabij . X (een échte) - feniks
Lieve an, wat ik hier lees is eigenlijk niet meer dan de weergave van iets waar je je van bewust bent. Ik denk dat gono het niet zo cru bedoelt als hij het hier neerschrijft. Eigenlijk is de fb van Sabine navenant. En ik kan ze beide volgen. Je taal is zo rijk als een eindejaarsfeestmaal.
Om dat te kunnen moet je verdorie een aardig potje kunnen koken. Maar teveel van al die fantastische gerechten bezorgt je op de duur wel eens een indigestie.
Waar lezers bij mij wel eens te snel gaan over mijn simpel taalgebruik, geraken ze wel eens verstrikt in jouw knap geweven taalweb.
Zo'n vlieg ben ik.
Vansion: Dat weet ik, Raf. Dat weet ik. Niemand hoeft mij te lezen. Ik tracht de volheid van de werkelijkheid te vatten. Het is een obsessie die zo sterk is dat ik nalaat concessies te doen. Al laten alle lezers mij vallen. Ik geloof niet in God. Maar in zekere zin schrijf ik voor Hem.
Geen verdediging hoor. Want je hebt gelijk. Gono ook. Jij pakt het alleen wat vriendelijker in. Maar wel een soort verklaring. Gelezen worden is fijn. Maar dat is niet mijn doel. Ik heb geen doel. Ik word gedreven. Snap je? un poco? - kronos
Tanne duidelijk verweven met Roodkapje, zo lees ik het graag
de sprongetjes -ik-Tanne-ik- vind ik iets minder
Vansion: Ja, die sprongen naar de derde persoon... willen de afstand suggereren van Tannes bewustzijn tot haar beleving. Ik overwoog eigenlijk om dit op andere plekken ook te introduceren. Toch niet? Misschien? Dus?
|
