Volg ons op facebook
|
< terug
de gloed ...
Hoe zou het geweest zijn moest ik u en jij mij zijn geweest ?
Een vraag die ik me al jaren stel en waarop ik tot op heden geen antwoord op kon vinden. Ik heb geleerd dat wat ik weet de enigste vorm van kennis is, waarover ik kan beschikken. Wat ik niet weet of niet ken, zal dan ook aan mijn bewustzijn voorbij gaan. En toch ken ik je en toch ook niet. Het kennen is dus onvolkomen en zeker niet perfect. Ik kan zeggen dat ik mijn vrouw en kinderen ken, en ik kan heel goed inschatten wat hun reactie's zijn in bepaalde situaties, maar kan ik zeggen dat ik ze zo door en door ken, dat ik zou weten wat zij weten en wij zij kennen ?
Zelfs de spiegel waar ik me regelmatig voor zet, al is het om met mijn dasharige scheerborstel de zeep rond mijn kin en onder mijn neus te verspreiden, zodat een scherp scheermes de opkomende haartjes perfect weet weg te halen, zonder dat er ook maar één streepje bloed bij aan de pas komt, dan nog zie ik niet wat een ander ziet.
Want wat links is, wordt plots rechts en omgekeerd. Een spiegel liegt en toch zegt het zijn waarheid.
Daarom ook dat acteurs soms heel hard schrikken als ze zichzelf zo op het beeld zien, want dat is tegen de eigen waarneming in, evenzeer je eigen stem ook vreemd klinkt doorheen de boxen van je geluidsinstallatie.
Zelfs die waarneming is niet vanzelfsprekend en dit moet je jezelf ook aanleren.
De vraag die ik me dan ook stel is of het 'aanleren' een automatisch proces is dat enkel door de fysieke mogelijkheden van de mens (begaafdheid en intelligentie) aangedreven wordt. Mensen, die zich weinig vragen stellen, zijn ook met weinig content. Waardoor de levensverwachting en de kwaliteit waarin men leeft, ook plots veel hoger wordt. Want wie niet weet dat asbest dodelijk is, die zal zich niet ongelukkig voelen met een asbeste vloer en plafond. Zoals miljoenen mensen ook niet ongelukkig waren, toen men nog niet wist hoe gevaarlijk asbest wel was.
Omdat de levensverwachtingen van de mens constant stijgen, krijg je natuurlijk dat de trage ziektemakers ook meer en meer in het daglicht komen te staan. Toen de levensverwachting maar rond de 60 jaar was, toen was prostaatkanker en andere typische ouderdomskwalen, zo zeldzaam, dat de ernst ervan ook niet werd ingezien.
Maar nu de mens bijna 30 jaar langer leeft - dat is 30% - dan krijgen die ziekten plots een ander beeld en vooral ook een bijna niet te vermijden verloop.
Deze vragen stel ik me omdat mijn bewustzijn me hier constant op wijst. En ik kan me niet meer bewust zijn, dan de de wijze waarop het nu verloopt. Ik kan wel truckjes gaan aanleren om hetgeen ik heb in een betere conditie te krijgen, zoals een sportman, door te oefenen, ook betere prestaties heeft, dan als die niet oefent. Maar, als de potentie er niet is om als sportman of sportvrouw door het leven te gaan, niet in je is opgeslagen, dan mag je nog elke dag zo hard trainen en zo je best doen, het zal als boter aan de galg zijn.
Zo zie je ook bij kunstenaars, dat wie het in zich heeft, door bij te leren en in de leer te gaan bij een oudere en meer ervaren kunstenaar, er enkel echt beter van kan worden. Terwijl iemand die het niet kan, hoe goed die zijn best ook doet, hij nooit verder zal komen dan het niveau dat de leermeester hem toont.
Dit als een verhaal of een beschouwing, in het midden van de nacht aan de computer toevertrouwen, het is me wat.
Want stel -en dan duiken we nu een verhaal in (om maar te zeggen dat er heel weinig autobiografisch in mijn schrijven is opgenomen. Het zich kunnen inleven in situaties is ook maar iets dat ik geleerd heb door heel veel met mensen te praten en samen te denken over het universele probleem 'mens'.) - dat ons zelfbeeld geen beeld is, maar enkel een illusie, een verhaal ..
De jaloezie dreef haar emoties. Feitelijk had ze al altijd met dat vuur in haar geleefd, en als dat vuur er niet was dan voelde ze zich zelfs naakt. Zij zocht als het ware de jaloezie op, omdat de felheid van dat gevoel haar een vorm van bevrediging gaf. En zoals elke mens naar bevrediging zoekt, zo zocht zij dit in haar diepste binnenste, tussen haar schatten van het verleden.
De kracht van het benijden en het altijd beter willen hebben en vooral van het niet willen afgeven, was voor haar als een motivator geworden. En, als je haar resultaten zag, ze waren niet mis.
Toen ze pas was afgestudeerd, kon je reeds aan haar schooluitslagen zien dat het einde halen door nog net met de hakken over de sloot te springen, aan haar niet was besteed. Het diepe vuur in haar, dweepte en kwelde zodat de enkele uren extra achter de boeken enkel maar genot waren. Het uitzien naar de voldoening om de concurrentie voor die eerste plaats, met een enorm aantal punten verschil, uit te schakelen, deed haar zelfs, in een spirituele vorm, een orgasme beleven.
Heel veel mensen beleven sublimaties van orgasmen en bij sommigen geeft de sublimatie veel meer bevrediging dan het natuurlijke dat via de geslachtsdaad tot uiting komt. En bij die mensen is de geslachtsdaad dan nog maar een beproeving die men moet ondergaan, wil men met een partner door de wereld kunnen gaan.
Na haar school kon ze gaan werken bij een groot scheikundig bedrijf. Haar inzet en potentie inzake het combineren van stoffen die ogenschijnlijk alleen maar explosieve resultaten konden geven, maakte dat ze al binnen een korte tijd als een van de meest gewaardeerde onderzoekers was op haar gebied.
Het vuur dat aangewakkerd was door het enorme aanbod van specialiteiten, maakte dat ze zich nog enkel in een een nice van de scheikunde wou gaan werken.
Ze kon haar schoonheid combineren met de kennis die ze droeg.
De mannelijke collega's droegen haar op handen, en vooral, ze was niet te krijgen. Hoe goed ze ook hun best deden, ergens diep achter in haar 'zijn' botsten ze tegen een harde muur van beton. Die muur moest haar vuur beschermen. Niet dat ze afstandelijk of hoogmoedig was, zeer zeker niet, maar haar jaloezie, waarvan ze wist dat het dodelijk kon zijn voor hem of haar dat gedeelte in haar zou prikkelen.
Ze kon een beeld voor haar ogen brengen, waardoor ze de motivatie vond om nog harder haar best te doen.En overal waar ze kwam, probeerde ze uit te vissen waarmee ze haar eerste positie kon waarmaken. Medogeloos kon ze de beteren elimineren.
Omdat ze als vrouw ook iets prikkelend had, kon ze meer ervaren collega's, die beter getalenteerd waren als zij, en die niet met diezelfde moeite kwamen, waar zij ook kwam, iets geraffineerder aanpakken, dan de minderen, waarvoor ze geen angst moest hebben.
Elke avond zat ze achter haar computer te zoeken op het internet, naar betere bewijzen en resultaten, zodat ze de volgende dag op haar werk, met hetgeen ze allemaal gevonden had, accurater uit de hoek kon komen.
Maar tegen die echte bollebozen, daar kon ze niet tegen op. Hoe goed ze zich ook voorbereidde, ze kwam altijd te kort.En vooral, die keien, die konden dit gewoon uit hun mouw schudden, zij moest om dat resultaat te halen uren studeren en uitzoeken en vergelijken ... het was niet eerlijk.
Feitelijk wou ze wel eens weten hoe dit nu in elkaar zat. Zij had zo' n collega, die enorm begaafd was en waar ze nooit tegenop zou kunnen. Haar potentieel was gewoon niet groot genoeg. Ze kon er niet mee leven. Elke dag opnieuw voelde ze de gloed van het vuur tegen de binnenkant van haar borstkast beuken. Ze kon er zelfs een beetje rood door aanlopen. Het vrat als zoutzuur aan haar gestel en er waren zelfs momenten dat ze er niet van kon eten of zelfs slapen.
Daarom had ze eens voorgenomen om het wat meer lichamelijker te doen. Seksualiteit was voor haar geen must. Zij had haar vorm van beleven gevonden en ze voelde zich er goed bij. De energie die vrij kwam bij de voldoening van een overwinning, was onbeschrijfelijk. Geen gedoe met zakdoekjes en ander ongemak. Niemand die in je nek zit te zabberen en met zijn handen overal aanzit.
Ze besloot om haar collega eens uit te nodigen bij haar thuis en hem eens te testen. Misschien kon ze hem verslagen via een andere weg. Hem zo wanhopig maken, dat de accuratie van zijn kennis, door de wanhoop zou verward worden, waardoor zij die enigste plaats die er is, namelijk de eerste, te bemachtigen, al was het maar voor één moment.
Het was een zeer gezellige avond en ze had ook haar best gedaan, want zoals het in haar belevenis paste, kon zij niet voor een voldoende gaan. Het eten was gewoon subliem. Hiervoor had ze dan ook drie weken hetzelfde gegeten en ze wou niet voor onberekende verrassingen staan. Ze wist precies hoe lang het in de oven moest en op welke temperatuur en ze kon de dikte van de saus zo goed inschatten (tja als scheidkundige is dit maar een kleine moeite) en ze zorgde ook dat de cd's waarvan ze wist dat ze het zouden doen, klaar lagen om gespeeld te worden.
De avond vorderde en feitelijk was die collega best te doen. Het was geen zweterig en pafferig achter zijn pik lopende macho, maar hij was zeer adremd en vooral attent voor de moeite die zij allemaal had gedaan. Hij had gezien hoe zij er voor gezorgd had dat alles pikfijn in orde was. Dit was ze niet gewoon, want de meesten bleven hangen bij het resultaat, hij doorzag de onder en de bovenbouw van haar constructie.
Het beangstigde haar. Ze had hier iemand voor zich, die met een schijnbaar gemak meer over haar te weten kwam dan de doorsnee man die ze al zo vaak ontmoet had.
Haar muurtje met beton, waar achter haar heerlijk potje met vuur stond koken, werd door deze man, gezien en ze voelde instinctief aan dat hij daarmee een beetje lachte. Alsof hij met een spuitbus verf er wat graffitti op kwam spuiten. Hij had haar door en had gezien wie ze was.
Ze voelde haar moed in haar schoenen zakken. Wat moest ze daarmee mee doen. In plaats dat zij hem zou verslagen, was ze al geveld, nog voor ze met haar lijfelijke lichamelijkheid hem wou knechten onder haar.
Heel haar strategie had totaal geen zin gehad. Zelfs als ze nu haar lichaam zou prijsgeven, dan nog zou hij met alle gemak de 'eerste blijven. Een gevoel dat haar keel dichtsmoorde van stille nijd. Ze zou als een ineengezakte pudding zijn lichamelijkheid ondergaan, en weten dat hij haar stiekem van binnen uit zou lachen. Kleineren zou hij haar doen.
De gloed van haar jaloezie begon te borrelen.
Samen dronken ze nog Pernod als afsluitertje van een op zich zeer geslaagde avond. Ze zag dat hij dit dronk alsof het water was. Het toeval, dat in zo'n situaties ook een belangrijke factor is, en die je niet kan berekenen, wou, dat ze van dit heerlijke vocht wel veel meer dan normaal in huis had. Ze had ooit van een wijnboer een hele vracht van dat spul voor een prikje kunnen kopen. En ooit had ze ermee gespeeld om een eigen drankenwinkel te openen. Maar het werk dat ze deed, was zo uitdagend, en zo bevredigend, dat het andere idee al snel, zoals men dit doet me zomerliefjes, werd afgedank. Haar beleven van de realiteit deed ze vanuit het gevoel dat haar dreef.
Ze had een jurk uitgekozen dat niet te uitdagend maar ook niet te vrijblijvend was. Zo iets waarvan je niet weet wat het eigenlijk is. Als iemand het te uitdagend vond, dan zou dit wel uit zijn eigen seksuele driften fantasieën voort komen, en en als het niets zei, dan was het duidelijk een gebrek aan seksuele driften en fantasieën. Een dillemma voor wie ermee geconfronteerd wordt. Maar, ook hierin was hij zeer gevat uit de hoek gekomen. Hij had haar gevraagd waarom ze nu net dit jurkje had aangetrokken. Ze had nog geprobeerd om via een wedervraag hem terug in zijn oncomfortabele positie te zetten, zodat zij haar greep op hem kon vergroten, maar, hij zei hij als toeschouwer niet meer kon doen dan het lot dat hem overkwam te ondergaan. Waardoor zij dan ook niet wist wat hij hiermee bedoelde. Ze had er nog naar gevist, maar hij was zo wijs om verder er niets meer over te zeggen. Al haar inspanningen waren als een mislukte grap, het gleed als water van zijn mooie torse af. Het was alsof zij als een kind met zeer doorzichtige spelletjes hem aan het testen was. Zij schaamde zich diep.
Ze zaten in de zetel en de muziek speelde wat ze had uitgedacht, alleen was de situatie nu totaal anders geworden. De planning was perfect en alles viel als kleine puzzelstukjes in elkaar. En ze had haar werk zeer goed gedaan, want zonder dat ze moest bijsturen, verliep het gebeuren net zoals ze het had gezien en hierdoor ook geregisseerd.
Maar, hij had haar door.
Haar betonnen muur werd door hem zo zacht gemaakt dat ze voelde dat ze zichzelf niet kon handhaven. wat ze ook deed, ze was als een muis in handen van een kat die met haar aan het spelen was en ze kon het enkel maar ondergaan.
Haar vuur en gloed, dat altijd al gezorgd had voor een veilig gevoel, werd steeds meer een onaangename ervaring. Want hoe goed ze het ook wilde onderdrukken, de vennijnige steken, zorgde er voor, dat ze het ook lijfelijk kon voelen. Haar maag en darmen speelde een concert waardoor ze zich ook heel ongemakkelijk voelde.
Ze moest naar de wc en kon eindelijk de gassen van haar opgesloten frustratie als een heel filharmonisch orkest loslaten. De kringspier die zich eens mocht ontspannen in een moment dat alles dreigde verloren te gaan. Een gevoel van opluchting was het wel, maar ze voelde direct weer de neerslachtigheid van de situatie. Ze zat als een rat gevangen in haar eigen verhaal.
Ze besefte dat zij verloren was.
Die avond is er niets gebeurd wat kleine oortjes of oogjes niet zouden mogen zien of horen. Integendeel zelfs, het was een gezellig onderonsje waar veel gelachen en vooral gedronken werd.
De gloed die ze voelde was zo troebel geworden, hier botste ze tegen een rivaal waarvoor ze moest buigen. Het gevoel alleen al. Dit was voor haar niet leefbaar. Hier zou zij aan kapot gaan. Zij moest zijn meesterschap erkennen. Een tussenoplossing was uitgesloten. Zij kon die avond kiezen, koos ze voor de humane kant in haar leven, waardoor het belang van wie nu de eerste is, niet meer speelt, of koos zij voor haar eigen wereldje, het wereldje waarin zij nummer één was. Zij besefte dat ze nu voor een splitsing in haar leven stond. Ofwel onder het meesterschap van hem, ofwel op een ander deel van de wereld, zonder hem.
De volgende dag had ze haar ontslagbrief bij en kwam ze zeer opvallend opgemaakt het bedrijf binnen. Haar collega was er niet. Ze vond het wel raar, want meestal was hij bij de eerste in het gebouw en ging hij met de sleutel terug buiten.
Ze wou het hem als eerste vertellen dat ze wegging. Zoiets dat het feestje van de dag er voor een afscheidsfeeestje was, waardoor ze de schijn kon houden dat ze hem niet wou verslaan, maar dat ze hem wou eren in zijn bijzonderheid.
Ze had zich net omgekleed en klaargemaakt om de laatste testen van haar onderzoek te plaatsen in de context van haar studie, als de personeelsmanager het labo binnenkwam. Vannacht was er een zwaar ongeluk geweest. Haar collega lag in het ziekenhuis, en was er heel erg aan toe.
Zijn wagen was aangereden door iemand die nog veel meer had gedronken dan hij. Aan het ongeluk kon hij niets doen. De dronken chauffeur was langs achter op hem ingereden, met een snelheid die enorm moet zijn geweest. Hierdoor was hij als een raket naar voor gevlogen en tot stilstand gekomen tegen een betonnenmuur die het op zijn beurt begeven had.
Nu stond zij er alleen voor in het labo en kon zij als eerste fungeren. De gloed in haar diepe binnenste werd weer zoet. De zure randjes waren terug afgevlakt tot aangenamen niveau's. Het voelde zelfs zoet aan. Ze wist haar emotie goed te sturen, zodat deze rauwe eigenschap niet in haar sociale omgang ontdekt kon worden. Met een face van ontzetting en een pose van shock kon ze de perfecte spelen, Het was voor haar niet meer dan een kwestie van timing en gevoel.
Weken later ging ze hem samen met de andere collega's bezoeken. Zijn nekwervel was gebroken en zijn hersenen waren zwaar geraakt. Hij was volop in revalidatie. Hij was zijn spraak verloren en kende geen enkel betekenis meer. De logopediste moest hem met boekjes die men gebruikt voor anderstaligen, het Nederlands terug aanleren. Woordjes zoals als kast en bed, waren hem heel vreemd geworden.
Hij herinnerde zich ook niets meer van wat er voor het ongeluk allemaal gebeurd was. Dat hij bij haar had gegeten wou hij zelfs niet eens geloven.
De deur stond open. Ze had haar doel bereikt. En ze had er niets voor moeten doen.
feedback van andere lezers- gono
En zeggen dat hij schrijver is geworden!
ivo: bedankt Gono - stormvonk
*buiging*
ivo: bedankt - Theo_Roosen
Wat een impact !
Het verhaal werd voorafgegaan door filosofische bedenkingen en overwegingen om dan, bijna geruisloos over te gaan in een verhaal dat je naar het einde toe naar de keel grijpt.
ivo: bedankt, ik probeer in mijn verhalen een emotie te geven dat doet nadenken en nazinderen. Niet dat ik de pretentie heb om dit te kunnen doen. Nadenken is het enigste wat onze 'rede' kan
|
