|
< terug
Egypte
Tergend langzaam stroomt de Nijl aan me voorbij, hij lijkt me op te nemen in zijn stroming, alles met zich meenemend.
De gigantisch rood gekleurde bol die de zon op dit ogenblik is verblindt me totaal, ze zakt langzaam ten onder. De donkergekleurde Nubiers zitten zwijgzaam naast me gehurkt, hun voeten totaal verweert door het droge zand. Ze zwijgen in alle talen en hun stilte maakt mij ook rustiger vanbinnen. Waarschijnlijk vragen ze zich af welk een verwend nest er hier naast ze zit, ik probeer in hun donkerzwarte ogen te weten te komen wat ze denken maar het lukt me niet.
Samen kijken we naar voorbijglijdende feloeks , hun zeilen zachtjes wapperend in de lauwe lucht. Hier vergeet ik alles wat me ginderachter zo kan bezighouden allemaal, hier ben ik ver van al mijn zorgen. Dit land trekt me enorm aan door zijn eenvoud en zijn mensen, ik geniet met volle teugen en kan een ganse dag zonder te spreken, de steeds verschillende panorama's bieden me genoeg afwisseling.
Eens aangekomen in de stad Luxor volg ik steeds mijn zelfde ritueel, de dierenkliniek staat als eerste op mijn agenda en ook al zijn het gruwelijke beelden ik moet ernaartoe. De opengescheurde en verbrande lijven van de dieren maken hier zeker geen prettig uitstapje van maar ik bewonder de inzet van de plaatselijke vrijwilligers die deze dierenkliniek uitbaten mede door sponsering vanuit Groot Britannie. Telkens wanneer er een dier gewond raakt al of niet veroorzaakt door verwaarlozing kunnen ze hier gratis terecht, deze aanpak maakt dat er geen eind komt aan het lijden van de dieren.
Midden in dit drukke mierennest heb ik een groene oase gevonden, ik drink er mijn koele locale biertje met een overmaat van geluk. Ik krijg niet genoeg van hun drukke gedoe, ze tetteren dat het een lieve lust is, ze gaan opvallend hartelijk om met elkaar, iets wat me opvalt, wij westerlingen hebben nog veel te leren.
We hebben een fiets op de kop getikt en we zijn al vroeg uit de veren, we trekken de Nijl over in een wankele schuit en gaan op zoek op de westelijke oever naar de vallei van de koningen, naar het graf van Toetanchamon. De rit gaat door een echte woestenij en de hitte is verschrikkelijk in dit desolate landschap.
Wellicht was het de bedoeling van de farao's de indruk te wekken dat er hier helemaal geen graven konden uitgehouwen worden in deze rotsformaties, de realiteit bewijst echter het tegendeel. We worden voorbijgestoken door versleten bussen die lawaaierig en rokend de hellingen opklimmen, we geven niet op en in de verte doemen de bergflanken op die de Nijl scheiden van de vruchtbare akkers die geïrrigeerd worden met het vruchtbare water en slib afkomstig uit de Nijl.
We wanen ons helden uit een Indiana Jones verhaal als we bezweet aankomen, met veel handgebaren legt men ons uit hoeveel er dient betaald te worden vooraleer we dit heiligdom kunnen betreden. We dalen de uitgehouwen trappen af en voelen de kilte toenemen naarmate we dieper afdalen, de muurschilderingen lijken pas een week te zijn geschilderd ook al zijn ze vele duizenden jaren oud. Dit geeft je een goed beeld hoe nietig een mens zich kan voelen bij zulke grootse monumenten, hierbij vergeleken is het atomium of de eifeltoren klein bier, deze werken zullen nooit of nooit geëvenaard worden, zoveel is zeker.
feedback van andere lezers- ivo
een mooi beschouwing ..
roggemanj: heel graag gedaan :-) - ERWEE
Knap stuk!
roggemanj: bedankt voor je fijne reactie - Theo_Roosen
Prachtig visueel beschreven !
roggemanj: Thanks - gono
Wat minder "en" gebruiken, leest gemakkelijker hé?
roggemanj: okidoki :-) - RolandBergeys
Mooi, sfeervol, goed verwoord.
roggemanj: bedankt voor je reactie
|
