Volg ons op facebook
|
< terug
Gruwel - Hoofdstuk X - Slot
Twijfel bevangt me even. Kan ik dit wel maken? Aan de andere kant, hij had zich ook niet schuldig gevoeld toen wij bijna verdronken waren? Ik besloot terug van de boot te gaan en eerst de politie te bellen. Bijna was ik erin gelukt toen ik een hand op mijn pols voelde.
'Wel meisje, wat ben jij van zin? De hand trok me ruw weer op het dek. Ik zag nog net een glimp van Chloë, die zag dat ik gesnapt was, de telefoon nemen. Wat een prachtzus heb ik toch.
Veel tijd om te denken kreeg ik niet. Ruw word ik in een stoel geslingerd. Gidéon, duidelijk niet tevreden met deze behandeling komt er tussen. Heey, Phil, wat moet dat? Zo behandel je geen dame?
Dame? Dat is geen dame, dat is een lastige vlieg, een mug, onkruid dat moet verdelgd worden. Ik zie het ongeloof in de ene zijn ogen en een gevaarlijke flikkering in de andere zijn ogen. 'Gidéon! Buk je' roep ik wanneer ik het metaal van een revolver zie flikkeren.
Een knal doorbreekt de sluimerige avond in de jachthaven. Gidéon pletst op de grond als een dood gewicht. Neeeeeeeeee! Schreeuw ik uit alle kracht en werp me naast hem.
'Recht jij' sist een gevaarlijke stem. Het besef komt pas met de klik van metaal op metaal die aangeeft dat ik slechts een vingertrek van mijn dood verwijderd ben.
Opeens wordt de lucht doorkliefd met sirenes. Een pak van verlichting valt van mijn schouders. Gidéon kreunt. Goddank, hij leeft nog. Ik trek hem tegen me aan.
Philip, die ziet dat het tij gekeerd is, besluit waar voor zijn geld te kiezen en duikt met de zak diamanten in het water. Ver zal hij wel niet komen. Ik zie de vierde man in een sloep met buitenboord motor springen en er vandoor gaan. Ik kan hem nog steeds niet plaatsen en toch komt hij me niet onbekend voor. Mijn hersens razen door beelden, vroeg of laat springt het me wel te binnen. Ik buig me over Gidéon. Hij tracht iets te zeggen, ra..rap. ra..rapha,
'Raphaël?' vraag ik. Hij knik vermoeid en rolt zijn ogen richting benedendek. Ik laat hem even en daal het trapje af.
Daar is Raph. Zieltogend in een plas bloed, half over de tafel hangend. Je moet geen dokter zijn om te zien dat die er slecht aan toe is. Met kloppend hart ga ik op hem af, zijn borst gaat moeizaam en reutelend omhoog. Hey, zucht ik, hij leeft nog.
Vlug bekijk ik eerst zijn verwondingen en tracht hem vervolgens een beetje comfortabeler te leggen, leg een deken onder zijn hoofd en dek hem toe, nadat ik zijn pols voel. Amper 60, dat is alles behalve bemoedigend te noemen. Ik tracht het niet te laten merken en wrijf liefdevol over zijn voorhoofd. Er gutst bloed uit een beenwond. Ik doe mijn hemd uit en maak er een prop van; Onder protesterend gekreun trek ik de broekriem uit zijn broek. 'Het spijt me lieverd, maar als ik die wonde niet afbind kan ik de kustwacht niet bellen en dan ga je ook dood.' Hij knijpt met zijn ogen dat hij het begrijpt. Ik morrel aan de radio, waar ik geen geluid uit krijg en ren vervolgens terug het dek op. Chloë staat te trappelen op het ponton.
'Blijf daar!' roep ik haar toe, maar bel een ambulance voor twee slachtoffers. Zeg er bij dat het schotwonden zijn.
Ik draai me weer om en loop naar Gidéon, die ligt te rillen, hoewel het zeker 26 ° C en een zwoele avond is. Ik duik de trap weer af en rits het donsdek van het bed waarmee ik naar boven tuig en hem toe dek. 'Spijt me liefje, maar ik weet niet waar je geraakt bent vanbinnen. Je hebt geen uitgangswond en ik durf je niet te verleggen. Nog even volhouden, Chloë heeft de ambulance gebeld.' Er parelt zweet op zijn voorhoofd, nog even en hij zou in shock gaan wist ik. Ik geef hem een zoen op zijn voorhoofd en streel zijn wang. Dit wil ik helemaal niet. Veel liever maak ik dan ruzie met hem, waar blijven die verdomde ambulances?
In de verte hoor ik weer sirenes. De frequentie is anders, de ambulances zijn eindelijk in aantocht. Ik duik terug benedendeks om Raphaël op de hoogte te stellen. 'Nog even, ze zijn er.'
'Ik hoor ze' stamelt hij wijl hij een lachje probeerde te forceren. Gestommel op het dek geeft aan de ziekenbroeders aangekomen zijn. Ze zijn met vier, ik wijs er twee Raphaëls richting uit.
Opeens slaagt de vermoeidheid toe. Het waren hectische dagen geweest en in geen tel lieten die zich voelen. Opwinding eist inderdaad zijn tol.
Een ziekenbroeder vraagt me of ik mee wil met de ambulance. Dankbaar stap ik. Gidéon ligt helemaal ingespalkt, hij grijpt naar mijn hand,
Ik laat hem…
feedback van andere lezers- Theo_Roosen
Fijn om te lezen. Spannend ook. Wat ik wel vreemd vond, is dat Raph, na de schotwonde een hartslag heeft van 130. Met zoveel bloedverlies, zou de hartslag eerder moeten dalen ? Of vergis ik me ? Ik ken niets van geneeskunde, maar het lijkt me toch logisch, of niet ? Soorry, als ik me vergis. Doet natuurlijk niets af van je natuurlijk talent om te schrijven en te dichten. Kon ik het maar. Bravo, zou ik zeggen ! Heb ervan genoten.
SabineLuypaert: ge zegt daar zoiets, ik heb ook geen verstand van geneeskunde he, maar kdacht dat hij van de shock en zo, wie weet kan iemand soelaas brengen, denk dat ge van shock zowel hoog als laag kunt....ben niet zeker zenne
heel groot bedankt, dat zeker - ivo
klap klap klap ..
SabineLuypaert: (smile) grote merciekes
maakt buiging - gono
Vervolg, wanneer?
SabineLuypaert: oe vervolg tjee, dees is de ontknoping he (kga erst nekeer tmiddens schrijven (smile)
en dan nog een verhaalpoging plegen, (snut he te weinig uren in enen dag) - RolandBergeys
Aangenaam om lezen, vlot geschreven, er zit vaart in.
SabineLuypaert: ja 't moest vooruitgaan he ;) ik had het einde nodig om te stoppen (smile)
heel dankje wel - kapiteinsebbos
het gaat verbazend goed vooruit
en dat doet goed aan het verhaal
leuk!
geef nu maar toe ...toe!
knuffel
-x-
SabineLuypaert: ja tging zo rap vooruit dat ik het middenstuk nog niet geschreven heb hahaha, (snutsnut) ge hebt gelijk (smile)
|
