Volg ons op facebook
|
< terug
Liefde is het besluit !
Liefde is het besluit !
De laatste dag van 2006
Vandaag een heel pertinente vraag ontvangen…
Waar is je liefde voor hem gebleven?
Hem, is m'n ex-partner,
Hem, is m'n eerste liefde,
M'n eerste liefde die ik m'n hart aanreikte,
M'n eerste liefde voor wie ik m'n hart openstelde ooit,
M'n eerste liefde die me liet zitten, toen ik het thuis moeilijk had,
M'n moeder was ziek, letterlijk dood-ziek, en stierf een aantal maanden later, hersentumor, zware karakterverandering gedurende de laatste zes jaar van haar leven maakte haar van moeder een monster, in mijn gevoel,
Haar overlijden was een opluchting, een ver-ademing, een verlossing uit het kwade !
Net voor haar overlijden ervaarde ik haar liefde,
Ik had een ingeving gehad en was halsoverkop met de trein, naar haar ziekenhuisbed gehold !
Ze sliep. Vredig ademde ze in en uit, een zacht, kalm, met het leven stromend ritme…
Ik zit naast haar, ervaar de vrede, en adem diezelfde vrede in m'n hart,
Op dat moment…opende zij haar ogen, ze keek me aan…
De immense liefde die ik toen van haar mocht ontvangen…
Enkel in die ene blik,
Die ene blik die me om vergeving vroeg,
Die ene blik die me troostte,
Die ene blik die me koesterde,
Die ene blik die me de liefde, de echte, pure waarachtige liefde die ik al zolang bij haar zocht, maar nooit kon vinden voorheen, die kreeg ik daar van haar…enkel in die blik zonder enig woord ! woorden waren overbodig, onnodig ook !
Ik tracht in het hier en nu uiting te geven aan die gevoelens van liefde !
Maar geen enkel woord, met geen enkele pen kan ik die immense zuivere liefde uitschrijven !
Liefde is een voelen, een weten, een ervaring !
Na het overlijden van m'n moeder, kwam m'n eerste lief weer in m'n leven.
De problemen waren opgelost thuis, dus voor hem was de kust veilig, ik hield de boot nog eventjes af, maar een paar maanden later waren we alweer een paar, en een jaar later besloten we in 't huwelijksbootje te stappen, om uiteindelijk net voor m'n 21ste verjaardag een gehuwde vrouw te zijn.
Ik hield van die man, of althans ik dacht dat ik van hem hield !
Maar net als met de liefde die ik tevergeefs bij haar die m'n moeder was, gezocht had, zocht ik ook die liefde bij hem die m'n partner was.
Ik leerde, ik voelde, ik leefde…maar ik was niet wakker, niet bewust zoals ik dat nu ben !
Het leven ging z'n gangetje, we werkten beiden, we kochten een grond en lieten een huisje bouwen, waar we onze thuis zouden maken, onze thuis, voor ons en onze kroost !
Het leven ging z'n gangetje en 6 jaar na ons huwelijk werd ons eerste kind geboren.
We kwamen als partners nog dichter tot mekaar, want onze baby had zware problemen, en diende in haar eerste levensweken een paar maal onder het mes te gaan.
Het waren bange momenten van hoop en diepe wanhoop…
De liefde was weer in m'n leven…
De liefde voor m'n kind…
De liefde voor de man die me dit kind geschonken had…
Onze baby genas, herstelde, en werd een prachtig zacht, liefdevol kind !
En toch…
Vijf jaar later zou ons volgende kind geboren worden, maar…
Nu was het kind in prima conditie, maar haar papa niet…
Al tijdens de zwangerschap was hij meer moe en ontevredener dan ooit,
Later zouden de dokters me vertellen, dat hij wellicht een soort ontsteking had van z'n bloedvaten, een heel uitzonderlijke ziekte, deze ontsteking zou 5 maanden na de geboorte van onze jongste spruit eindigen in een aantal gevaarlijke bloedklonters, die uiteindelijk z'n bloedbanen in z'n hoofd zouden blokkeren…
In tegenstelling tot de geboorte van ons eerste kind, groeiden we na de geboorte van nummertje twee, niet naar mekaar, maar juist verder van mekaar weg…
Er klopte iets niet…
We vervreemdden van mekaar, ikzelf was bovendien, moe, uitgeteld, uitgeput…
De zwangerschap, bevalling, borstvoeding en zorgen voor de kindjes eisten hun tol !
Hij was liever op z'n werk, dan thuis met ons vieren…
Hij was liever op z'n duivenhok, dan binnen in de gezellige, knusse warmte van een jong gezinnetje…de liefde was ver zoek !
Op z'n verjaardag droom ik een heel gekke en vooral nare droom…
Die droom komt een week later tot volle ontplooiing in de realiteit…
M'n eerste liefde…zakt in mekaar…en is in z'n hoofd zwaar toegetakeld…
Ik ontdek die dag dat ik hem graag zie ! althans is een gevoel…
Ik mis hem vanaf dag één enorm…
Ik voel die dag…dit was echte liefde…
Maar…klopt dit wel ?
Sedert die dag startte ik een offensief om te redden wat er te redden viel,
Ik vergeet mezelf, cijfer mezelf weg, wil hem genezen, wil m'n gezin redden…
Maar is geen redden meer aan…
Hij wil niet…
Hij wordt meer en meer kwaad,
Hij is zwaar depressief,
Hij wil niet meer leven, dreigt met zelfmoord,
Een paar jaar verder…flipt hij…
Hij valt me aan !
In een poging m'n gezicht te beschermen, buk ik me, breng m'n armen voor m'n hoofd, maar in z'n wilde razernij…rukt hij de haren uit m'n hoofd !
De pijn die ik toen voelde zal ik nooit nog vergeten !
Niet enkel m'n hoofd is zwaar toegetakeld,
Maar als vrouw, als mens, als ziel, ben ik zwaar geraakt & gekwetst !
Op dat moment was ik avondeten aan 't maken, en tegelijkertijd aan het telefoneren…en dat was voor hem "not done" en aanleiding tot een felle discussie…
De kindjes (ondertussen 3 jaar & 8 jaar) staan in de buurt…
Dat ik hen van dit moment niet kon beschermen kwelt soms nog m'n hart !
Ik draai op dat moment de knop van m'n kookvuur uit…
En nu bij het schrijven van deze feiten…besef ik …ik draaide toen de knop van m'n liefde uit…
Ik neem m'n kindjes, m'n handtas, de autosleutel..en ik vlucht…
We vluchten naar zijn zus…
Ze vangt me op, haar man vangt onze meisjes op…
Ze troost me, ze biedt me bescherming en een veilig onderdak aan…
Maar ik beslis, neen ik wil terug, terug naar hem, terug naar hem die m'n thuis is !
Hij is immers ziek, hij weet niet beter…
Hij kan d'er niet aan doen…
We zoeken raad bij de dokters…
En pilletjes brengen soelaas, maar zijn maar lapmiddelen…
Het patroon van m'n moeder heeft zichzelf herhaald in m'n eigen wereld,
In m'n eigen gezinnetje, waarom toch ?
Waarom…de vraag die ik nooit zal kunnen beantwoorden !!
Pas 2 jaar later, besef ik dat ik die laatste twee jaren nodig had om voor mezelf te leren dat niemand die iemand op die manier behandelt m'n liefde waardig is..
Oh ja, ik hou van hem…
Maar is om wat ooit goed was…niet meer zomaar…
Ik hou nu vooral van mezelf !
En ben bang…
Bang om ooit nog van een ander te houden !
Kan pijn doen…
Immens veel pijn…
En kan ik ooit m'n hart nog zo openstellen voor de liefde ?
Zal ik dat ooit nog aandurven ?
Op 't moment dat ik vluchtte uit m'n huwelijk…
Dat geen huwelijk meer was, maar de hel…
Op dat moment krijg ik onverwacht steun…
Steun in zijn laatste woorden : zorg voor jezelf !
Steun in hetgeen ik mocht zien !
De beelden van de mannen die ik zou ontmoeten, en waarvan ik liefde mocht ontvangen…
Het klopte totnogtoe…
En tegelijkertijd ervaar ik zulke angst…
Nochtans mocht ik zien…de echte, ware, pure liefde komt op m'n padje !
Het voorbije jaar…dat nu stillekesaan z'n laatste uurtjes aftelt…zocht ik de liefde…
Ik zocht de liefde buiten mezelf…
Ik zocht de liefde in een relatie…
Ik zocht de liefde in aandacht van anderen…
Ik zocht de liefde …
En 't gekke is…
Telkens ik stop met zoeken naar…
Overkomt de liefde me…
Niet in de vorm van een relatie, want ik ben alleen met m'n meisjes..
Niet in de vorm van aandacht van anderen..
Maar wel in heel simpele dingen…
En ik moet concluderen…
Liefde is het besluit !
De echte, pure liefde, die zit diep in mij…
En in jou, en in alle mensen die ooit dit verhaal zullen ervaren, en lezen…
De echte, pure liefde, zit in alle mensen op deze aardbol,
Alleen, zit die dikwijls verstopt achter zoveel laagjes verdriet en angst !
En ik kan het weten…
'k heb zelf m'n laagjes verdriet gepeld,
En 'k voelde me dikwijls gelijk een ui…
De tranen vloeiden…
Om plaats te maken voor m'n wezenlijke kern !
En die kern van mezelf…
Dat is puur, en echt, en liefdevol !
En ondanks alle ellende, ja …
Hou ik van iedere mens, iedere ziel die ooit m'n leven passeerde…
Ondanks de pijn die iemand in m'n hart ooit veroorzaakte, ik leerde er van…
Ondanks het verdriet die iemand me aandeed, ik heb nu compassie met hen…
Ondanks de leugens die iemand over mij verspreidde…
Dankzij..al deze nare en bittere ervaringen,
Dankzij…het pellen van m'n laagjes verdriet en angst…
Ben ik eindelijk….MEZELF !
En weet ik …liefde is het besluit !
D'erjuist nog een mooie mens eventjes op m'n padje,
Een kort telefoontje van een gelijkgestemde ziel…
We scheppen ons leven…keer op keer…
Lieve mens…
Schep je verhaal…
En laat ons samen een mooi verhaal scheppen…
Opdat onze eigen kleine wereld, de grote bange wereld daarbuiten weer hoop kan geven !
feedback van andere lezers- ERWEE
Zwaar onder de indruk.
Beste wensen en WEES JEZELF.
Gewoon hier en nu en altijd en overal.
silesia: dankjewel voor je wensen, en wees gerust ...mezelf eindelijk durven en kunnen en mogen zijn..is 't mooiste cadeautje dat ik mezelf gegeven heb ooit...wens het alle mensen toe !
trouwens ook aan u m'n allerbeste wensen in dit nieuwe jaar ! - dichtduvel
Dit is een heel goed besluit en een heel goed voornemen. Moge 2007 je de kracht schenken om verder dit positieve pad te bewandelen. Jef
silesia: dankjewel Jef voor je mooie wensen, is wederkerig... - ivo
sprakeloos echt en mooi
silesia: dankjewel voor het lezen van een deeltje van m'n leven - Theo_Roosen
Zeg daar maar iets zinnigs over. Na het lezen van je verhaal werd het in mij stilletjes. Heel stil ! ............ Ik wens je voor 2007 heel veel sterkte en moed. Aan je schrijftalent ontbreekt het je zeker niet. Dat draagt de wanhoop naar liefde als de bladeren in de wind. Throke.
silesia: dankjewel voor deze strelende commentaar...
weet je, het schrijven is een helende kracht in mezelf, doet me goed, of dat dan nog aanslaat of niet, niet zo belangrijk op zich, 't is de boodschap die 't hem doet...
wens u voor dit nieuwe jaar heel veel schrijf-, lees- en ander plezier ! fijn 2007!
|
