Volg ons op facebook
|
< terug
horror in mijn droom - niet voor gevoelige kijkers ? of is het hilarisch ?
Een kort verhaal dat ik in één trek heb geschreven, vandaag, wees aub hard met uw kritiek.
Sorry dat het wat langer uitviel, maar ik wou het in één keer posten. Tx
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De duisternis was reeds gevallen toen de koets, die voor m'n ogen enkel zwartkleurig oogde, van tussen de grens van zijn en niet-zijn opdaagde. De donkere paarden werden kort gedreven door een menner die het blijkbaar gewoon was om in deze weersomstandigheden het gespan te sturen.
Het briesen van de paarden, het geklak van de hoeven en het schuren van de wielen in het slijk waren de enigste vreemde geluiden die ik kon opvangen. De meeste vogels waren met hun kopje onder de vleugel ergens hoog in een boom reeds in een diepe slaap. De maan stond vol als een grote gele bol boven in de koude hemel, samen met de sterren die als lakeien de hemelpracht onderschreven. Een uil zweefde vanuit een onzichtbare positie uit een boom naar beneden, als een pijl uit een boog, stoof de uil tussen wat losse struiken en belandde redelijk zacht op de grond. De laatste angstschreeuw van een bosmuis, waarin de uil zijn klauwen had gezet, was het enige wat ik nog kon horen.
De koets was uit mijn gezichtsveld verdwenen, ze reed in richting van de grote gele bol, waardoor de schaduw die ze achterliet als een schimmige echo de koets bleef volgen. De koets en paarden hadden een slijkspoor gemaakt op de bosweg waar ik mijn weg vervolgde. De twijgen van de grote struiken zwiepten in m'n gezicht en af en toe misstapte ik me omdat de wortels van de bomen als valstrikken bovengronds hun weg hadden gezocht.
In de verte stak een roedel reeën het pad dat ik volgde over. Het grote gewei van het hert stak in de grote lange schaduwen veel sterker af dan de hinden die hem volgden. De mist had zich genesteld op de bodem van het bos, waardoor de varens en ander laaggroeiende planten zich lieten zien als donkere schaduwen, omsloten in een pak witte katoenpluizen. De vochtigheidsgraad was erg groot. Het was net alsof ik in een of ander tropisch woud aan het wandelen was. Mijn mantel voelde al snel heel klam aan. Hoe verder ik het bos in trok, hoe dichter de mist werd. Het gordijn van kleine waterbolletjes werd steeds hoger opgetrokken, waardoor de boomstammen als donkere palen plots voor mijn neus opdoemden, alsof het bos bestond uit loslopende bomen.
Hierdoor werd het tempo dat ik mezelf had opgelegd stevig gestoord. Ik was al te laat en dit zou nu enkel nog erger worden. Ik wist het wel, ik had nog een uur om op tijd te komen, en ontelbare uren om te laat te zijn, maar met deze wijsheid diende ik mezelf niet eens.
De stilte door het bos omsloten, werd door de mist versterkt. Ik hoorde enkel mijn eigen adem, die via mijn neus werd geventileerd. De koude mist werd zo via mijn neus een beetje opgewarmd voor het door mijn longen werd ingezogen. Mijn harte klopte snel en ik voelde dit duidelijk achter in mijn keel. Blijkbaar had ik een vos gestoord in zijn jacht op een of ander dier, want net voor mijn voeten zag ik zijn staart mij nog passeren.
Mijn schoenen werden af en toe het slijk ingezogen, en soms voelde ik het water zelfs over de rand van m'n schoen vloeien, waardoor mijn tenen in m'n sokken konden zwemmen. De kilte van de nacht, werd door m'n natte voeten erg voelbaar
De tocht leek me alsmaar langer en langer worden.
De angst dat men mij zou zien was als een wurgend gevoel dat me constant de nijging gaf om te kotsen. De straf die boven mijn hoofd hing was erger dan men zich kon voorstellen. De gedachte over de vier paarden die mij levend zouden verscheuren zoals men een gekookte kip uit elkaar rijt, stond me levend voor de ogen.
De ransel die ik op m'n rug droeg bevatte enkel nog een kleine overschot van al de weelde die ik ooit had gekend.
Het venijn van de zwiepende takken, was nu pas voelbaar. De striemen voelden bloedend aan, ik kon het niet meer controleren.
De beschuldiging die op mijn hoofd ruste was zo zwaar dat ik geen enkele andere uitweg vond dan de weg die ik nu had gekozen. Het strand was nog ver, want ik kon het ruisen van de zee nog steeds niet horen. Misschien had de mist er ook iets mee te maken, maar toch, de frisse bries die de zee het land steeds weer inblies, had ik nog steeds niet op mijn aangezicht gevoeld.
Plots voelde ik een hand zich sluiten rond de enkel van mijn linkervoet. Hierdoor viel ik voorover. De pijn die brandend als een pijl in mijn schouder schoot, was een tranenverwekkende ervaring. Mijn sleutelbeen had het blijkbaar begeven.
Toen ik me terug wou oprichten zag ik een schaduw naar mij toe komen. Ik kon mijn jachtmes nog werpen. De ervaring die ik in het meswerpen had opgebouwd, tijdens mijn luizenleventje, zorgde ervoor dat de trefzekerheid van mijn worp een niet te missen effect had. Degene die me wou pluimen als een fazant had een slecht slachtoffer uitgekozen. Mijn belager viel als een pas doorgehakte boom neer, waardoor het mes nog dieper zijn borstkast binnendrong. Ik hoorde het heft nog krakend zijn ribben breken. Ik draaide de onverlaat om en trok mijn mes terug uit het dode lichaam. Het bloed kuiste ik af aan zijn manteljas die blijkbaar zijn beste tijd had gehad.
De pijn in mijn rechterschouder was feitelijk niet te harden, maar de kloppende angst die me achtervolgde, was niet te dempen, waardoor de drang om verder te gaan enkel groter werd. Blijkbaar was dit pad een geliefkoosde plek om de reizigers die hierlangs kwamen te belagen.
Hierdoor werd mijn tempo nog meer getemperd. Niet enkel het slijkspoor en de zeer pijnlijke zwiepende takken, maar ook de pijn in mijn schouder en de kans dat er weer zo'n rabauw zich zou storten op mijn ongeluk was niet ondenkbaar.
Na een tijdje stappen, waarbij de mist enkel meer vraagtekens opriep dan de antwoorden die ik me kon voorstellen, hoorde ik enkele stemmen gedempt spreken. De geur van een gebraden konijn aan een vuurtje vulde mijn neusgaten en prikkelde de honger die ik al dagen het zwijgen had opgelegd.
Voorzichtig naderde ik en zag hoe een man en een vrouw zich tegoed deden aan een vuurtje. Naast hen, op de grond, zag ik een naakte man in een onnatuurlijke houding liggen.
De vrouw nam een groot jachtmes en kliefde het tussen het kraakbeen van het kniegewricht, met enige moeite maakte zij het onderbeen los van het levenloze lichaam. Het krakende geluid van het mes, dat zich in het gewricht een weg zocht, was zeer rauw.
In één armbeweging wierp zij het lichaamsdeel in het vuur. De man zat roerloos kluivend aan een knook met vlees voor zich uit te staren.
Zat ik hier bij menseneters en had ik de geur van het konijn verward met mensenvlees ? Er was een grote hongersnood, maar mensen eten ? De afschuw vulde mijn lichaam, de braakneigingen moest ik met alle moeite bedwingen, want met mijn gebroken sleutelbeen, was ik niet in staat om tot welk gevecht dan ook over te gaan.
De vrouw dronk uit een beker en in het schijnsel van het vuur, dat weerkaatste in de waan van de mist, liet zien dat het rood van kleur was, waardoor het idee dat het mensenbloed was, me echt helemaal mottig maakte.
Ik trok me stilletjes terug en probeerde zo snel ik kon me uit de voeten te maken. Maar, nog geen enkele meters verder zag ik weer een vuurtje en ook daar zag ik mensen zich te goed doen aan naakte lichamen.
Iets verder hoorde ik een vrouw jammeren. Twee mannen waren het kind dat ze droeg aan het kelen en net dat ik toch mijn mes wou werpen, zag ik hoe enkel mannen zich stortten op de vrouw en haar levend ontdeden van haar borsten. Het bloed spoot overal rond. Ik kon heel duidelijk haar angstige ogen zien, die geen erbarmen en genade konden vinden. Met open mond deden ze zich tegoed aan het bloed dat stormend het leven uit de vrouw deed vloeien. Eén van de despoten sneed met het puntje van zijn mes een oog uit de oogkast, waarvan het geluid niet eens te beschrijven viel.
De angst overviel me helemaal. De keuze om gevierendeeld of levend opgegeten te worden was niet te harden.
Ik liep weg van het oord waar ik in terecht was gekomen en de pijn van de takken die mijn gezicht verhakkelde tot een slachtveld van striemen kon me niet meer tegenhouden. Mijn schouder was voor mijn gevoel plots genezen, en als ik struikelde over de wortels van bomen of andere oneffenheden, dan kon ik me met een gemak terug oprichten.
Het bos werd alsmaar dichter en de mist had zich als nevelen geweven tussen de bomen die nog steeds geen kleur hadden gevonden in de nacht. De beplantingen tussen de bomen werden alsmaar geringer, waardoor het effect van de donkere stammen die een dicht deksel droegen, waardoor er haast geen maanlicht kon binnendringen, enkel maar angstvalliger werd. De bomen stonden als dichte staken tegen elkaar geprangd, een illusie die sprak als een grof geweven doek waarvan je de spandraden duidelijk kon zien.
In mijn vlucht had ik mijn ransel altijd weten te behouden en dat was nu mijn redding geweest. Want toen ik mijn voeten voelde wegzakken in een grote put, kon ik nog net mijn ransel voor me uitzwieren. Hierdoor kon ik blijven hangen. Mijn pijnlijke schouder belette me om een snelle herstel van de val mogelijk te maken. Ik voelde de warme gloed van onder mijn voeten opkomen. Ik wist niet wat het ergste was, in het bos blijven, me laten zakken in de put of toch nog een uitweg zoeken met het risico dat ik gevierendeeld zou worden.
De pijn in mijn arm was ondraaglijk en de hitte van onder mijn voeten werd alsmaar erger, alsof een brandende toorts onder mijn voeten brandde.
Mijn natte voeten waren reeds opgedroogd en ik voelde hoe de hitte de zolen van de schoenen aantastte.
Met een laatste krachtinspanning kon ik me terug ophijsen. Toen ik naar beneden keek, zag ik hoe inderdaad toortsen en grijpklare handen reikten naar de opening die ik had gemaakt. Ik hoorde hoe het gevloek en het gekrijs van een massa uitgehongerde mensen onder mijn voeten zich probeerde meester te maken van mijn lichaam.
Met een geweldig gevoel van afkeer stampte ik enige handen weg en liep ik snel heen. De ochtend had zich ondertussen aangediend. Hoe sneller de zon haar zonnestralen in het bos probeerde binnen te schieten, hoe vlugger de mist haar gordijn oprolde, waardoor het idee dat de mist en de vreselijke taferelen die ik had gezien, met elkaar te maken had, veld won.
Het moment dat de zon als een rode bol de einder had gevuld, was ook het bos en de mist verdwenen. Ik zat in een duin waarbij ik de wind, die vanaf de zee mij rijkelijk werd toegewaaid, duidelijk kon voelen.
De hel had ik nu al ontmoet en ik had eraan kunnen ontsnappen. Zou ik het geluk nog steeds kunnen vinden ?
Het licht dat de zon vooruitduwde om alzo de duisternis te ontmannen, omarmde mijn uitgeputte lichaam en ik voelde hoe de nog jonge immature zonnestralen mij wat rust toewuifde. Grote meeuwen waren reeds hoog in de lucht en krijsten hun ochtendconcert bij elkaar.
Een kleine roeiboot lag aan de branding. Hierin kon ik de schaduw van haar die ik liefhad duidelijk zien.
Met mijn laatste inspanning kon ik me oprichten en naar haar toelopen.
In de verte hoorde ik het galop van de paarden die ik zo gevreesd had.. Ik zag hoe ze haar handen uitstrekte en me toeriep om sneller te lopen. Het mulle zand hield me tegen en probeerde mij te laten vallen. Maar gedreven door de wanhoop die me overviel, kon ik ook deze hel overwinnen. De boot werd door twee sterke mannen in de zee geduwd en met de roeispanen werd het water weggeduwd, waardoor de boot de eeuwige vrijheid kon vinden.
Het gedruis van de paarden werd steeds maar heviger en ik kon me nog net vastgrijpen aan de handen die naar mij vroegen. Het zout van de zee was zeer goed te proeven en had zich direct als een spijkerdeken op mijn gezicht gelegd. Het zout vrat zich dik aan de wonden die ik had.
Enkele pijlen zoefden over de boot en we moesten liggend op de buik zien dat de boot de sterke golven kon blijven breken, zodat we niet terug naar het strand werden gejaagd. Toen de beukende slagen van de golven opmerkelijk minder werden, wisten we dat we het hadden gehaald.
Badend in mijn zweet werd ik wakker ... een angstdroom dat ik in een half uurtje had beleefd ?
feedback van andere lezers- aquaangel
ik houd er wel van ivo.
meswerpkunst is misschien niet 1 woord maar ik twijfel wel
bovenbeen.Het mist een spatie na been.
onmature? ken ik niet .... mature is engels toch? misschien immature?
vreete (vrat?)
quote: EEN KORT VERHAAL?? haha niet dus, lang zat
xx aqua
ivo: bedankt - een kort verhaal staat versus een roman en wat is het dan wel ? bedankt Aquaangel ook voor uw kusjes (english). - gono
Man, ik heb hier zitten rillen, ik durf zelfs niet meer naar de nacht-
winkel gaan en m'n sigaretten zijn op! 't Kan ook zijn dat ik naast mijne stoel lig van het lachen!
ivo: tx dus niet vreselijk .. dus allez dan maar - miepe
ik vind het een prima verhaal, maar ik ril niet bij woorden
ik ril bij televisie-beelden
wat ik wel heb gedaan, net als Gono, blijkbaar, is gelachen
ivo: tx, tja wat moet ik hiermee doen ? ik probeerde ondertussen nog wat kleine constructie's meer leesbaarder te maken. Dus geen horro, humor dus ... tja .. Maar in ieder geval zeer bedankt - RolandBergeys
Ik vind dit een beetje kolder haast, hoewle charmant. Ik zou heel graag een uitgebreide fb geven, Ivo, er staan veel stijl-en spellingsfouten in, maar daar is het te lang voor. Je moet steeds van boven naar beneden scrollen en terug, dat vergt heel wat tijd.
ivo: tx Roland idd mijn stijl en spelling spelen parten dus toch maar hilarisch en geen horror ... tja .. bedankt voor je FB - - Theo_Roosen
Ik vond het toch best angstaanjagend. Ik ga niet beweren dat het horror van de bovenste plank is. Ik ken dat genre niet zo goed. Het schoot in elk geval zijn doel niet voorbij. Enfin, dat is mijn ervaring. En ik kan moeilijk een goed geven als het in mijn ogen en beperkte kennis een uitstekend waard is. Throke.
ivo: bedankt .. Thro .. ke ..
ook voor de score .. - feniks
Ivo, waar nodig heb ik mijn commentaar toegevoegd in het eerste deel van je tekst:
De donkere paarden werden kort gedreven door een menner die het blijkbaar gewoon was om (,) in deze weersomstandigheden(,) het gespan te sturen.
Het briesen van de paarden, (en) het geklak van de hoeven en het schuren van de wielen in het slijk waren de enig(st)e vreemde geluiden die ik kon opvangen. De meeste vogels waren reeds lang met hun kopje onder de vleugel ergens hoog in een boom hun slaap aan het ondergaan (nogal omslachtig geformuleerd).
Een uil zweefde vanuit een onzichtbare positie uit een boom naar beneden, als een pijl uit een boog, stoof de uil tussen wat losse struiken en belan(d)de redelijk zacht op de grond. De laatste angstschreeuw van een bosmuis, waarin de uil zijn klauwen had gezet, was het enig(st)e wat ik nog kon horen.
De twijgen van de grote struiken zwiepten in m'n gezicht en af en toe misstapte ik me omdat de wortels van de bomen als valkuilen (kuilen bóven de grond? valstrikken?)bovengronds hun weg hadden gezocht.
In de verte stak een roedel reeën het pad(,) dat ik volgde(,) over. Het grote gewei van het hert stak in de grote lange schaduwen veel sterker af dan de (frisse) hinden die hem volgden. De mist had zich genesteld op de bodem van het bos, waardoor de varens en ander laaggroeiende planten zich lieten zien als donkere schaduwen(,) omsloten in een pak witte katoenpluizen. De vochtigheidsgraad was erg groot(.), (H)het was net alsof ik in een of ander tropisch woud aan het wandelen was.
Het gordijn van kleine waterbolletjes werd steeds hoger opgetrokken, waardoor de boomstammen als donkere palen plots voor mijn neus opdoemde(n), alsof het bos bestond uit loslopende bomen.
Hierdoor werd het tempo(,) dat ik mezelf had opgelegd(,) ferm (ernstig?) gestoord.
De stilte door het bos omsloten, werd door de mist versterkt. Ik hoorde enkel mijn eigen adem(haling), die (zich) via mijn neus werd geventileerd. De koude mist werd zo via mijn neus een beetje opgewarmd voor (het/hij door) mijn longen werd ingezogen.
Het venijn van de zwiepende takken, was nu pas voelbaar. De striemen voelde(n) bloedend aan, ik kon het niet meer controleren.
De beschuldiging die op mijn hoofd ruste was zo zwaar dat ik geen enkele andere uitweg vond dan de weg die ik nu had gekozen. Het strand was nog ver, want ik kon het ruisen van de zee nog steeds niet horen. Misschien had de mist er ook iets mee te maken, maar toch, de frisse(n) bries die de zee het land steeds weer inblies, had ik nog steeds niet op mijn aangezicht gevoeld.
Je hebt blijkbaar een bijzonder levendige fantasie en er zitten enkele leuke fragmenten in je verhaal. Toch denk ik dat je je eigen tekst wat kritischer moet herlezen om de storende details er uit te halen. Zorg dat je woorden passen bij elkaar. Beeldspraak die niet helemaal klopt kan de aandacht van de lezer afleiden.
Je hebt echt wel een grote woordenschat, alleen is het soms een kwestie van het juiste woord op de juiste plaats te schrijven.
Hopelijk was mijn feedback niet te streng en weerhoudt hij je niet om te blijven schrijven. Vooral doén!!
ivo: bedankt dit is meer dan zinvol, dit is echt bijzonder tx hoor .. - zwartkopje
Hoi Ivo,
Ik vond het niet erg angstaanjagend mede doordat je volgens mij teveel herhalingen gebruikt of je tekst te expliciet maakt waardoor er nauwelijks invulling is voor de lezer om zelf het beeld te creeêren. Het verhaal zit wel goed in elkaar en leest wel vlot (ondanks de overbodige, naar mijn gevoel, details)
vb.De kilte van de nacht, werd door m'n natte voeten erg voelbaar (terwijl heel de alinea over je natte voeten gaat)
Heb je enig idee wat de droom je wilt vertellen of waag je je daar niet aan? ;)
groetjes,
zwartkopje
ivo: ik had het ook niet gedroomd gewoon een fantasie die zich al schrijvende zich bleef ontwikkelen en ik moest het een plaats in de tijd geven, zodoende ...
over uw FB misschien zit daar de clou, ik ga er aan werken voor de volgende .. bedankt Zwartkopje - Nine
ivo,
Je hebt me gevraagd dit verhaal te lezen en fb te geven.
Ik ga mijn menig geven, maar als beginnende schrijfster én lezer, moet je er zeker geen rekening mee houden, want ervaring ontbreekt me.
Ik heb sowieso al geen ervaring met horror, omdat ik dat soort boeken nooit lees.
Er zaten griezelige stukken in , die zeker zijn effect niet doen ontbreken.
Mooi verhaal, het lijkt me zeer horror, zou dit moeten worden gefilmd.
Wat mij een beetje stoorde is, dat ik het een beetje moeilijk leesbaar wordt, omdat zinnen heel dikwijls beginnen met "de" en "het", dat stokt zo een beetje in het verhaal vind ik.
( er zitten alinea's bij, waar dit niet zo is en die zijn veel vlotter en anngenamer leesbaar)
Maar voorts wil ik hier zeker niets negatief over zeggen, want ik durf me zelfs (nog) niet eens wagen aan een verhaal neerpennen.
ivo: bedankt Nine, zeer leerrijke FB, bij mij mag je me constant op de fouten wijzen, anders leer ik nooit - ERWEE
Moet de andere rugvoedingverdelers gelijk geven.
Dit zou een goede eerste aanzet kunnen zijn, maar om het verhaal, dat op zich een prima gegeven is, de 'kracht' te geven die het verdiend, moet er nog een pak zweet gelaten worden.
Ik wil het zweet aan de voor- en de achterdeur naar buiten zien drijven.
Tegen morgenvroeg moeten daar al zeventien cameraploegen in uw straat staan.
In het weekend bezoek van Albert II met zo'n legerbootje en laarzen op kniehoogte.
Daan Ivo is 't in orde.
ivo: bedankt Erwee ... ik wil er aan werken dat er gezweet wordt als men leest dat zou pas goed genoeg zijn - Ghislaine
Inhoudelijk vind ik het heerlijk. Enkele tips waar je mee doet wat je wenst:
Een roedel reeën moet worden een kudde reëen.
ivo: bedankt ghislaine - ik had het nochthans opgezocht. - Magdalena
Ik denk dat een kudde reeën niet meer oversteekt als het al nacht is.
Voor de rest: echt wel horror vind ik.
Ik vind het een beetje spijtig dat je het laat eindigen als een droom. Je had even goed kunnen stoppen bij het gehaald hebben.
ivo: bedankt Magdalena ... ik heb even terug moeten lezen over wat het juist ging ...
|
