Volg ons op facebook
|
< terug
De doodskus
Ik neem haar hand in de mijne. Zo koud. Zo teer. Ik heb schrik dat ik haar pijn doe. Kan ik haar verbranden met mijn lichaamswarmte? Ik heb het gevoel dat dé dag gekomen is. De dag die we 'tot nog eens'-dag hebben genoemd.
Met moeite vecht ze zich een glimlach op het bleke gelaat. Ik probeer hetzelfde te doen. Het lukt me niet. Zoveel kracht heb ik niet. Ik schaam me ervoor, maar het is niet anders.
Er is wel meer waar ik me voor schaam. Bijvoorbeeld voor het feit dat ik haar niet meer aantrekkelijk vind. Ze is uitgemergeld, lijkwit, en haar blauwe ogen, die tot aan die vervloekte dag een waterige glans van levenslust verspreidden, zijn nu flets, diep ingevallen. Van vijfenzeventig kilo naar vijftig, op drie weken tijd. Daar kan geen enkel dieet aan tippen.
'Hoe heeft ze het voor elkaar gekregen?'
'Oh gewoon, nog even snel naar de winkel koersen omdat manlief zo nodig sigaretten moest hebben. Aquaplaning, een robuuste eik, en vervolgens drie weken tegen de dood vechten aan machines. Moet je eens proberen. Zeer effectief!'
Ze ziet niet uit, maar ik denk dat ik nog nooit zoveel van haar gehouden heb. Ik mis haar. Het is niet eerlijk. Ik had hier moeten liggen. Verdomme! Zo'n blikken doos op wielen, dat stelt toch niets voor. Men lanceert mensen de ruimte in, maar een veilige auto ontwerpen zou niet kunnen? Commerce, dat is het! De auto's mogen niet te sterk zijn, dat brengt niets op.
Nu ligt ze hier. Ziekenhuisgroen, de bedden, de muren. Een kleur die kalmeert. Larie. Witte pyjama, witte lakens, wit gips. Het wit van rein zijn. Maar ze is verdomme niet rein! Thuis springlevend in haar zwarte kleding - want ze droeg altijd zwart - daar was ze rein. Wanneer ze meezong met een lied op de radio. "It's a beautiful day". En ze danste en haar kortgeknipte zwarte haren dansten mee in hetzelfde ritme. Zoveel energie.
Hier klinkt alleen het ritme van de machines. De 'bleeps' die ik tot nog toe alleen van tv kon.
Ik durf niet te vragen hoeveel pijn ze heeft. Echt zo'n domme vraag: 'Doet het pijn?' Ik heb schrik voor het antwoord. Angst voor het 'tot nog eens'-dag antwoord. Niet dat ze praten kan. Ze kan met veel inspanning even in mijn hand knijpen, of het gezicht wringen in een expressie. Dat is alles.
Maar het is genoeg om mij duidelijk te maken wat ze wil. Daarvoor zijn we lang genoeg samen. Twaalf jaar van lief en leed. Net nu we alle leed achter ons gelaten hebben, en er alleen nog plaats voor liefde is, moest dit gebeuren. Het is gek, maar nu pas waren we er zeker van dat we niet zonder elkaar konden. Zij was tevoren al eens bij me weggeweest, jaren later had ik haar eens verlaten. Maar steeds zijn we weer bij elkaar terug gekomen. De brief die ze me geschreven had toen ik weg was is een meesterwerk. Zo wijs. Zo liefdevol. Ze had hem rommelig geschreven, met heel wat doorhalingen. Maar hij is nog altijd in mijn beurs. Onleesbaar, de inkt uitgelopen.
Een verpleegster komt binnen. Een pilletje voor dit, een pilletje voor dat. Maak haar beter lief kind. Meer vraag ik niet van je. Dan gaat ze weer. Volgende patiënten, volgende pilletjes. Haar goedkope parfum vermengt zich met de gevreesde ziekenhuislucht. Van zo'n lucht alleen wordt een mens al ziek!
Wat zijn we gegroeid al die jaren dat we bij elkaar zijn. Wat heb ik veel van haar geleerd. Of zij ook iets van mij geleerd heeft? Zal wel. Ze zegt toch van wel. En filosofieën die wij erop na hebben gehouden. Zovele theorieën, die we alleen maar tegen elkaar durven uitspreken. Je kunt ze zo gek niet bedenken.
En de dood, daar hebben we nachten lang over gediscussieerd. Een fles rode wijn als inspiratiebron. Er is meer dan dit leven. We zijn er beiden van overtuigd. Maar hoe of wat er dan wel is, daar zijn we nog niet helemaal uit. Elkaar overlappende dimensies, of iets dergelijks. Ondanks het zware thema, werd heel wat gelachen. En regelmatig eindigden de debatten in bed, niets verhullend.
Tijdens een van deze gesprekken ontstond het pact.
'Wanneer ik oud ben,' zo begon ze , 'euh, of neen neen, ook wanneer ik nog niet zo oud ben, gewoon wanneer ik enorm veel moet afzien vanwege lichamelijke kwalen, in die zin dat de pijn niet meer te harden is, beloof me dan dat je me een waardig einde bezorgt. Ik wil niet eindigen als een kasplantje.'
'Ja ja' lachte ik, 'ik zal je persoonlijk begraven.'
'Neen, even serieus, ik meen het. Als het lichaam op is, dan wordt het tijd om verder te gaan, vind je niet?'
'Tja misschien wel,' was mijn antwoord. 'Maar vind je niet dat een mens eerst alles eraan moet doen dat in zijn macht ligt om te blijven leven. Dat hij moet vechten voor zijn leven?'
'Ach' zei ze, 'versleten is versleten. Net zoals een auto of een wasmachine. Ik ben niet van plan om jarenlang tegen een dood waarin ik niet geloof te gaan vechten. En als jij me niet helpt als de tijd gekomen is, dan doe ik het wel zelf!'
Zo ging dat gesprek nog een tijdje verder. Tenslotte kwamen we overeen dat een onverdraaglijk lichamelijk lijden niet nodig is. Zeker wanneer er zo goed als geen kans bestaat op verbetering. Euthanasie leek ons een goede uitweg. En wanneer hier niet de mogelijkheid voor bestond, dan nog zouden we elkaar helpen.
'Dan is het moord!' riep ik uit. Ze lachte eens en streelde me zachtjes over mijn onderrug.
'Geen moord' zei ze, 'wel de meest krachtige daad die een mens uit liefde kan doen: loslaten!'
Dus sloten we een pact. Dit houdt in dat wanneer een van ons tweeën in zo'n situatie terecht zou komen, de andere verplicht is, wanneer de eerste erom vraagt, deze van het lijden te verlossen.
'Maar stel nu' sprak ze, 'dat men niet meer in staat is te spreken. Wat dan? We moeten een of ander teken hebben.'
'Ik weet iets,' antwoordde ik. 'Wanneer ik niet meer praten kan, en ik wil dat het gedaan is, dan geef ik je een kus! Dan weet je dat het zover is.'
'Ach doe niet zo gek. We zullen ons toch wel vaker kussen zeker!'
'Ja, …dat is waar. Het moet een speciale kus zijn.'
'Mmmmhhh … ja, dat lijkt me wel wat. Aan wat voor een kus had je gedacht?'
Ze was helemaal mee met mijn idee.
'Eens denken … Wat als de een de ander zachtjes op de lip bijt bij deze laatste kus. Dat moet lukken.'
'Goed' riep ze enthousiast, 'dat wordt het! The kiss of death! Als iemand er echt mee wil ophouden, zal hij voor dat ene moment wel de kracht kunnen opbrengen voor die kus.'
Het pact was er! Het leek me destijds geen slecht plan. Ik ging er vanuit dat ik als eerste zou gaan. Zij was altijd zo energiek. Nooit eens ziek. Ik daarentegen.
Drie weken. Het lijken wel drie jaren. Zo lang leef ik inmiddels in angst voor 'The kiss of death'. Voor de 'tot nog eens'-dag.
Ik hoop dat ze niet te veel pijn heeft. Maar ik vrees van wel.
'Morgen gaat het beter.'
Ik beloof het haar dagelijks. Ze mag de moed niet verliezen. Ze moet sterk blijven.
Ik neurie een van onze favoriete liedjes: 'iedere dag duurt een beetje langer, op alle manieren wordt liefde sterker, dat komt wat komt, zolang je maar blijft verlangen naar ware liefde tussen ons.'
Bezoekuur is voorbij.
Ik buig me voorzichtig voorover en druk zachtjes een kus op haar droge lippen. Alsjeblieft, beantwoord hem niet!
JB 10/01/2007
feedback van andere lezers- RolandBergeys
God, dit is zo pakkend, zo ontroerend geschreven. Uitstekend is hier geen gepaste uitdrukking. Meesterlijk in het uitdrukken van gevoelens die je bijzonder sterk overbrengt.
jbrouns: Zo veel lof, ik bloos ervan. Bedankt zeg. Groetjes - aquaangel
ik wil hier meer dan uitstekend voor geven
tot op het bot.
bedankt xx
jbrouns: Jij bedankt! Hou me tegen, of ik ga zweven. Groetjes - Theo_Roosen
Ontroeren den spannend tot het einde; Prachtig.
jbrouns: Bedankt. Dat is precies wat ik ermee bedoelde, maar had geen idee dat het ik ook zo kon overbrengen. Groetjes - remy
Zeer knap, meer dan meeslepend, het raakt de ziel.
jbrouns: Wat kan ik hier nog op antwoorden? Alleen maar: dank je wel voor het schitterende commentaar. Groetjes - SabineLuypaert
ik wou dat ik twee keer kon stemmen ('sad) jee, de ultieme liefdesdaad en tegelijkertijd zo onmenselijk schrijnend
jbrouns: Ik ben verheugd over zovele fijne reacties. Ik ben er blijkbaar in geslaagd de gevoelens die ik had tijdens het schrijven ervan, daadwerkelijk in de tekst te leggen. Bedankt voor de schitterende fb. Groetjes - ivo
dit is heel mooi en sereen en realisme, zelfs als het fiktie zou zijn, dan nog is het pakkend ..
jbrouns: Bedankt ivo. Het steekt een hart onder de riem, zovele mooie reacties. Groetjes - lamorak (mentor)
Schrijnend mooi, die kiss of death. Het zuigt de lezer mee. Het enige wat ik nog kan zeggen is: kijk misschien je paragrafen nog eens na, soms lijken die wat willekeurig. En de laatste zin (alsjeblief...) zou ik er af laten, maar dat is mijn eigen mening, je hoeft het niet te doen. Ik zou dat doen om het einde open te maken.
Ik vind het in elk geval een sterk verhaal!
jbrouns: Bedankt voor de zeer positieve fb. Ga het nog eens nalezen en zie dan of ik er nog een kleinigheid aan zal veranderen. Groetjes - ERWEE
Schrijnende situatie realistisch omgezet in een mooi stuk.
jbrouns: Dank u wel. Groetjes - freke
Slik, snuit, even een traan wegpinken.
Subliem, emotievol, voelend geschreven, ben er nog droef van.
Topklasse!
Groetjes, freke.
jbrouns: Oei, gaat het alweer? Alsjeblieft, een zakdoek. Groetjes - Vansion
het werd hier al gezegd hé ...
jbrouns: Ja, ik ben er nog niet goed van :-) Groetjes - Ghislaine
Simply a master.
jbrouns: *bloos* Dit verhaal werd op mijne schrijfcursus zeer matig bevonden, terwijl het hier op de site alleen maar 'uitstekend' krijgt. Dan zal er toch wel iets goed aan moeten zijn h?? Bedankt voor het lezen, gr. - thijl
Magnifiek emoties beschreven. Mijn complimenten!
jbrouns: *bloos* en dan te denken dat men hierom lachtte op schrijfcursus omdat het zogenaamd te dik erop ligt, de reacties hier bewijzen het tegendeel. gr. - Henny
Kippenvel! Pakkend geschreven en zo levensecht. Als ik kon zou ik je een zoen geven.
jbrouns: *bloos* nou bedankt voor de fb en de zoen natuurlijk. Gelukkig is het fictie. Je krijgt een dikke zoen terug - Hoeselaar
Zelden zo een mooi en ontroerend verhaal gelezen, jammer dat ik je maar één maal mag beoordelen
Groeje Wilhelm
jbrouns: *bloos*
Feest ze en alvast een gelukkig nieuwjaar. - yrsa
wauw... dit zijn verhalen die ik zo ontzettend graag lees... Wat een gevoel zeg...
Ik kan alleen maar zeggen... thnxxx... thnx voor het schrijven en zeker bedankt dat je me er 'ongewild' toch heengelokt hebt...
Ik ga stakjes nog een verhaaltje opzoeken ...
jbrouns: Amai, jouw reactie raakt me! En dat meen ik. Het schrijven kan ik niet laten, dus dat zit wel goed hoor ;-)
Bedankt voor het lezen en de heerlijke fb.
Groetjes
|
