Volg ons op facebook
|
< terug
Buitenlanders
Doordat mijn kleine tuinloze woning in warme zomers, door te weinig ramen niet genoeg ventileert. Begeef ik mij 's ochtends graag per auto met open ramen door de omliggende polders.
Met een slakkengangetje, waarbij ik de zestig kilometer per uur niet overschrijd, draai ik al rijdend mijn sigaretje en luister naar radio één.
Zo nu en dan neem ik mijn camera mee, je weet nooit wat je kunt tegenkomen.
Een paartje zwanen dat opstijgt van het water, ondergedompeld in de mist, bijvoorbeeld.
Een akker met wuivend jong graan onder een donkere lucht.
Een historisch dijkje met schapen.
Of een boer die een veld uien staat te schoffelen dat een lichtscherp groen aroma afgeeft.
Deze morgen was het niet anders. De radio gaf op indringende wijze weer, dat er tegenwoordig mensen bestaan die een nieuw taboe naar het land der fabelen verwijst. Zelf-wurging-seks-acties-in-auto's-met-sleepkabel.
Nooit eerder had ik van deze morbide manier van zelfverheerlijking gehoord.
Op zo'n ritje doe ik ook mijn boodschappen in een plaatselijke winkel. Stokbrood met Franse kaas, die ik bij thuiskomst zou eten met een paar kopjes sterke espresso.
Soms doet zich op een van deze uitstapjes een onverwachte situatie voor.
Zo heb ik tot driemaal toe een schaap gered uit een benarde situatie. Een keer was een schaap van de dijk gerold en lag op zijn rug geklemd tussen de glooiing van de dijk en de afrastering. Een keer was een schaap bijna verzopen in een sloot. En een andere keer was zo'n beestje met zijn kop verstrikt geraakt in van dat grove gaas, het gras bleek aan de andere kant groener.
Op de bewuste ochtend- ik was verdiept in het radioprogramma- stond een jong stel met rukzak te liften. De vrouw probeerde met wilde gebaren mij te dwingen om te stoppen. Doorgaans stop ik niet meer voor lifters, maar deze keer zou er iets aan de hand kunnen zijn.
In zwaar Texaans dialect vroeg zij mij direct naar een dokter te rijden, haar vriend was gewond geraakt.
'Hoe is dat zo gekomen?', vroeg ik met mijn gedachten bij de wegsmeltende chaume in de kofferbak.
'Hij heeft zijn voet verstuikt op de rand van het asfalt.'
Het is uiteraard een beetje moeilijk lopen, wanneer je midden in de polder staat, dus bood ik het stel een lift aan. De vriend trok een overdreven pijnlijk gezicht, alsof hij op een landmijn had gestapt. Ik kende een bevriende huisarts en zou ze daar afzetten.
'Hoe komen jullie hier zo vroeg verzeild?' vroeg ik gemeend geïnteresseerd.
De vrouw nam het woord en zei me dat de grootvader van de vriend hier in de oorlog had gediend en dat zij foto's gingen maken, hoe het er ruim zestig jaar later zou uit zien.
We waren weer onderweg, en ik sprak het stel op de achterbank aan over mijn rechter schouder, toen ik linksvoor een scherpe knal hoorde.
De vrouw beet op haar vuist met een gil, haar vriend gaf een Amerikaanse vloek.
'Oh mijn God, u hebt iemand aangereden.'
We stapten samen uit, de vriend bleef onderuit op de achterbank. We liepen naar het slachtoffer. De Texaanse met voetscheten, ze had haar blote voeten in iets te grote Nike's.
Een Duitser, ook dat nog. Op school had ik al de pest aan die taal, maar probeerde het toch maar op de man uit.
'You speak the French language also?', vroeg de Amerikaanse. De logica ontging me volledig.
'Nee, nee, dit is een Duitse toerist', zei ik haar per ongeluk in het Duits, de verwarring was compleet maar ik herstelde in het Engels.
'Bij ons worden joggers met bosjes aangereden,' stelde de vriend vast door het open achterraam.
De vriend begon me met zijn aanstellerij danig te irriteren. Toch zou er iets van de dapperheid van zijn opa in de genen moeten zitten, probeerde ik mezelf gerust te stellen.
De kale Duitser, die zijn hoofd en baard al een paar dagen niet had geschoren, bloedde ter hoogte van zijn knie.
Op een dergelijk moment vraag je niet, 'gaat het een beetje?', maar vroeg hem of ik een ambulance moest bellen. Dit bleek niet nodig, als ik hem maar bij een arts kon brengen, dan was het goed.
Met meer dan de toegestane snelheid reed ik naar de huisarts, mezelf in een ziekenauto wanend. Op de oprit van de arts aangekomen draaide ik mijn uitgestelde shagje. Politie hoefde er tot mijn opluchting niet te worden bijgehaald, de Duitser doorzag zijn ondoordachte daad door te onvoorzichtig oversteken gelukkig in. Bij thuiskomst, kon ik de kaas bijeen schrapen en in de vuilnisemmer gooien.
feedback van andere lezers- aquaangel
Mooi geschreven, aandacht vasthoudend..
wurgseks haha ik houd mijn mond........ :)
remy: Dank je wel aqua - ERWEE
Prima afgemeten stuk en toch is alles geweteen.
Enkel even hier naar kijken:
Soms doet op een van deze uitstapjes een onverwachte situatie voor. => Soms doet zich op een van deze uitstapjes een onverwachte situatie voor.
remy: Dank, zal het direct veranderen! - ivo
je schrijft het zo mooi prachtig gewoon
remy: Dank je, ik doe m'n best. - verf
stink kaas?
remy: De lucht kwam van de voetscheten. dank je - RolandBergeys
Leuk geschreven.
remy: Thx! - Theo_Roosen
Leuk en grappig geschreven. Het houdt de lezer bij zijn kraag !
remy: Dank je Thro! - gono
Goed gedaan!
remy: Dank gono, ik ben blij dat de tv het weer doet. - Das
Leuk, ja.
remy: thx - Henny
Hahaha! Leuk zulke uitstapjes. Wel jammer van de kaas, maar het verhaal is prima!
remy: veel dank voor de score.
|
