Volg ons op facebook
|
< terug
Theresiastadt (1)
Het perron was overvol. Iedereen mocht maar één valies meenemen en al de rest moest op het perron blijven staan. Verschrikt moest ik plots een keuze maken tussen twee koffers. In de ene zaten mijn hemden en in de andere mijn ondergoed. Ik kon onmogelijk van twee koffers nog één enkele maken. Het perron aan de ene kant stond vol met gezinnen die wanhopig en vaak wenend nog iets probeerden te redden van hun schamel bezit. Aan de andere kant stonden de soldaten met bijtgrage honden en het geweer klaar om ons op te drijven als vee.
Waarom mocht ik maar één valies meenemen als ik naar een vakantieoord ging? De belachelijke uitleg was dat de trein anders veel te vol zou zijn en dat we ginds zoveel nieuwe kleren konden krijgen of kopen als we wensten.
Het viel me op dat ik heel veel van de verplichte vakantiegangers op het perron kende. Ik was jarenlang naar Londen geweest om daar college te geven over de rol van de wiskunde in de wetenschappen. Daar had ik velen die hier stonden ontmoet of gegroet. Ik had altijd gedacht dat de zwarte mannen mij niet zouden oppakken omdat ik te bekend was voor de grote buitenwereld. En ik had al twee jaar redelijk vrij doorheen Berlijn kunnen reizen. Daarom was ik ook gebleven, al had ik nog voor die vreselijke Kristalnacht plaats vond terug naar Engeland kunnen gaan. Maar ik was toen al oud en versleten en mijn aanwezigheid in Berlijn kon de commandatuur niet zo maar verstoppen of negeren. De wereld keek naar mij. De gele ster op mijn jas was tot nu toe nog steeds geen te grote hinder geweest.
Eergisteren had ik het bericht gekregen dat wij joden ons mochten verblijden op een beter regime. Niet meer in Berlijn maar wel in een vakantiedorp dat ze speciaal voor ons hadden gebouwd.
Mijn buurman geloofde er geen snars van, ik hoor het hem nog zeggen "Ze willen ons met een list vangen". De geruchten over de verbrandingsovens waren reeds tot bij ons doorgedrongen en de afschuw had ons de lust om onbezorgd te leven totaal ontnomen. Met het nodige sarcasme had ik me tot nu toe recht weten te houden. Ik was al zo uitgemergeld oud, dat wie mij zou willen opbranden dit met het dubbele aan hout zou moeten doen.
Sommigen die ook in mijn woonblok woonden zagen naar deze galante oplossing uit. Het leek voor hen logisch dat ze de joden zouden verbannen. Er was in het nieuwe Duitsland geen plaats meer voor ons en door ons weg te voeren naar een bestemming waar er wel een toekomst mogelijk was, zouden zowel de Duitsers als de joden gediend zijn.
Ik wist niet wat kiezen, mijn hemden of mijn ondergoed. Koos ik voor m'n ondergoed dan kon men me met reden zeggen dat ik vuil en vies was. Want een vies hemd dat vol met zweetlucht en niet ververst al weken aan je lijf hing, daar kon ik niet mee weg. Maar met ondergoed dat vies was, daar kon ik ook niet mee leven.
De soldaten dreven de massa naar de treinwagons. Ik had nog steeds mijn twee koffers in de hand, in elke hand één en door het gedrum was het moeilijk om ze los te laten. Plots voelde ik een harde hand een koffer uit mijn hand nemen. Een medewerker van het joodse comité die zich als vrijwilliger had aangeboden keek me heel boos aan. "Één koffer en geen twee, je kent de regels, wil je soms dat er hier een rel ontstaat?". De koffer waar ook mijn ondergoed in zat verdween voorgoed uit mijn bezit.
Zestig jaar later, Teheran .
Eindelijk was het mijn beurt om met de organisatie ongezien naar Engeland te vertrekken. Het was eindelijk het moment om via de lading van een vrachtwagen mijn vaderland te verlaten. De hardheid van het bestaan had ook in mijn leven de nodige tol geëist. Mijn studies als jurist waren al twee keer uitgesteld omdat de imam niet zeker was van mijn overtuiging als moslim. Ik stelde zoals altijd veel te veel vragen en mijn kritiek op de Koran en mijn commentaar op de visie van de imam bleken te gevaarlijk voor de studies die ik wenste te volgen. Twee politieagenten waren al bij mij thuis geweest en als ze nog één keer moesten terugkomen dan zou ik verplicht een tweede keer mijn legerdienst moeten doen. De manier waarop het regime lastpakken het zwijgen oplegt.
De prijs was hoog, maar het risico ook. Als de politie zou weten waar en wanneer we zouden vertrekken, dan was de galg onze einddoel. Geen proces en geen aanklacht. Allemaal niet nodig, wie omwille van de religieuze politieke redenen wou vluchten - en er was toch geen andere reden om te vluchten - die had zichzelf al veroordeeld tot de doodstraf De sharia kan heel simpel zijn.
Via mijn buurman had ik een telefoonnummer gekregen om met de organisatie in contact te komen. Meer wist ik er niet over. De politie had ook een geheime organisatie, die kandidaat-vluchtelingen ronselde. Alleen zouden deze vluchtelingen niet verder geraken dan de strop die meermaals per dag nog dienst deed. Ook die neporganisatie eiste eerst een heel hoog bedrag. Zij die bij de verkeerde organisatie hadden geboekt kregen een heel korte reis voor het grote bedrag dat ze hadden bijeengespaard of waarvoor ze hun eigendom hadden verkocht. De gevangenis was hiervoor zeer goed gekend. Dagelijks hingen er mannen, vrouwen en kinderen die gepoogd hadden het land te ontvluchten.
Ik had twee valiezen meegenomen. Een met mijn boeken en een andere met wat kleding. Toen ik op de afgesproken plaats kwam werd er mij gezegd dat ik maar één valies mocht meenemen. De boeken wogen het zwaarst, maar daar had ik de meeste voeling mee. Mijn kleding was niet zo belangrijk, maar om twee maanden met tien mensen in een vrachtwagen te zitten, zonder andere kleding, dat zag er ook niet naar uit. De man van de organisatie had al voor mij beslist. De zware boeken bleven thuis.
Toen ik aankwam mocht ik direct in de laadruimte van een vrachtwagen stappen. Achter een grote stapel paletten vond ik een klein tapijt waarop we met ons tienen de reis tot in Europa zouden volmaken. Het was overal donker en ik had nog niet gezien met wie ik de hele reis op dit kleine tapijtje zou doorbrengen. We waren maar met zijn zevenen, drie leden van de groep waren door de politie opgepakt. Vlug werden alle zaken geregeld, het geld dat we moesten betalen werd afgerekend en we vertrokken direct. Links naast mij zat een meisje Ik wist dit omdat de flauwe parfum die ze droeg dezelfde was als wat mijn moeder af en toe gebruikte. De andere gasten had ik nog niet kunnen ontwarren doorheen de duisternis die onze ogen zo goed als gesloten hield.
Het geld had ik van mijn oom geleend. Deze was een gewiekste zakenman en kon de duivel en het geluk verzoenen, waardoor hij hoog in aanzien stond bij iedereen. Wat hij dacht en wist dat kon niemand raden. Hij was het geweest die ervoor gezorgd had dat ik met genoeg geld de reis kon aanvatten.
Toen we de parking hadden verlaten en reeds op de grote weg aan het rijden waren, konden we nog van onder het zeil, dat niet goed afgesloten was, zien hoe twee politiewagens aan de andere kant van de parking aan kwamen rijden. Of ze ons op het spoor waren, wisten we niet, maar het was goed dat we al vertrokken waren. Vanaf nu was ons leven toch in gevaar, of we nu hier of aan de grens opgepakt werden, de straf bleef toch dezelfde.
De trein had zich in beweging gezet en de meeste reizigers waren nog steeds in shock. Een oude rabbijn had het lied van de uittocht ingezet en heel veel medereizigers zongen mee. Het gezang overstemde het geluid van de wielen die op de gladde sporen een cadans hadden ingezet die zeer monotoon klonk. De reis naar onze vakantie was begonnen.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Theo_Roosen
Het was even concentreren. Ook te achterhalen wat de bedoeling van het verhaal was. De vergelijking die je tracht te maken tussen vervolging joden en de vluchtelingen uit Iran lijkt me een goed idee om de aandacht te vestigen op de problematiek van de vluchtelingen in het algemeen anno 2007. Heb ik het goed ?
Het lezen van je verhaal vraagt wel wat inzet van de lezer, maar dat is misschien ook uw bedoeling.
ivo: er kom morgen het vervolg ...
en idd er mag soms ook eens nagedacht worden - gono
Berlein? 2x oud en versleten...........
ivo: ok ik verbeter - verf
het boek van de schrijver bioloog Midas Dekker "lichamelijke opvoeding" legt zelfs een link tussen sporten en het nazisme
ivo: idd maar een gezonde geest in een gezond lichaam heeft niets met sport te maken .. - Oscar_Childe
Ik kan hier niet anders dan uitstekend geven. Het is dan ook gewoon fantastisch. Mooie opbouw, pijnlijke vergelijking. Structuur en inhoud zijn dik in orde
wat taal betreft (sedert mijn studie nederlandse taalkunde let ik hier hard op, dus bereid je maar voor op gemuggezift)
- De belachelijke uitleg was dat de trein anders veel te vol zou zijn en ginds zoveel nieuwe kleren konden krijgen of kopen als we wensten.
=> zo lijkt het alsof de trein ginds nieuwe kleren kan krijgen, dus zou ik 'dat we' voor 'ginds' plaatsen.
- Met het nodige sarcasme had ik me tot nu toe recht weten houden.
=> hier is beter 'recht weten TE houden'
- Kristalnacht
=> ik kan me vergissen, maar volgens mij is het met dubbele L
En nu terzijde : is dit gebaseerd op een beroemde joodse lesgever? Laat het me weten, ik ga nu naar deel 2
oc
ivo: ik pas aan en buiten het bestaan van Theresiastadt is alles fictie.
bedankt voor je fb - RolandBergeys
dit is bijzonder knap, met vaart geschreven, boeiend, intrigerend. Ik ga meteen naar II.
ivo: bedankt Roland ... - koyaanisqatsi
graag gelezen, ik ga volgen...
ivo: bedankt - Vansion
next
ivo: bedankt Vansion
|
