Volg ons op facebook
|
< terug
dubbelverhaal - Marathon (1)
Vlug ging hij nog onder de douche en dan naar de masseur om zijn benen los te laten kneden. Vandaag was het dan de dag van de waarheid. Tweeënveertig kilometer en tweehonderd meter lopen. Topatleet worden was niet zijn doel maar, de uitdaging om zijn lichaam zo'n lange tijd tot het uiterste te drijven zodat hij die legendarische heldentocht ook op zijn palmares kon schrijven, was voor hem toch een leuk vooruitzicht. Hiervoor had hij hard getraind. Professionals hadden voor hem speciaal een oefenprogramma ontwikkeld. Hiermee kon hij op eigen ritme het tempo elke week of maand bijstellen. Ook het menu was hiervoor aangepast, zodat de trage en snelle suikers een goede balans vonden in zijn lijf. Hij voelde zich klaar voor de uitdaging die hem vandaag te wachten stond.
Een verdieping lager in hetzelfde appartementsblok lag een man op de zetel. De dokter had het oordeel over hem pas vanochtend verteld. De kanker was heel erg uitgezaaid. Behandelen had nu echt geen zin meer, nog enkel een palliatieve weg kon hij gaan. Je zou hem deze diagnose niet nageven. Hij zag er nog levensfris uit, was breed geschouderd en had een lijf dat nog zeer in vorm was. Elke week ging hij naar het fitnesscentrum in de straat en at steeds zeer gezond. De shock was groot. De dokter had zijn vrouw gezegd dat het heel snel zou gaan. De specialisten hadden hem geen week meer gegeven. De man had nog maar sinds een paar dagen last van enkele ongemakken. Hij was plots incontinent geworden. Hij begreep echt niet wat er aan de hand was. Na enkele kleine onderzoeken in het ziekenhuis had men hem laten gaan. Blijkbaar wist men daar toen al dat hij een vogel voor de kat was. De pijnscheuten in zijn onderbuik waren wel lastig, maar geen haar op zijn hoofd had gedacht dat het ernstig was. Hij had nog gezegd dat groeipijnen op je vijftigste, best ambetant waren. De darmkanker had heel zijn onderbuik reeds in beslag genomen en het zou zoals bij een abces dat openbarst heel snel kunnen gaan. De man en vrouw keken elkaar bleek en verward aan. De dood had reeds achter zijn ogen een plaatsje gekregen, zonder dat zijn lichaam het had gevoeld.
De atleet nam zijn sportzak en vertrok. In de sportzaal ontmoette hij zijn vrienden. Samen zouden ze deze prestatie volbrengen. De zenuwen gierden toen al doorheen zijn keel.
Met honderden stonden ze klaar om te vertrekken. Zijn rugnummer was vrij hoog, wat inhield dat de organisatie hem niet hoog inschatte. Want de beste atleten hadden de laagste nummers en stonden dan ook vooraan.
Het schot viel.
De vogels die verschrikt door de knal uit de bomen kwamen gevlogen maakten een grote boog boven de startende atleten, net of er ter aanmoediging een erevlucht werd gevlogen.
Reeds snel kon hij een aanvaardbaar tempo vinden en omdat hij redelijk aan de buitenkant van de groep meelopers liep schoof hij meter per meter dichter naar de groep van de favorieten. De weg was nog lang en de zon was niet te heet.
De hartmeter gaf een rustig tempo aan en de voeten volgden de cadans zoals hij dit geleerd had. Door het neuriën van een lied kon hij zichzelf reguleren om het tempo te houden. Waardoor hij geen al te grote krachtinspanningen meer moest leveren om de snelheid op peil te houden.
Naarmate de kilometers volgden, voelde hij ook de pijn in zijn achterbenen opkomen. Verzuring van de spieren is een fenomeen dat elke marathonloper kent. Dit komt op in fasen en verdwijnt dan weer om later in een ergere versie terug te verschijnen. Het verbijten van de pijn is waarschijnlijk nog veel moeilijker dan het aantal kilometers dat er moet gelopen worden.
De zieke man nam de hand van zijn vrouw en samen keken ze naar buiten. Hun dromen van een rustig leventje aan de zee waren nu wel degelijk voorbij.
De dokter had hun zijn privé-nummer en het gsm-nummer gegeven, zodat als er iets was, zij hem steeds konden bellen en zei hen dat hij de weg naar buiten wel zou vinden. Ze hoorden hoe hij de voordeur sloot.
De man weende en zij likte de tranen bij hem weg. Samen hadden ze zo'n fijn leven gehad en dat werd nu zomaar plots afgebroken. Een laatste keer zouden ze samen hun jeugd nog beleven. De handen trilden en voor ze het zelf goed en wel beseften waren ze in hun diepste leed ook heel intiem samen.
Plots, brak het abces.
De pijn was als een vurige zweep die constant sloeg in zijn lijf. Eerst wou hij het verbijten, maar dit was vreselijk. Het zweet brak hem langs alle kanten uit en hij timmerde met zijn vuisten op zijn ietwat afgetrimd buikje. Maar niets hielp. Zijn benen gooide hij op en neer en met het kussen op zijn gezicht probeerde hij zijn eigen gehuil te dempen in het niets.
De dokter was zeer snel terug en spoot hem de eerste dosis morfine in. De man was vrij vlug rustig, want de morfine was als een gloed van rust die hij doorheen zijn aderen voelde stromen. De pijn was geblust en hij voelde dat zijn ogen ook veel zwaarder waren geworden. De dokter had hij niet meer horen buiten gaan, de slaap had hem meegenomen naar een land waar hij nog nooit was geweest.
wordt vervolgd
feedback van andere lezers- verf
Weet u dat er in belgie 50.OOO sportongeluken zijn per jaar . In Nederland zijn er 1,5 miljoen sportongeluken per jaar. Met masas's doden zwaargekwetsen levensland gehandikapten, en wie wordt opgesloten diegenen die een joint lust een ex eerste minister-kreeg zelfs 12 miljoen om iedereen die een joint lust op te sluiten in de belgische krochten
ivo: neen dat wist ik niet, dat is me wat en dan zeggen dat sporten gezond is, er zou op de verpakking in grote zwarte letters moeten staan dat sporten dodelijk is en de gezondheid kan schaden ...
Nu weet ik waarom mijn gestel al altijd een afkeer voor sporten heeft gehad. Een natuurlijke aversie ter bescherming van mijn eigen lijf. bedankt Verf ook voor de fb - gono
Ze moesten iedereen opsluiten die een jointje rookt hé?
ivo: zoiets - aquaangel
ik sport niet.!!! VEILIG HE ;))
Plots, het abces brak.
( Plots. Het abces brak.
of
Plots brak het abces??)
ik kijk uit naar het vervolg,
ivo: bedankt voor je fb - ERWEE
Schitterend niveau dit, Ivo. Mooi gebruik gemaakt van die tegenstelling.
(een kleinigheid: tot het uiterste drijven => ... te drijven)
ivo: bedankt Erwee ... ik verbeter - koyaanisqatsi
mooi... (maar ik doe -helaas?- wel aan afstandlopen...)
ivo: tja ik had enkel dat beeld genomen als tegenstelling niet zozeer als afkeurend ... - fenk
Dit verhaal neemt de lezer onmiddellijk bij de lurven (wat dat ook moge zijn). Interessante alternatie tussen de 2 thema's.
opmerkingen:
* Professionals hadden voor hem speciaal een oefenprogramma ontwikkeld waarbij men op zijn ritme het tempo elke week of maand kon bijstellen, zodat hij perfect klaar zou zijn voor de uitdaging die hem vandaag stond te wachten: 2 bijzinnen achter elkaar, dat leest niet vlot.
* Zijn rugnummer was vrij hoog: waarom geen concreet hoog nummer geven? (666 bijvoorbeeld)
*weldegelijk: 2 woorden?
ivo: bedankt Fenk, ik zal het terug bekijken, benieuwd wat je van het vervolg vindt. Ik moest m'n verhaal beperkt houden en vond dat het nr niet meer zo relevant was - Nine
weldegelijk = wel degelijk?
Een spannend en mooi verhaal, ik lees zo dadelijk heel graag het vervolg.
Sporten is gezond, sportwedstrijden daarentegen....
ivo: bedankt - RolandBergeys
Ivo, dit is werkelijk schitterend, gevoelig geschreven, het beste dat je totnogtoe op de site hebt geplaatst m.i. Knap! Ik haast me naar deel 2!
ivo: bedankt Roland - Mistaker
Knap verhaal hoor...
Groet,
Greta
ivo: bedankt Greta voor uw reactie en waardering - drebddronefish
Heel vlot geschreven Ivo, niets op aan te merken, straks het vervolg
ivo: bedankt Dreb, ook voor je score - lin
Dit verhaal leest goed, houdt je aandacht vast.
Ik zou liever zien dat je de regels die bij de atleet horen zonder witregels laat en die alleen gebruikt om naar de oude man te switchen. Nu is dat wat verwarrend.
Verder prima opgebouwd
ivo: bedankt Lin, ik zal het nog eens overzien, zo'n verhaal groeit ... ook al staat het online - remy
Ik ga direct deel 2 lezen, knap gedaan
ivo: bedankt ....
|
