Volg ons op facebook
|
< terug
De oversteek
Het maandelijkse bezoek aan opa's en oma's was voor mijn broer en mij altijd een aardige gebeurtenis. De oversteek met de veerpont was het hoogtepunt van de reis, zeker wanneer het behoorlijk waaide, zoals vandaag.
Vader kwam iets vroeger thuis van zijn werk en maakte zijn bezorgdheid over de harde wind aan moeder kenbaar, hij zette de radio aan voor eventuele weerswaarschuwingen.
'Storm vanuit het zuidwesten, oplopend tot windkracht negen,' meldde de stem uit de radio.
'Als dat maar doorgaat', sprak vader met een stem vol ongerustheid. Voor mijn broer en mij gaf dit aanleiding om ons samenzweerderig op onze slaapkamer terug te trekken, om elkaar wijs te maken dat deze tocht, historisch gezien wel eens de 'beste' oversteek ooit zou kunnen worden.
'Als dat maar doorgaat', deed mijn broer giechelend onze vader na. We dreven de spanning op door elkaar voorstellingen te vertellen van een woeste zee met niet al te erge scheepsongelukken.
'Jongens, kom naar beneden, jas aan want we moeten de bus halen.' Moeder stond onderaan de trap met haar jas al aan en een hoofddoek op, ze droeg de boodschappentas met boterhammen en limonade voor onderweg.
Vader droeg de grote koffer met kleding voor twee dagen en de presentjes voor de grootouders. We waren op tijd, tijdens de rit schudde de bus heen en weer door de harde wind.
Eenmaal aangekomen bij de aanlegsteiger spatte het zoute zeewater tegen de voorruit van de bus. De golven van de Oosterschelde waren voorzien van witte kuiven, de overkant was door de storm niet te zien. De passagiers in de bus waren allen stil, ze keken naar de veerpont 'Emma,' die grote moeite had zich een baan te zoeken door de hevige stroming en de hoge grijze golven. Zelfs mijn broer zei geen woord.
Dit zag er heftig uit en we waren deze omstandigheden dan ook niet gewend. Op vroegere oversteken waaide het ook wel eens, ik vroeg mijn vader dan altijd de tijd op te nemen zodat ik het de volgende keer kon vergelijken, ik maakte er een soort wedstrijdje van.
Maar dit was van een andere orde, bij moeder zag ik angst in de ogen en vader keek om zich heen om te zien hoe de andere passagiers reageerden. Een man met tatoeages op de onderarmen zei,
'stevig briesje.'
De buschauffeur glimlachte om de opmerking, ging zijdelings op zijn stoel zitten en stak ontspannen een sigaret op, zich bewust van zijn veilige terugrit straks naar het dorp.
Met een doffe bons sloeg de 'Emma' tegen de dukdalven, touwen werden om bolders geworpen en de auto's, fietsers en voetgangers werden gelost. Een oudere man stond in de berm over te geven. Vader en moeder mompelden iets over terugkeren, ik hield mijn adem in.
'Als dat maar doorgaat,' stootte ik mijn broer aan.
'Ik hoop het wel want dit wordt de mooiste oversteek.'
Met een sissend geluid werd de deur van de bus geopend, een gierende wind kwam binnen. Mijn broer en ik stapten als eersten uit, gelukkig gevolgd door onze ouders, met moeite bleven we op de been. De tas van moeder waaide wild alle kanten uit en vader had met twee handen de koffer tegen zijn borst geklemd. De veerpont dobberde behoorlijk zodat de loopplank onrustig steigerde. Diep voorovergebogen liepen we de loopplank op naar de boot. Moeder schreeuwde naar ons voorzichtig te zijn maar was door ons nauwelijks te verstaan, ze werd door een conducteur aan boord geholpen. Eenmaal aan boord zochten we bescherming achter de stuurhut, min of meer uit de wind.
'God nog aan toe, dit is toch niet te doen Joop.' Hoorde ik mijn moeder zeggen.
'Kom we gaan naar binnen,' zei vader,' dan zitten we in ieder geval droog.'
De deur van het passagiergedeelte kreeg hij amper open, en eenmaal binnen kwamen we in een soort van vacuüm tercht door de plotselinge overgang tussen storm en windstilte. Hier was het behaaglijk warm, het rook er naar diesel en koffie. Snel zocht ik het beste plekje op de houten zitbanken aan het raam met het beste uitzicht.
'Pa, neem je de tijd op wanneer we vertrekken?' Stilaan kwamen de andere passagiers binnen. Mijn broer en ik zaten met onze knieën op de bank en onze armen op de leuning naar het havenhoofd te kijken. Daarachter was het water een kokende zee, we waren opgewonden over het vooruitzicht. De man met de tatoeages bleef buiten staan, dat was pas echt stoer.
Na een paar minuten werden de lijnen losgemaakt en de toeren van de motor onder ons gaf aan dat we onderweg waren, ik wees op mijn pols, richting mijn vader. Het schommelen van de boot werd steeds heviger naarmate we de haven uit voerden.
Nu, eenmaal op open water, was het schommelen van de boot overgegaan in een woest spel tussen een kolkende Schelde en de veerpont met de stuurmanskunst van de kapitein. Het water sloeg met grote regelmaat over de gangboorden en tegen de ruiten. Hoe hoger het opspattende water, hoe groter de waardering van mijn broer dat zich uitte in een,
'zó héé. '
Moeder zag zo wit als een doek, vader keek zeer bedenkelijk van over de koffer op zijn schoot. Niemand dronk koffie en de foto van koningin Emma zwiepte woest heen en weer. Soms leek het of de boot bijna los kwam van het water, om zich vervolgens de diepte in te storten tussen twee golven in, waarbij een licht gevoel in onze buiken was te voelen. We naderden de overkant en de zee werd kalmer naarmate we de haven binnen liepen.
Niemand zei iets toen we van boord stapten en richting wachtende bus liepen, onze benen leken wel van was.
'We hebben er twintig minuten over gedaan, de langste oversteek ooit,' zei vader opgelucht.
Dit was de mooiste oversteek die we hadden meegemaakt en dat werd dat weekend bij onze grootouders op een hilarische manier door vader verteld. Mijn broer en ik konden er flink over opscheppen tegen onze neefjes, die ons jaloers moesten toegeven dat het wel een bijzondere overtocht moest zijn geweest.
feedback van andere lezers- RolandBergeys
-meldde de stem, twee d's;
-dukdalven ken ik niet (kan je me vertellen wat dat zijn?);
-en dat werd dat weekend (dat vergeten).
Een leuke, onderhoudende familiekroniek.
remy: THX - ivo
het is wel leuk onderhoudend, best te lezen en zeker niet tegenstekend
remy: Dank je, ivo. - gono
Heel goed!
remy: Hartelijk dank gono. - ERWEE
Prima stuk!
remy: Veel dank ERWEE.
|
