Volg ons op facebook
|
< terug
Vakantie in het zuiden
Ooit besloot ik ook eens naar Tunesië te reizen. Ik vond het nodig er eens tussenuit te knijpen. De voorbereidingen waren vlug getroffen, op internet prijzen vergelijken, naar het reisbureau stappen, boeken, en het was in de "sacoche", zoals we hier zeggen. Ik keek ernaar uit!
Het "toeval" wilde dat ik toen net kennis maakte met een lieve man, maar ondanks dat ik me er zeer goed bij voelde, besloot ik toch mijn reisje te laten doorgaan. Op een zaterdag half juni vertrok ik dus naar de nationale luchthaven, alleen.
Ik zat in transit te wachten, af en toe mijn gsm checkend op lieve afscheidsberichtjes van mijn nieuwe vriend. Mijn ogen begonnen te tranen .... ik ontwikkelde in een mum van tijd een kanjer van een verkoudheid! Papieren zakdoeken bij de hand, hoofdpijn, keelpijn, niezen en een neus die met mijn ogen ging lopen. Medereizigers begonnen me te mijden, doorgezakt in een zetel, ellendig, met twijfel in het hart, wat doe ik? zou ik wel vertrekken?
Eindelijk! we landen!
Midden in de nacht, ik zit aan het raam in de bus die ons naar het hotel brengt. Ik kijk naar buiten, zie enkel een prachtige sterrenhemel en af en toe een voorbijflitsende wagen. Mijn hoofd bonkt en ik sluit de ogen, te vermoeid om troost te vinden in het heelal.
Twee lange uren later aangekomen, we worden opgewacht door een baliebediende met een vriendelijke glimlach die net iets te wit is. Ik krijg een kamer op de eerste verdieping, het is veeleer een gang, met aan de rechterkant tegen de muur een eenpersoonsbed en aan de linkerkant een glazen schuifdeur die uitgeeft op een klein terrasje met zicht op de zachtverlichte hotelingang.
Eten was niet voorzien, geeft niet. Ik kruip in bed, droom over reizen, sterren, lichtflitsen, gemis, een zwarte nacht. Opeens geroep, gelach, en een vreemde geur, stank eerder, een draaiende motor, een zware motor. Ik sta op, tast in het duister naar een lichtknop, vindt die niet, schuifel met een kloppend hoofd naar de half opengeschoven terrasdeur. Ik zie een groepje toeristen die staan te wachten naast de bus tot ze mogen instappen, de valiezen zijn nog niet ingeladen, de dampen stijgen op tot in mijn hokje. Dit om vijf uur 's ochtends in een vreemd land waar ik in feite niet hoefde te zijn doet de deur dicht, terug in bed, hoestend met het hoofd in de handen val ik terug uitgeput in slaap.
Gestommel, douchegeluiden, ochtend. Licht dat doorsijpelt tussen het overgordijn. Ik schuif mezelf uit bed en sleur de deur open, warme lucht komt me tegemoet en de zon schijnt, ziek maar tevreden om deze positieve warmte maak ik me klaar om te gaan ontbijten.
Licht gekleed, blote benen, sandalen en klein schoudertasje vol zakdoeken begeef ik me naar de ontbijtzaal.
Sorry, u bent te laat, het is tien uur, het ontbijt is afgelopen, dat meen ik te verstaan in de ober zijn gebroken frans. Maar ........
Ik vraag of ik dan eventueel tegen extra betaling toch nog ontbijt kan krijgen? non madame, je suis désolé.
Ik heb nood aan eten, er is geen hotelshop, niets dan marmer, koud wit marmer.
Een andere baliebediende neemt de honneurs waar. Luistert naar mijn vraag, fronst, schudt neen met het hoofd. Woede begint zich langzaam van me meester te maken, ik heb betaald, heb recht op ontbijt, al moet ik er de prijs van een diner voor betalen, ik wil het!
De man merkt uiteindelijk mijn witheid op en vergezelt me drukdoende naar de ontbijtruimte die ondertussen helemaal opgeruimd is. Hij legt het "probleem" uit aan de kok en verdwijnt dan terug achter zijn veilige balie. Assayez-vous madame, en even later een dampende kop koffie met broodjes en beleg. Het smaakt me niet echt, maar ik vul mijn maag en drink dankbaar de warme drank.
Mijn hoofdpijn houdt aan, mijn hoest wordt erger, dieper. Ik wandel door de grote hall en ga op verkenning buiten. Er zijn mooie plekken voorzien waar je kan gaan zitten en van het uitzicht op het zwembad en de prachtige tuinen genieten. Ik kan het niet, ben te ziek, neem plaats aan een tafeltje, gebruik de ene zakdoek na de andere en kan opeens mijn tranen niet meer bedwingen. Verdriet komt boven, heimwee, pijn en ik snotter het er allemaal uit. Hotelgasten bekijken me met vreemde ogen, medelijdend en nieuwsgierig. Niemand opent zijn mond, zegt een woord.
Ik heb medicatie nodig en ga op zoek naar een apotheker. De man ziet mijn gezicht en zegt dat ik een dokter nodig heb. Hij stuurt me naast zijn winkel een trap op, daar huist een nko arts waar ik aanbel. Gelukkig is hij thuis, hij onderzoekt me en schrijft me zware medicatie voor, het is echt nodig zegt hij. Ik moet ook tien uur per nacht slapen en dat brengt me al terug in de problemen met de ontbijturen. Hier ben ik dan, op vakantie, mijn bikini en de zon huilen om me!
Gesterkt door mijn ziek zijn, vraag ik aan de baliebediende of ik een andere, rustigere kamer krijg. Discussie, neen dit kan niet! u bent single en we hebben geen andere kamers. Ecoutez monsieur, ik heb de volle prijs betaald, plus supplement voor single, dan heb ik tenminste recht op een rustige kamer ipv een hokje boven de ingang! Exclus! dit gaat echt niet! Monsieur, s'il vous plait, je suis malade! ik heb rust nodig, ayez pitié de moi! het klinkt als Christus aan het kruis ...
De man zwicht ... hij kijkt in mijn blauwe waterige blik, mijn koortsig smekend gezicht, en de vader in hem komt boven. Hij geeft toe, in ruil voor zijn toegeeflijkheid en eerlijk gezegd omdat ik niet anders kan, ruil ik mijn half pension voor een all in, betaal hem en verhuis naar een andere kamer.
De bagagejongen draagt mijn valies, ik volg hem naar de derde en hoogste verdieping, de kamer is gelegen aan de achterkant van het hotel met zicht op de groene tuinen en de azuurblauwe zee, prachtig. Er staan twee bedden in de mooie gezellige kamer, en een welkomstmand met fruit op het salontafeltje. Ok, hier kan ik gezellig ziek zijn!
De week verloopt in eenzaamheid, veel rusten onder mijn palmboom, vroeg naar bed, zonder menselijk contact. De andere gasten mijden me, ik ben besmettelijk, dat is aan me te zien. De smsjes stapelen zich op, hij ginder, ik hier.
Vanaf donderdag begin ik me wat beter te voelen en ga voor de eerste maal de zee in. Het water draagt me als verwelkoming en ik drijf gewichtloos met de blik op vakantie. Het zand wordt heet, zonder sandalen niet meer te betreden, maar het doet goed die hitte. Langzaam kom ik er bovenop, krijg meer eetlust en begin de schoonheid rondom mij op te merken. Mijn wereld blijft klein en beperkt zich tot het hotel, de tuin en de zee. Mijn boek geraakt uitgelezen en mijn huid schaduwgekleurd. Mijn schetsblok is mijn compagnon en palmbomen en cactussen worden vereeuwigd.
Zaterdagmorgen zeer vroeg opstaan, het ontbijt staat klaar op schotels overdekt met plastikfolie.
Als de bus vertrekt kijk ik nog eenmaal om, naar het hotel dat gedurende een kleine week mijn thuis was, waar zovele gevoelens loskwamen en waar ik me zo eenzaam heb gevoeld. Onderweg naar de luchthaven kijk ik mijn ogen uit, een eerste blik op het landschap van Tunesië, in de verte het Atlasgebergte, hier en daar een minaret, uiterlijk ongezellige huizen met platte daken. Een droge kale kuststreek waar veel gebouwd wordt, waar het toerisme greep op krijgt.
We komen aan op de luchthaven, in transit zit ik te wachten tussen andere toeristen, ik zit naast een man die ik herken; hij was in hetzelfde hotel met zijn vrouw en een bevriend koppel. Verder dan een knikje waren we niet gekomen. Ik vraag hem of hij vanuit Zaventem nog ver moet rijden eer hij thuis is. Neen hoor, wij wonen vlakbij de luchthaven!
Hij woonde in hetzelfde stadje als ik.
feedback van andere lezers- Marlis
met veel plezier jouw verhaal gelezen. Bij ons vertrok de vlucht naar Tunesië een dag later dan gepland door technische problemen en bij aankomst ginder had ik dan nog een migraine-aanval van jewelste, waardoor ik gans de eerste dag aan mijn bed gekluisterd lag.
Ik kan me dus heel goed voorstellen hoe je je voelde. Goed verwoord...
Groetjes
mistral: Dank je Marlis,
Groetjes - sinneskyn
Vlot leesbaar verhaal, heel herkenbaar ook.. sinneskyngroetjes hil
mistral: dank je sinneskyn
groetjes - geertje
mistral,
ik was vanaf je eerste tot en met je laatste woord geboeid.
je hebt me meegenomen tot middenin je mooie verhaal.
prachtig geschreven, je gevoelens van koorts, gemis, heimwee...
echt heel heel mooi !
liefs & knuff
geertje m.
mistral: dank je Geertje, 't was allemaal echt en naar!
Veel Liefs - maridava
Sorry, maar ik vind dit geen echt verhaal bedoeld om door vreemden gelezen te worden. Het is een tekst die in een dagboek thuishoort. Ik heb er echt geen boodschap aan.
Maridava
mistral: dat is dan uw mening, en daar hebt u recht op, het is 'mijn' mening over dit verhaal dat telt - dichtduvel
Mooi en vlot geschreven
mistral: dank je!
|
