Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 078. ontnuchterd
Ik doof mijn sigaret. Deze ochtend verdraagt afbraak noch roofbouw. Mijn lichaam is niet langer van mij. Warm vanbinnen verbreidt het zich mild over de aarde.
De vrieskou kapt mijn herinnering aan splinters. Ze ontsnappen als vuurvliegjes en zingen onophoudelijk van schoonheid, van lust, van leven. Een aubade.
Bijeengehouden door een wollen deken zit ik neer op zijn terras, met uitzicht op de duisternis waarin al wat leeft verholen is. Straks komt de zon op. Voor het eerst zal ik oplichten als een vrouw. Ik zou willen doen wat ik verleerd ben: bidden. Echt bidden, geknield, mijn armen omhoog geheven, dankbaar, vol van genade, woordeloos, ingetogen.
Ik adem uit. Afschaffen. Afschaffen. Afschaffen: alle gedachten die rondwaren als tempeesten. Deze muziek wil ik zuiver horen. Zonder ruis.
Hoe ik gisteren deed alsof ik in slaap gevallen was. Hoe hij me optilde en naar zijn bed bracht. Hoe ik al die uren zweefde tussen waken en slapen. Hoe ik zijn lichaam kon zien glanzen in het schaarse maanlicht. Mijn God, wat is hij schoon! Hoe hij me kuste, me streelde, me meevoerde naar die andere wereld waar hij me bedaard een tweede keer kon nemen, alsof ik voor hem ontworpen was. Gewoon en eenvoudig.
Ik knijp in het onderlijf dat ik opraapte op de grond voor de haard. Ik begraaf er mijn gezicht in. Ik adem in. Ik adem hem in. Hélemaal. Hij die daar zo vredig ligt te slapen. Hij die in mij het wonder volbracht. Hij die me doet leven als zee in de troebele plas die mijn lichaam maar meende te zijn. Zijn aanwezigheid als een ring om mij heen werd ik niets dan vervulde openheid: een bekken, voor hem, voor God, voor de wereld.
Ik ben wijd; ik ben zo wijd. De Ode an die Freude weerklinkt op een andere planeet.
Traag sta ik op. Doelloos slenter ik door het schamele maar nette keukentje. Ik durf niets aan te raken. Ik ben bang om mij te vergrijpen aan de magie die hier onderdak vond. Ik overweeg om koffie te zetten. Maar misschien drinkt hij thee. Of helder water. Ik moet het gaan halen bij de bron, een zwaar juk op mijn schouders en mijn voeten stukgelopen.
Een mep! Als van een natte dweil. Recht in mijn gezicht. Ontnuchtering tot in mijn navel. Op het bord is een afgescheurd vodje papier geprikt, gescheurd uit zo'n schoolschriftje met blauwe lijntjes en een roze marge. Het kan niet anders dan van haar zijn. Ik herken het geschrift, dat ongelofelijk fel op het mijne lijkt. En de kleur van de inkt. Bel mij! Joy. 0484/401.927
Als een dievegge sluip ik naar de woonkamer, diep de rode kaft uit mijn rugzakje op, beland al snel bij nummer 22 en zie: Blauwbaard - 'Ik heb al zes vrouwen vermoord; word jij de volgende?' De nieuwe boswachter, vermomd met de bijnaam van de oude boswachter. Dit is geen toeval! Ik vind geen verslag, niet één aantekening. Of zouden die tussen de kladjes steken?
Hij is opgestaan. Ik zie hem de keuken binnenlopen, lenig, soepel, zich niets aantrekkend van mijn aanwezigheid. Ik voel mij niettemin betrapt. Belachelijk ook. Ik ben in de ban van een ordinaire internetscharrelaar. Hoeveel stomme geiten als ik heeft hij nog 'mijn prinses' genoemd? In wat voor vieze publieke gronden heeft hij zoal zijn pik geplant, voor hij mijn ongereptheid dacht te mogen vervuilen? Walg en woede verbroederen in mijn hoofd. Maar mijn buik voelt teleurgesteld. Ik sta wankelend op en stap op hem af, een kleine revolutie in knop, verkrampt door interne strubbelingen.
Hem bekijk ik niet eens. Ik vestig mijn blik op het vodje papier, dat mijn nacht reduceert tot een voos, niets betekenend spel.
- 'Ik heb al zes vrouwen vermoord; word jij de volgende?'
Ik zeg het traag, elk woord wikkend en wegend, overgearticuleerd, zoals de juf het dictee.
Dan keer ik mij, om zijn reactie te zien.
feedback van andere lezers- kronos
waw!
ik krijg een ferme mep in mijn gezicht!
hoe je hier de lezer compleet verrast in het verhaal!
je gelooft niet in voorbestemdheid maar Tanne wordt er wel mee geconfronteerd, toeme, hoe moet ik dat nu onder woorden brengen, ik voel het aan maar kan het moeilijk uitdrukken, haha, je bent er aardig in geslaagd om mij te overdonderen en mij aan het brainstormen te zetten, heel simplistisch voorgesteld kan ik zeggen dat Tanne volledig 'vrouw' wil zijn, ondervindt dat dit niet zonder man kan, uiteindelijk toegeeft daaraan, tot haar verwondering het 'pure' ontdekt en dan is er hoop, MAAR de ontgoocheling volgt snel, mannen...
prrrf het is niet helemaal dat wat ik wil zeggen maar allez snap je waar ik naartoe wil en kun jij je ermee verzoenen dat dit voor mij de rode draad is in je verhaal/boek?
maar nu loop ik vooruit want ik ben nog niet aan het einde!
Vansion: ja, ik snap je... maar er is nog iets meer ... de rode draad is de missing link ... hoop dat je het ontdekt ... zal zwijgen tot je de finale gelezen hebt - RolandBergeys
Je legt heel veel gevoel in je verhaal, een mooie spanningsboog ook, het stukje is kort, maar mooi, ik kijk uit naar het vervolg.
Vansion: Kort ... wel ja! Ik schrijf erg traag. - dichtduvel
Hoeveel mannen hebben zich niet gelaafd aan bekkens, om daarna tot hun schande te beseffen dat ze er ingeluisd waren? Wat mannen vrouwen soms aandoen, wordt soms gewroken door hen wat kinderen, soms andermans, in de maag te splitsen. Het blijft intrigerend : dit machtsspel. Grtz, Jef
Vansion: Hey. Hoor je dat graag zeggen! Tanne heeft geen reden om zich bedrogen te voelen hé. Nu toch nog niet ... - ivo
het spel van bedriegen en bedrogen te worden is zo diffuus geworden dat de realiteit het niet meer als een bedrog kenmerkt. Maar, eenmaal als de slag van de hamer komt en men het door heeft dat het spel dat gespeeld wordt ook het eigen 'ego' treft, dan pas wordt er aan de noodrem getrokken.
Elke soap en film leeft op de scheidlijn tussen eerlijkheid en bedrog, en het lijkt dat mensen er tegen kunnen, tot het henzelf treft als bedrogene. Die pijn is niet te overzien
Vansion: Leuk voor mij die hartstochtelijke feedback!
Vooral omdat ik weet wat volgen zal.
Vertrouwen is één van de basisthema's van dit boek. - lin
Steengoed geschreven. Sommige stukjes zo goed, dat ik ze nogmaals overlas. Heel erg de moeite waard.
Vansion: Dat doet me wel, Lin.
Ik hoop dat je ook de minder goeie dingetjes durft aanstippen, ooit! - SabineLuypaert
jeeeeeeeeeeeeee en net nu stopt het
SLIKT
STIJF VAN DE SPANNING
ik weet niet of al die spanning wel goed voor mij is zenne ;)
Vansion: Het wordt nog akeliger. Ik dacht dat je graag horror had tegen bedtijd? - drebddronefish
Verrassend eigenlijk, die vrouw is veertig? Ja, het zit tussen de oortjes hé, waarmee ik niets wil zeggen eigenlijk:-)
Vansion: Hahaha. Wacht maar!
Prooiparanoïa ofte tentakelmania ... elke vrouw lijdt er aan denk ik. Het kan alles kapotmaken.
Maar onze Tanne is al 100 bladzijden in process hé ... en ze is toch zo verkikkerd op dat lijf ... - aquaangel
uitstekend An.
deze leest lekker weg
xx
Vansion: xx - Das
Aiaiai toch.
Vansion: Had gehoopt dat je hier van leer ging trekken...
|
