Volg ons op facebook
|
< terug
herinneringen (1)
De bomen wuifden mij hun frisse geuren toe. Wandelen doorheen de laatste stukjes bos deed me altijd goed. Het deed mijn gedachten dwalen en terugnemen wat de tijd me had ontnomen. Soms was een geur of een knal voldoende om me terug in de wereld te brengen waar ik haat en verderf had leren kennen. Een wereld die ik met veel moeite achter me had gelaten, maar die zoals de grote cumuluswolken steeds weer boven in mijn denken als drakenkoppen opgestapeld kwam spoken.
Door de bruine omslag die ik daarstraks op de tafel had zien liggen werden mijn gedachten teruggevoerd naar de dag dat ik de veldwachter van bij ons thuis had zien wegfietsen. In de woonkamer zat mijn moeder met rode ogen aan tafel.Zij had in haar handen een bruine omslag. Ze jammerde "jongen, jongen, toch". Ik had er niets van begrepen.
Ze vertelde me dat de veldwachter een oproepingsbrief had gebracht. Er zou oorlog komen en ik moest me melden in de kazerne. Ik had mijn oude moeder gesust door te zeggen dat het allemaal wel zou meevallen. Haar tranen waren bitter. Enkele weken geleden was vader in de fabriek verongelukt. De aandrijvingband van de stoommachine had het begeven. De meestergast had al bij de baas geklaagd over de slijtranden aan de band, maar er was geen geld en vooral geen tijd om de machine stil te leggen en de band te vervangen. Toen de band het begaf was vader net in de buurt. Hij had de losgeslagen band tegen zich aan gekregen, waardoor hij onherkenbaar verminkt het land van de levenden had verlaten.
De band werd nadien noodgedwongen wel vernieuwd en moeder had enkele franken gekregen om de begrafenis te kunnen te betalen. Sindsdien mocht ik op de fabriek het werk van m'n vader doen. ik kreeg hetzelfde loon als vader, maar dat was nog altijd minder dan toen wij met ons twee er werkten.
Ik had er niets van begrepen toen mijn moeder als één groot verdriet had zien zitten met de brief en jammerend mij toeriep. Ik was nog jong en had van niets schrik. In het weekend ging ik met mijn vrienden naar het café en in de week werkte ik twaalf uren aan een stuk. Van het leven kende ik niets. Ik was zelfs nog nooit buiten de stad geweest. Ik was pas achttien geworden en had zelfs nog nooit een meisje gekust. De veldwachter had de brief voorgelezen, want moeder en lezen, dat ging niet samen. Ik had de brief nog eens goed bekeken en behalve de stempels had ik mijn naam kunnen lezen. De rest was in het Frans opgesteld en daar kende ik ook niets van. De veldwachter had mijn moeder gezegd dat ik ook soldij zou krijgen. De soldij was hoger dan het loon dat het fabriek betaalde.Daarmee kon ik m'n moeder troosten. Ik was erop vooruit gegaan.
De dag dat ik me moest aanmelden was er snel. Met een valies waar haast niets in zat klopte ik aan bij het wachtlokaal in de kazerne. Een norse man verwees me naar een groot plein tussen de grote gebouwen. Toen ik het plein had gevonden werd het mij duidelijk dat ik er niet alleen was. Een honderdtal jongens stond met dezelfde brief in de ene hand en een koffer in de andere hand een beetje doelloos te kijken.
De norse man kwam aangelopen en riep in een schoon Frans dat we ons in een rij moesten zetten. Ik verstond geen woord van wat die man riep, maar ik volgde heel nauwgezet de man die naast mij stond. Hij had zich al voorgesteld hij heette Karel. Zijn vader was fabrikant van machines. Hierdoor kende hij wat Frans.
De norse man werd heel boos. Want blijkbaar ging het allemaal veel te traag. Omdat Karel en ik samen met enkelen anderen in een rij stonden, sloten de meesten zich bij ons aan.Een sukkelaar, zoals ik, maar met minder geluk stond nog een beetje verward rond te kijken. De norse man vloog tegen hem uit en in het platte Brugs maakte hij de jongen belachelijk.
We werden per tien ingedeeld en kregen een kamer toegewezen. Een ijzeren bed met strozak en een kast die niet op slot kon. De kamer was vier op vier groot en de bedden stonden ook boven elkaar.
We moesten dezelfde dag nog naar de kapper waar ik een millimeterkapsel werd aangemeten. Nadien vlogen we met zijn allen onder de douche. Poedelnaakt stonden we in groep onder de douche. Ik had nog nooit een andere gast zo naakt gezien en ik wist echt niet waar te kijken.
Na de douche werden we doorverwezen naar de QM, het magazijn, waar we ondergoed, kousen, schoenen, een vest en een broek kregen. Vermits we wel alleen onze schoenen mochten passen, was dat het enige wat goed paste. Toen we terug op onze kamer kwamen om ons om te kleden, was het net een hele verkleedparade. Nog een geluk dat we met elkaar de hemden en broeken konden wisselen, want zo konden we toch een passend geheel vinden.
Voor de meesten van de kersverse rekruten was deze dag al een hele belevenis. Een nieuw kostuum en nieuwe schoenen tegelijkertijd dat was me nog nooit overkomen. Mijn laatste nieuwe schoenen dateerden van mijn plechtige communie en de contreforts waren toen gemaakt uit karton. Nu had ik mooie leren bottines die met echte veters konden afgesloten worden. Toen ik me zo zag staan, dacht ik aan mijn moeder. Ik wist dat als ik dit haar zou laten zien, ze veel minder verdrietig zou zijn. Nieuwe kleren en nieuwe schoenen, zonder te moeten betalen, wat een feest!
We werden opgeroepen om terug in het gelid op het grote plein te komen staan. De norse man las ons een lange Franse tekst voor, iets wat ik totaal niet verstond. Karel had achteraf hetgeen die man had gezegd voor me vertaald, het enige wat ik er nog van weet was dat als we gingen lopen we de dood met de kogel zouden krijgen.
Ik moest altijd aan mijn oude moeder denken. Waarom moest ik nu vertrekken? Ze had niemand meer. Haar zussen waren al lang dood. Ook langs vaders kant was er geen familie meer terug te vinden. Bij zijn begrafenis stonden er een paar collega's naast ons op het kerkhof. De baas had hen een uurtje vrij gegeven om mijn vader mee te begraven.
Ik kon de pijn die ik toen voelde als ik aan mijn moeder dacht, nog steeds voelen. Ze had met haar bevende hand op mijn voorhoofd een kruisje geveegd. Ik kon haar duim nog steeds voelen branden. Het gevoel dat anderen dit konden zien maakte me onzeker Ik durfde toen zelfs niet eens aan mijn voorhoofd te komen uit angst dat ik het kruisje zou afvegen. De oproepingsbrief was voor haar een aanslag geweest op haar gezondheid Het voelde voor mij als een aanslag op haar leven. Toen we naar de kantine gingen om te eten, moest ik aan haar denken, want zij had al maanden geen echte warme maaltijd gehad.
De eerste dagen in het leger vlogen voorbij en al snel begreep iedereen de meeste bevelen die in het Frans galmden doorheen de kazerne. De geur van de zeep die we moesten gebruiken om de gangen te schuren, heeft jaren aan mijn handen gehangen. Onlangs rook ik het nog en zag ik me als groene rekruut de zeep raspen en vermengen met het koude water voor we de gangen konden schuren. Ik herinnerde me nog hoe ik als onzeker jongentje deze hel was binnengestapt. Het gebrul van de onderofficieren was ik snel gewoon, in de fabriek waren er ook chefs die zo konden brullen. Karel vertaalde veel voor mij en ik deed soms de zware karweitjes voor hem. Want kracht was mij niet vreemd.
Morgen het vervolg (de oorlog begon).
feedback van andere lezers- harmandi
Een aardig begin van een vervolgverhaal.
De eerste alinea maakt nieuwsgierig, trekt me het verhaal in. Maar toch verlies je me een beetje. Dat komt omdat je in het middenstuk niet verhalend schrijft, maar meer een opsomming geeft van gebeurtenissen. Dit begint bij de alinea beginnend met 'De dag dat ik me moest aanmelden' en eindigt met de alinea beginnend met 'We werden opgeroepen'.
Dat hele middenstuk kan compacter, korter. De emotie ontbreekt daar ook, waardoor het even taai aandoet en traag leest. Zo tegen het einde gaat het weer wat beter.
Een paar extra opmerkingen.
'deed me altijd goed. Het deed mijn gedachten dwalen' - herhaling van 'deed' is niet zo mooi. Afwisselen is beter.
'Ik had er niets van begrepen toen mijn moeder als één groot verdriet had zien zitten met de brief en jammerend mij toeriep.' - deze zin klopt niet.
'De norse man werd heel boos. Want blijkbaar ging het allemaal veel te traag.' - De eerste zin komt wat knullig over. Deze kan sowieso beter samengevoegd worden met de tweede zin. Stop een beetje emotie in je taalgebruik, wat beelden. Bijvoorbeeld: 'De norse man vertrok zijn gezicht van woede, blijkbaar ging het hem allemaal te traag.'
Vermijd het beginnen van een zin met 'toen'. Dit doe je in dit stukje een aantal keer.
Volgende week lees ik verder!
ivo: dit is een zeer goede fb ik probeer het terug te reviseren - miepe
en jammerend mijn... toeriep (woordje vergeten?)
ik voel mee met die moeder!
ivo: ondertussen verbeterd gewoon mij van gemaakt.
Bedankt ... ik probeer mij stijl hier wat uit ..
Dank je wel voor het lezen en de fb - Theo_Roosen
Het verhaal is veel belovend. Kijk al uit naar een vervolg. En dan ineens die belastingbrief. Goed en verrassend. Opm. : diebij => die bij 2de par.
Ik veronderstel Ivo dat uw verhaal zich afspeelt voor de eerste wereldoorlog ( bevelen worden in het frans gegeven ). Ergens schrijft je dat ge gaat douchen ? Waren er reeds douchen in die periode ? Misschien sla ik de bal mis. Maar kijk dat eens na. Soory Ivo voor deopm. Throke.
ivo: de douche was er toen al hoor. Rond de eeuwwisseling waren er in de huizen al baden en werd er al gedouchd.
Het foutje pas ik aan - drebddronefish
Meer dan een uitstekende beginschets voor een verhaal. Knap Ivo
groetjes
ivo: bedankt Dreb - Henri_Cylma
stop je tekst eens door de spelling- en grammaticacontrole van word, er zitten nogal wat spelling- en tikfouten in.
ik ben eerder liefhebber van beschrijvende taal en schilderende beelden, jij schrijft eerder in spreektaal. maar dat is een persoonlijke keuze. het is een goed begin, ik zal proberen de rest ook door te nemen.
ivo: tiens mijn spellingscontroler geeft geen fouten meer aan .. ik zal het nog eens doen, misschien zelfgekozen woorden, de vrijheid van het moment. Spreektaal, dat kan .. - eric
Belofte maakt schuld. Ik heb alle delen tot één Word-document samengeplakt en ben er nu mee bezig...
Dit deel heeft in ieder geval m'n bewondering mee. Moest even aan Ward Ruyslinck denken.
Knap!
ivo: bedankt eric - Henny
Dit is in ieder geval een goed begin en ik werd er wat meevoelend van. Als dat je bedoeling was is je dat goed gelukt.
ivo: bedankt ... henry - thijl
Mooie beeldspraak en meeslepend verteld.
ivo: bedankt Thijl ... - VUURKRACHT
zoals harmandi zegt:een aardig begin van een vervolgverhaal!Zal volgende delen zeker lezen.
|
