Volg ons op facebook
|
< terug
herinneringen (3)
Om mee te zijn gelieve eerst de 2 vorige delen te lezen, zodat de context van het geheel mee hebt en je dit gedeelte hierin kan plaatsen.
------------------------------------------------------------
Het onweer was voorbij en we reden terug naar huis. Over de autostrade rijden is als terecht komen in een grootstad waarin de huizen zich rijdend verplaatsen. Je komt heel wat mensen tegen die je niet kent en de wagens die je passeren kosten haast zoveel als een huis of een appartement.
Plots moest ik afremmen en de noodlichten doen branden. Een file deed ons vertragen. Wat verder zag ik hoe een caravan verpletterd was door een vrachtwagen.
Het deed me denken aan onze aftocht. Lange rijen mensen die haast in shocktoestand probeerden te ontkomen aan het geweld dat hen had overvallen. Karren en auto's versperden soms onze weg en vaak genoeg moesten de soldaten het enige bezit van die arme mensen de gracht in duwen zodat we tijdig ons bivak konden bereiken
Het gehuil van jammerende mensen deed mijn hart breken.
Op sommige plaatsen hadden de kanonnen gesproken en lag de weg nog bezaaid met kapotgeschoten karren vol met de inderhaast bijeen gepakte goederen. De lijken waren nog niet begraven en af en toe zagen we nog een kind bij de doden wenen. We hadden niet de tijd om ons te ontfermen over dit leed.
Vaak genoeg moesten we uitwijken omdat de vijand veel sneller optrok dan wij ons konden terugtrekken.
De velden die we passeerden stonden vol met gewas dat nog geoogst moest worden. Maar er was geen boer meer te bespeuren. Van de schoonheid die de natuur ons bood konden wij niet genieten. De angst dat we zouden beschoten worden was veel groter dan de rust die de bomen ons toewuifden.
De dagen volgden elkaar heel snel op en onze voorraad aan eten werd vaak aangevuld door het in beslag nemen van voorraadkelders bij boeren en rijke burgers. Op een dag reden we doorheen een klein dorp. De vijand was hier blijkbaar al geweest. Al de deuren van de huizen stonden open. Kapotgeschoten ramen en achtergelaten kledingstukken, die als speelgoed voor de wind doorheen de straten waaiden, beloofden niet veel goeds.
Op het kerkplein lagen de doden: door elkaar, doodgeschoten zonder pardon. Sommige vrouwen lagen halfnaakt op de trappen van de kerk. Ik zag het opgedroogde bloed op hun benen als een bevestiging van wat wij allen vreesden. De Duitsers hadden zich als roofdieren gedragen. Heel het dorp, inclusief de kinderen was op een beestige wijze afgemaakt.
We hielden halt, dit konden we niet zomaar passeren. De soldaten droegen de lijken een voor een naar het kerkhof dat zich naast de kerk bevond. We legden de lijken naast elkaar, zodat ze makkelijker konden begraven worden. Ondertussen waren enkele soldaten huis na huis langsgegaan om te zien of er nog overlevenden waren.
In een kelder hadden ze een jonge vrouw gevonden. Ze had zich kunnen verstoppen. De slachting was al dagen geleden gebeurd en sindsdien had het meisje niet meer gegeten of gedronken. Toen ze de lijken zag ging ze helemaal door het lint. Karel had haar kunnen kalmeren en had haar wat eten en drinken gegeven. Enkel het water had ze gedronken.
Na een uurtje was heel het plein leeg en lagen de doden in lange rijen op het kerkhof. We hadden geen tijd om ze te begraven, maar we hadden toch nog een beetje respect opgebracht in deze waanzin. Tijdens deze onvoorziene rustpauze had de smid bij enkele paarden nog snel wat hoefijzers gewisseld. Er was geen tijd geweest om onze paarden op een serieuze manier te verzorgen.
Toen we terug vertrokken hadden we het meisje in onze voorraadwagen gezet, zodat ze in deze hel niet alleen moest achterblijven.De sergeant wist dat dit verboden was, maar dit stukje menselijkheid moest de oorlog prijsgeven.
De rijen vluchtelingen werden alsmaar groter. Blijkbaar was het verhaal over wat er in het dorp gebeurd was doorheen de streek rondgewaaid, waardoor iedereen die kon vluchten vertrokken was. De Duitsers hadden baat bij het vluchten van de burgers. Dat hield de troepenbeweging tegen en zo konden we ons minder snel hergroeperen.
De honger onder de ronddolende vluchtelingen was enorm. Toen we halt hielden om te eten, zagen we hallucinante beelden. Vrouwen boden hun lichaam aan om zo een brok brood te bemachtigen.
Onze kok probeerde nog wat te regelen, maar de overvloed aan hongerige mensen was te groot. Onze wachtposten moesten hun geweer gebruiken om de menigte van ons weg te houden. De sergeant vorderde nog meer eten op bij de boeren, maar vaak waren hun voorraadkelders ook al geplunderd door de massa van honger stervende mensen.
Onze paarden moesten extra bewaakt worden want sommige uitgehongerde burgers durfden het aan onze paarden met een mes te doden, zodat het vlees verdeeld kon worden.
Hoe dichter we bij Frankrijk kwamen, hoe groter en verschrikkelijker de ellende werd. Uitgehongerde mensen met stervende kinderen in hun armen. Chaos, paniek en shock troffen we overal aan. In de grachten lagen de doden te rotten. Soms liep er een peuter wenend rond en was er geen ouder in de buurt om voor hem te zorgen.
De soldaten die de weg moesten vrijmaken, zodat we doorkonden, hadden het soms heel zwaar. Zij kregen de ellende als beer over hun hoofd uitgegoten..
Hoe een hele samenleving in elke dagen tijd kon veranderen in een nachtmerrie! We durfden 's nachts niet meer te gaan slapen en reden dag en nacht door. Het rijden 's nachts was heel gevaarlijk. Vaak moesten we halt houden omdat de weg vol lag met slapende mensen. Het ontruimen van de weg duurde soms veel te lang en het gevaar dat de vijand ons zou insluiten was heel reëel. Vaak trokken we met ons eskadron doorheen de velden, het ging wel trager dan over de weg, maar omdat we hier niet werden gehinderd door de vluchtelingen, ging het toch sneller.
We moesten terug richting Nederland, de Duitsers sloten ons in. Ik zag een oud moedertje zitten achter haar raam. Ze wuifde met een tricolor vlaggetje en wierp ons een kushandje toe. Ik moest terugdenken aan mijn eigen moeder en aan Katrien. Met welke angst moesten ze nu niet leven, ze wisten niet of Karel en ik nog leefden en hoe het met ons ging. Noch Karel noch Ik hadden tijd om te schrijven, alles ging razend snel.
Eindelijk hadden we Brugge bereikt. Daar kregen we het bevel ons een bivak in Ieper op te zetten. Zonder te rusten of te eten vertrokken we. De wegen waren hier redelijk vrijgemaakt. Sommige wegen waren exclusief voor het legertransport en daar konden we onze paarden flink laten draven. Het meisje dat we als blinde passagier hadden meegenomen, zat nog steeds veilig in onze voorraadkar.
De file had zichzelf opgelost in het gewone verkeer, waardoor we aan de toegestane snelheid terug naar huis konden rijden. Mijn kleinzoon had gezien dat ik met mijn gedachten ergens anders was en had zijn hand heel lief op mijn schoot gelegd. Alsof hij wilde zeggen dat hij me begreep.
Morgen het vervolg (loopgraven ...)
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
jee ivo, dit lijkt echt verteld uit de mond van een oud strijder, hoedje af hoor
ivo: ben ik ook (grapje) probeer heel wat stijlen uit en dit verhaal is al heel oud, er komen nog enkele afleveringen .. - remy
Mooi geschreven ivo, ben benieuw naar het vervolg.
ivo: lees mss ook herinneringen 1 en 2 ze behoren tot hetzelfde verhaal .. bedankt voor de FB - miepe
traumatiserend
gelukkig lees ik dit niet net voor het gaan dromen!
héél knap werk
ivo: tja, ik denk dat heel veel mensen met trauma's hun leven hebben moeten vullen en dat het huis dat ze met hun leven hebben gebouwd geveld werd met herinneringen. En soms zijn die herinneringen ontstaan uit pijn en miserie, die af en toe nog eens als een soevenier de gedachten vullen.
Bedankt voor je score - Theo_Roosen
De wreedheid van een oorlog en het daarmee gaande zinloos geweld beschrijf jeaangrijpend. Er zijn van die passages waarbij je de lezer werkelijk bij de keel grijpt en hem als het ware dwingt het zinloze van een oorlog te doen inzien.
Blijf het zeker volgen. Thro.
ivo: bedankt ... - Henri_Cylma
heel sprekende beelden, het is duidelijk dat je je verhaal zelf belangrijk vind. zeer sterk.
ivo: bedankt, toch is alles pure fictie hoor ... maar toegegeven in de laatste twee hoofstukken zal de moraal van het verhaal het geheel een kleur geven .. - Henny
Beeldend geschreven, heel goed! Een tip: je kunt beter wilde schrijven dan wou. Wou is spreektaal, wilde schrijftaal.
ivo: bedankt voor uw tip, ik pas dit nu aan - en nogmaals bedankt voor uw waardering - thijl
Levensecht. De wanhoop wordt tastbaar.
ivo: bedankt
|
