Volg ons op facebook
|
< terug
Het meisje op de fiets
Nadat de werken aan de Antwerpse Ring gestart waren, was hij verplicht geweest een andere route te vinden op weg van en naar kantoor. Beter gezegd : twee routes, want het parcours 's ochtends liep langs enkele eenrichtingswegen zodat hij 's avonds een andere weg moest nemen.
Wanneer precies hij haar voor het eerst had opgemerkt, kon hij zich niet meer herinneren. Wellicht niet meteen, want tijdens de eerste dagen van zijn "nieuwe route" had hij zich volledig moeten concentreren op de omgeving om zich op dit voor hem nieuwe terrein niet te vergissen, vooral tijdens de drukke avondspits.
Er waren ongetwijfeld enkele dagen verlopen eer het tot hem was doorgedrongen, dat het steeds hetzelfde meisje was. Het netvlies heeft een weerkerend vertrouwd patroon nodig, eer het geheugen tot een besluit kan komen.
Nadat hij gewend was geraakt aan de nieuwe route die hem 's avonds naar huis bracht, was hij begonnen de omgeving in zich op te nemen. Voorzichtig. Stap voor stap. Eerst de auto's om hem heen die net als hij ongeduldig stonden te wachten tot het verkeerslicht op groen sprong.
Bijna automatisch registreerde zijn netvlies bepaalde onderdelen van dit steeds opnieuw weerkerende patroon... Zoals die ene agent die hem telkens hoofdknikkend gebaarde dat hij veilig kon linksaf slaan. Op een keer had hij, zonder het in feite echt te beseffen, glimlachend terug geknikt en de waarderende blik gezien toen hij verder reed.
Haast op datzelfde ogenblik was hij zich van haar bestaan bewust geworden.
Hoe lang had ze deze weg al genomen? Wellicht nog vóór hem - vóórdat de werken waren gestart... Of misschien ook niet. Misschien had ze vroeger óók een andere weg gehad en was ze, net als hij, ertoe gedwongen geweest een alternatief te zoeken toen de grommende bulldozers hun taak waren begonnen.
Werkte ze ? Hij had aangenomen dat dit inderdaad zo was. Aanvankelijk had hij niet echt daarover nagedacht. Tenslotte was het best mogelijk dat ze in de buurt woonde en, om maar iets te zeggen, haar boodschappen per fiets deed, doch na verloop van tijd was hij meer en meer overtuigd geraakt dat ze zich verplaatste tussen haar werk en haar woning. Hij was tot die slotsom gekomen nadat hij vastgesteld had - met diezelfde nuchtere logica die hij als boekhouder overdag demonstreerde - dat ze hem steeds omstreeks hetzelfde tijdstip voorbijreed. En, zo had hij bemerkt, steeds zonder boodschappentas. Enkel zo'n klein, modern rugzakje dat op haar rug hing.
Droeg ze steeds dezelfde jurk ?
Pas weken later was hij op die dingen gaan letten. Eerst was er het onbewuste verlangen. De blikken die hij om zich heen wierp, wanneer hij het gedeelte van de rijweg naderde waar ze, van rechts komend, het fietspad op draaide en naast hem begon te rijden tot net voorbij het Sportpaleis. Daar draaide hij linksaf aan de verkeerslichten en zij reed rechtdoor. Dat moment duurde hooguit vijf minuten - soms meer, wanneer de avondspits in het honderd was gelopen - maar het kwam hem voor als gingen die vijf minuten sneller voorbij dan die ene seconde waarop ze nadien van elkaar wegreden.
Het was als een ritueel geworden. Enkele keren was het gebeurd dat hij haar niet had opgemerkt. Achteraf was hem duidelijk geworden waarom : hij had het kantoor niet op het gebruikelijke moment verlaten! Een op het laatste ogenblik binnenkomend telefoongesprek was er de oorzaak van geweest dat hij later vertrokken was. Waren dit de keren geweest waarop hij tevergeefs had gezocht naar haar figuur op de fiets, het fietspad opdraaiend en naast hem rijdend ? Hij was ervan overtuigd. Het kon toeval zijn, maar iets in hem zei
van niet.
Wat dan nog! Het was niet echt belangrijk. Of toch? Het zou niet eerlijk zijn, te doen alsof het hem allemaal niet kon schelen. Het was wel niet zo, dat hij er van wakker lag, maar toch betrapte hij zichzelf er op dat hij 's avonds in z'n auto stapte en, op weg naar huis, herhaaldelijk op zijn horloge keek, als wilde hij zich ervan vergewissen dat hij op tijd was. En wanneer hij haar dan zag, verscheen er een tevreden glimlach op zijn lippen. Hij probeerde z'n rijtempo te regelen, zonder de anderen te hinderen en, geholpen door het drukke avondverkeer en de drie verkeerslichten die zich op dat stukje van z'n parcours bevonden, slaagde hij er meestal in gelijke tred te houden en zo naast haar te rijden tot hij, voorbij het Sportpaleis, linksaf moest draaien.
Het verschafte hem het gevoel dat iemand kan hebben die kan genieten van de kleine dingen om zich heen.
Het werd zomer en dat veranderde het patroon waarin hij zich dag na dag had bewogen. De kleurloze kleding maakte plaats voor speelse topjes en rokken die vrolijk zwiepten in de avondbries. Hij vroeg zich af of hij haar meteen herkennen zou... en hij glimlachte tegen zichzelf toen hij - precies op tijd ! - haar fiets bemerkte. Ze droeg een simpele bloes die naar boven schoof toen ze zich vooroverboog en hij bemerkte het bleke strookje huid ter hoogte van de bovenkant van haar rok. Hij zag het slechts even in een fractie van een seconde doch het was een momentopname die nog lang nadien op zijn netvlies terugkeerde. Het maakte, dat hij de volgende dag - en de dag erop en de rest van die week - met een haast ziekelijke nieuwsgierigheid naar die plek begon te zoeken, naar het kleine bleke strookje, telkens wanneer zij naast hem kwam gereden.
Soms, wanneer hij tijdens de middagpauze even ging wandelen om z'n dagelijkse dosis frisse lucht op te doen, zag hij hoe mannen naar de voorbijfietsende meisjes uit de school om de hoek keken in een poging een glimp op te vangen van hun dijen, telkens wanneer hun benen op en neer bewogen op de trappers. Hij volgde de lijn van hun blikken en toen hij begreep waarnaar ze keken moest hij glimlachen.
Hij was dus ook een gluurder! Die gedachte amuseerde hem en toen hij op een keer de aanhef van haar rode tangaslip bemerkte aan de bovenkant van haar rok probeerde hij zo lang mogelijk naast haar te blijven rijden en vloekte toen het verkeerslicht op rood sprong en zij er door reed en verdween. Toen het verkeerslicht nadien terug op groen sprong, zag hij nog net een glimp van haar - op de plaats waar hij linksaf zou draaien.
Bestaat er een verband tussen kleine dingen die op zichzelf onbelangrijk lijken ? Hij moest het antwoord schuldig blijven en ergens kon het hem ook niet schelen. Hij verkoos het te beschouwen als een prettig ogenblik in de saaiheid van zijn dagelijks weerkerende routine. Hij kende het meisje niet, hij zou haar wellicht nooit echt ontmoeten, met haar praten of haar hand schudden, maar dat was niet eens belangrijk. Haar verschijning - de manier waarop ze rechtsaf draaide en naast hem kwam rijden - het was voor hem voldoende. Het maakte, dat hij zichzelf er soms op betrapte neuriënd in de auto te zitten en moeite moest doen om niet naar de andere automobilisten te zwaaien.
Toen hij haar een keer niet zag, maakte hij zich niet meteen ongerust - het was tenslotte niet de eerste keer. Hij keek instinctief op zijn horloge. Hij was op tijd. Schouderophalend concentreerde hij zich terug op de avonddrukte. Misschien was ze ziek. Of met vakantie. Het was eind september en het nog steeds aanhoudende zomerweer had een gunstig gevolg op de vakantiebestemmingen. Misschien lag ze wel te zonnen in Turkije !
Hij passeerde langs een Pizza Hut en zat even later in z'n zetel naar het avondnieuws op tv te kijken, de pizza op een bord op zijn knieën. Toen de beelden verschenen staarde hij als gehypnotiseerd naar het wrak van de verhakkelde fiets. Op de achtergrond bemerkte hij vaag de koepel van het Sportpaleis. Dan hoorde hij de omroeper vertellen over de aanrijding van een meisje door een roekeloze automobilist, die nadien op de vlucht was geslagen.
-"Het meisje werd in kritische toestand naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis overgebracht doch is uiteindelijk aan haar verwondingen overleden."
Een traan bengelde langzaam over zijn wang.
© eric
feedback van andere lezers- freke
een pracht van een kortverhaal met alles er op en eraan
de beelden kwamen spontaan voor mijn ogen
fantastisch geschreven
ggreetzz, fréke
eric: Dank je wel, dit doet deugd! - lin
Zeer meeslepend verteld. helaas een triest einde, dat ik niet zag aankomen. Het verhaal op zich is niet super bijzonder, maar de manier van vertellen maakt het dat wel.
Ik zou het streepje weghalen voor de op-een-na-laatste regel.
Voor leestekens zoals een : en een ? hoor je eigenlijk geen spatie te plaatsen, die zet je direkt achter de zin.
eric: Dank voor de "tips", lin - ik ga er meteen naar kijken! - ivo
de realiteit mooi gepakt in een verhaal zodat het onvergeetbaar in ons hoofd blijft plakken.
Als je zin hebt, lees mss eens het verhaal herinneringen - bestaat uit 8 afleveringen, - ik ben benieuwd voor uw reactie ..
eric: Dank, ivo - en met Herinneringen ben ik volop bezig - daar kom ik beslist op terug! - Vansion
goed gebracht
meer meegegeven dan lijkt op het eerste zicht
knap dus
eric: Dank voor het goedbrengen, An!
|
