Volg ons op facebook
|
< terug
Kinderlijk verlangen
Als men mij vraagt wat is de rode draad doorheen je leven dan antwoord ik steevast: "eten en ziekte". Terwijl de meeste mensen spontaan braakneigingen krijgen bij het woord "eten" als ze ziek zijn, zijn die twee woorden echter onwansmakelijk met elkaar vervlochten, zoals tresjes in een paardenstaart.
Mijn eeste levensjaar tot en met het vierde studiejaar kenmerkte zich vooral in ZIEK ZIJN. Ik leed aan Chronische Bronchitis én de Brusselse stadslucht deed mijn longen geen deugd. Met wekelijkse spuiten bij de huisarts, hopen antibiotica- en zetpillen en vieze hoestsiropen werd de ziekte zo goed als het kon bestreden. Maar tijdens het derde kleuterklasje vond de arts het toch zinvol om me enkele weken te laten opnemen in het Zeepreventorium in De Haan om te genieten van de gezonde zeelucht. Mijn ouders zagen dit voorstel niet zitten en zo belandde ik enkele weken later bij tante Simone in Middelkerke. Tijdens de zes weken dat ik daar verbleef, heb ik de belangrijkste les in mijn leven geleerd: als je ziek bent, moet je goed en véél (taarten) eten. Mijn tante en groottante kweten zich voortreffelijk aan hun opdracht, nl. Maak van een chronisch ziek meisje een gezonde brok vitaliteit. En hoe kon je dat beter dan me vol te proppen met volgens hen 'gezonde' voedingsmiddelen?
Mijn ouders kwamen ieder weekend op bezoek. Tante Simone bereidde dan een feestmaaltijd waarbij haar zelfgemaakte appeltaarten en de St.- Honorétaarten, je weet wel die taart met centimetershoge slagroomrug, niet mochten ontbreken. Het was immers de traditie dat iedereen minstens twéé stukken taart at. Eerst deden we ons te goed aan de drie centimeter dik gesneden witte boerenboterhammen met smeuïge roomboter en lilaroze ham omringd met een dikke witte vetrand of de fijne sneetjes jonge Hollandse kaas. Dat, gecombineerd met bekers verse koemelk én afgerond met de stukken taart waren de hemel op aarde voor me. Ik keek telkens weer uit naar de komst van mijn ouders.
Mijn moeder bracht ook elke week nieuwe kleren voor me mee. Wellicht om het leed me daar achter te laten wat te willen verzachten.
"Isabella, kom eens hier en doe die lange broek eens aan?" Ze haalde uit een grote plastieken zak een donkerblauwe broek in zacht velours.
"Trek je buik eens in". Toen ze na vijf minuten duwen, snokken en sjorren mijn buik genadeloos had ingesnoerd en ik amper kon uitademen, zei ze teleurgesteld: "Die broek is wéér te klein"
"Wil je nog een stukje taart?" vroeg tante Simone.
Begerig knikte ik en ik volgde met argusogen hoe ze met de fijne zilveren taartenschepper als een graafmachine de zanddeegbodem van de schaal trachtte te schrapen waarbij de centimetershoge slagroomspie vervaarlijk op de schepper balanceerde om dan in een duikvlucht toch nog veilig op mijn bord te belanden.
De laatste week was er van ziek zijn geen sprake meer en ik groeide op tot een gezond te goed uit de kluiten gewassen meisje. Het viel mijn tante echter op dat ik veelvuldig in mijn haar krabde maar inspectie met de inderhaast gekochte luizenkam, leverde geen luis op. Een consultatie bij de huisarts bracht echter wel de diagnose 'over-voeding' aan het licht en zo eindigde abrupt het verorberen van heerlijke taarten als ik ziek was.
De daarop volgende jaren leed ik nog vaak aan Chronische Bronchitis maar de ziekte werd met voornamelijk met medicijnen bestreden.
In het vierde studiejaar las ik tijdens de Nederlandse les een verhaaltje over een meisje dat ziek van school thuis kwam. Haar moeder stopte het meisje in bed en gaf haar een beker thee en een stukje warme appeltaart.
Ik vond dat zo'n teder en warm verhaaltje omdat er iemand op haar wachtte en haar liefdevol verzorgde met een stukje taart.
Heel stiekem verlang ik er nog altijd naar dat een liefdevolle persoon me opwacht met een stukje warme appeltaart, als ik ziek ben.
feedback van andere lezers- RolandBergeys
-mijn eerste levensjaar (tikfoutje);
-...echter geen deugd: zou echter weglaten;
-...geleerd: als je ziek bent... kleine letter na:;
-hoe kon je dat beter dan door me vol te proppen;
-volgens hen "gezonde..." (niet hun) (of: volgens hen, met
hun...);
-bereidde een maaltijd, niet bereidde een - voor;
-achter te laten te wat te: een te te veel;
-standvastig een beker volgieten is een ongelukkige uitdrukking:
met vaste hand bvb, of hardnekkig;
-melk is goed, melk doet haar goed: tweede melk kleine letter,
en niet doet ze goed.
Het is een grappige anecdote, maar wel met wat veel foutjes, vind ik.
zwartkopje: Woeps ... shame (te snel opgeschreven) Alsnog bedankt voor het nalezen.
groetjes,
zwartkopje - ivo
ik vind dit heel leuk zwartkopje .. mooi hoor
Eten is zo'n apart onderwerp, voor sommigen zelfs een traumatische ervaring, omdat schuld en boete vaak doorheen die mond moet.
zwartkopje: Hoi Ivo,
Bedankt voor je leuke reactie. heb het verhaal wat ingekort, vandaar dat het nu beter lees, vind ik zelf.
groetjes,
zwartkopje - SabineLuypaert
heeeeeerlijk verhaaltje, (komt vast door de taart) loopt geheid door naar de bakker hierna zie (smile) zucht, ja je hebt gelijk aan 't eind ;) wilt iedereen wel denkik (maar tmag ook met andere taart dan van appelkes zijn (smile) ik ben allessinds niet moeilijk) grinnikt
zwartkopje: hihi... leuk dat je het een heerlijk verhaaltje vind enne... ik hoop voor jou dat er iemand met een bananentaart je staat op te wachten, hihi!
bedankt voor je toffe feedback.
groetjes,
zwartkopje - lin
Heel leuk opgeschreven, alleen ergerde ik me wat aan de "hihi" die hoort in dit verhaaltje niet thuis. Verder leuk om te lezen.
zwartkopje: Hoi Lin,
Bedankt voor je reactie. Je hebt gelijk. Het hoort er niet in thuis. Meer nog, het moet er weg uit.
Dank voor je reactie.
groetjes,
zwartkopje - Nine
Lekker verhaaltje, graag gelezen
zwartkopje: Dank je voor je leuke feedback. Euh... ik vond de taarten lekkerder dan het verhaaltje, hihi!
groetjes,
zwartkopje - miepe
zo knap dat je erover schrijft!
en goed schrijft ook!
zwartkopje: Dank je Miepe voor je mooie reactie.
groetjes,
zwartkopje - lichtje
ik sta klaar met appeltaart maar je hebt je nog niet ziek gemeldt :)
Erg goed en knap vind ik het spel met de woorden ziek en eten
Lichtje
zwartkopje: Euhm... bij deze: ik verklaar mezelf FORMEEL ziek! hihi!
groetjes,
zwartkopje - Theo_Roosen
Je schrijft toch ongelooflijk goed zwartkopje. Heb het in één ruk uitgelezen. En hoe je dat lekkers beschrijft ? Indrukwekkend mooi.
Mijn smaakpupillen haast beroerd tot het aandoenlijke. Mooi, echt mooi. Groetjes, Throke.
zwartkopje: Wow... Throke. Bedankt voor je lovende feedback. ja, waar het hart van vol is, loopt de mond van over, hihi!
groetjes,
zwartkopje
|
