Volg ons op facebook
|
< terug
Vragen ? (2)
Lees aub eerst deel 1, want de context van dit verhaal zit mede in het vorige vervat.
--------------------------------------------------------------------------------------
De prins was ontmoedigd.
Eerst had hij nog gedacht dat hij de zin van het leven kon vatten door er voor te zorgen dat hij opgewekt en onbezorgd was. Zelfs door zich onder te dompelen in de vrolijkheid van de wijn en het organiseren van grote feesten, met dansende slavinnen en wervelende muzikanten, en waar aan niets een gebrek was, sprak de leegte nog steeds diep in zijn hart.
Ook na de gedachte dat hij zichzelf onsterfelijk zou maken door tempels te bouwen en boomgaarden aan te leggen, en na het gezwoeg van de vele mensen die zijn wens moesten verwezenlijken, bleek de uitwerking van deze droom niet meer dan een ijdele opwelling te zijn. De leegte bleef zichzelf opdringen. Hoe vaak had hij de gebouwen van zijn voorgangers niet bekeken en vastgesteld dat ze op geen enkele manier van nut waren voor de mens die nu, op deze dag, moest overleven, in zijn habitat. Sommige gebouwen waren zo in verval, opgeëist door de tijd, waardoor de vergankelijkheid hen terug tot het wervelende stof had herleid.
Wat zou er van mij overblijven als ik morgen zou sterven? Een vraag die hem echt bezig hield.
De rijkdom die hij had vergaard, zou verdeeld worden onder hen die enkel maar rijker werden van zaken, waarvoor ze niets hadden moeten doen. Maar was dat de zin van het leven? Als hij vandaag al zijn rijkdom verdeelde het zou me geen stap dichter bij het nut en het doel brengen. De overwegingen van de prins wogen zwaar op zijn gemoed.
Zelfs het op de markt kopen van slaven kon hem niet eens verstrooien. Hij zag het leed in de ogen van de bange mens die zo per opbod te koop werd aangeboden. De kwelling dat deze mensen de economie van zijn land bepaalden, maakte hem droevig.
Ook de slaaf, als die een dag hard had gewerkt en zijn eigenaar had gediend zoals het moest; zou die de zin van zijn leven gevonden hebben in de onvrijheid en het lot dat hem getroffen had? Zelfs al deed die mens nog zo zijn best, welke impuls zou men hem moeten geven om de echte zin te ontdekken?
Als hij, rijke koningszoon, die aan niets gebrek had, ook in die overdaad, de zin niet kon vinden, en de arme in zijn gebrek dit ook niet vond, waar zat de zin van het leven dan verborgen op deze aardkloot ?
De feesten kwamen zijn neusgaten uit en zelfs het zichzelf dronken voeren, maakte hem niet blij. Integendeel, de dag nadien was de kater dubbel zo hard, want het had de prins geen el dichter gebracht bij het zinvolle dat hij zocht in zijn leven.
Het leven begon hem feitelijk tegen te steken. Al wat hij ook maar kon bedenken, was maar een manier om te ontsnappen aan de leegte die blijkbaar niet te vullen was. Het was net of hij rondjes in de woestijn liep. Hoe harder hij liep, hoe sneller hij terug bij zijn beginpunt kwam ...
Het enige wat hij nog zinvol vond was het naspeuren van de dingen die hij nog niet wist. In deze wijsheid kon hij nog een zin vinden, vooral omdat het de mens hielp in zijn bestaan op deze aarde. Ook al was het bestaan slechts zinloos.
Hoewel wijsheid meer pijn opleverde, omdat hij door de wijsheid enkel het zinloze kon vaststellen, vond hij dat het toch beter was om de zinloosheid voor ogen te houden, omdat de leegheid door het nastreven van het zinloze, de mens alleen maar 'dommer' maakte. De domheid van het zinloze, dat de mens deed streven naar de illusie van het bestaan, maakte dat de mens zwoegde en streed voor een handvol wind dat bij het sluiten van de hand ook de illusie doorheen de vingers verdween.
Wat de mens allemaal doet en overweegt, zorgt voor een 'overblijfsel' wat zijn eeuwig "zijn" zal bepalen. Of de mens dit nu leuk vindt of niet. Dit zijn de gevolgen van het leven. Hierdoor was de prins zijn eigen leven eens beter gaan bekijken. Zijn leugens, zijn grijze stappen, daden die feitelijk niet juist waren, maar waarvan hij heel goed wist hoe het in elkaar zat.
Hoe hij de realiteit ook anders had verklaard om zijn wandaden te kunnen verantwoorden, en hoe de anderen erin waren gelopen. Neen, hij wist het wel. Met het onverschillige in zijn leven had hij dit toegedekt. Zouden al deze daden zijn 'leven' bepalen? Hij had gezien hoe mensen zichzelf hadden opgezadeld met een 'schuld' uit het verleden. En hoe ze probeerden deze herinnering weg te werken. Een sublimatie die voortkwam uit het schuldgevoel en dat zich uitte in een zinloze, kwellende, activiteit.
De mens die geknecht werd door zijn eigen daden en hierdoor de wind achterna ging.
Door het overdenken en vooral het afwegen van zijn hersenspinsels kwam hij tot het besef dat de ogenschijnlijke doelloosheid van de natuur in een zeer goed verborgen systeem functioneerde.
Het systeem op zich was voor hem niet het doel om te doorgronden, maar wel de reden waarom het zo allemaal in elkaar zat. Hij had al opgemerkt dat als hij tarwekorrels in de grond stak er geen gerst of gort uit de grond kwam. Wat de mens in de grond stopte dat kwam er ook uit.
Misschien morgen het vervolg .
feedback van andere lezers- miepe
heel knap
zit vol nadenkers
(grappig vond ik dat het feesten hem uit de neus kwam)
ivo: zoiets ja ... bedankt voor de fb - drebddronefish
Mooi, mooi, bedrijvig is hij wel, des te meer reden, natuurlijk...
groetjes
ivo: bedankt .. - koyaanisqatsi
misschien moeten we maar heel bescheiden blijven en er van uitgaan dat we "slechts" microscopische schakeltjes in het mechanisme van de evolutie zijn?
ivo: bedankt voor de fb - Theo_Roosen
Filosofisch werkje dat tot nadenken zet. Throke.
ivo: zeer zeker Thro, je weet een buikje (airbag) zie je in elke moderne wagen, alleen in de heel oude zie je ze nog uitpuilen .. - ERWEE
Eens met koyaan - prima deel
er staat ergens bij het begin van een alinea: hoewel ... => Hoewel ...
ivo: bedankt ik verbeter ....
|
