Volg ons op facebook
|
< terug
Proza(c)
Als de pletwals van het verdriet voorbijdendert, is daar plots de troost van het schrijven: verwoorden wat je voelt en ontdekken dat je daarmee ook anderen heelt. Soms is er ruimte voor humor die zachtjes aan de randen van je verdriet knabbelt, die de scherpe kantjes er afvijlt. Schrijven en lezen, lezen en herlezen, ontroerd raken door je eigen probeersels, blozen om al die gedachten in hun blootje.
Wie had ooit gedacht dat schrijven niet enkel iets zou zijn waar je je leerlingen in de les mee belastte, een onderdeel van je vak, dat dierbare Nederlands? Je had het te druk: die lieve man, die kinderen, die maar bleven puberen, dat leven binnen de voorgeschreven lijntjes.
En dan is hij er plots niet meer, die lieve man. Een achteloos afscheid 's morgens en daar ging hij, om nooit meer terug te komen. Take 1 van dat afscheid was de enige take. Hoe vaak heb je hem later wel niet in slow motion afgespeeld? Je soulmate, de vader van je kinderen, je 'one and only', stierf eenzaam op zijn geliefde joggingparcours. Er was voor hem geen weg terug meer.
Nu is niets nog wat het ooit was: je werk (moet je die pubers nog lastigvallen met Karel ende Elegast, de dt-regels?); je kinderen (ver weg op kot); je huis ( veel te groot, als een jas na een streng dieet); je vrienden ( de mannen onder hen verdwijnen geruisloos uit je leven); je vrije tijd (je begrijpt meteen dat emancipatie nog steeds een loos begrip is als je eens alleen op café wil).
Maar al die tijd wist je het onderhuids wel. Herman de Coninck had het je indertijd al proberen duidelijk te maken: taal is een machtig instrument. Woorden spannen samen en - als het klikt- worden zinvol. Ze marcheren recht naar je hart. Proza(c) forever!
feedback van andere lezers- erinneke
grandioos geschreven, heel raak en met veel diepgang.
Je moet wel dringend aan je oeuvre werken, want ik zit erdoor ;)
Louisaatje: gekkie, maar doet me wel plezier - ivo
zeer mooi - Ghislaine
Fijn in opbouw en de climax niet omkeerbaar. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
De haakjes zaaien een beetje verwarring. Misschien dit aanduiden met - tekst -
Bij deze een hartelijk verlaat welkom in ons schrijvershuis. - RolandBergeys
Die haakjes storen helemaal niet. Het is een indringend stukje, mooi neergezet, het vertelt heel veel over jou, en het is pakkend.
Louisaatje: helaas autobiografisch... - lin
er afvijlt => eraf vijlt
Er was voor hem geen weg terug meer. => Er was voor hem geen weg terug.
Indringend verhaal dat ons inderdaad een kijkje geeft in de achtergrond van je schrijven. Heel mooi stukje proza(c)! - ERWEE
Volg de collega's hierboven, maar vind het voorts een prima stuk! - lilKim
Een aangrijpend stukje met een mooi woordgebruik.Meer van dat! - dichtduvel
Goed geschreven, uiteraard, maar alleszins zinvol. Grtz, Jef - aquaangel
Als de pletwals van het verdriet voorbijdendert, is daar plots de troost van het schrijven: verwoorden wat je voelt en ontdekken dat je daarmee ook anderen heelt. Soms is er ruimte voor humor die zachtjes aan de randen van je verdriet knabbelt, die de scherpe kantjes er afvijlt. Schrijven en lezen, lezen en herlezen, ontroerd raken door je eigen probeersels, blozen om al die gedachten in hun blootje
Ja helemaal super..xxxx - SabineLuypaert
een heel rakend stukje waar de pijn duidelijk naar voor komt. Ik hoop dat je bebrijding vindt in deze beklijvende gevoelens en, dat het vlug makkelijke r mag gaan, denken aan de leuke dingen zonder de pijn te voelen. het gemis blijft natuurlijk hangen als een groot gat in je zijn. Hele dikke knuffel en veel sterkte
|
