Volg ons op facebook
|
< terug
Moment in tijd
Het personeelsfeest was afgelopen. De vier uur durende brunch was begonnen om elf uur met champagne en fruitsap, kleine aperitiefhapjes en het langzaam verdelen van de grote groep in kleinere kringetjes zoals dat steeds weer gaat. Om uiteindelijk terecht te komen bij degene waar je altijd bij terechtkwam - wat was een mens toch eigenlijk een gewoontedier. De continue bijgevulde drank en aperitiefronde werd gevolgd door een koud buffet, dat verzorgd was tot in de kleinste hoekjes en waarbij menigeen zijn vingers bij had afgelikt. Buffet nummer twee was niet zo geslaagd volgens de algemene mening, maar uiteraard werd de baas geprezen op zijn uitstekende menukeuze toen de vraag naar voor kwam of het allemaal wel zo lekker was. Het daarop volgende dessertenbuffet had immers de resterende ongenoegens voldoende de kop in kunnen drukken. Na speechen van her en der en het uitwisselen van de cadeaus voor de grote baas, en enkele koffietjes achteraf, werd het feest tenslotte afgesloten en druppelden de voldane werknemers in groepjes huiswaarts.
Sidney had haar kleine autootje op de grote weg geparkeerd, en niet zoals de meeste anderen op de parking van het feestcomplex.
'Nog even snel een sigaretje roken,' zei haar collega Angie.
'Ja, doe maar,' antwoordde ze, 'ik moet toch nog effe mijn schoenen aantrekken.'
Ze had immers laarzen aan met een hoge hiel en daar kon ze niet zo goed mee auto rijden. Dus had ze in het heengaan platte schoenen aangetrokken en haar laarzen op de achterbank gezet. Nu wisselde ze opnieuw.
'Klaar?' vroeg ze toen ze zichzelf op haar stoel wurmde.
'Ja.'
Nog napratend over het feest, startte ze de auto en reden ze de weg op. Even later zagen ze het aanwijzingsbord voor de autostrade.
'Hier moeten we zijn,' zei Sidney.
Maar de weg naast hen veranderde in een busstrook, en ze twijfelde.
'Zou ik hier al naar rechts moeten?' vroeg ze luidop.
Haar collega keek mee, maar voor ze er erg in hadden waren ze de afslag van de autostrade al voorbij.
'Amai, da's wel heel raar aangegeven,' zei Angie.
'Ja, hé?'
Sidney gebaarde naar voor.
'Het is niet erg, wat verderop kunnen we terugdraaien. Dan rijden we de autostrade op vanuit de andere richting.'
Ze manoevreerde haar auto naar het linkerrijvak.
'Kijk, daar is het al,' zei ze lachend naar Angie, en ze zag in haar ooghoek een beweging. Een donkere auto ramde haar linkerflank in volle vaart. En toen vertraagde de tijd.
Alle besef van Sidney's omgeving vervaagde. De auto werd opzij geslingerd. De middenberm doemde voor haar op, het zonlicht blonk verblindend op de aanstormende tegenliggers. Ze stootte haar schouder hard tegen de deur toen ze haar stuur omgooide in een poging haar auto weer recht te krijgen.
Eigenaardig, dacht ze, wat beweegt de auto traag. Door het bruuske draaien aan haar stuur, begon de auto te slippen. Tergend traag in haar beleving kwam er een verlichtingspaal recht op haar af en hoewel ze dacht ik moet stoppen, ik moet stoppen schoof de auto lustig voort. Ze draaide haar stuur in de andere richting om de paal te ontwijken toen opeens de grond onder haar verdween. De auto stuiterde over de berm en dook dan het talud naast de autoweg af. Pas toen drong het tot haar door dat ze ook nog een handrem had. Pardoes trok ze hem op, en de auto kwam met een schok tot stilstand, neus in de gracht. Ze stootte haar hoofd aan haar stuur. De motor sloeg af. En toen werd alles zwart.
Wat een eeuwigheid later leek maar eigenlijk maar enkele seconden waren, besefte Sydney waar ze was en draaide zich om naar haar passagier. Angie zat versuft naast haar, maar mankeerde niks. Samen stapten ze bibberig uit en beklommen het talud. De inzittenden van de andere auto waren ondertussen ook al komen zien. Zij hadden gelukkig ook niks.
'Waar kwam jij ineens vandaan?' vroeg de man.
'Ik…' stamelde Sydney, 'euh…'
Ze voelde zich verward. De man van de andere auto ratelde maar door over het negeren van een rood licht. Ze had helemaal geen rood licht gezien!
'Ik weet niet,' zei ze, 'ik reed gewoon rechtdoor toen…'
De schade viel op het eerste zicht niet mee. De snuit van de aanrijdende auto was half afgescheurd en de rest was zo verkreukeld als een katoenen doekje dat net uit de droogmachine kwam. Haar autootje zag er niet veel beter uit : de hele linkerzijde was ingedeukt en het metaal was net voorbij haar deur helemaal ingescheurd. De snuit van de auto was omgeplooid bij het naar beneden storten in de gracht.
De politie werd er bijgehaald. De situatie werd uitgelegd, papieren werden ingevuld. De man stond erop dat Sydney een ademtest aflegde.
'Geen probleem,' zei ze tegen de agent, 'ik heb niet gedronken.'
'Hoe geraken jullie naar huis?' vroeg de agent wat later.
Sydney's vriend zat in een andere provincie, en was niet bereikbaar. Angie's vader en broers ook niet en haar ma kon niet rijden. De agenten stelden voor hen naar het politiekantoor te brengen, daar konden ze dan tenminste warm op een taxi of de bus wachten.
Veel later kroop Sydney nog steeds met de bibber op het lijf haar bed in. Haar vriend was begripvol geweest. Had gezegd dat ze, zelfs al had ze door een rood licht gereden, ze nog steeds van rechts was gekomen. Dat de andere een manoever uitvoerde, en had moeten zien dat de baan niet vrij was. En ze hadden niks : zij niet, en haar collega niet. De rest was maar een hoop metaal.
'Maar dan wel een dure hoop metaal,' had ze koppig weerlegd.
Haar vriend had haar eens goed vast genomen en gezegd :
'Daar heb je toch een volledige omnium voor genomen?'
Ze sliep niet erg goed. In haar hoofd bleef het ongeluk zich maar keer op keer afspelen. Opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Toen haar ogen zich eindelijk sloten, leek het of er een zwaar deken over haar heen kwam te liggen. Ze voelde zich heel ongemakkelijk. Maar uiteindelijk viel ze in slaap.
Zacht gemompelde woorden trachtten haar wakker te maken. Ze verstond ze niet goed. En ze kreeg haar ogen niet goed open. Versuft probeerde ze haar hoofd te schudden, maar dat maakte haar onmiddellijk misselijk. Afwerend hief ze haar arm op.
'Laat me met rust,' zei ze schor, 'laat me slapen!'
Maar de stemmen lieten haar niet met rust. En toen ze eindelijk verstond wat ze zeiden, was het te laat.
'Mevrouw, mevrouw, wakker blijven! U hebt een ongeluk gehad!'
'O mijn god,' zei Sydney, en toen blies ze haar laatste adem uit.
feedback van andere lezers- ivo
wat een climax .... een goed verhaal ..
draakje: Dank je, Ivo. - Ghislaine
Mooi en af.
draakje: Dank je Ghislaine...I
k heb wat inhaalwerk te doen, maar ik kom nog aan jouw verhalen toe binnenkort.
Groetjes. - ERWEE
Prima!
Nu wisselde ze terug. => Nu wisselde ze opneiuw..
draakje: Dank je wel, Erwee. En ik heb het aangepast. - RolandBergeys
Leuk hoor, ik snap de fb van Drebd helemaal niet.
draakje: Ach, ieder het zijne, zeker?
Bedankt, Roland. - drebddronefish
Mag ik eerlijk zijn? Wie wil nu lezen over sigarettenrokende mensen en over accidenten en dingen die alle dagen gebeuren zonder een meerwaarde aan te brengen? Geen uitgever gaat geïnteresseerd zijn.
groetjes
draakje: Tja, 't is ook niet de bedoeling het direct te gaan uitgeven.
Bedankt voor de fb. - dichtduvel
Wel Draakje, je komt hier weer sterk voor de proppen met een verrassend slot. Jef
draakje: Dank je, Jef. - Mistaker
Een leuk verhaal Draakje, juist ook door de herkenbaarheid.
Groet,
Greta
draakje: Dank je, Greta. - aquaangel
ik was hier ook ;)
draakje: Gelukkig heb je niks, hé ;-) - Henri_Cylma
een nogal abrupt einde, mr daarom niet minder goed
waarbij menigeen zijn vingers had afgelikt of waar menigeen zijn vingers bij had afgelikt
draakje: Dank je. - erinneke
met veel plezier heb ik dit verhaal gelezen
draakje: Dank je. - messenwerper
Wat dit verhaal zo goed maakt, is de constructie, en natuurlijk ook de verrassing.
Tip: "en toen blies ze haar laatste adem uit" zou ik iets implicieter laten; onderschat de lezer niet: suggereer het, en duw het niet met de paplepel erin (krijg ik zelf ook regelmatig te horen van mijn"leermeesteres" vansion)
draakje: Dank je, messenwerper, en ik hou de tip in gedachten. - thijl
Wauw. Wat een verrassend slot. Ik zag het in ieder geval in het geheel niet aankomen. Graag gelezen!
draakje: Dank je, Thijl!
|
