|
< terug
De achterkant van mezelf (vervolg)
De muziek op de achtergrond paste perfect in het kader waarin we ons bevonden. Het zicht naar buiten was ook ideaal: een verlichtte fontein in een strakke tuin. Het samenspel van wat we binnen en buiten konden waarnemen, ging samen op in de muziek.
Het viel me op hoe de omgeving de stemming in de groep kon bepalen.De ober, die uit Joegoslavië kwam, kende zijn vak zeer goed. Feitelijk had de ober onze avond voor een groot deel bepaald. De man vertelde over zijn oorlogsverleden en over de pijn die hij had moeten doorstaan.
Omdat ik de locatie had mogen kiezen en de contacten had gelegd met de restaurantverantwoordelijke, kreeg ik ook de wijnkaart en de suggestielijst voorgeschoteld. Een eer die feitelijk niet mij toekwam, maar feitelijk bestemd was voor mijn vriend Roelof, want hij betaalde de rekening. Hoe ik ook probeerde bij de eigenaar en de ober dit duidelijk te maken, men bleef mij aanspreken en beschouwen als de initiatiefnemer van het hele gebeuren. Wat voor een residu zou dit misverstend weer achterlaten bij hen die ik zo lang niet meer had gezien? Hier kon ik echt niets aan doen. Ik werd in een positie gezet en ik kon me hier niet meer uit redden. Pas toen ik de ober de wijnkaart teruggaf en zei dat hij dit met Roelof moest regelen, werd de situatie terug rechtgezet. Maar, hiervoor moest ik wel een valse noot spelen, iets wat in het geheel van de avond ook weer eens opviel. Een situatie die eventjes vervelend leek, maar de ober was professioneel genoeg om in te zien dat hij zich had vergist en maakte dit achteraf meer dan goed.
Geconfronteerd worden met jezelf uit je eigen verleden is altijd vreemd. Het is vaak een onherkenbaar beeld. De verhalen kende ik wel, maar al het overige was net of het ging over iemand anders. De invulling die mijn vrienden hadden gemaakt was niet wat ik had onthouden. Mijn echtgenote moest er wel mee lachen.
De keuze tussen vlees of vis was snel gemaakt. Alhoewel vis me de laatste jaren veel beter kan bekoren, leek de geroosterde kalfsentercote met courgette zeer aanlokkelijk. En ik moet zeggen: het was een feest: zowel voor mijn oog, mijn mond als voor mijn buik. Meestal heb ik na zo'n maaltijd een ballongevoel in mijn reeds door de jaren gezette buikje. Deze maaltijd had me totaal geen last bezorgd. Waardoor het achteraf gevoel ook niet in een kater was veranderd.
Tijdens het gesprek aan tafel viel me op hoe de ouderdom had toegeslagen. Sommige van mijn vrienden waren veel mooier geworden. De grapjas van de groep had blijkblaar zijn status gehouden. Een eigenschap die hij misschien wel nodig had om zijn eigen zelfbeeld een houvast te geven. Ik lach liever met een ander dan met mezelf. Daarom was het ook niet storend dat hij als bliksemafleider fungeerde in de groep.
De verhalen uit het verleden hadden een heroïsche quotatie gekregen. Sommige voorvallen, die ik me nog wel herinner, maar eerder als banale voorvalletjes had gezien, waren blijkbaar verhalen die de moeite waren om terug opgevist te worden. Eenmaal men de toedracht terughaalde kon ik me de situatie weerom voorstellen. Blijkbaar was ik bijwijlen een wonderman geweest om bepaalde zaken recht te zetten. Iets wat ik toen zelfs niet eens doorhad.
Ik loste soms wel eens een probleempje op. Zelfs een onnozel telefoontje naar een bedrijf om te zorgen dat men toch de afgesproken waarborg nakwam, was al voldoende om het als een heldendaad terug te moeten horen. Blijkbaar hadden deze voor mij kleine ingrepen een hele grote indruk achtergelaten.
Het besef dat wij als mens soms veel meer achterlaten dan wat we zelf hadden gewenst of hadden beseft kwam me duidelijk voor de ogen.
Een verworven wijsheid waarvoor ik mijn vrienden heel dankbaar ben. Ik stel me nu wel de vraag of ze zich hiervan ook bewust zijn.
feedback van andere lezers- aquaangel
er zijn al mooie dingen gezegd in de feedback
xx
ivo: idd ... bedankt ook voor het lezen ... en je score .. - Theo_Roosen
Ik denk dat ieder mens, hoe miniem ook, een onuitwisbaar spoor achterlaat. Vele mensen hebben angsten, onbestemde angsten. Ze kunnen niet juist omschrijven waaruit die angsten bestaan, vanwaar ze komen, voor wat ze angst hebben. Ik denk dat de mens onbewust angst heeft dat na de dood geen spoor meer van hem overblijft. Hij leeft met de voortdurende angst, van geen betekenis te zijn geweest, voor zijn omgeving, zijn vrienden, zijn nabestaanden. Is het dat wat je in je verhaal tracht te verduidelijken of zit ik ernaast ? Theo.
ivo: neen hoor ... alleen hoeft die angst geen angst meer te zijn als je weet dat je motivatie eerlijk was. - ERWEE
Verhaalmatig goede verderzetting.
En wat betreft 'angsten': het zit in de mens ingebakken om het door te geven.
Gewoon hier en daar een beetje goed doen en verder gaan, lijkt mij een goede doelstelling.
ivo: bedankt Erwee ... - Ghislaine
Mooi. Het zou me iets moeten leren over angst en dat doet het dus niet. Het woord "angst" anzich doet me niets, ik ken dat gevoel ook niet. Wie bang is om te sterven is nog banger om te leven. Wie bang is om te leven, sterft toch. Beiden doe je één keer met alle gevolgen eraan verbonden.
ivo: idd Ghislaine en het leven is soms zo complex ... ach we ademen en dat is al iets ...
|
