Volg ons op facebook
|
< terug
twaalf en een half
Nee! Niet vandaag!
Vandaag kan het toch nog geen zestien Februari zijn?
Ik doe mijn ogen dicht en tel tot tien.
Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien en open mijn groene kijkers.
Helaas, het is niet gelukt. Het is kwart voor zeven op mijn Donald Duck wekkertje
en het is en blijft zaterdag zestien februari.
Normaal moet de zaterdag de fijnste dag van de week zijn, maar vandaag dus mooi niet.
Zo klein ik ben, net tien geworden vorige week, maar al wel met een eigen mening.
Hoe mijn moeder ook haar best heeft gedaan om me op te vrolijken en enthousiast te krijgen voor de dag van vandaag, ik haat deze dag nu al hoewel ik pas drie minuten mijn ogen open heb.
Beneden hoor ik al een lawaai en drukte van jewelste.
Banken schuiven, tafels kraken en pappie moppert.
Mijn grote broer schreeuwt de hele buurt bij elkaar omdat hij niet mee mag helpen van pappie.
Uit de keuken klinkt het gerammel van pannen en potten en het gerinkel van flessen en glazen.
Het schelle gepraat van buurvrouw Toos overstemt alles en iedereen.
Mijn zus krijgt een uitbrander van mammie omdat ze met haar vingers
slagroom uit de bak aan het likken is.
En ik, ik blijf gewoon in mijn bedje, lekker onder mijn Goofy dekbed.
Ik zeg nogmaals tegen mezelf, "ik blijf in bed vandaag"
Maar helaas, pas tien jaar dus nog niets te willen.
Om acht uur stuift mijn moeder mijn slaapkamer binnen, krulspelden in het haar en een oude jurk met bloemetjes aan.
Over dit alles een knalgele schort met ter hoogte van haar boezem de tekst: KOKKIE.
Haar gezicht wit gevlekt van het bakmeel en de vingers kleven aan elkaar van een rood goedje,
ik denk jam.
Met die plakvingers trekt ze me aan mijn pyjamajasje uit mijn bed en begint als
een waterval te commanderen:
"Uit bed"
"Ja mammie", zeg ik braaf.
"Pyjama uit"
"Ja mammie", zeg ik braaf.
Daarna krijg ik geen tijd meer om te antwoorden.
"Boterham eten in de keuken, douchen, kleren aan die hier liggen, haren kammen, tanden poetsen, naar beneden, niemand in de weg lopen, niet zeuren of janken, niemand pesten, niet je broer of zus slaan of schoppen, begrepen"?
"Ja mam" zeg ik zachtjes.
Op het moment dat ze weg wil lopen draait ze zich weer om geeft de laatste orders door:
" Beleefd zijn vandaag, iedereen netjes een handje of kusje geven want pappa en mamma hebben vandaag feest."
Een ogenblik kijk ik omhoog, knik een keertje en zeg zachtjes: "goed mammie".
Maar op het moment dat ze deur achter zich dicht trekt en weer de trap afrent naar beneden schreeuw ik in mezelf, "NEEEEE"
Ik ga vandaag niet als een opgezette aap vanaf twee uur vanmiddag naast mijn pappie zitten en dan van die kleffe handjes en natte kusjes krijgen.
Zoals daar komen: oom Karel, oom Sjoerd, oom Koos en al die andere ouwe drammers, in het bejaardenhuis ermee.
En laten we niet vergeten ome Driekus uit Oss, die stinkt naar poep. Bah!
Laten we het dan ook nog maar even hebben over de tantes.
Ik laat me toch niet de hele middag aflebberen door tante Corry of tante Bep. De gedachte aan tante Rosa doet me bijna huilen, haar onder de neus en op de kin. Geen tanden meer en dikker dan dik.
Van al die monsters zou ik een kus moet krijgen? Mooi niet.
Terwijl ik naar beneden loop op weg naar de keuken voor een boterham denk ik na over hoe ik hier vandaag onderuit kan komen. Als ik in de keuken ben pak ik vlug een reeds gesmeerde boterham met hagelslag en vlucht snel weer de trap op terug naar mijn kamer, lijkt wel oorlog beneden.
Ondanks dat ik het hele schema van mammie heb doorgelopen heb ik al weer een draai om mijn oren gehad van haar en een schop onder mijn kont van pappie. De reden zal wel zijn dat ik de nieuwe schoenen van mijn zus volgestopt heb met bakmeel en vijf knopen in de das van mijn broer gelegd heb.
Een uur voor aanvang is dan toch alles goed gekomen en geregeld.
De kamer is omgebouwd tot kroeg, tien kratten bier, kratjes fris in de hoek en een paar dozen wijn staan klaar voor gebruik.
De keuken ligt vol met lekkere hapjes en taartjes.
Pappie en mammie, geheel opgedirkt, in vol ornaat.
Mijn zus en broer in verschrikkelijk lelijke kleren en ik met een zwart jasje en een vlinderstrikje, geweldig.
Minder dan een uur en nog steeds niks bedacht om aan al die ellende te ontsnappen.
De spanning in huize Grootbroek loopt op.
Mammie loopt zenuwachtig heen en weer en zegt niks.
Pappie heeft van de zenuwen al een rooie kop gekregen alsof hij nu al bezopen is. Broer en zus zitten netjes te wachten op wat er komen gaat.
En ik, ik heb al diverse plaatsen in de kamer geprobeerd waar ik op een of andere manier uit het gezichtsveld van iedereen kan blijven.
Tot op dit moment, vijf minuten voor het begin, nog zonder succes.
Klokslag twee uur op de zestiende februari van het jaar 1979.
Auto's rijden af en aan. Voor en achter het huis is het een drukte van belang.
Opgedirkte mannen en vrouwen lopen als ganzen achter elkaar aan en sluiten voor de deur in de rij aan om het paar te feliciteren dat twaalf en een half jaar getrouwd is vandaag.
Gefeliciteerd pappie Bart.
Gefeliciteerd mammie Gina.
Gefeliciteerd zus Linda.
Gefeliciteerd grote broer Jeroen.
Gefeliciteerd…………….kleintje, Waar is de kleine Rob eigenlijk?
Op de derde tafel van links, helemaal achter in de kamer, waar de hapjes op staan ligt een groot tafelkleed met blauwe en bruine figuurtjes.
Het kleed is zo groot dat het tot op de grond hangt.
Achter het kleed, geheel uit het zicht van een ieder, staat een fles cola en een bakje chips met daarnaast een bordje met worst en kaas.
En achteraan, tegen de radiator aan, daar zit ik met een grijns van oor tot oor.
feedback van andere lezers- ivo
prachtig ... en zo herkenbaar mooi.
sabine: dank je Ivo
kan zo maar autobiografisch zijn - Ghislaine
Heerlijk impulsief zoals kleine kinderen dat kunnen zijn.
sabine: dank je - Theo_Roosen
Theo
sabine: dank je Theo - Vansion
prrrrettig en levensecht
méér dan van oor tot oor
sabine: dank je An, jeugdplezie - cehadebe
Super
sabine: waarvoor dank
|
