Volg ons op facebook
|
< terug
Uck you! (niets aan de hand)
Ik proef net van mijn voorlaatste pint, als Frank het café binnen stormt.
'Uck you!', roepen we, blij dat er wat leven in de zaak komt. Zijn rechterhand, volledig in het verband, trekt onmiddellijk onze aandacht.
'Geef die mannen hier eentje van jezelf, doe er mij maar twee'.
Nog voor hij zich op een barkruk neerploft, neemt hij het woord.
'Miljaar wat ik vandaag alweer meegemaakt heb'.
We gaan eens goed zitten voor hoofdstuk zoveel uit de sterke avonturen van Frank.
'Vanmorgen zei ik tegen mezelf: daar is ze dan eindelijk, de zon', zo begon hij zijn relaas.
'Snel mijn fiets uit de stal. Ik fiets alleen met droog weer zoals jullie weten. De globale opwarming van de aarde is slecht voor mijn conditie.
Ik bedwong de molshoop van As met een vinger in de neus. Een beklimming over een afstand van één kilometer tweehonderd met een stijgingspercentage van vier noem ik geen berg. Ik ben geen amateurke hé.
Het fietspad was nog kletsnat en vol plassen. Naarmate ik Genk naderde werd het wegdek steeds erger. Ik twijfelde nog of ik de kleine weg zou nemen richting Zutendaal, of via de ring langs het ziekenhuis. Ik koos voor het tweede, helaas.
Net voor het ziekenhuis was een grote plas water. Ik weet nog altijd niet precies wat er gebeurde, maar op de een of andere manier gleed mijn fiets weg onder me toen ik door de plas tegen vijfendertig per uur koerste. Ik maakte me daar een smak! Nu wil het toeval dat ik languit kwam te liggen op het zitbankje dat daar langs de weg staat. Als het weer het toelaat is dat bankje ingenomen door zieken en halfdoden die met hun hoofd in de smog aan kankerstokken zuigen of hun leven ervan afhangt. Het stond er verlaten bij, waarschijnlijk omdat het nog frisjes was buiten. Slecht voor de gezondheid.
Maar goed. Ik begon met de schade op te meten. Ik wou rechtstaan, maar bemerkte toen dat ik met mijn voet doorheen een plank van het bankje gedonderd was. Hoe ik ook probeerde, het gelukte me niet me los te wrikken. Nou ja, geen nood. Ik lag vlak voor een ziekenhuis langs een drukke weg. Er zou wel meteen hulp opduiken. Ik zocht naar mijn racefiets. Straf! Die was ondanks de crash gewoon op zijn twee wielen terecht gekomen, alsof niets aan de hand was, tegen een boom drie meter verder.
Ik moet daar minstens een kwartier hebben liggen woelen, toen ik vaag een besef van pijn begon te krijgen. Mijn rechterhand begon te kloppen. Moeizaam draaide ik mijn hoofd in de richting ervan. Het bungelde zowat losjes onder de zitbank. Verbijsterd zag ik dat de middelvinger was losgerukt. Hij hing nog met een dun sliertje huid aan het hand. Vreemd dat ik het niet eerder gevoeld had. Het verbaasde me ook dat er zo weinig bloed uit sijpelde'.
'Hou toch op Frank! Jij altijd met je sterke verhalen. Denk je nu echt dat ik daar een woord van geloof. Kom zeg. Als je vinger afgerukt is schreeuw je het uit, én bloed je als een varken'.
Zo gaat het dikwijls. Frank komt met een verhaal. Danny, de cafébaas gelooft er niets van. In feite gelooft niemand van ons er ooit iets van. Maar we horen Frank graag vertellen.
'Kom Danny, geef nog een rondje van mij. Laat hem verder vertellen', sus ik.
'Ja Danny, hou je mond', roept Dirk, 'ik ben benieuwd hoe het verder gaat'.
'Ja? Kan ik weer ongelovige Thomas? Goed. Ik lag daar dus, verdoofd. Ik begreep niet dat niemand stopte. Verdorie, ik had me mijn vrije dag anders voorgesteld. Auto's zoefden voorbij. Ziekenwagens passeerden met de regelmaat van een klok. Met een pijnlijke grimas gelukte het me mijn linkerarm in de lucht te steken. Dan zou toch iemand moeten stoppen. Maar neen hoor.
Een tijdje later realiseerde ik me dat de collega's ieder moment zouden passeren op weg naar werk. Middagdienst. Ik spaarde mijn krachten totdat ik één van hen zag. Weer iets later zag ik Ronny in de verte aankomen. Ik zwaaide zo goed ik kon. Ja, gelukt. Hij zag me. Hij zwaaide vrolijk terug en vervolgde haastig zijn weg. En Jurgen, én Kristof én Kevin. Allen groetten me gehaast. Het was toen, op dat moment, dat ik besefte dat van de weg af gezien het waarschijnlijk zo uitzag alsof ik aan het rusten was. Dat ik aan het profiteren was van het zonnetje, dat na twee weken regen, zich eindelijk vertoonde.
Ik panikeerde. Ik gebruikte mijn laatste krachten in een poging mijn voet los te wrikken. Zonder succes. Daar was plots de redding in zicht. Een wandelaar kwam mijn richting uit.
'Help me', smeekte ik schor toen hij dichtbij was.
De wandelaar keek schichtig om zich heen, greep mijn fiets, een echte Merckx van drieduizend euro, en weg was hij. Het werd zwart voor mijn ogen.
Ik kwam weer bij in het ziekenhuis. Een verpleegster stond naast mijn bed.
'Mijn vinger', schreeuwde ik, 'mijn vinger'.
'Het spijt me meneer, die hebben ze niet kunnen redden. De dokter zei dat als u zich wat sneller had aangemeld, de vinger nog gered had kunnen worden'.
'Mij wat? Mij sneller aangemeld? Ik lag hier recht voor de deur verdomme', wreef ik haar onder de neus.
Ik heb toen mijn fietsspullen genomen en ben het daar afgetrapt onder luid protest. Ik weet nu nog niet hoe ik er terecht ben gekomen. Man, wat was ik kwaad. Maar jullie kennen mij hé. Nu kan ik er alweer mee lachen. Ik heb immers nog acht vingers'.
Die Frank. Hoe verzint hij het? De middelvinger van zijn linkerhand is hij inderdaad al jaren kwijt. Daarom roepen we steeds 'uck you!' met opgestoken hand naar hem wanneer hij binnenkomt. De middelvinger verbergen we dan in de handpalm. Een grapje dat van Frank zelf afkomstig is. Hij pleegt ook wel eens te zeggen dat hij fantoompijn had toen hij iets had met Greetje. Die wou altijd manueel bevredigd worden, beweerde Frank, en hij is ocharme linkshandig.
Danny klapt in zijn handen.
'Proficiat! Dit is echt één van je betere verhalen. Kostelijk'.
'Ja Frank', grijnst Dirk, 'zeer amusant'.
Ik schater het uit.
'Dat is nu een dubbele uck you!'
Met ons drieën steken we beide handen in de lucht.
'Had ik het niet gedacht, jullie geloven me weer eens niet. Jullie geloven me nooit. Maar ik verwittig jullie maar één keer. Wanneer ik het verband er afhaal, …, het ziet niet smakelijk uit!'
'Ach Frankske jongen. Als dat allemaal waar is, dan stond jij nu niet hier. Dan lag je nog af te zien in het ziekenhuis'.
'Ja, en daar kun je trouwens niet gewoon opstappen'.
'Ja, doe nu maar dat verband af, einde verhaal, goede mop'.
Hij steekt zijn rechterhand de lucht in. Langzaam verwijdert hij het verband. Er lijkt geen einde aan te komen. We lachen. We verwachten alle drie dat hij ons gaat schrikken door plotseling de middelvinger onder onze neus te duwen.
Eindelijk rolt het laatste eind verband de toog op. Ontzet staren we naar het bebloede kleine stompje tussen wijs- en ringvinger. Terwijl we zo aan de grond genageld staan hoor ik hem mompelen.
'Waar heb ik hem geduwd? Ah, hier is hij'.
Met zijn goede hand graait hij plots iets uit zijn linker broekzak. Triomfantelijk steekt hij de afgereten middelvinger als een trofee in de hoogte.
'Fuck you!', roept hij doodleuk.
feedback van andere lezers- ivo
grappig en goed geschreven ... knap gedaan ..
jbrouns: Thx. ciao - RolandBergeys
-ik moet daar minstens een kwartier hebben liggen woelen (niet
daar hebben liggen-);
-ocharme.
Grappig verhaaltje.
jbrouns: Bedankt voor de correcties. ciao - erinneke
gruwelijk vehaaltje zeg, mijn maag keerde even. verder erg goed geschreven. hier en daar ma
jbrouns: Oei, al beter met uw maag? Ik trakteer een beker melk, dat helpt. 'Hier en daar ma ...' ????? Bedankt voor fb. - Ghislaine
Grappig en vlot neergepend.
jbrouns: Bedankt voor het lezen en fb. Ciao - lin
Prachtig verhaal, echt zo'n caféverhaal dat inderdaad ook een sterk verhaal had kunnen zijn (zal hier en daar toch nog wel wat aangedikt zijn..)
Vreselijk goed einde!
jbrouns: Bedankt voor het lezen, ja hij zal het wel wat aangedikt hebben ;-)
|
