Volg ons op facebook
|
< terug
Een nieuw tehuis voor Lucky
Vroeger, vroeger woonde ik bij oudere baasjes. Ik dacht dat ik het daar niet slecht had. Tenminste, ik werd alleen uitgelaten in de tuin en kreeg elke dag boterhammem met leverworst. Had nog nooit een brokje gezien en wist ook niet hoe ze smaakte. Het vrouwtje vond ik wel lief, dat weet ik nog wel. Van haar kreeg ik ook koekjes en ik mocht altijd bij haar op schoot zitten. Het baasje moest ik niet zo! Hij liep moeilijk en had een stok. Daarmee kon hij flink naar mij uithalen maar na een paar rake klappen wist ik het meestal te ontwijken. Soms kwamen daar ook kinderen op bezoek. Kleinkinderen noemde mijn vrouwtje ze. Zal best, maar ik heb die jongen toch flink gebeten toen hij mijn tepels uitdraaide! Vandaar dat ik de pest aan alle jongens heb die jonger dan zestien jaar zijn. Ettertjes zijn het, als ik er een zie begin ik meteen te grommen. Meisjes zijn wel lief. Bij hen kan ik zo lekker in het gezicht lebberen! Eerst ging de baas dood en een tijdje later het vrouwtje. Na een paar dagen werden we gevonden. Mannen wilden het vrouwtje meenemen. Daar was ik het niet mee eens en liet mijn blikkerende tanden zien! Daar waren zij het niet mee eens en voordat ik het wist werd ik in een kooi gezet en naar een dierenasiel gebracht.
Onze hond, Cas was gestorven. Omdat, vooral ik, niet zonder hond kan besloten we naar het asiel te gaan om een hond uit te zoeken. In het eerste asiel zaten hele kleine of grote honden. Dat zocht ik niet. Ik wilde een middenslag hond. In een kleiner asiel zag ik ook niet wat ik zocht. Daarom legde ik de beheerder uit wat onze bedoeling was.
"Vrouwke, ik heb wel wat. Dat beessie is gisteren binnen gebracht het heeft drie dagen op schoot gezeten van zijn dode vrouwke voordat ze gevonden werden."
Hij ging weg en kwam even later terug met een moddervet hondje. Doodsbang! Hij trilde heftig en hield zijn staart tussen de benen, toch had het diertje geen agressieve uitstraling. Peter en ik keken elkaar aan…
"Die wordt het!" zeiden we bijna in koor.
"Jullie moeten wel wachten tot de familie het hondje afstaat. Zo niet, wordt hij over veertien dagen vrij gegeven. Als ik iets weet bel ik jullie."
We praatten nog wat over en weer voordat wij vertrokken. Het hondje werd terug in zijn kooi gezet.
In dat asiel werd ik bij een ander hondje in een kooi gezet. Ik kon het goed met hem vinden en was blij met zijn gezelschap.Het was daar zo anders! Geen bank, geen huiskamer en geen vrouwtje. Het eten wat we kregen waren brokken, geen boterhammen met leverworst! Mijn maatje at ze wel. Ik niet, want verdriet en onzekerheid overmanden mij.
De volgende dag kwamen een man en een vrouw en zeker de vrouw had veel interesse in mij. Ondanks dat ik bang was keek ik haar toch aan, zou zij mij naar huis brengen? Nee, ze gingen weg en ik ging mijn kooi weer in.
De dagen verstreken en ik kwijnde weg. Alles was zo anders, eerst mijn vrouwtje dood, dan al die vreemde mensen en honden! Daardoor zag ik het echt niet meer zitten. Door de frustratie ging ik op de polsen van mijn voorpoten knagen.
We wilden dat hondje echt! Daarom belde ik een week later of de beheerder al iets wist. De man had nog geen contact kunnen maken maar zou zeker zijn best blijven doen. Wat ook waar was. Ondertussen waren we een naam aan het bedenken. Zelfs op de site vroeg ik aan enkele leden of ze een suggestie hadden. Er zaten mooie namen bij maar niet een waar we beiden tevreden over waren. Op een zondag zag ik een tekenfilm met de naam Lucky. Dát was het! Dit wordt zijn naam.
In de loop van de week kregen we het verlossende telefoontje. We konden hem zaterdag halen vanaf 10.00 tot 12.00
We zorgden ervoor dat we vroeg de boodschappen binnen hadden zodat Lucky zeker de eerste dag niet alleen werd gelaten.
De asielbeheerder kletste volop over van alles toen wij naar de hokken liepen en bleef regelmatig staan. Dat eigenlijk tot onvrede van mij. Ik wilde mijn hondje zo snel mogelijk hebben! Bij de kooien aan gekomen ging de beheerder een kooi binnen om Lucky eruit te halen. De hond was zo sterk vermagerd dat we de ribben door zijn zwarte vacht zagen steken..
"Hij mist zijn vriendje," zei de beheerder, "die is vorige week geplaatst. Lichamelijk is hij wel gezond maar hij eet niet. Jullie krijgen hem een week op proef. Mocht niets werken om hem aan het eten te krijgen kunnen jullie hem terug brengen."
Peter en ik keken elkaar aan en Peter zei: "We hebben wel voor hetere vuren gestaan, het zal ons wel lukken."
Ik dacht: Zoiets moeten ze net tegen ons en zeker tegen mij zeggen. Die hond gaat niet terug, daar zorg ik wel voor!
Na een hoop uitleg, papieren tekenen en zo konden we eindelijk gaan.
In de auto zat Lucky bij mij op schoot. Nou ja, zitten. Als ik een stuk deeg was geweest werd ik erg goed gekneed. Zo'n opgewonden standje was het!.
Omdat de riem die wij bij ons hadden niet goed paste gingen we eerst naar de dierenwinkel om een passend geheel te kopen. Dan eindelijk naar huis!
Vorige week werd mijn vriendje uit onze kooi gehaald. Toen had ik helemaal geen gezelschap meer. Ik bleef liggen op mijn plank, het leven had voor mij geen zin meer. De brokken liet ik staan en dronk alleen wat water. Mijn knokkels van mijn voorpoten waren opgezet door het knagen. Totdat ik opeens die mensen weer zag. Zij waren eerder geweest en deden aardig tegen mij! Jawel, ik mocht met hen mee. Kreeg wel een riem om en dat was ik niet gewend, want ik liep altijd los op de plaats en deed mijn behoefte waar ik wilde. In de auto was ik zo blij dat ik naar huis mocht dat ik trappelde van ongeduld op de schoot van mijn nieuwe vrouwtje! We stopten bij een winkel waar ze riemen en eten verkopen voor dieren. Ik keek rond of er ook boterhammen met leverworst lagen. Nee, die waren er niet. Later begreep ik waarom, dat is geen goed eten voor een hond. Na een rit in de auto kwamen we thuis. Tenminste, voor mij een heel nieuw huis. Onzeker stapte ik naar binnen. Een grijze kat lag op de bank. Kwispelend en piepend liep ik naar hem toe om te snuffelen. Dat vond de kat geen goed idee en begon te blazen! Het vrouwtje liep de keuken in en maakte de koelkast open. Eten, dacht ik! Eindelijk boterhammen met leverworst en ik begon om haar heen te dansen en te piepen.
"Heb je honger?" vroeg ze.
"Ja, leverworst!" kefte ik.
Ze pakte een bak en deed er brokken in. Ik snuffelde er een keer aan, liep de kamer in en ging teleurgesteld bij de baas op de bank liggen.
We maakten ons toch wel zorgen. Lucky kroop niet meer weg als we hem wilde uitlaten, dat was het probleem niet. Hij had al snel door dat wandelen leuk is, maar hij wilde nog steeds niet eten en we hadden hem al twee dagen. Lucky bleef wel als een schaduw achter mij aanlopen en vooral in de keuken piepte hij erg opgewonden. Wat wilde hij toch? Tijdens een boterham smeren stond hij weer te piepen. Opeens wist ik het! Oude mensen gaven vroeger boterhammen met leverworst aan de honden. Tenminste, dat deed mijn moeder vroeger. Ik legde mijn mes neer en snelde naar de supermarkt om worst te kopen. Een kwartier later kreeg Lucky een besmeerde boterham. Jawel, hij schrokte het eten op! Eindelijk at hij, ik had hem zover gekregen maar hoe krijg ik hem aan de brokjes? Weer vond ik een oplossing. Tijdens de boodschappen kocht ik brokjes met een gat in het midden en kattenvoer met veel saus. Thuis smeerde ik in wat brokjes de leverworst. Hij at er een paar met lange tanden en knoeide de vloer onder omdat hij eigenlijk alleen de worst wilde eten.
Tijdens het wandelen, nou ja wandelen, zwierde Lucky van links naar rechts om overal te snuffelen, daaraan merkte ik dat hij veel meer energie had. We kwamen ook een oude man met een stok tegen. Met hem liep ik regelmatig op en Cas -onze vorige hond- was gek met hem. Lucky niet! Hij gromde zwaar, nekharen en lippen gingen omhoog en hij begon met zijn tanden te klapperen. Foute boel! Dit was gedrag van een angstbijtende hond. Hier zit meer achter.
"Ik wil hem toch niets doen,"stamelde de man geschrokken.
"Dat weten jij en ik, Lucky blijkbaar niet," probeerde ik de man gerust te stellen. Zelf was ik ook geschrokken. We groetten elkaar en liepen ieder zijns weegs. Even later kwam ik de zestien jarige zoon van mijn vriendin tegen. Hij wilde enthousiast onze nieuwe aanwinst begroeten, maar Lucky vloog hem bijna aan van angst!
"Blijkbaar is hij bang voor vreemden," zei ik tegen Wesly, "dat komt wel goed als hij je beter kent."
Snel kwam ik erachter dat Lucky bang van jongens was tot ze een jaar of achttien zijn. Mannen met een stok of gereedschap in de handen was voor hem ook heel bedreigend. Vrouwen en meisjes waren geen probleem of bedreiging voor hem.
Elke keer als het vrouwtje de keuken in ging liep ik achter haar aan voor een boterham met leverworst. Hoe ik ook sprong, ze begreep het niet totdat ze met leverworst thuis kwam. Wat had ik een honger en wat smaakte de boterham! Later gingen we wandelen. Weer nieuwe luchtjes en indrukken. Opeens kwamen we een man met een stok tegen. Pijn! Pijn door slaag. Ik gromde, trok mijn bovenlip op, legde mijn oren in de nek en dreigde te bijten. Niet dat ik dat echt durfde, want dan kreeg ik weer slaag. Het vrouwtje zei wat tegen de man en we liepen door. Even later kwamen we een jonge knul tegen. Hij wilde mij aaien, zei hij. Aan mijn oren trekken en tepels uitdraaien zal hij bedoelen! Weer gromde ik bang uit alle macht. Ik liep nog wat na te mopperen tegen het vrouwtje toen we naar huis liepen. Begrijpt ze dan niet dat ik jongens niet moet? Thuis kreeg ik brokjes met leverworst en leverpastei erin gepropt. Met lange tanden at ik er enkele op.
Terwijl Lucky eindelijk wat brokjes at dacht ik na over het gebeuren. Hij moet slaag gehad hebben, dat kan niet anders. Wat hebben kinderen met hem uitgehaald? Lucky sprong bij mij op de bank en begon aan zijn poten te likken. Hij had ze kapot gelopen en ik zag dat zijn nagels veel te lang waren. Door die nagels stonden zijn tenen uit elkaar. Natuurlijk kon hij zo niet goed lopen! Dom dat ik er niet eerder naar gekeken had. Gelukkig had ik nog een nageltang voor honden in de la liggen. Lucky liet het knippen goed toe. Daarbij zag ik ook dat hij geen eelt op zijn voetkussentjes had, vandaar ook die kapotte pootjes.
Toen ik klaar was stond Lucky blij op en lebberde in mijn oor en nek!
"Dat doet je goed," zei ik vriendelijk, "nu eens kijken hoe we de problemen kunnen oplossen.
Volgens mij hebben we daar nog een hele kluif aan en ik vraag mij ook af hoe je aan die gezwollen polsen komt hoewel dat wel aan het minderen is."
Tegen vier uur is het voor de dieren etenstijd. Daarom smeerde ik brokjes met leverworst in en deed ze in de hondenbak. Voor de kat maakte ik een bakje met vleesbrokjes klaar en deed ook was jus over de hondenbrokken heen. Nog steeds niet van harte, maar Lucky at, eindelijk!
Peter kwam thuis en Lucky liep blij naar hem toe. Van hem was hij niet bang ondanks dat hij een man is. Peter ging door de knieën en liet zich gewillig door het hondje likken. De staart van Lucky kwispelde heftig van blijdschap!
"Henny, ik ga nog even tanken, ik was mijn pasjes vergeten," zei Peter nadat hij mij een kus gegeven had.
"Dat is goed schat, zie dat je weg en terug bent," grapte ik.
Peter ging weg. Lucky begon enkele rondjes te lopen, sprong op de bank en ging op een pols te knagen.
.Dat was het! Frustratie, verlatingsangst. Als oversprong gedrag beet hij op zijn polsen. In de keukenla lagen nog een paar ballen van Cas. Ik pakte er een en ging bij Lucky op de bank zitten. Hield hem het balletje voor en maakte schijnbewegingen alsof ik de bal wilde gooien om hem af te leiden. De hond keek aandachtig op en ik gaf hem de bal. Fanatiek begon hij op de bal te knagen totdat Peter terug kwam. Weer kreeg Peter een begroeting alsof hij jaren weg geweest was.
Na het wandelen deden vooral mijn voorpoten pijn. Waarom hebben ze ook van die harde tegels op het zand gelegd? Is toch nergens goed voor en van het nieuwe vrouwtje mag ik ook al niet op de stoep poepen. Mijn voorpoten bloedden, ik begon ze af te likken. Het vrouwtje fronste haar wenkbrauwen, pakte een voorpoot vast en keek heel bedenkelijk naar mijn nagels.
"Dat zal ik eens even verhelpen. Je nagels zijn wit daardoor kan ik heel goed zien waar het 'leven' zit."
Ze stond op en viste uit een kast een soort tang. Daarmee begon ze mijn nagels te knippen. Eerst wilde ik mijn poot terug trekken, ze deed mij helemaal geen pijn, dus liet ik het rustig toe. Toen ze klaar was merkte ik dat ik veel makkelijker kon staan en lopen. Van blijdschap begon ik mijn vrouwtje te likken. Na het slapen ging ik bij het vrouwtje zeuren om aandacht omdat ze zo lang naar een kleine tv op een bureau aan het kijken was.
"Je hebt gelijk," zei ze, "en het is ook etenstijd. Kijken of ik je nu aan het eten kan krijgen."
In de keuken kreeg ik een bakje met brokken die naar leverworst roken en er zat ook een lekkere jus overheen. Langzaam begon ik te eten en de jus te likken, smaakte eigelijk wel goed, toch at ik nog niet alles op. Hoopte stiekem op een boterham, maar die kreeg ik niet.
Na het eten ging het vrouwtje samen met mij naar de grote tv kijken. Behaaglijk kroop ik tegen haar aan en viel in een diepe slaap waarin ik droomde dat zij mij nooit in de steek zouden laten.
Opeens ging de achterdeur open en de baas kwam binnen! Blij sprong ik op en kefte: "Jij ook weer thuis," toen hij door zijn knieën ging om mij te begroetten begon ik hem van blijdschap te likken. Hij aaide me stond op en gaf het vrouwtje een kus.
Zei iets en ging weer weg. Verdrietig ging ik op de bank liggen en ging als vanouds op mijn polsen bijten. Het vrouwtje stond op, pakte een bal en liet die mij zien. Grote ballen kende ik wel, kleine niet. Aandachtig keek ik erna en het vrouwtje begon met de bal te bewegen en ze legde de bal bij mij neer. Nog nooit had ik zo'n bal gehad en ik begon er enthousiast op te knagen tot de baas weer terug was.
De volgende dag gingen we wandelen. Ik merkte dat Lucky beter liep nu zijn nagels kort waren. Toch liep ik nog niet ver, want hij moest langzaam eelt opbouwen. Lucky snuffelde in en om alle struiken die hij tegenkwam. Thuis zag ik dat hij een teek bij zijn poot had zitten. Zoals altijd wilde ik die eruit draaien en pakte de teek vast. Lucky begon zo te gillen dat het door merg en been ging! Trok zijn lippen op en toen ik toch door wilde gaan beet hij in mijn hand. Niet hard maar puur van angst! Ik snapte het niet. Een teek verwijderen doet geen pijn. Liet hem even bedaren, deed hem een snuitband om en onder geruststellende woorden draaide ik de teek er alsnog uit. Als hij kon zou Lucky mij nog eens gebeten hebben maar de snuitband maakte hem dat onmogelijk. Even later lag hij tevreden bij mij op de bank en viel in slaap. Daarbij draaide hij zich op zijn rug en ik zag ik dat hij nog maar een tepel had! Zachtjes aaide ik hem en een paar puzzelstukjes vielen bij mij in elkaar.
Sommige kinderen en hondentepels gaan niet goed samen…
Peter en ik bespraken later het voorval. Een ding wiste we wel zeker: Die hond houden we! Bij anderen heeft hij geen kans meer. Lucky kroop nog dichter tussen ons in op de bank alsof hij wist dat wij het over hem hadden.
Met korte nageltjes op mijn pootjes liep ik veel fijner te snuffelen tussen de struiken. Het vrouwtje liep ook andere routes zodat ik de buurt kon leren kennen en andere honden tegen kwam. Als ik er een zag wilde ik er altijd naar toe, ging in mijn riem hangen en trok heel hard om bij de hond te komen. Dat vond het vrouwtje niet zo goed en mopperde dan 'korter'. Ze begreep maar niet dat ik haar wilde helpen sneller te lopen! Begrijpt ze trouwens nog niet.
Thuis zag het vrouwtje iets op mijn poot en wilde het eruit draaien.
Het vrouwtje veranderde in een kwelgeest. Pijn, bloed, angst, heel veel angst!
Ik begon te gillen en beet haar van schrik. Dook ook meteen in elkaar, maar het vrouwtje sloeg niet. Ze sprak me geruststellend toe en deed een bandje om mijn bek. Weer pakte ze mijn poot en draaide er iets uit. Het deed zelfs geen pijn. Nadat ik weer rustig was viel ik in een diepe slaap. Later hoorde ik de baas en het vrouwtje over mij praten. Hun geur en lichaamshouding rook en zag er ontspannen uit. Daarom nestelde ik mij stevig tussen hen in.
Omdat we besloten hadden Lucky definitief te houden belde ik de beheerder. Ik vertelde ook wat onze bevindingen waren en dat we mishandeling vermoeden.
"Vrouwke, dat dachten wij ook al. Ik ben blij dat ge het zo opgelost het met eten en zo. Ge macht het hondje nog terug brengen, da witte."
"We willen het hondje niet terug brengen maar ik zou wel meer achtergrond willen weten als dat mogelijk is. Met meer informatie kunnen wij meer voor Lucky doen."
"Begrijp ik, vrouwke, als ge wilt bel ik wel de zeun die de papieren bracht voor oe. Ben al blij dat hij niet terug hoeft."
Enkele uren later belde hij terug. De zoon gaf schoorvoetend toe dat kleinkinderen wel eens de hond bruut behandeld hadden. Opa was slecht ter been en had een stok. Toen de man dement werd kon hij het hondje niet goed om hem heen velen. Het kan zijn dat opa hem wel eens een tik geven heeft. Meer wist hij ook niet maar de zoon was wel blij dat de hond bij ons mocht blijven. Loekie, zo heette Lucky eerst, heeft toch wel een goed thuis verdiend, vond hij.
Dat vond ik ook, bedankte de man en legde de hoorn neer.
Na de wandeling gaf ze mij brokjes. Gek genoeg begon ik die veel lekkerder te vinden zonder smeerleverworst en at ze gretig op. Het vrouwtje begon tegen iets te praten wat zij tegen haar oor hield. Aan de toon merkte ik dat zij soms blij maar ook soms wat boos was. Nadat ze nog een keer tegen dat ding praatte keek ze blij naar mij, riep me en begon met mij te dansen door de kamer. Waarom weet ik niet, maar ik vond het wel leuk en kefte en danste met haar mee.
Zo verliep ongeveer de eerste week met Lucky in huis. Er waren nog veel meer problemen. Niemand mocht binnen komen. Als ik naar de wc of naar boven ging blafte hij alles bij elkaar. Nu, ruim twee maanden later, is het een redelijk zelfverzekerd hondje. Vrolijk en hij heeft een gezonde vacht en gespierde billen. Kan ook los mee en gaat bij de stoepranden zitten.Tegen mannen met een stok, bezem of wat dan ook gaat hij niet meer te keer. Met jongens gaat het ook wat beter maar daar moeten we nog wel veel aan werken. Kortom: Lucky voelt zich thuis!
feedback van andere lezers- ivo
mooi dubbel verhaal, hoe je je kan inleven in de hond, dat is hondiaans en Freud zou daar zeker een visie op gehad hebben.
graag gelezen
Henny: Wij hebben veel hondenkennis en zo'n dier moet toch een kans krijgen, vind je niet? Echt luisteren doet hij nog niet. Dat is ook moeilijk om een zes jarige hond nog aan te leren, maar hij doet het nu redelijk goed. Wij willen hem niet meer missen en erg bedankt voor je reactie. - Ghislaine
Mooi. Twee hoofdpersonen met elke een visie op de zaken, alleen kunnen ze niet echt met elkaar communiceren. Jammer dat we onze dieren niet verstaan, het zou veel dingen ophelderen.
Henny: Dat zo zeker veel ophelderen. Gelukkig doet inlevingsvermogen ook erg veel en letten op de lichaamstaal. - SabineLuypaert
ik ben natuurlijk weeral heeeeeeelemaal verkocht he, net als altijd als het beestkes en pechvogeltjes bretft, denk dat onze lucky met adres cactus drie links wel eens raar zou kunnen fronsen als hij deze titel ziet hahaha, maar hij hoefde gelukkig niet op zijn pootjes te kwabbelen he uit angst (hoop ik toch he) liegs en welkom hier (smile)
Henny: Jij kende de achtergrond van Lucky ook en je weet ook hoe hij er uit ziet. Tja, en er zijn meer Lucky's, dat kan ik niet helpen. :-d - Kapiteinsebbos
knap verhaaltje! :-)
Henny: Dank je. Ik heb het ook graag geschreven. - Mistaker
Met veel plezier gelezen, echt leuk!
Groet,
Greta
Henny: Dit verhaal is ruim een jaar geleden geschreven. Nu is het al een heel ander hondje dan voorheen en zelfs mee op vakantie ging erg goed. - sabine
ondank de lengte verveeld het nooit
fraai werk
Henny: Fijn dat de lengte je niet deed afschrikken. Bedankt voor het lezen en je reactie! - Vansion
interessant dubbel vertelstandpunt ... gelijkenis en contrast leutig uitgewerkt ... en de vertellust druipt eraf!
Henny: Ik wilde inderdaad vanuit verschillende perspectieven schijven en dat is mij blijkbaar goed gelukt. Vijn dat de vertellust je ook opviel. - drebddronefish
Heel interessant gebracht, grappig ook wel een beetje eigenlijk
Henny: In de meeste verhalen van mij zit wel wat humor. Wat moet een mens zonder, toch? We hebben gelukkig er weer een redelijke normale hond van kunnen maken. - RolandBergeys
mooi, interessant, leuk ook eigenlijk, meeslepend geschreven.
Henny: Wat een complimenten. Ik ga er bijna van blozen, dank je! - feniks
Bijzonder verhaal.
Hebben hier ook een Lucky rondlopen (op de site), die leer je nog wel kennen.
Zelf schrijf ik eerder gedichten.
als je zin hebt, moet je er maar eens een lezen...
Henny: Dat hoorde ik ook van sarbine. Hij is meer een dichter begreep ik. Ik zal wel eens bij je gdichten kijken, maar echt verstand heb ik er niet van. - DensPowells
Dit verhaal, of gedeeld verhaal, kan (mijns inziens) mooi in kinderboek gegoten worden.
Het is niet echt mijn genre, en (eerlijk gezegd) ben ik de Red Line of Death (die waar je stopt met lezen) een aantal keer tegen gekomen. Ik heb toch doorgezet, en merk dat je de technische know-how toch redelijk beheerst. Al vind ik je gebruik van het uitroepteken niet altijd even acuraat. Maar leestekens zijn ook gevoelstekens en verschillen dus van persoon tot persoon.
Wees gegroet, Henny
Henny: Ik ben blij dat je toch doorgezet hebt om het verhaal te lezen. Ook vind ik het fijn dat jij je eerlijke mening geeft en dat waardeer ik zeer. Over de uitroeptekens, ik zal er eens naar kijken, want ik wil die inderdaad wel eens vaak gebruiken.
Natuurlijk van mij hele vriendelijk groetjes terug, Dens - erinneke
heel erg mooi en goed geschreven
Henny: Dank je en de hond ligt nu rustig naast mij in de tuin. Door jou reactie ga ik vanaf morgen een serie van vier delen plaatsen over mijn ervaringen als contoleur van de dierenbescherming. :-d - aquaangel
Ik dacht ook dat het over the lucky ging op deze site
Not! haha
maar leuk geschreven henny
xx
Henny: Nee, dit is geschreven over onze hond. Lang voor dat ik deze site leerde kennen. Wel een waar gebeurd verhaal.
|
