Volg ons op facebook
|
< terug
Aan Aziz -einde- (voor bundel tegen racisme)
Ik heb geen idee hoe lang ik daar gelegen heb. Ik wou onzichtbaar zijn, alleen zijn met de pijn. Fietsers trapten harder op hun pedalen wanneer ze me naderden. Ze keken angstig. Auto's passeerden. Jongeren die het jeugdhuis bezochten grinnikten voordat ze naar binnen stapten. Eentje vond het zelfs nodig naar me te spuwen. Uiteindelijk slaagde ik erin mezelf overeind te krijgen. Mijn hele lijf deed pijn. Bloed sijpelde uit mijn linker neusgat, ik had gezwollen ogen en ter hoogte van mijn rechter dijbeen liep er een scheur in mijn jeans van zo'n tien centimeter.
'Het spijt me.'
Leentje stond plotseling naast me. Ze reikte me een zakdoek aan. Het is misschien vreemd, maar die zakdoek zie ik nog precies voor mijn ogen. Netjes gestreken, met drie blauwe streepjes aan de zijkant.
'Laat me met rust!' riep ik. Ik nam mijn fiets en sukkelde naar huis.
Mam schrok zich rot toen ik thuis kwam. Ze wou de politie telefoneren nadat ik haar had uitgelegd wat er gebeurd was. Na lang aandringen van mijn kant besloot ze het niet te doen. Ik wou vergeten.
Tot mijn grote verbazing stond een dik half uur later toch de politie aan de deur. De voorzitter van het bestuur van het jeugdhuis had hen ingelicht dat ik er boel was komen zoeken. Dat was de enige reden dat ik er geweest was, ik kwam er anders immers nooit. Ze hadden allen verklaard dat ik Jack te lijf was gegaan. Hij was inmiddels naar de dokter van dienst moeten gaan. Ze hadden me maar met moeite naar buiten weten te werken.
Ik probeerde de politiemannen het gebeurde uit te leggen. Het leek wel alsof ze niet naar me luisterden. Degene die het woord nam bekeek mijn wonden en builen en vond dat ik er nog goed vanaf gekomen was. Hij zou het hierbij laten voor deze ene keer. Alleen de doktersrekening van Jack moest vergoed worden. En dat het nooit meer mocht gebeuren, want dan... Mam betaalde. De politiemannen lieten haar een of andere verklaring tekenen, daarna hoorde ik hen nog iets mompelen over 'de jeugd van tegenwoordig', waarna ik de voordeur hoorde dichtslaan. Mam zei niets. Ze huilde.
Begrijp je Aziz, dat ik mijn verhaal alleen aan jou kwijt kan? Echt, het spijt me je ermee lastig te vallen, maar ik moest het gewoon kwijt. Vergeef me dat ik dit schrijf, maar ik benijd je. Ik besef dat jij en je familie het allerminst gemakkelijk hebben. Zeker in deze tijden, nu het gevaar om iedere hoek loert in jullie geboorteland. Niettemin wou ik dat ik niet hier geboren was, was ik liever bij jullie. Oké, we hebben hier wel alles wat we nodig hebben, daar heeft mijn vader zaliger hard voor moeten werken. Maar ik hou het hier niet meer uit! De mensen hier, ze worden steeds erger, lijkt het wel, ze verdragen steeds minder! Ik wil niet ondankbaar zijn, maar het relatieve welzijn waar we hier van genieten brengt daarom nog geen geluk met zich mee. Sterker nog, wat heb ik eraan als ik verder niets heb? Het enige dat ik zocht was een beetje vriendschap, een beetje liefde van mijn omgeving. Was dat zoveel gevraagd?
Alleen, aan de Maas vind ik nog dat beetje vrede dat net genoeg is om de dag van morgen aan te kunnen. Misschien is het nog niet zo slecht dat ze jullie het land hebben uitgezet. Vergeef me dat ik dit durf beweren. Maar wat had dit land jullie te bieden behalve dan dat beetje welzijn? Mijn vriend, ik heb liever niets dan door iedereen nagekeken te worden alsof ik een gedrocht ben. Wanneer ik over straat loop heb ik altijd het gevoel dat ik op mijn hoede moet zijn. Ik betrap mezelf vaker en vaker op haatvolle gedachten. Zover is het nu al gekomen met mij. Wat maakt mij dan nog anders dan hen?
Sorry dat ik mijn hart bij jou gelucht heb. Ik hoop dat ik in een volgende brief meer optimistisch gestemd zal zijn, dat ik met beter nieuws kan komen. Ik hoop snel weer iets van je te horen. Jouw schrijven geeft me kracht. Misschien dat mijn sombere gedachten dan weer even verdwijnen en dat de nachtmerrie waarin ik in de Maas spring om de vreemden die aan de overkant vrolijk naar me wuiven te bereiken, ophoudt. Ik verdrink. Wanneer ze me uit het water halen, kruipen maden over mijn borst, een pier over mijn blauwe hoofd. Je had me toen beter laten verzuipen.
Het ga je goed,
Abrachim
feedback van andere lezers- aquaangel
fijn dat je het in 2 delen instuurde anders is het niet te doen zo lang. dus punten daarvoor ;)
'Het spijt me'.
'Het spijt me.'
Sorry, (komma)
Goed werk
xx
jbrouns: Thanxs, zeg mevrouwke, het is wel in drie delen hoor! ;-) ciaokes - RolandBergeys
-wanneer ze me uit het water halen, komma, kruipen...
knap stukje weer
jbrouns: Bedankt, we doen allemaal ons best hé. ciao - ivo
zeer aandoenlijk en zeer knap ...
dit is echt heel goed hoor ..
jbrouns: Veel dank ivo, groetjes - thijl
Oef. De naam van de briefschrijver verduidelijkt pas op het allerlaatst het hele verhaal. De xenofobie, de wanhoop die zijn apotheose krijgt in de laatste zin, een zin waarmee je een briljante link legt met wat eerder werd geschreven. Uitmuntend pleidooi tegen de domme mensen die racisten altijd zijn.
jbrouns: Van harte dank, zoals jij het hier schrijft is precies wat ik ermee wou overdragen. Groeten
|
