|
< terug
Naar gevoel
Een tijdelijke baan, deed me in de wintermaanden voorzien van de nodige middelen tot een bestaan, er moest immers brood op de plank komen.
Gezamenlijk, met twee vroegere vrienden, Joost en Rinus, van de middelbare school, vormden we een team van landmeters voor een aardgasmaatschappij. Er moest gas worden gevonden en wij dienden het te zoeken. Het baantje was heel eenvoudig. Een lijn van tachtig kilometer moest worden gevolgd en om de honderd meter moest een paal de grond in. De moeilijkheid zat in het omzeilen van drainages onder de akkers en weiden. De kilometerslange lijn, liep hemelsbreed van Zeeland een stuk Brabant in en dat bracht ons op plaatsen die alleen door boeren werden betreden.
In een voorzichtig zonnetje in maart, liepen we over een erf in de buurt van Bergen op Zoom, er was geen hond te bekennen. We belden aan bij de boerderij voor een toestemming, maar niemand deed open. We gaven een brul, links en rechts, maar zelfs kippen waren niet aanwezig.
Stilte was alles wat ons omringde, vogels leken gevlogen en alledrie kregen we een onaangenaam gevoel.
'Het zullen de joints zijn geweest jongens,' zei Rinus, die zijn schouders ophaalde en doorliep.
'Nee, dit is iets anders,' gaf Joost als antwoord. 'Ik heb dit gevoel ooit in de kroeg gehad en spontaan brak er een vechtpartij uit.'
'Nou ik zie ons hier niet met z'n drieën op de vuist gaan hoor,' reageerde ik laconiek.
We liepen door en na vijfhonderd meter kwamen we langs een militaire begraafplaats.
Joost stopte abrupt. 'Zie je nu wel, we zijn over een slagveld gelopen. Dat was het, wat ons het rare gevoel gaf.'
'Droom lekker verder Joost.' Jaren later kreeg Joost gelijk, tot tweemaal toe zelfs.
Tijdens korte vakanties begeef ik me graag naar Normandië, om vis te eten, en de kunst van het koken af te kijken. Op een van deze tripjes besloot ik het strand te bezoeken en kreeg daar hetzelfde gevoel als bij die boerderij in Brabant, twintig jaar eerder.
Jaren later, bij een bezoek aan het slagveld van Verdun, was het gevoel haast misselijkmakend. Tienduizenden jonge mensen hadden hier het leven gelaten.
Hier, op deze plaatsen, had de geschiedenis een wenteling ondergaan. Geen wonder dat je dan een beetje een vreemd gevoel krijgt.
feedback van andere lezers- RolandBergeys
Een mooi, boeiend geschreven stukje. Graag gelezen!
remy: hartelijk dank Roland - Gaya
Doodse stilte. Vreemd maar waar. Heb je mooi opgeschreven Wim. Er moet wel meer zijn tussen hemel en aarde. De enige waarheden die we kennen zijn onze eigen gevoelens. Verder blijft het gissen. Vond het echt mooi om te lezen.
De simpelheid van alle dag verweven met het ongrijpbare diepe gevoel van...
H.gr.
remy: Veel dank Karin - ivo
idd soms kan de geschiedenis nog als een actueel gevoel hangen in de sfeer van de natuur. Als ik in de dodegangen wandel in Diksmuiden, dan hoor ik ook de obussen inslaan en mannen veel te jong sterven ...
remy: Same feeling, hartelijk dank voor het lezen ivo - Linda
Mooie tekst. Ik word er stilletjes van ...
remy: Heel veel dank voor het lezen L - Ghislaine
Meeslepend neergepoot.
remy: Hartelijk dank Ghislaine - SabineLuypaert
heel raar hoe sommige plaatsen een andere lucht hebben he, zonder dat je eigenlijk meteen de aanleiding weet, heel raar, vooral als je dan later hoort dat het inderdaad met rede is, brrrr mysterieus
remy: dank je sabine
|
