|
< terug
De hardwerkende mens.
De man was gestorven toen hij vijfenvijftig was. Hij had de tweede wereldoorlog meegemaakt als een verplichte werker voor het arische ras. In de persoon van een boerin die hem liet werken op haar boerderij. Het enige dat hij over die tijd kwijt wilde was een verhaal. Een grappig verhaal. Over het gezicht van die vrouw toen ze haar hond niet meer vond. De man en zijn mede slaven hadden de hond achter hun kiezen gestoken. De vader van de man had de eerste wereldoorlog meegemaakt. Daarover kon hij niets vertellen. Hij mompelde iets over zijn gestorven vrienden. Hij bekeek soms de medailles die hij er aan overgehouden had, de vader kreeg dan tranen in de ogen, en kon geen woord meer zeggen. De medailles werden door de zoon van de man op een bepaald ogenblik, geruild voor één shot. Tijdens die andere niet genoemde derde oorlog. De oorlogen van de zelfverklaarde zuiveren. Veel verschil was er niet met die andere twee oorlogen. Die laatste werd in stilte gevoerd. Niemand wist het, niemand sprak erover. De slachtoffers werden met een leugen begraven. In de duisternis. Ze werden daders genoemd. Zoals de zuiveren het wilden. De man was gestorven toen hij vijfenvijftig was. Er zijn nog foto's van de man na de bevrijding. Na de tweede oorlog. De foto's tonen een wild dansende blije menigte. Enkele foto's van een latere datum tonen de man met een elegant geklede vrouw, die later de moeder werd van de zoon. Toen werkte de man zes dagen, per week. Soms nam de vrouw de fiets om de man te gaan zoeken waneer hij na een hardwerkende dag met zijn werkmakers in een drankhuis was blijven plakken. Met schrille verwijtende stem werd de man als een hond weer in het gareel gejaagd. Zo had de vrouw het geleerd van haar meesters. Haar dokter had in die tijd een wondermiddel ontdekt om die vrouw te kalmeren. Jaren later werd het middel op de zwarte markt speed genoemd. Toen ze haar zoon baarde toen had ze al maanden onder doktersbegeleiding het medicament gebruikt. Toen de man stierf op vijfenvijftig jaar toen werkte hij niet alleen zes dagen, hij had nog een bijverdienste. Om het veel te duur betaald huis dat ze gekocht had van een geldwoekeraar, ook notabele van het stadje genoemd, af te betalen. De schriele stem van de moeder, veroorzaakt door een zenuwinzinking. Die de vrouw had ondergaan, toen ze in grachten moest gaan schuilen. Tijdens die tweede oorlog. In de huizen was het te gevaarlijk. ANGST. In de ijskoude vochtige grachten moesten ze onderduiken. De zoon van de notabele bracht op een dag een vriend mee, die als een theater ambtenaar in de verre stad woonde. Hij beschreef het dorp van de man in idyllische bewoordingen. De mensen daar hadden zelfs geen weet dat er ooit een oorlog was geweest. Zo beschreef hij het dorp van de man. Op hetzelfde ogenblik dat de derde oorlog bezig was. Op de dag, het moment, dat de zoon de medailles van de eerste oorlog omruilde voor een shot. Heroïne. In dat kleine dorp. Op dat ogenblik was de man al gestorven, aan een hartaanval. Toen hij in dat huis dat ze veel te veel betaald hadden een badkamer installeerde. De vrouw de moeder had hysterisch geroepen dat ze geen badkamer nodig had. Ze had zich altijd aan de pomp gewassen. Eén keer per week. Ze zou nooit een voet in die badkamer zetten had ze geroepen. Toen zeeg de man neer zijn hart had het begeven. Geen hulp kon nog baten. Tweeëntwintig jaar later zeeg de zoon neer. Na zijn zoveelste shot. De notabele van het dorp beschuldigde een marginale vriend van de zoon. Die derde oorlog was in duisternis gevoerd. Drugsdoden bestonden niet. In dat door de verre stad als idyllisch beschouwde dorp. Slecht voor de nieuwe economie. Het toerisme. Het zou de vrienden en kennissen van de notabelen, de dokters kunnen afschrikken. Drugsdoden. Dat was iets van die verre duistere zondige stad. Daarom werd een marginaal zo werd hij beschreven in de plaatselijke pers. Een dader, een paar jaren in een werkkamp opgesloten. Als een voorbeeld. Voor de zuiverheid. Van dat idyllische dorp. Waar onder begeleiding van de vrienden van de notabelen. Iedere puit word beschermd. De gevoelige kinderen van de notabelen, schreiden op het graf van de gestorven puit. Bovenop het graf van de zoon.
feedback van andere lezers- ivo
de derde oorlog zoals je hem beschrijft is volgens mij niet zozeer de drugsoorlog maar wel de oorlog van het heel jonge kind en de veel te overvolle creche. Waar het van baby af verwaarloosd moest vechten om te overleven. Deze kinderen zullen heel hun leven het leed meedragen dat hun daar werd aangedaan. En uit die crechekinderen die steeds in overaantal hebben moeten vechten komen veel te vaak verslaafden, problematische echtscheidingsgevallen etc voort ..
Alles heeft een oorzaak, soms gaat het heel ver terug.
verf: het schijnt dat crechekinderen veel sosiaaler zijn ? - SabineLuypaert
erg beklijvend stukje en het noopt mij tot nadenken - Ghislaine
Inhoudelijk een prima gegeven.
verf: dank u
|
