|
< terug
Sophia
Als Sophia die dag haar ogen opent, is de kamer gevuld in blauw licht.
De huid op haar armen en benen lijkt transparant.
Sophia kijkt gefascineerd naar het kloppen van een ader die langs haar buik naar beneden loopt.
Waarom voelt ze zich zo anders?
Zo onbestemd en tegelijk vol leven?
Ze richt haar blik op de lege plek naast haar in bed.
"Goedemorgen, schat", fluistert ze, terwijl ze een kus op het lege kussen drukt.
"Het wordt weer een prachtige dag."
Ze staat op, slaat een voile om haar naakte schouders en loopt naar het open raam.
Een blauwe schijn hult de omgeving in een sprookjesachtige sfeer.
Vanuit de verte, tussen de heuvels, komen zachte klanken aangewaaid.
Sophia sluit haar ogen om de muziek beter te kunnen horen.
"Viool", denkt ze, "Bens lievelingsmuziek…"
Sophia laat haar handen zachtjes over haar buik glijden.
Haar vingertoppen zoeken naar een bewijs.
Sinds vannacht weet ze het zeker.
Ze voelt het.
Ze draagt leven in zich.
Haar handen glijden verder naar beneden.
Ze volgen de ritmisch pulserende ader tot op het punt waar deze dieper in haar lichaam verdwijnt.
De vioolmuziek lijkt vastere vormen aan te nemen.
De vage klanken bundelen zich langzaam tot een zacht maar doordringend crescendo.
De ontlading is intens.
Ze kreunt van genot en verlangen.
De klanken vervagen in groeiende stilte.
Ben…
Op haar knieën voor het open raam denkt ze aan de droom van vannacht.
Ze zit in de tuin, bij de grote rozenstruik.
Ze hoort het kabbelende water van de rivier.
De wind ruist door de takken van de bomen en zwiert af en toe een krullende lok in haar gezicht.
Een witte meeuw strijkt naast haar neer.
Met zijn zwarte kraaloogjes onderwerpt hij haar aan een grondig onderzoek.
Schuchter pikt hij een paar broodkruimels uit de palm van haar hand.
Zo vreemd en toch zo vertrouwd.
Sophia schrikt op van het geruis van banden op de kiezelsteentjes voor haar huis.
Twee mannen met kaki uniformen stappen uit, hun baretten in de hand.
Sophia verstijft.
Dit moment heeft zich ontelbare keren in haar hoofd afgespeeld.
Bewakers van het vaderland brengen geen huisbezoeken.
Tenzij...
De deurbel gaat.
Sophia verroert zich niet.
Tranen lopen over haar wangen.
"Dank je voor het mooie afscheid", fluistert ze.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Dramatisch, maar mooi, Jef
Rune: Dank je wel, dichtduvel! - Emmeline
Wat een prachtig geschreven verhaal... De tranen stonden echt letterlijk in mijn ogen... Knap hoor!!!
X
Rune: Dank je, Emmeline... Dat is de dank die je (hoopt!) te krijgen voor een bepaald verhaal / gedicht... Het is op 15 minuten geschreven - maar wel om 3u 's nachts. Het zijn 'momenten' die je moet grijpen hé! X - Draakje
Prachtig gebracht.
Rune: Dank je Draakje! - ivo
wijsheid die groeit in kennen - een zeer mooi gedicht ..
Rune: Nou ja... Wijsheid... Zo zou ik het niet durven noemen... Meer VOELEN... - Ghislaine
Mooi.
Rune: Dank je wel! - gono
Waarom geen zwarte kraai, altijd die witte schijtduiven hé?
Rune: Eigenlijk had ik er een zeemeeuw van moeten maken... Ga het bij deze nog veranderen! X - RolandBergeys
heel mooi!
Rune: Doet me plezier, Roland! - harmandi
Bijzonder verhaal, prachtig uitgewerkt. Ben het alleen wel eens met die duif... Maar ik weet dat die er in deze context min of meer bijhoort (de vredesduif/oorlogssituatie).
Rune: Heb er intussen een (zee)meeuw van gemaakt... 100% gelijk! X - Henny
Heel mooi en prachtig geschreven. Bij de laatste zin kreeg ik kippenvel op mijn rug.
Rune: Dank je, Henny!
Ik zal het nog eens proberen... - libo
hé triestig mooi Theo en het einde pakte me wel
liefs libo
Rune: Theo??? Toch bedankt! X - erinneke
mooi zonder meer
|
