|
< terug
revolutie in homoland deel 3 MEAN'S FACTORY hessenplein
wat voorafging: revolutie in homoland deel 2 Den eikel. De conincplein
De journalist, overtuigde een van zijn vrienden die bij het Antwerpse theater werkte om samen met een van de medewerkers van mijn tweede project, en nieuw project te starten.
Het derde project werd gevormd door een samenkomst ruimte die de financiering zou vormen van een v.z.w. die op de bovenliggende verdieping culturele activiteiten zou organiseren rond homoseksualiteit. Die culturele activiteiten zouden voor een uitstraling zorgen, en een vernieuwing van de bezoekers. Het plan klopte als een bus. We togen aan het werk na een maand was de samenkomst plaats klaar. De v.z.w. die bemand werd door de journalist, de theaterman, en mijn medewerker van het tweede project moest eventjes wachten. Diezelfde medewerker werd de verantwoordelijke van het café ik mocht er in werken. Want mijn financiële toestand was verschrikkelijk. Tijdens mijn tweede project was het huis van mijn ouders door een deurwaarder in beslag genomen. De put schulden was voor mij een afgrond geworden. Maar ik had de hoop dat het derde project een suksses zou worden. De dag voor de officiële opening had de theaterman een tentoonstelling en hij had iedere genodigde uitgenodigd in het nieuwe project. Het sloeg in als een bom. Naast de honderden aanwezigen tijdens die twee eerste dagen. Waren er een aantal Nederlandse TV bekendheden zelfs verschillende leden van de toenmalige eerste Vlaamse regering aanwezig.
Maar toen ging er iets fout. Wat er toen gebeurde is me pas na een tiental jaren later ter ore gekomen.
Diegenen die zich toen de progressieve homobeweging noemden waren vanaf mijn eerste project nogal verbaasd over de vlucht die mijn ideeën hadden genomen. De meeste kwamen uit de Vlaamse klein burgerij. Zonen van corrupte slagers, die zonder problemen konden studeren, ambtenaren, bedienden. Ik had een arbeiders verleden. Dat paste niet in hun wereldbeeld. Mijn project was voor hen een doorn in het oog. Ze hadden zich jaren schuil gehouden achter de rug van een ex-pastoor. Die in de binnenstad een soortgelijk project had opgestart en die opeens zijn bezoekersaantal drastisch zag verlagen. Opeens werden alle aankondigingen die mijn derde project vermelden op verschillende plaatsen geweigerd. De boycot was hevig. Ik was de naïeveling die bestreden mocht worden.
Op een dag werd de journalist die zijn tweede boek van de persen zag rollen uitgenodigd om een radio interview. Hij wilde dat doen in het nieuwe project. Maar mijn vroegere medewerker de verantwoordelijke van het nieuwe project weigerde. Hij wilde niet zo vroeg het café opendoen. Hij weigerde ook de v.z.w. verder te ontwikkelen. Tijdens mijn vorige samenwerking had hij mij eens toevertrouwd dat hij zeer graag een café zou bezitten. Ik had misschien wat beter moeten luisteren. Het gehele project stond op zijn naam. De man kwam uit Limburg en was tijdens zijn universiteit studie bij mij beland. Hij had zonder de minste onkosten een café, hij was er officieel eigenaar van. Zijn probleem hij kende niets van Antwerpen. Hij werd het gewillige slachtoffer van de concurrerende ex-pastoor en nog een aantal anderen die het liefst het project in de grond wilden boren.
Ze zijn er in gelukt. Na een paar maand eindigde de theaterman die zich opeens geconfronteerd zag met de problemen, zijn medewerking. De journalist was de wanhoop nabij. En vertrok. Het enige dat ik kon doen was ook vertrekken.
Ondertussen was de acteur die mijn eerste project had gekocht de wanhoop nabij. Hij had het grondig verknoeid. Op een dag lag hij op mijn knieën voor mij. Ik kreeg mijn eerste project, na het betalen van zijn schulden, terug. Wat ik deed. Maar het was voorbij.
De droom.
De acteur werd door zijn vriendenclubje beloond met een levenslange job. Als acteur/ambtenaar. Sedert dan verdient hij meer geld dan een kunstsporter met wereld faam. Hij werd de eerste homoseksuele B.V. met kunstjes op de plaatselijke T.V. zender.
De klein burgerij kon terug adem halen.
Twintig jaar later.
Op het Mechels splein is er een café waar de studenten van studio Herman Terling hun stamcafé hebben van gemaakt. Het is niet mijn favoriet café. Want aankomende talenten hebben nogal eens de neiging om hun theater in het café verder te zetten. Maar het was een zonnige dag en de enige die op het terras zat was de nieuwe eigenaar . Ik probeerde een gesprek
"u, bent de nieuwe eigenaar ?"
"ja" zei hij.
"ik heb ook ooit een café gehad."
"ja, welk?"
Toen ik de naam noemde toen werd ik onthaald op hoongelach.
"Onnozelaar" was een van de scheldwoorden die hij naar mijn kop gooide.
Opeens noemde hij de naam van het vriendje van de acteuren die mijn eerste project had gekocht.
Het vriendje die ooit mijn wc 's had gekuist had de laatste jaren met een boyband het Vlaamse land rondgetrokken. Wat mij altijd een hilarisch moment had gezorgd.
Want het vriendje kuiste niet alleen de wc's hij was lange tijd een luxe-gezelschaps boy geweest. Die opeens die schone Vlaamse christelijke kinderen amuseerde.
Volgens de café eigenaar was die man diegene die het idee "christoperstreet", had ontworpen. Toen ik zei dat de bewuste man diegene was die mijn project had gekocht, en vervolgens had vernietigd. Luisterde hij niet meer.
Wat ik zo eigenaardig vind jaren geleden toen ik de revolutie in homoland startte. Toen kwam opeens een aantal kleinburgerlijke kloot-saksjes die met allerlei vlagen stonden te zwaaien mij van mijn plaats schieten. Goed ik ben dan naar het toenmalige gemeden Antwerpen-zuid verhuisd. Heb daar een prachtig gezellig stamcafé gevonden
Wat veel ergerlijker is dat diezelfde ondertussen, dik betaalde, dik geworden zelfde onnozele klootzaken . Die mijn projecten vernietigden. Eergisteren opeens in mijn lekkere stamkroeg "den hopper" binnen stapten.
Het wordt tijd om een ander plaats te zoeken
Ik voel me LENOARD COHEN. die op een bepaald ogenblik in zijn leven op een eenzaam gezellig strand zijn lief ligt te beffen.
En een paar jaar later komt hij terug en daar ligt geheel New-york elkaar te beffen. Erger opeens komt er een TV ploeg van een miezerig landeke aan de Noordzee er een realist soap opnemen. Al die zoontjes van de corrupte slagers. Zijn daar al hun zwarte geld over de balk aan het gooien. Voor de camera. Typisch voor dat landeke. Ze verbruiken daar producten, waar iedere arme, bruin, hier in de cel wordt voor gegooid.
THE END
feedback van andere lezers- ivo
zo is het Verf, de realitieit is altijd veel meer cru dan wat lief is, en de naijver en jaloezie en vooral het belangenconflict is zeer sterk
Pastoor Willems (ooit les van gehad) was zo iemand, die in de jaren zeventig over lijken ging, maar zelf bij de bisschop op een witvoetje stond, want hij wist te veel ..;
De gruwel van de macht is overal doorgezuurd, zelfs tot in het kleine verenigingsleven dat elk dorpje bezit ..
verf: xx
|
