Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 007. tranen
Vreemde gewaarwording. Mijn ogen blijven maar lekken. Ik laat ze. Het voelt warm op mijn wangen. Warm lopend. Doorgang. Tussen de sneeuwvlokjes door die nu en dan blijven plakken. Schreien ben ik niet gewend. Al bij al voelt het best comfortabel. Opluchting die zijn weg vindt… zoiets. Het heeft niets van zo'n naargeestige krop in je keel … of zo'n versmachtende graai van de buitenwereld in je borst.
Ik laat ze, die gekke, onverwachte tranen. Ik laat ze maar stromen, zoals de Dijle, die ik nu al helemaal niet meer kan zien. Op het laatste gedeelte van het pad tussen mijn werk en mijn huis staan er geen verlichtingspalen. De maan is ondergedoken. De duisternis doet me goed. En komt helemaal tot zijn recht in de stilte. Ik spits mijn oren. In de verte komt er een trein aangebold. Ik stap wat trager. Ik hoop dat de trein zijn volk heeft gelost vooraleer ik het station passeer. Ik heb volstrekt geen zin om een mens te zien nu.
Straks neem ik een lekker warm bad. Ik zal de kraan wagenwijd opendraaien. Mij voorstellen dat ik zelf de kraan ben. Ik zal heerlijk leeglopen in het bad. Stromen. Alles uit me weg laten stromen. Overvloedig. En dan nog een paar bladzijden vertalen. Opgaan in die zo zorgvuldig opgetekende Latijnse zinsconstructies van Barclay. Mij concentreren om er iets van te maken in mijn moedertaal. In het besef dat vertalen een onmogelijke opdracht is. Vechten, koppig proberen, herschikken en herbeginnen. Zelfs de plaats van punten en komma's afwegen. De juiste woorden in het keurslijf van coherentie dwingen. En … ja, zoals altijd verbaasd blij zijn als het me toch weer een beetje lukt. (De schilder schikt zijn model tegen de vlakke wand. Haar hoofd lichtjes schuin, haar benen een weinig geopend, haar handen achter haar rug. Haar smalle schouders achterover. Hij schikt ze helemaal zoals hij ze hebben wil. Tegen de kale muur. Met aandacht voor elk minuscuul detail. Hij schikt en herschikt haar. Bekijkt het beeld dat hij zelf heeft gemaakt. Met welgevallen. Ik denk alweer aan die verdomde schrijfseltjes van madame Joy. Ik zie een vrouw naakt staan tegen een muur. De man spuit over haar lijf heen. Zijn zaad is warm en plakt een beetje.)
Ik heb geluk. Ik bereik het appartementsblok zonder verstoord te worden. De rosse kater van mijn bovenbuurvrouw zit voor de deur te miauwen. Hij schudt ostentatief de sneeuw van zijn vacht, terwijl ik mijn jas wat afklop en met mijn schoenen de mat eer aandoe. (Degelijke bottines. Mijn voeten zijn nog droog.) "Nee, poes, " mompel ik, " ik laat je er niet in." De klank van mijn stem doorbreekt de stilte. Snel kijk ik in het rond of niemand mij gehoord heeft. De twee rijtjes deurbellen glinsteren opdringerig. Vierentwintig deurbellen waarachter eenlingen en een stuk of wat gezinnen, of wat daarvoor moet doorgaan. Geen één die geen aandacht nodig heeft. Ik ben hier de enige uitzondering op dat gebied. En net daarom het slachtoffer. Hopelijk geraak ik tot de derde verdieping zonder aanvaringen. Met tegenzin duw ik de deur open. Al op voorhand beducht voor de lucht die in het portaaltje en in de traphal hangt. Ze moesten maar eens neusdopjes uitvinden. Waarom wordt een mens altijd verplicht de geur die ergens hangt tot zich te nemen?
Ik merk hem ogenblikkelijk op: Marcel. Hij zit in het halfdonker onderaan de trap. Zijn veel te wijde zelfgebreide groene trui en zijn gelaten wachtende houding tillen me uit mijn gedachten. Ik ben altijd blij als een kind als hij weer eens opduikt. Vandaag wordt dat een beetje tegengewerkt. Ik verlang naar een bad en afzondering. Ik knipper het licht aan. Wil hem omhelzen, vooral uit gewoonte. Maar ik besef dat ik kletsnat ben en weet mezelf niet goed een houding te geven. Marcel staat op. (Wat is hij groot.) "Eindelijk," lacht hij breeduit, "eindelijk ben je daar. Kind, wat zie je eruit." Ik voel dat mijn wangen gloeien. Mijn ogen prikken. De traankanaalbolletjes (hoe heten die dingen?) voelen opgezwollen. Dat ziet Marcel natuurlijk. Het kan me niet echt schelen. Al weet ik niet zo gauw een repliek te bedenken. "Het is die sneeuw, Marcel," probeer ik, "die eerste sneeuw … Het is… het is zo mooi. Ik werd …" Ik zie de schalksheid uit zijn lichtbruine kleine oogjes springen. Het zo typische streepje in zijn linkerwang ontgaat me niet. Zijn lippen nemen de stand aan voor één van zijn luchtig ironische lievelingsboutades. Hij zegt het als een ondeugende jongen: "Wil je erover praten?" Ik lach. Eerst stilletjes. Maar algauw tuimel ik in een niets ontziende schaterlach. Het davert door de traphal. Opluchting. Andermaal. Zalig is dat.
feedback van andere lezers- maridava
Zeer goed, maar probeer toch die haakjes weg te laten. Ze zijn echt niet nodig.
Maridava
Vansion: Dankje. Fijn dat je voortleest. - sinneskyn
weer graag gelezen, groetjes hil
Vansion: en? wanneer lees ik nog iets van jou ? - geertje
beeldend beschreven, vooral de kleine details vallen me op...
(ben niet voor niets een semioticus, iemand die let op details)
mooi verhaal, genoten van het begin tot het einde !
groetjes
Vansion: een semiotica ... interessant ... Ken je Kristeva? groet. an. - drebddronefish
De ongedwongenheid komt me aangenaam voor, die gedachtezinnetjes is dat bewust of komen die gewoon zo? groetjes
Vansion: Ik kan al lang niet meer het onderscheid maken tussen bewust en niet. Mijn kop weet exact wat er gezegd moet worden. Bijna elke zin is functioneel in het geheel. Hoe het eruit komt is spontaan. - mobar
Je stijl maakt opnieuw indruk,
wel heb ik wat moeite om de hele verhaallijn te volgen.
Ik kom er helaas niet aan toe om terug te lezen,
maar ik vind het ook als losstaand verhaalfragment
zeker de moeite waard om te lezen,
kijken of ik weer terug in het verhaal
kom bij het volgende deel.
groetjes Mobar
Vansion: dankje mobar. wil ik je de hele boel achtereen eens opsturen? - feniks
Weer een stapje verder. Ik weet niet op ik het ooit nog inhaal...
Ik lees het verhaal met een dubbele interpretatie. Ook als verhaal dus ;)
Blijf fan van je stijl.
Vansion: :) ik zal maar zwijgen ... - mariagarquez
Ik vind best knap geschreven en naar het einde doe lieflijk en ontroerend. Van sommige omschrijvingen als overgang tussen verschillende situaties vraag ik me af of ze niet te gedetailleerd zijn.
Vansion: Ik probeer overbodige details te weren. Technisch gezien moet ik al mijn overgangen wel zélf jongleren. Want de structuur is volledig illogisch, louter bepaald door opbouw die niets met de fictieve feitelijkheid te maken heeft.
Da's niet simpel. Ik twijfel zelf nog aan heel wat passages. Wat ik niet kan weglaten moet ik misschien beter duiden. Ze zeggen vaak dat schrijven schrappen is. Ik denk dat ik soms veel te kort van stof ben, en daardoor te dens, te massief. - aquaangel
ZALIG IS DAT?
ZALIG IS DIT? xx
Vansion: Ja "dit" als je intens beleeft; "dat" als je bewustzijn boven je beleving hangt ... en in dat bedje zijn al mijn personages wel een beetje ziek. Hoe zou dat toch komen?
Dit is een heel fijnzinnige opmerking van je. - lilKim
Een herkenbaar stukje, An - net als de rest trouwens. Je verhaal leest vlot - maar dat heb ik al eens gezegd, geloof ik - en het is goed te volgen. Knap geschreven ook, ik kan het mij helemaal inbeelden.
Ik blijf verder gaan.
Vansion: Als je liever op papier leest: Je kunt het boeltje ook bestellen in de boekenwinkel van WH. Gratis als het via mail mag... - kronos
dit ligt me héél wat beter, alsof ik mee in de sneeuw loop, alsof ik de schilder bezig zie en het willen alleen zijn van het hoofdpersonage, ik voel het duidelijk aan !
in dit stuk pak je me maar ik weet dat je enorm veel bagage draagt en dat ik die nog wel guitig over me heen gekieperd krijg, maar...ik ben er klaar voor
als je een breed publiek wil bereiken vrees ik dat jij af en toe eens op de rem moet staan want je hebt een krachtige motor !
Vansion: Tja ... Wie temt mijn beest? Het is zo weerbarstig. En gelukkig heb ik geen ambitie en ga ik niet zo meteen naar een uitgever stappen. Dat interesseert mij eigenlijk niet. Wat meteen een goed alibi is om je grif gelijk te geven, maar toch eigenzinnig voort te doen...
Ach weet het nog niet. Eerst wat afstand nemen als het af is. Kronos zijn werk laten doen. (Want nu voel ik me als een ei in een microgolfoven.)
|
