|
< terug
Schooljuf in Santa Ana
Ik ben schooljuffrouw in Santa Ana. Het kille schoolreglement vraagt me een toespraak te houden voor de Dag van de Onafhankelijkeheid van het Vaderland. Ik weet niet hoe te beginnen.
Wat kan ik deze kinderen vertellen over 'Het Vaderland' ? Wat kan ik ze vertellen over een abstract iets dat niet tot hun dagelijkse realiteit behoort? Wat kan ik hen vertellen over Paso, Mateo en Larrea ? En trouwens : zou het ze ook maar iets interesseren ?
Moet ik vertellen dat hun Vaderland groot is, terwijl ik ze dagelijks de ellende zie dragen die hen teistert? Kan ik ze vertellen over Vooruitgang, als ik voor me een stel hongerige gezichten zie?
Wat kan ik vertellen over Werk en Voorspoed aan deze mensjes, die vaak niet naar school komen omdat ze hout moeten sprokkelen, kuddes hoeden, suikerriet planten, ezels laden of ijzererts houwen ?
Ik kan vertellen dat zij, de grensbewoners, de permanente bewakers zijn van de onafhankelijkheid van Argentinië. Dat ze, door, alleen maar hier te leven, de grenzen en de rijkdom van hun Vaderland beschermen.
Ik kan vertellen dat ze met hun dagelijkse tochten naar de zoutmijnen bijdragen aan de grootheid van het land. Dat ze de velden moeten bezaaien met maïs en aardappelen, zodat hun schapen en geiten groot en sterk worden.
Ik kan vertellen dat de 25ste mei 1810 belangrijke mensen de wens uitten dat de grond vruchtbaar zou zijn en dat hun kinderen deze grond zouden liefhebben en verdedigen en dat het juist dít is wat zij dagelijks doen! Ik heb verteld dat er nog veel moet gebeuren voordat de droom van deze helden werkelijkheid wordt…
Ik heb de mensen leren kennen, in Santa Ana. De zwijgende boer, die de berg afdaalt, samen met zijn koppige kudde geiten of schapen. De colla - zoals ze hem noemen -, die rennend de straat oversteekt, poncho en sombrero onder zijn arm geklemd.
Lach niet met zo'n colla, als je hem op een zonnige dag ziet lopen met wolle kleren, volledig in 't zweet. Denk er dan aan dat hij van de bergen komt, waar het koud is en waar de ijselijke wind aanvalt op zijn handen en gezicht. Hij komt om leer en wol te verkopen en om suiker en bloem in te slaan. Hij brengt geld mee en zelfs eten voor die dag. Hij vraagt je niets.
Als je de bergen intrekt, opent hij de deur van zijn eenvoudige woning. Je drinkt zijn chicha en draagt zijn poncho, omdat je je niet voorzien hebt op de bijtende kou. Je eet samen met zijn wawa's gekookte maïs.
Spot niet met een colla, die je uitnodigt om het laatste restje van de maaltijd te offeren aan de Pachamama. Doé het; alleen op die manier kan je hem tonen hoezeer je hem waardeert.
feedback van andere lezers- ivo
zeer mooi en zeer goed weergegeven, haast autobio als ik het zo lees en zeer goed gedocumenteerd ... prachtig stuk - thepuppy
Prachtig - Ghislaine
Zolang je ze niets gaat wijsmaken is het oké. - RolandBergeys
-wat kan ik hen vertellen, niet ze;
-zou het hen interesseren;
-terwijl ik hen ellende zie dragen;
-dat ze, door, alleen hier te leven: de komma na door mag weg;
-dat op vijfentwintig mei;
-de zwijgende boer die de berg afdaalt (geen komma na boer);
-geen komma na het gedachtestreepje;
-wollen kleren;
-aanvalt op: die op hoeft niet.
Best een boeiend stukje. - dulcera
Goh ... en dat ook op de blauwe bal waar wij wonen?
Triest, en zeggen dat die mensen ook alleen maar willen leven, lachen en gewoon gelukkig zijn.
Mooi. - erinneke
boeiend stuk dat vlot leest
|
