Volg ons op facebook
|
< terug
oefening in ironie
Beste J.P.,
Het spijt me te vernemen dat je je in je huidige baan niet op je plaats voelt. Maar ik moet je echt ontraden om die cursus te gaan doen en al helemaal om schrijver van korte verhalen te worden. Zelfs met het extra geld dat je nu uit deze baan sleept, zul je het als schrijver maar enkele jaren kunnen uitzingen. En misschien kun je met jouw naam nog wel een uitgever zo gek krijgen je werk uit te geven, dan zullen de boeken nog verkocht moeten worden. Na de eerste twee zinnen valt je lezerspubliek al in slaap. Dat kan je bedoeling zijn, maar slapende mensen lezen niet en kopen geen boeken. Bovendien is schrijven gewoon hard werken en dat zie ik je niet doen. Wanneer heb je ooit iets zelf geschreven, bedacht, of maar gedaan? Plagiaat is verboden, je zult dus eerst een oorspronkelijke geest moeten ontwikkelen en dat is in jouw geval helaas onmogelijk. Je zult vooral ook duidelijk moeten zijn en met weinig woorden veel kunnen zeggen. Dat is dus het tegenovergestelde van wat jij altijd geleerd hebt: Met veel woorden niets zeggen en de waarheid in een woordenbrij vermalen. Dat leer je nooit meer af.
Dan de cursus. Niet doen. Je leert daar dingen kort te vertellen. En er werken mensen die echt iets kunnen. Ze letten op elke punt of komma, willen je tekst begrijpen. Daar kun je nooit mee omgaan, naar hun advies moet je luisteren en fout is fout. Daar kun je geen eigen draai aangeven. Je komt daar niet weg met: jullie hebben me niet goed begrepen, ik leg het nog eens uit.
Zie jij jezelf al met een schrijversdagboek in het park zitten? Die prachtige vijver in tien woorden te beschrijven? Of alle leuke uitspraken om je heen noteren? Je zou ze willen weerspreken. In plaats van kleding te typeren zou je de mensen willen omkleden. Pak en das, zo hoort het toch?
Bovendien zit je helemaal alleen achter je computer te werken en te denken. Voor je het weet praat je tegen de kat of een vogel voor het raam. Ja, vogel, zo'n fluitding met veren, maar dan zonder opdraaisleutel. Stel je voor je gaat het leven om je heen zien en waarderen. Genieten van een zonsondergang. Luisteren naar andere mensen.
Ik ontken niet dat de cursus leuk is om te doen. Maar voor je het weet zie je overal grappige scenes in, vermoord je met de pen je buurman, begluur je je dochter en haar vriendje om een liefdesverhaal te schrijven of je noteert de gekke uitspraken van je jongste. Misschien krijg je nog gevoel voor humor, leer je contrasten zien of oorzaak en gevolg beschrijven. Ook moet je je verdiepen in andermans werk, erkennen dat zij je overtreffen, je tot voorbeeld kunnen dienen. En tot slot zet deze cursus aan tot zelf denken, fantaseren en het onmogelijke levensecht te laten lijken, verhalen schrijven die kinderen leuk vinden. Daar kan toch nooit iets goeds uit komen? Nee, niet doen, absoluut niet aan beginnen.
Groeten van je penvriendin.
feedback van andere lezers- remy
Die les komt me bekend voor, geloof me, het wordt nog gekker.
puk: ja, ik heb al verder gekeken. - dulcera
Goh ... dat wist ik zelfs niet, dat je met hulp van een cursus van ongetalenteerd klungelaar naar getalenteerd schrijver kan gaan?
Wordt dat talent dan geinjecteerd met een spuitje, of met pilletjes?
Waauw zeg ...
Waar geven ze die cursus? ;-)
(psssst, grappig verhaaltje!, Nog!)
puk: Ik doe de sursus Creatief schrijven bij de LOI. Zitten best leuke dingen bij. Wordt pittig aangepakt door de docent. Vond ik nodig om te weten of mijn schrijven(hersens) niet te lijden heeft van mijn ziekte.
Bedankt. - ivo
cratief is het wel ... en het zit ook nog goed in elkaar ...
mijn buurmeisje begluren of mijn buurman vermoorden, neen, die gruwel leeft niet in mij ... geef mij maar de harde interactie realiteit tussen geesten die elkaar niet mogen ..
puk: Ach ja, ik had dan ook nietjouw aardig persoontje voor ogen maar onze JP, ministerpresident. - DensPowells
Ik voel veel frustratie in je tekst. Alsof de briefschrijver gefrustreerd is op of door de begunstigde. Dat is een geinigheidje, vind ik. Schrijven is werken, en zitten in een park met een dagboek is romantisch. Heerlijk vind ik de (geveinsde, of net niet?) dualiteit van de brievenschrijver zelf. Grappig.
puk: Dank je. - Ghislaine
Ik beken dat ik niet schrijven kan.
puk: Och arme. Nou, hier is les een: men neme schrijfgereedschap in zijn beste hand en drukt de dunne punt op het papier. Nu de hand bewegen en zie je eerste schrijfsel staat er. - SabineLuypaert
me zo heel hard op het matje geroepen voelende hahah kan ik niet ontkennen erg genoten te hebben van dit stukje geinige benadering (smile) heel graag langsgekomen
puk: Dank je. - muis
Een verhaaltje vol humor. Ik heb het met plezier gelezen.
puk: Dank je. - RolandBergeys
Ik volg Dens.
puk: Dank je.
|
