|
< terug
Hazenhart Een rondje geluk
De werking van het menselijk geheugen is me soms een raadsel, nou ja vooral dat van mezelf. De hele omgeving mag veranderen en compleet op zijn kop gezet, ik blijf op die speciale plek dat ene moment voor me zien. Die ene ontmoeting met de natuur. Zoals bij de verkeerslichten bij Zutphen. Waar nu waterreinigingsbasins zijn, was eens een weiland, mooi ruig, met wat hakhout en een enkele berk aan de rand. Er was altijd wel wat te zien, wat vogels, een haas of konijn. Zo ook de keer dat er veel verkeer was en we niet met de eerste stroom auto's bij groen licht konden doorrijden.
Boven het weiland was het druk met kauwtjes en een ekster, ze maakten duikvluchten en schenen ergens op te jagen, er lag iets gedrukt in het gras. Het doel van hun snavels bleek een grote haas te zijn. Maar wat eerst rustig in het gras had gelegen werd ineens een fel razend en boksend monster. De haas stond plotseling hoog op zijn achterlopers en sloeg met zijn voorpoten naar de vogels. De vogels vlogen weg, maar de haas was nog niet uitgeraasd en volgde ze met grote sprongen over het weiland. De kauwtjes namen stelling in een struikje en de ekster landde op een paaltje aan de rand van het weiland. De haas stoof erachteraan en voor de ekster er erg in had stond de briesende baal haar onder het paaltje, sprong op zijn voorpoten en draaide zich in zijn sprong om. Met een geweldige trap van beide achterpoten in de lucht schopte de haas de ekster van het paaltje. Die bleef even beduusd op de grond zitten, maar vloog net voor de volgende schop de berk in. De haas schopte een paar keer tegen de berkenstam, rende toen naar de struik met de kauwtjes om daar ook een paar flinke trappen uit te delen. De kauwtjes keken even naar dit geweld en vonden het toen wijzer om ook de berk in te vliegen. De haas schopte nog een keer in de lucht en rende terug naar zijn rustplekje in het gras. Toen we door konden rijden zag ik nog net twee paar oortjes boven het gras uit komen.
Steeds als we daar voor het stoplicht staan zoek ik naar de hazenfamilie, ik heb ze nooit meer gezien, maar in mijn herinnering zie ik ze er elke keer. En bewonder ik dat moedige hazenhart.
feedback van andere lezers- ivo
het geheugen is idd zeer sterk en bepaalt ons leven ...
puk: Dank je. Soms goed, soms vervelend. - Henny
Wel een mooie herinnering is deze. Ik wist niet dat hazen zo kunnen vechten. Zo leer ik weer bij
puk: Ik had dat ook nooit gedacht. al zei mijn vader altijd dat ze konden boksen. - harmandi
Ha, dat ontkracht de benaming 'hazenhart' volledig! Het zal me niets verbazen als er een vrouwtje in de buurt was die geïmponeerd moest worden.
Je beschrijft de voorstelling mooi en beelden. Goed lopende zinnen. Graag gelezen!
puk: Mogelijk, Volgens mij was het een vrouwtje, dat haar jongen beschermde. Wee u voor een boze moeder.
bedankt
|
